Diagnose
De diagnose van blaas zwakte begint met een gedetailleerd gesprek met de behandelende arts. Dit kan helpen om de mogelijke oorzaken van blaas zwakte, bijvoorbeeld door te vragen of er in bepaalde situaties urineverlies optreedt (bijvoorbeeld bij het lachen) of dat enkele van de bovengenoemde begeleidende symptomen aanwezig zijn. De medicatie die momenteel wordt ingenomen en het drinkpatroon kunnen ook belangrijke aanwijzingen geven.
Dit wordt gevolgd door een fysiek onderzoek. Hier wordt met name het bekkengebied in beeld gebracht, dit omvat het onderzoek van de uitwendige geslachtsorganen en de rectum. Bij mannen een vergroot prostaat kan worden uitgesloten.
Voor vrouwen wordt een aanvullend vaginaal onderzoek uitgevoerd, waarbij een verlaging van de bekkenorganen als gevolg van zwakte bekkenbodem spieren kunnen worden uitgesloten. Daarnaast wordt de urine in het laboratorium onderzocht op mogelijk kiemen en nier functie wordt gecontroleerd door een bloed monster. Er zijn veel verschillende mogelijkheden voor verdere diagnostiek.
De patiënt kan bijvoorbeeld worden gevraagd om een 'mictiedagboek' bij te houden waarin hij / zij moet opschrijven hoeveel urine er elke dag verloren is gegaan onder welke omstandigheden. Dit kan ook gecombineerd worden met de zogenaamde PAD-test, waarbij patiënten een incontinentie en kan de hoeveelheid urine die verloren gaat na bepaalde drinkhoeveelheden en bewegingen meten door de verandering in het gewicht van de pad. Beeldvormingsprocedures zoals echografie of cystoscopie zijn ook denkbaar.
Behandeling
Zwakte van de blaas kan redelijk goed worden beheerd met de juiste therapie. Een eerste belangrijke benadering van de behandeling is het versterken van de spieren van de bekkenbodem. Hierover leest u meer in de volgende afzonderlijke paragraaf.
Bovendien voor alle vormen van blaas zwakte het is belangrijk dat het gewicht van de patiënt binnen het normale bereik ligt om geen extra druk op de blaas uit te oefenen. De patiënt moet ook leren regelmatig naar het toilet te gaan om het vullen van de blaas te veel en druk opbouwen. Voor stressincontinentie er is de mogelijkheid om het medicijn “Duloxetin” toe te dienen, dat een versterkend effect heeft op de contractie van de blaas sluitspier.
Er zijn ook verschillende chirurgische ingrepen die patiënten kunnen helpen. Afhankelijk van de oorzaak van de blaaszwakte kunnen ondersteunende ligamenten of zelfs kunstmatige sluitspieren worden gebruikt. Opgemerkt moet echter worden dat een operatie alleen moet worden overwogen nadat alle conservatieve maatregelen zijn uitgeput.
Er is aangetoond dat verschillende medicijnen nuttig zijn urge-incontinentie. De eerste keuze zijn de zogenaamde anticholinergica, die het autonome remmen zenuwstelsel (meer bepaald de parasympathische zenuwstelsel) en daarmee een gevoel van voorkomen drang om te plassen zich ontwikkelen, zelfs als de blaas maar een klein beetje vol is. Een typisch actief ingrediënt in deze klasse heet "Oxybutynine".
Als het effect onvoldoende is, kunnen deze medicijnen ook gecombineerd worden met andere medicijnen zoals alfablokkers. Als de blaaszwakte niet onder controle kan worden gehouden door medicatie alleen, bestaat ook de mogelijkheid om botulinumtoxine, beter bekend als "Botox", in verschillende delen van de blaaswand te injecteren en de zenuwen Daar. Als laatste redmiddel is er ook de mogelijkheid om de afvoer van urine via de darmen chirurgisch om te leiden.
De voorkeursmethode voor reflexen incontinentie is het invoegen van een blaaskatheter. Ook hier behoort het injecteren van botulinumtoxine tot de mogelijkheden. Het chirurgisch inbrengen van een blaas gangmaker is ook denkbaar.
In het geval van overloop incontinentiemoet de oorzaak van de verstoorde afwatering worden weggenomen. Bijvoorbeeld een vergroot prostaat kan met behulp van medicatie weer op de normale grootte worden gebracht. Hierdoor neemt de hoge druk in het afvoerende urinestelsel af en verdwijnt de blaaszwakte.
Een van de belangrijkste pijlers van de behandeling van blaaszwakte is bekkenbodem opleiding. Omdat de bekkenbodem alle organen van het bekken in neerwaartse richting houdt, moet het hoge drukken kunnen weerstaan. Als de spieren niet sterk genoeg zijn, kan dit leiden tot incontinentie en het verlagen van de onderste delen van de darm of de baarmoeder.
Seksuele disfunctie kan ook worden veroorzaakt door een verzwakte bekkenbodem. De specifieke training van de bekkenbodem moet aan de patiënt worden getoond door een getrainde specialist, zoals een fysiotherapeut, om ervoor te zorgen dat deze correct wordt uitgevoerd. Andere manieren om de bekkenbodem te versterken zijn ook te vinden in fysiotherapie.
Elektrostimulatie kan worden gebruikt om de bekkenbodemspieren samen te trekken en te versterken. Een vergelijkbare benadering is mogelijk met magnetische stimulatie, die gebruik maakt van een magnetisch impulsveld. Het gebruik van een zogenaamde “biofeedback-procedure” kan ook helpen bij het versterken van de bekkenbodem.
Hier toont een sensor de patiënt grafisch en direct hoe gespannen de bekkenbodemspieren op dit moment zijn. Hierdoor krijgt de patiënt gevoel bij het uitvoeren van krachtoefeningen. Bezoek ook onze pagina "Bekkenbodemtraining“, Waar je voorbeelden van versterkende oefeningen vindt.
