Diagnose
Om een diagnose te kunnen stellen, is eerst een uitgebreide anamnese belangrijk. Hier moet de dokter heel precies vragen naar het bestaande pijn. Dit omvat informatie over het type, de frequentie en de lokalisatie van het pijn, wanneer het bij voorkeur voorkomt, hoe lang het duurt, of het kan worden verbeterd of verslechterd door bepaalde activiteiten, enz.
Hiervoor is het handig als de patiënt een pijn dagboek bij het doktersbezoek, waarin hij deze punten gedurende meerdere dagen heeft genoteerd. Dit is vooral belangrijk omdat er verschillende ziekten zijn die worden geassocieerd met pijn vergelijkbaar met die van een tennis elleboog, waaronder de arm van de golfer, supinatorlogen syndroom, maar ook andere ontstekingen of een tumor. De exacte pijnkenmerken verschillen echter.
Bovendien kunnen verschillende tests worden uitgevoerd: Bij de weerstandstest moet de getroffen persoon zijn vuist tegen de weerstand op en neer drukken, en wanneer er druk wordt uitgeoefend op de respectievelijke peesinserties, zou de pijn moeten toenemen, evenals de rotatie van de onderarm of de verlenging van het midden vingerVooral om de tennis elleboog van andere ziekten, zoals de elleboog van de golfer, maar ook artrose, kan het nodig zijn om een ultrageluid or Röntgenstraal beeld. Röntgenfoto's laten echter pas relatief laat in de loop van de ziekte karakteristieke veranderingen zien. In het kader van de therapie van tennis elleboog kunnen verschillende maatregelen worden genomen, die gebaseerd moeten zijn op de ernst van de ziekte, het individuele leed en de wensen van de patiënt.
In de regel wordt een conservatieve therapie gestart. Dit betekent dat de eerste stap is om te proberen te behandelen tennis elleboog zonder operatie. Het is vooral belangrijk om de aangedane arm te sparen.
Natuurlijk moet juist de beweging die de symptomen veroorzaakte, worden vermeden, maar ook andere belasting van de arm moet zoveel mogelijk worden vermeden. Pijn kan door de patiënt zelf gemakkelijk worden verbeterd door middel van koude- of warmtebehandeling, waarbij het toepassen van koude vooral effectief is in de acute fase, terwijl warmte vooral effectief is in de chronische fase. Bij het koelen moet erop worden gelet dat het ijs nooit direct in contact komt met de huid en dat het nooit langer dan 20 tot 30 minuten per keer wordt gekoeld.
Fysiotherapie kan ook nuttig zijn. Dit omvat bepaalde stretching oefeningen die pijn verlichten en het genezingsproces bevorderen, evenals enkele speciale massage technieken, bijvoorbeeld de transversale massage van de spieren van de pols, ook wel dwarse wrijving genoemd. Behandeling met plaatselijk aangebracht ultrageluid of microgolven kunnen ook pijn verminderen en kunnen alleen of in combinatie met worden gebruikt massage verhogen bloed stroom naar de spieren voor massage.
Vergelijkbare, meer controversiële technieken zijn electro en schokken golftherapie. Het is ook mogelijk om een specifiek verband aan te brengen, ook wel “epicondylitis brace” genoemd. Dit is een verband dat meestal meerdere dagen gedragen moet worden en de pijnlijke spieren verlicht en pezen.
Andere verbanden of tapes kunnen ook worden gebruikt om de symptomen te verbeteren. Het is ook mogelijk om een specifiek verband aan te brengen, ook wel een “epicondylitis brace” genoemd. Dit is een verband dat meestal meerdere dagen gedragen moet worden en de pijnlijke spieren verlicht en pezen.
Andere verbanden of tapes kunnen ook worden gebruikt om de symptomen te verbeteren. De volgende stap in het behandeltraject is medicatie. Ook hier krijgt de arts verschillende opties aangeboden, die afhankelijk van het geval meer of minder effectief zijn en beslist met de patiënt moeten worden besproken voordat met de behandeling wordt begonnen.
Allereerst zijn er verbanden geïmpregneerd met zalven die ontstekingsremmende stoffen bevatten, meestal een cortisone voorbereiding. Dergelijke preparaten kunnen als alternatief ook oraal worden ingenomen. Er is ook de mogelijkheid om een mengsel van dergelijke ontstekingsremmende en lokale middelen toe te passen anesthetica aan de aangetaste spieraanhechting.
