Manna as is een olijfboom afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, die mooi is om naar te kijken en op veel plaatsen plezier geeft aan mensen als sierboom. Maar de manna as kan meer: zijn laxeermiddel effect ondersteunt in fasen waarbij fysieke verlichting wordt gezocht door een betere spijsvertering.
Voorkomen en cultivatie van de manna-as
Manna as is een lichte boomsoort die zowel op droge, steile hellingen als in zonnige bossen groeit. Hij gedijt bijzonder goed op een kalkrijke bodem. In de plantkunde staat de Manna-as bekend als "Fraxinus ornus Linné". Het groeit klimatologisch in Zuid-Europa, Zuid-Midden-Europa en Noord-Azië. De Manna Ash is een lichte boomsoort die zowel op droge, steile hellingen als in zonnige bossen groeit. Hij gedijt bijzonder goed op een kalkrijke bodem. In Italië is deze warmteminnende boom een van de meest voorkomende bomen. Hij wordt zelden hoger dan 25 meter en is zelden kleiner dan tien meter. De grootte van de manna-as, die ook wel sieras, dwergas, luchtas, luchtbrod of bloemas wordt genoemd, doet denken aan een grote struik of kleine sierboom. In Duitsland wordt hij daarom bewust aangeplant in parken en gronden voor sierdoeleinden. De manna-as bloeit in april in sterk vertakte, witte veelbloemige pluimen, die geur aangenaam zoet. Hierin verschilt de Manna-as van andere assoorten. De bast van de boom is grijs-olijfgroen en glad. Het blad is oneven geveerd, ovaal en groeien tot ongeveer 15-20 centimeter lang; in de winter laat de manna-es zijn bladeren vallen als een loofboom.
Effect en toepassing
Het belang van manna-as als medicinale boom is gebaseerd op het actieve ingrediënt mannitol, die wordt gewonnen uit de stam en takken van de boom. De bast van de manna-as, die op dit punt minstens tien jaar oud moet zijn, wordt daarbij tot in het cambium gekapt. Er komt een zoet kleverig wit-geelachtig sap uit, dat ook zeswaardig bevat alcohol. De geur van de manna-siroop doet denken aan honing. De smaak laat zich het best omschrijven als een zoet en bitter mengsel van honing en amandelen In de Siciliaanse gemeenschappen Pollina en Castelbuono heeft deze praktijk een lange traditie. Het sap staat daar bekend als 'manna cannelata'. In aanvulling op mannitol, de ingrediënten van manna-assap zijn glucose en fructose, de glycoside fraxine en hars. Voor verder gebruik wordt het sap aan de lucht gedroogd en vervolgens vermalen tot een wit poeder. De poeder verkregen is vooral bekend om zijn laxeermiddel effect, daarom wordt het in de volksmond gebruikt als een mild laxeermiddel voor constipatie Manna-siroop stimuleert de spijsvertering in geval van constipatie Het nemen van manna kan ook nuttig zijn bij problemen met aambeien en anale kloven. In Zweedse kruidendranken is de stof een populair additief, omdat het enerzijds wordt laxeermiddel op zijn zachte manier (hoewel er al talloze toevoegingen voor dit doel zijn), en aan de andere kant maakt de zoetheid de drank veel milder en beter verteerbaar. Vanwege zijn zoete smaak poeder, die ook een slijmoplossend en ontstekingsremmend effect, wordt vaak gebruikt bij de bereiding van hoesten siroop. In de farmaceutische technologie, mannitol wordt gebruikt bij de productie van tablets, en in de microbiologie, mannitol of mannitol rhodanide agar-agar wordt gebruikt groeien bacteriële culturen. De stof dient als kweekmedium voor Staphylococcus of Azotobacter.
Gezondheidsbelang, behandeling en preventie.
Manna heeft zo'n milde werking dat het zelfs tijdens zwangerschap en als laxeermiddel voor kinderen. Niettemin nemen mensen die hun toevlucht nemen tot manna-siroop met zijn laxeermiddel, diureticum, slijmoplossend en ontstekingsremmende effecten mogen de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid niet overschrijden dosis Dit is 20-30 gram voor volwassenen en 2-16 gram voor kinderen. Wanneer een zachte ontlasting gewenst is, kan manna worden gebruikt. Het klinische beeld van aambeien, anale fissuren of na operaties in het rectale gebied zouden redenen zijn om het in te nemen om het ontlastingsproces te vergemakkelijken. De laxerende werking berust op het feit dat mannitol nauwelijks in de darm wordt opgenomen. Water wordt vastgehouden, waardoor de darminhoud toeneemt. Dit heeft op zijn beurt een stimulerende impuls voor de peristaltiek. Manna kan daarom een 'osmotisch (water-trekkend) laxeermiddel ”. Manna zou ook een gunstig effect hebben als het gaat om het genezen van uitsteeksels van de darmwand (divertikels). Langdurige inname mag echter alleen worden gedaan na deskundig advies van een arts. Naast orale inname kan mannitol ook intraveneus worden voorgeschreven. Dit is het geval wanneer sterke diurese (urine-uitscheiding) gewenst is als therapeutische maatregel. Indicaties hiervoor zijn vergiftiging en aanstaande nier mislukking. Manna heeft ook betekenis als een suiker vervanging voor diabetici. Manna-zoetheid veroorzaakt niet bloed suiker niveaus stijgen, en dat is waarom insuline wordt niet afgescheiden voor uitval. Degenen die hebben geprobeerd een manna-snoepje te zuigen, weten ook dat de stof de keel reinigt en voor een frisse adem zorgt. Er zijn geen bijwerkingen bekend die verband houden met het gebruik van manna. Zeer gevoelige mensen kunnen dit echter ervaren winderigheid na inname. Dit komt echter zeer zelden voor. Een fysieke contra-indicatie voor de inname van manna is darmobstructie Dit punt is echter van toepassing op de consumptie van laxeermiddelen in het algemeen en heeft niet specifiek betrekking op mannitol.
