Leukemie or bloed kanker verwijst naar een groep kwaadaardige ziekten van het hematopoëtische systeem. In alle vormen hiervan kanker, de rijping van wit bloed cellen (leukocyten) is gestoord. Dientengevolge, meer onvolwassen bloed Er worden cellen gevormd die de gezonde verdringen. Er zijn verschillende soorten leukemie, die worden gekenmerkt door verschillende symptomen en verschillende vormen van behandeling vereisen. Zo maakt men voornamelijk onderscheid tussen acute en chronische en ook tussen myeloïde en lymfatische vormen van leukemie We geven informatie over de symptomen, therapie en kansen op genezing van leukemie.
Leukemie: tekenen van herkenning
Omdat de acute vormen van leukemie vrij snel verergeren, zijn de symptomen in dit geval meestal meer uitgesproken. Chronische leukemieën kunnen jarenlang onopgemerkt blijven, omdat de getroffenen er vaak geen tekenen van vertonen Leukemie helemaal in het begin. Veel symptomen worden veroorzaakt door de onderdrukking van de normale bloedvorming:
- Rode bloedcellen: Bloedarmoede Met 피로, vermoeidheidbleekheid en hartkloppingen.
- Witte bloedcellen: verhoogde vatbaarheid voor infecties.
- bloedplaatjes: Stollingsstoornissen, die zich bijvoorbeeld kunnen uiten door meer blauwe plekken of kleine bloeduitstortingen huid bloeden.
Andere symptomen van leukemie
Niet-specifieke symptomen van leukemie kunnen ook zijn: koorts, Nacht zweet, verlies van eetlust en gewichtsverlies. Andere symptomen kunnen zich manifesteren door kanker cellen die zich bezinken (metastaseren) naar andere organen en daar verplaatsing of disfunctie veroorzaken. Zo is er vaak een vergroting van weefselvocht knooppunten, milt en lever of de afwikkeling van leukemiecellen in de hersenen or spinal cord. Chronische lymfatische leukemie (CLL) is ingedeeld in verschillende fasen, afhankelijk van of en welke andere structuren worden beïnvloed, of bloedarmoede aanwezig is, of dat bloedplaatjes zijn verminderd.
Leukemie: diagnose en behandeling
Vaak geven de symptomen al de eerste aanwijzingen voor een leukemieziekte. Allereerst het exacte bloedonderzoek (differentieel bloedbeeld) is belangrijk - met het bloedbeeld kan de diagnose leukemie bijna altijd al worden gesteld. Een onderzoek van de beenmerg, die meestal wordt overgenomen uit de iliacale top voor plaatselijke verdoving, kan de exacte vorm van leukemie bepalen, die onmisbaar is voor therapie en prognose. Twee hoofd- behandelingsstrategieën zijn beschikbaar voor leukemie, die vaak worden gecombineerd en aangevuld met andere therapieën.
Chemotherapie voor leukemie
Chemotherapie wordt gebruikt om alle soorten leukemie te behandelen. Het doel is om de kankercellen te vernietigen. Cellen die vaak delen, zijn bijzonder gevoelig voor cytostatica drugsDaarom kunnen leukemiecellen heel gemakkelijk worden vernietigd. Als slechts een deel wordt vernietigd, wordt dit gedeeltelijke remissie genoemd. Als er geen cellen meer detecteerbaar zijn in het bloed (wat niet betekent dat er nog geen enkele in de beenmerg), dit heet volledige remissie. echter, de drugs toegediend tijdens chemotherapie beschadigen ook andere cellen, dus er zijn een aantal bijwerkingen te verwachten. Vooral normale bloedcellen lopen een hoog risico, daarom is er ook een hoog risico op infectie. In de afgelopen jaren zijn er nieuwe actieve stoffen ontwikkeld die zich richten op specifieke kankercellen en hun proliferatie remmen. Sommige zijn al op de markt (bijv. imatinib voor CML - chronische myeloïde leukemie), terwijl anderen zich nog in de proeffase bevinden.
Beenmergtransplantatie voor leukemie
A beenmerg transplantatie verhoogt vaak de kans op herstel van leukemie. Vóór de transplantatie wordt het beenmerg eerst vernietigd door bestraling, daarna wordt het beenmerg van een passende donor door middel van een infuus overgedragen. Als alles goed gaat, nestelen de stamcellen zich in het beenmerg en produceren ze weer gezonde bloedcellen. Het nadeel van beenmerg transplantatie is dat de patiënt moet nemen drugs die het lichaam onderdrukken immuunsysteem zodat de cellen niet worden afgewezen. Dit betekent dat er vooral in het begin een groot infectierisico is, daarom moeten leukemiepatiënten de therapie in speciaal beschermde ruimtes.
Behandeling van verschillende soorten leukemie
Afhankelijk van het type leukemie worden in de loop van de ziekte verschillende vormen van therapie gebruikt:
- ALLE (acute lymfoblastische leukemie): verschillende blokken intensieve chemotherapie, dan lager-dosis onderhoudstherapie gedurende één tot twee jaar; extra straling aan de schedel en injectie van geneesmiddelen in de cerebrospinale vloeistof; mogelijk beenmerg transplantatie.
- AML (acute myeloïde leukemie): intensief chemotherapie gevolgd door onderhoudstherapie; mogelijk beenmergtransplantatie, vooral bij jongere patiënten.
- CLL (chronische lymfatische leukemie): hangt af van het podium; behandeling wordt alleen gegeven als een bepaald aantal bloedcellen of complicaties. Chemotherapie (tablets, infusies), mogelijk cortisone en lokale bestraling van weefselvocht knooppunten. Bij jongere patiënten mogelijk beenmerg transplantatie.
- CML (chronische myeloïde leukemie): eerste interferon injecties in de buikwand, vervolgens chemotherapie (tablets of injecties); speciale medicijnen zoals imatinib.
Bovendien kunnen eventuele symptomen of aandoeningen zoals bloedarmoede of infecties worden specifiek behandeld.
Leukemie: verloop en kansen op genezing.
De prognose hangt af van het type leukemie en leeftijd, en of er genetische veranderingen aanwezig zijn. De kansen op genezing met behandeling zijn bijzonder goed bij ALL, vooral bij kinderen tussen de 3 en 7 jaar (90 procent). Het genezingspercentage voor AML ligt tussen de 50 en 85 procent, en beenmergtransplantatie verhoogt het genezingspercentage verder. De kansen op genezing worden groter bij personen ouder dan 20 jaar. Als acute leukemie niet wordt behandeld, leidt dit binnen enkele weken tot maanden tot de dood. CML heeft een overlevingspercentage van vijf jaar van 60 procent met combinatietherapie. Beenmergtransplantatie kan zelfs leiden genezen. CLL kan meer dan 20 jaar asymptomatisch blijven. Daarna hangt de prognose af van de aangetaste organen en de cellen in het bloed.