De verdoving wordt geïnjecteerd rond de zenuwen, waardoor de zenuwgeleiding wordt geblokkeerd en er geen pijn meer wordt gevoeld. Bovendien klassiek pijnstillers worden natuurlijk ook gebruikt, vooral uit de kring van antireumatische geneesmiddelen (antiflogistiek). Als alternatief echter ook enkele groentebereidingen, enzymen, nucleotiden of medicijnen kunnen worden gebruikt voor spierweefsel ontspanning.
In sommige gevallen, acupunctuur voor de tennis elleboog lijkt ook nuttig te zijn, omdat het niet alleen de pijn kan verminderen, maar ook direct gericht is tegen de ontstekingsreactie. Als een van de laatste maatregelen, een patiënt bij tennis elleboog kan een onderarm gips spalk, die permanent moet worden gedragen en elke beweging in het gewricht moet voorkomen. Dit is echter al een aanzienlijke beperking voor het dagelijks leven en daarom geen permanente oplossing.
Als alle bovengenoemde behandelingen de symptomen niet binnen 6 maanden verbeteren, of zelfs verergeren tijdens de therapie, kan er een indicatie zijn voor een operatie. Dit gebeurt alleen in individuele gevallen en moet zorgvuldig worden overwogen. Een operatie kan normaal gesproken poliklinisch worden uitgevoerd en heeft een goede kans op herstel.
Afhankelijk van de chirurgische techniek wordt het aangetaste spierstelsel losgemaakt van zijn oorsprong of het zenuwen de bevoorrading van het betreffende gebied worden gescleroseerd. Beide kunnen ook samen in één procedure worden uitgevoerd. Een nieuwe optie is minimaal invasieve chirurgie, waarbij slechts een zeer kleine huidincisie nodig is, slechts enkele minuten duurt en de risico's minimaal zijn. Deze techniek is echter nog vrij nieuw en wordt in veel medische praktijken nog niet aangeboden.
Na deze mini-operatie is de patiënt direct weer mobiel. Volgens de standaardprocedures moet een gipsverband een bepaalde tijd worden gedragen en wordt de arm dan langzaam teruggebracht naar zijn normale positie. Onder bepaalde omstandigheden kan postoperatieve fysiotherapie ook nuttig zijn.
Over het algemeen laat de therapie van een tenniselleboog zeer goede slagingspercentages zien en kunnen patiënten weer zonder beperkingen bewegen als ze gewetensvol maatregelen nemen om een terugval achteraf te voorkomen. Maar niet alleen kou kan helpen - microgolftherapie wekt warmte op en wordt ook vaak gebruikt om de tenniselleboog te behandelen. Microgolftherapie is een elektrotherapie die elektromagnetische golven gebruikt om warmte te genereren in de aangetaste spieren of weefsels, waardoor pijn wordt verlicht, ontspannen en het metabolisme wordt verhoogd.
Oefeningen met een Thera-band, een flexibele rubberen stok of vibratietraining met een geschiktheid stick worden steeds vaker gebruikt in de fysiotherapie. Daarnaast speelt functionele spieropbouw een belangrijke rol. Een andere benadering van sportfysiotherapie is om te stoppen met het gebruik van verkeerde technieken en om de algemene omstandigheden te optimaliseren.
Dus onjuist opwarmen of stretching kunnen ook redenen zijn voor de ontwikkeling van een tenniselleboog. Als fysiotherapeut dient men de betrokkene instructies te geven over de uitvoering stretching oefeningen correct. Daarna het rekoefeningen kan onafhankelijk worden uitgevoerd in het dagelijks leven.
Naast de verschillende behandelingsmogelijkheden van fysiotherapie, een zalfverband bij cortisone kan nuttig zijn om de ontsteking in de tenniselleboog te verminderen. Acupunctuur wordt ook steeds vaker gebruikt om een tenniselleboog te behandelen. De mogelijkheden en vormen van fysiotherapie voor tenniselleboog zijn zeer uitgebreid, daarom hebben we een heel onderwerp gewijd aan deze vorm van therapie voor tenniselleboog. Meer informatie vindt u onder: Fysiotherapie voor tenniselleboog
Alle artikelen in deze serie:
