Geluidsgevoeligheid is een hoge gevoeligheid voor alledaagse geluiden die geen problemen opleveren voor gezonde mensen. Het is vaak het gevolg van trauma, spanning of ander letsel.
Wat is ruisgevoeligheid?
Ruisgevoeligheid (hyperacusis) is een aandoening waarbij sprake is van overgevoeligheid voor bepaalde frequentiebereiken van omgevingsgeluiden. Iemand die aan geluidsgevoeligheid lijdt, vindt alledaagse geluiden moeilijk te verdragen en erg luid, waar andere mensen geen probleem mee hebben. Geluidsgevoeligheid kan het product zijn van een verwonding aan het gehoororgaan of het binnenoor. Andere aandoeningen in de zenuwbanen tussen het oor en hersenen kan ook als oorzaak worden beschouwd. Een aandoening van de zenuwstelsel or hersenen kan ook worden verondersteld. In dit geval zou ruisgevoeligheid een puur neurologisch probleem zijn en worden beïnvloed door de hersenenontvangst en verwerking. Ernstige vormen van geluidsgevoeligheid zijn zeer zeldzaam, maar zwakkere vormen treffen veel mensen. Ze zijn niet zelden het gevolg van langdurige ziekte, spanning, of gerelateerde trauma's zoals tinnitus.
Oorzaken
De meest voorkomende oorzaak van ruisgevoeligheid is de confrontatie met extreem hoge decibelniveaus. Voor sommige mensen begint de geluidsgevoeligheid vrij plotseling, bijvoorbeeld na het afvuren van een pistool, een ongeval (auto-ongeluk met airbag), zeer harde geluiden, drugs die gevoeligheid stimuleren, Lyme, de ziekte van Menière, craniomandibulaire disfunctie, hoofd letsel of een operatie. Andere mensen worden geboren met geluidsgevoeligheid, ontwikkelen boogvormige dehiscentie, hebben een langdurige geschiedenis van oorinfecties, of afkomstig zijn uit een gezin waar gehoorproblemen veel voorkomen. Geluidsgevoeligheid is een buitengewoon vaak voorkomende bijwerking van langdurig misbruik van fencyclidine.
Symptomen, klachten en tekenen
Verhoogde gevoeligheid voor lawaai - ook wel hyperacusis genoemd - kan zich manifesteren als agressie, prikkelbaarheid of stress zenuwen Verhoogde gevoeligheid voor alledaagse geluiden treedt om verschillende redenen op. Deze kunnen meestal worden uitgeschakeld. Bij acute geluidsgevoeligheid zijn de geluiden echter zo prominent aanwezig dat de getroffen persoon zich erdoor overweldigd voelt. Het feit dat mensen normaal gesproken het gebruikelijke geluidsniveau gedeeltelijk kunnen blokkeren, toont aan dat geluidsgevoeligheid een subjectieve gewaarwording is. Verhoogde geluidsgevoeligheid kan het verlies van de normaal functionerende filtermogelijkheden in de hersenen betekenen. Een verhoogde ruisgevoeligheid kan ook het gevolg zijn van een verhoogd ruisniveau. De symptomologie is voor beide oorzaken hetzelfde. Er is een storende beleving van geluid. Als gevolg van deze verhoogde waarneming worden getroffen personen overprikkeld, boos, agressief of gestrest. De voorwaarde kan tijdelijk of aanhoudend zijn. Als de symptomen van geluidsgevoeligheid aanhouden, moet de getroffen persoon medisch advies inwinnen. Aanhoudende gevoeligheid voor lawaai kan de patiënt springerig maken. Hoofdpijn of oorpijn kan voorkomen. tinnitus kan zich in een of beide oren ontwikkelen. In flagrante gevallen veroorzaakt door lawaai gehoorverlies Kan ontwikkelen. Dit is bijvoorbeeld het geval na veelvuldige blootstelling aan te luide muziek of een ontploffingstrauma. Patiënten moeten bij het registreren van symptomen van verhoogde geluidsgevoeligheid de oorzaken indien mogelijk wegnemen.
Diagnose en verloop
Diagnose van geluidsgevoeligheid verwijst naar de manifestaties van symptomen en tekenen. Getroffen personen raken plotseling gestoord door geluiden die voorheen niet problematisch waren of waar andere mensen geen last van hebben. Ze kunnen klagen pijn of andere irritatie. Getroffen mensen kunnen geïrriteerd en rood zijn trommelvlies, of een trommelvlies dat los of erg strak zit. Een oorarts zal waarschijnlijk de niveaulimieten testen pijn en ongemak aan beide kanten. Deze procedure begint met zeer zachte geluiden die geleidelijk toenemen en luider worden. Wanneer de tolerantiedrempel onder 90 dB voor geluiden en 95 dB voor stemmen daalt, wordt meestal uitgegaan van acute geluidsgevoeligheid. Gevoeligheid is echter zeer individueel; er bestaat geen objectieve test voor geluidsgevoeligheid. Deze tests moeten regelmatig worden herhaald, aangezien de oorzaken en manifestaties van gevoeligheid kunnen variëren. Psychologische factoren zoals spanningspelen angst en opwinding hier vaak een belangrijke rol.
