Myelosuppressie omvat schade aan de beenmerg dat is tijdelijk of chronisch. Als resultaat is de synthese van bloed cellen is aangetast. Als gevolg hiervan is het aantal bloed geproduceerde cellen neemt af en er ontstaan verschillende symptomen. In veel gevallen treedt myelosuppressie op als bijwerking in de context van chemotherapie Bij myelosuppressie kan schade aan de beenmerg treedt tijdelijk of chronisch op. Als resultaat is de synthese van bloed cellen is aangetast. Als gevolg hiervan neemt het aantal geproduceerde bloedcellen af en ontwikkelen zich verschillende symptomen. In veel gevallen treedt myelosuppressie op als bijwerking tijdens chemotherapie.
Wat is myelosuppressie?
Myelosuppressie wordt synoniem genoemd beenmerg remming of beenmerg Depressie in sommige gevallen. Als onderdeel van de ziekte zijn de gebruikelijke processen die betrokken zijn bij de vorming van bloed (medische term hematopoëse) verstoord. De bloedvorming die plaatsvindt in het merg van de botten wordt beïnvloed. Als gevolg van de verminderde synthese van bloedcellen zijn zowel witte als rode bloedcellen verminderd. Bovendien, het bloed bloedplaatjes verminderen. Het tekort aan de individuele bloedcellen veroorzaakt verschillende klachten. Het tekort aan rode bloedcellen veroorzaakt bloedarmoede, terwijl de tekortkoming van witte bloedcellen veroorzaakt neutropenie en leukopenie. Trombocytopenie ontwikkelt zich als gevolg van de afgenomen concentratie of bloedplaatjes in het bloed. Vanwege het ontbreken van verschillende bloedcellen, de immuunsysteem en zijn vermogen om te functioneren ernstig aangetast. Als gevolg hiervan lijdt de getroffen persoon aan een bovengemiddelde incidentie van infectieziekten, die het organisme verder verzwakken en complicaties kunnen veroorzaken. Met name het verminderde aantal bloedplaatjes verhoogt de neiging tot bloeden. Vanwege de bloedarmoedenemen de prestaties van de zieke patiënt af. Bovendien worden getroffen personen sneller moe. In wezen is myelosuppressie een ziekte die een bedreiging vormt voor het leven van de patiënt.
Oorzaken
Er zijn veel oorzaken van myelosuppressie. In principe kan elke beschadiging van het beenmerg myelosuppressie veroorzaken. Dit komt doordat als gevolg van laesies aan het beenmerg de vorming van bloed in sommige gevallen aanzienlijk wordt verstoord, waardoor myelosuppressie kan ontstaan. De schade aan het beenmerg is exogeen of endogeen. Exogene oorzaken zijn onder meer straling therapie, chemotherapie en stralingsziekte. Sommige ook drugs schade aan het beenmerg. Dit is meestal een ongewenste bijwerking. Intolerantiereacties op bepaalde drugs myelosuppressie veroorzaken als gevolg van agranulocytose in sommige gevallen. Endogene oorzaken van myelosuppressie zijn onder meer carcinogenen van het beenmerg of immuunsysteem trombocytopenie. Daarnaast diverse pathogenen zijn in staat myelosuppressie te veroorzaken. De focus ligt hier vooral op speciale soorten virussen Deze infecteren rechtstreeks beenmergstamcellen, bijvoorbeeld parvovirussen of cytomegalovirussen. Cytostatisch drugs kunnen ook de ziekte veroorzaken, aangezien ze een myelotoxisch effect hebben. in tegenstelling tot kanker cellen, worden stamcellen in het beenmerg niet resistent tegen cytostatische geneesmiddelen De negatieve effecten nemen toe met elk administratie.
Symptomen, klachten en tekenen
Myelosuppressie omvat een verscheidenheid aan symptomen. De belangrijkste symptomen zijn bloedarmoedeneutropenie, en trombocytopenie Bloedarmoede treedt op wanneer de concentratie bij het bloedpigment hemoglobine or erytrocyten is te laag. Hierdoor is de capaciteit voor transport zuurstof door het bloed wordt verminderd. Bij neutropenie daalt het percentage granulocyten van het neutrofiele type onder een bepaalde drempel. Bij trombocytopenie zijn bloedplaatjes sterk verminderd.