Complicaties
Ruisgevoeligheid kan verschillende complicaties veroorzaken. Ten eerste kan een hoge gevoeligheid voor geluid stress veroorzaken. Onmiddellijk kunnen slaapstoornissen en virale ziekten het gevolg zijn. Op de lange termijn kunnen stressgerelateerde ziekten zoals gastro-intestinale problemen, cardiovasculaire ziekten zoals hypertensie en hartritmestoornissen, en migraine en spanning hoofdpijn Kan ontwikkelen. Bovendien kunnen bestaande ziekten zoals suikerziekte or neurodermitis kan intensiveren, wat leidt tot verdere complicaties. Psychische aandoeningen zoals burn-out, Angst stoornissen en Depressie kan zich ook ontwikkelen. Evenzo nemen innerlijke rusteloosheid en nervositeit toe. Bestaande aandoeningen zoals ADD en ADHD kan vaker voorkomen, wat verdere complicaties met zich meebrengt. Op de lange termijn vormt een uitgesproken geluidsgevoeligheid een aanzienlijke belasting voor de getroffenen, wat tot verdere lichamelijke en psychische problemen kan leiden. Ook bij de behandeling van geluidsgevoeligheid kunnen complicaties optreden. Bijvoorbeeld, slaappillen en stressverlagende medicijnen kunnen bijwerkingen veroorzaken die de bestaande symptomen op de lange termijn verergeren. Als gevolg van vermijdingsstrategieën kan ook sociale uitsluiting optreden, wat het welzijn meestal verslechtert. Professioneel ondersteunde behandeling is daarom essentieel bij geluidsgevoeligheid.
Wanneer moet je naar een dokter?
Geluidsgevoeligheid is vaak onschadelijk en verdwijnt na enige tijd vanzelf. Als de overgevoeligheid langer dan een paar weken aanhoudt of zelfs sterker wordt in de loop van de tijd, moet de getroffen persoon een medische professional raadplegen. In het bijzonder als de ruisgevoeligheid leidt tot hoofdpijn, prikkelbaarheid of een algemeen gevoel van malaise, is een bezoek aan de dokter geïndiceerd. Als de klachten zich voordoen direct na een concert of een andere situatie waarin de betrokkenen aan hoge geluidsniveaus zijn blootgesteld, moet de spreekkamer of het ziekenhuis dezelfde dag worden bezocht. Als algemene regel geldt dat mensen met een verhoogde gehoorgevoeligheid naar de dokter moeten gaan zodra er mentale of fysieke klachten ontstaan. Personen met een lange geschiedenis van herhaling oorinfecties kunt u het beste met de juiste arts praten als deze tekenen van geluidsgevoeligheid vertoont. Naast de huisarts kan er een oorarts worden geraadpleegd. Begeleidend gedragstherapie en psychotherapie zijn nuttig, altijd afhankelijk van de oorzaak, het type en de ernst van de klachten.
Behandeling en therapie
Hoewel er tot op heden geen invasieve methode is om de gevoeligheid van ruis chirurgisch te corrigeren, bestaan er een aantal methoden die patiënten kunnen helpen leven met hun aandoening en hun gevoeligheid voor bepaalde geluiden langzaam verminderen. In de meeste gevallen zijn deze methoden akoestisch therapie of gerichte omscholing van de sensatie. Deze therapieën hebben tot doel de getroffen persoon weer aan omgevingsgeluiden te laten wennen door hem met bepaalde geluiden te confronteren en zijn psychologische en fysieke reactie daarop te beïnvloeden. Hier, onder toezicht gedragstherapie heeft tot doel de houding van de patiënt en de benadering van de geluiden te beïnvloeden. Akoestisch therapieaan de andere kant vermindert de gevoeligheid in langzame stappen. Om deze behandeling uit te voeren, zijn er speciale apparaten die continue geluiden produceren. De theorie hier is dat regelmatige stimulatie met een bepaald geluid in een veilige omgeving de patiënt voorbereidt op het weerstaan van deze geluiden in het dagelijks leven. Dit therapie behaalt goede resultaten, maar heeft drie maanden tot twee jaar nodig om van kracht te worden.