Diagnose en verloop van de ziekte
De diagnose van myelosuppressie is specifiek of incidenteel, bijvoorbeeld door middel van bloedonderzoeken die door een arts worden uitgevoerd. Als een persoon lijdt aan symptomen die kenmerkend zijn voor myelosuppressie, wordt medisch advies en onderzoek aanbevolen. Ten eerste beschrijft de patiënt aan de arts alle symptomen en ook de ingenomen medicijnen. Klachten zoals 피로verminderde prestaties en verhoogde vatbaarheid voor infecties al een vermoeden van myelosuppressie. In de tweede stap worden klinische onderzoeken gebruikt. Analyses van het bloed zijn bijzonder relevant voor de diagnose van myelosuppressie. Als bloedarmoede, neutropenie en trombocytopenie worden gedetecteerd in laboratoriumtests, kan myelosuppressie met relatieve zekerheid worden gediagnosticeerd. Bij het classificeren van de bevindingen spelen ook de door de patiënt beschreven symptomen en andere omstandigheden een rol. Chemotherapie geeft bijvoorbeeld relatief duidelijk myelosuppressie aan en bevestigt de diagnose van de ziekte.
Complicaties
Myelosuppressie zorgt ervoor dat de patiënt in het dagelijks leven verschillende klachten en beperkingen ervaart. In de regel lijden getroffen personen echter aan ernstige 피로 en vermoeidheid. Vanwege de verminderde zuurstof transport, het vermogen van de patiënt om ermee om te gaan spanning wordt ook sterk verminderd, zodat hij of zij ook het bewustzijn kan verliezen in het verdere verloop van de ziekte. Ook neemt de vatbaarheid voor verschillende infecties en ziekten toe, waardoor getroffenen vaker ziek worden. De kwaliteit van leven van de patiënt neemt aanzienlijk af door myelosuppressie. Het is niet ongebruikelijk dat de symptomen optreden wanneer verschillende geneesmiddelen tegelijkertijd worden ingenomen. In dit geval kunnen de symptomen worden verminderd door de medicijnen te staken of door ze te vervangen door andere. Dit is vooral het geval bij chemotherapie. In dit geval zijn er geen verdere complicaties. Bestaande schade aan het botten kan dan in de meeste gevallen zonder complicaties genezen. Bovendien kan in ernstige gevallen de transplantatie van stamcellen is nodig om de symptomen te beperken. In het verdere verloop is de getroffen persoon ook afhankelijk van de behandeling van de onderliggende ziekte om secundaire schade te voorkomen. Niet zelden vermindert myelosuppressie ook de levensverwachting van de patiënt.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als mensen die chemotherapie gebruiken, last hebben van bijwerkingen of beperkingen, is overleg met een arts noodzakelijk. Hoewel de verschillende bijwerkingen bekend en voorspelbaar zijn, moet nog een verduidelijking van de symptomen worden verkregen. Het doel is om de omvang te beoordelen en ervoor te zorgen dat deze binnen het bereik valt van wat wordt verwacht. Desalniettemin kan myelosuppressie optreden, zelfs bij mensen die dit niet ondergaan kanker therapie. Vermoeidheid, lage inspanningstolerantie en een afname van de normale fysieke prestaties moeten aan een arts worden voorgelegd. Als er veranderingen zijn in het algemene welzijn, een bleke huidskleur en een verhoogde vatbaarheid voor infecties, is een arts nodig. Als alledaagse taken alleen moeilijk of niet meer in de noodzakelijke mate kunnen worden uitgevoerd en de deelname aan het sociale en maatschappelijke leven afneemt, is er behoefte aan actie. Als snelle vermoeidheid optreedt, zelfs bij het uitvoeren van eenvoudige taken, is er een volksgezondheid onregelmatigheid die moet worden onderzocht en behandeld. Afwijkingen en gedragsveranderingen, ernstig stemmingswisselingen, en lusteloosheid moet met een arts worden besproken. Overmatige eisen, apathie en een verandering in gewicht zijn tekenen van een huidige ziekte. Als de klachten enkele weken onafgebroken aanhouden of voortdurend in intensiteit toenemen, is een arts nodig om de oorzaak op te helderen.