Vooruitzichten en prognose
Ruisgevoeligheid leidt meestal niet tot grote beperkingen voor de getroffenen. Afhankelijk van de ernst van de voorwaarde, kan het al voldoende zijn om oordopjes te dragen of structurele veranderingen in huis aan te brengen. De belangrijkste maatregel is om luide en storende geluiden te vermijden. Als dit voldoende wordt gedaan, is de prognose relatief goed. Getroffenen kunnen hun beroep zonder grote beperkingen uitoefenen en ook hobby's blijven uitoefenen. In het geval van een plotseling begin van geluidsgevoeligheid, zoals kan het gevolg zijn van een explosietrauma, ontstaat vaak grote stress die met medicatie moet worden behandeld. De levensverwachting wordt niet verminderd door geluidsgevoeligheid. Patiënten moeten ervoor zorgen dat harde geluiden zoveel mogelijk worden beperkt. Als het voorwaarde is gebaseerd op een geestesziekte, dit moet eerst worden behandeld. Als gevolg hiervan verbetert de ruisgevoeligheid vaak. Bij aanhoudende klachten die het welzijn aanzienlijk aantasten, kunnen grote veranderingen in het dagelijks leven nodig zijn. De getroffen persoon moet mogelijk van baan of zelfs van woonplaats veranderen om aan de constante blootstelling aan lawaai te ontsnappen. In dit geval vormt geluidsgevoeligheid een grote last die de kwaliteit van leven aanzienlijk vermindert.
het voorkomen
Veel mensen beschrijven het ontstaan van geluidsgevoeligheid als gevolg van een trauma. Daarom moet men zich beschermen tegen confrontaties met hoge decibelniveaus. Dit geldt bijvoorbeeld voor het bijwonen van een concert of repeteren met harde muziek. Anders is een vroege diagnose en behandeling van ruisgevoeligheid van toepassing, zodat de gevoeligheid niet toeneemt.
Nazorg
Geluidsgevoeligheid die niet is genezen, kan leiden op verschillende klachten en complicaties bij getroffen personen die mogelijk voortdurende nazorg nodig hebben. Hoewel deze klachten de levensverwachting niet verminderen, kunnen ze een zeer negatieve invloed hebben op de kwaliteit van leven en leiden tot aanzienlijke beperkingen in het dagelijks leven. Daarom moet bij de eerste tekenen en symptomen een onderzoek door een arts plaatsvinden. De getroffenen zijn zeer prikkelbaar vanwege hun gevoeligheid voor geluid en hebben niet zelden last van ernstig Depressie of andere psychologische stoornissen. Gevoelige gesprekken met vrienden en familie helpen het mentale lijden te verlichten. Het is ook nuttig als getroffenen hun sociale omgeving bewust maken van hun ziekte om vooroordelen of misverstanden te voorkomen. Omdat dit soms kan leiden tot minderwaardigheidscomplexen of een verminderd gevoel van eigenwaarde als de ziekte aanhoudt en het dagelijkse leven van de getroffen persoon beperkt. Vooral in stressvolle situaties of bij zware lichamelijke activiteit kunnen de symptomen verergeren, waardoor de getroffen persoon zich niet meer goed kan concentreren. Het gericht aanspreken van de medemens is daarom een essentieel onderdeel van de nazorg om de behandeling van de ziekte op lange termijn onder de knie te krijgen.
Wat u zelf kunt doen
Gevoeligheid voor geluid moet eerst worden beoordeeld door een arts. Samen met de medische professional, maatregelen kan dan worden uitgewerkt die de symptomen in veel gevallen kunnen verminderen. Intermitterende geluidsgevoeligheid, bijvoorbeeld door stress of ziekte, kan met een aantal worden behandeld AIDS Zo filteren oordopjes of oorkappen storende geluiden betrouwbaar en snel. Op de lange termijn echter AIDS kan de ruisgevoeligheid verergeren. Daarom moet een hoge ruisgevoeligheid causaal worden behandeld. Akoestische therapie of gerichte omscholing van sensaties en reacties op geluiden is bijvoorbeeld effectief gebleken. In het kader van deze therapieën worden omgevingsgeluiden gekoppeld aan positieve prikkels, die op de lange termijn de psychologische en fysieke reactie daarop reguleren. Dit gaat gepaard met gedragstherapie, die de patiënt leert omgaan met de geluiden. Als deze maatregelen geen effect hebben, moet de dagelijkse blootstelling aan lawaai zoveel mogelijk worden beperkt. Isolatie van de wanden is hierbij een optie, evenals een informatief gesprek met luidruchtige buren of collega's. Ten slotte kan verhuizen naar een rustiger gebied of van baan veranderen ook helpen.