Behandeling en therapie
Myelosuppressie kan op verschillende manieren worden behandeld. Als chemotherapie de oorzaak is van de ziekte, krijgen patiënten tegelijkertijd bepaalde medicijnen die de vorming van nieuw bloed bevorderen. Op deze manier is het mogelijk om de myelosuppressie te verkorten of te verzwakken als het een acute terugval betreft. Over het algemeen is herstel heel goed mogelijk als myelosuppressie het gevolg is van chemotherapie. De schade aan het merg van het bot geneest meestal volledig na verloop van tijd. Een ander geval is wanneer de stamcellen van het beenmerg onomkeerbaar zijn vernietigd. Een dergelijke myeloablatie is wenselijk bij sommige therapeutische procedures. Dan een transplantatie van stamcellen is nodig om het beenmerg weer op te bouwen. Tijdige diagnose van myelosuppressie gevolgd door therapie speelt een belangrijke rol, aangezien het een levensbedreigende ziekte is.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van myelosuppressie is gebaseerd op het tijdstip van diagnose, de constitutie van de patiënt en andere factoren. Als de oorzaak van de symptomen vroegtijdig wordt vastgesteld, is de algehele prognose gunstig. Hoe later de oorzaak van het hemolytisch syndroom wordt vastgesteld, hoe slechter de kans op herstel. Relatief snel nemen de symptomen toe in intensiteit en verslechtert de prognose. De levensverwachting zonder therapie is 20 tot 40 procent in het eerste jaar. Ernstige complicaties, zoals het ontstaan van pneumonitis, verslechteren de vooruitzichten op herstel. De kwaliteit van leven wordt beperkt door het ongemak en de bijwerkingen van therapie. Na een succesvolle behandeling van myelosuppresie verbetert het welzijn geleidelijk. Chemotherapie kan permanente orgaanschade en ander ongemak veroorzaken. In individuele gevallen leidt de ziekte ook tot psychische problemen en ontwikkelen de patiënten zich Angst stoornissen or Depressie De prognose van myelosuppressie wordt bepaald door de verantwoordelijke specialist. Hiervoor raadpleegt hij het symptoombeeld en het vorige beloop van de ziekte. De prognose wordt doorgaans doorlopend aangepast, altijd in het licht van de huidige voortgang van de behandeling.
het voorkomen
preventieve maatregelen bestaan uit het vermijden van de factoren die myelosuppressie kunnen veroorzaken. Deze zijn echter vaak vrijwel zonder alternatief, bijvoorbeeld wanneer chemotherapie nodig is. Bij myelosuppressie treedt schade aan het beenmerg op, tijdelijk of chronisch. Als gevolg hiervan wordt de synthese van bloedcellen verstoord. Als gevolg hiervan neemt het aantal geproduceerde bloedcellen af en ontwikkelen zich verschillende symptomen. In veel gevallen treedt myelosuppressie op als bijwerking tijdens chemotherapie.
Follow-up
In de meeste gevallen vereist myelosuppressie niet langer direct of speciaal maatregelen van nazorg. De ziekte is doorgaans relatief goed te behandelen, waardoor er geen verdere complicaties of symptomen optreden. Hoe eerder myelosuppressie wordt gedetecteerd, hoe beter het verdere verloop van de ziekte gewoonlijk is, zodat de getroffen persoon idealiter bij de eerste symptomen en tekenen een arts moet raadplegen. De meeste patiënten met deze ziekte zijn afhankelijk van verschillende cosmetische ingrepen die de symptomen kunnen verlichten en beperken. Deze moeten mogelijk vaak worden herhaald, zodat volledige beperking van de ziekte niet mogelijk is. Evenzo kan bij myelosuppressie contact met andere patiënten van de ziekte zeer nuttig zijn, omdat het leidt tot een uitwisseling van informatie die het dagelijkse leven van de getroffen persoon kan vergemakkelijken. De meeste patiënten zijn tijdens de behandeling ook afhankelijk van de steun en hulp van hun eigen familie. Liefdevolle en intensieve gesprekken hebben ook een positief effect op het verdere verloop van myelosuppressie en voorkomen daarmee ook psychische stoornissen of Depressie In sommige gevallen vermindert myelosuppressie de levensverwachting van de getroffen persoon.
Hier is wat u zelf kunt doen
Myelosuppressie vereist in alle gevallen behandeling. Medische therapie kan worden ondersteund door het spaarzaam en strikt opvolgen van de instructies van de arts. Omdat bij de ziekte meestal ernstig lichamelijk ongemak optreedt, is het gebruik van natuurlijk pijn relievers is handig. In aanvulling op theesoorten, die de vermoeidheid en vermoeidheid, remedies van homeopathie, zoals preparaten met arnica or nachtschade, helpen. Sint-janskruid en andere zachtaardig sedativa kan ook de symptomen verlichten en de verminderde prestatie tegengaan. tevens de dieet moet worden veranderd. In de eerste weken na diagnose een lichtje dieet en het vermijden van irriterend voedsel en genotmiddelen van alle soorten worden aanbevolen. Matige lichaamsbeweging ondersteunt de immuunsysteem en heeft een positief effect op het genezingsproces. Tegelijkertijd dient regelmatig overleg met de arts plaats te vinden. Zeker bij ongebruikelijke symptomen of bijwerkingen van voorgeschreven medicatie wordt altijd medisch advies ingewonnen. Als de symptomen niet afnemen of zelfs in intensiteit toenemen, is verdere behandeling in een gespecialiseerde kliniek aangewezen. De arts kan de patiënt doorverwijzen naar een geschikte specialist en indien nodig een therapeut erbij betrekken.
