Diagnose tendovaginitis
De diagnose tendosynovitis wordt meestal gesteld door het klinische beeld op basis van de typische symptomen. Bijvoorbeeld, pijn in het gebied van bepaalde spieren waartoe de ontstoken pees behoort, is aangewezen voor bepaalde bewegingen. Daarnaast levert het ziekteverleden met een beroepsgeschiedenis belangrijke informatie op over de aanwezigheid van een pees schede ontsteking.
In sommige gevallen kan een infiltratie van de spieren en pezen of deposito's zijn te zien in de Röntgenstraal beeld. Omdat het echter erg moeilijk en moeilijk te detecteren is, wordt deze methode zelden gebruikt, omdat blootstelling aan straling moet worden vermeden. Het kan ook leiden tot verdikking hiervan pezen. Een ultrageluid beeld van de aangedane pees kan een scheur of scheur door de pees vertonen. Dit zou anders behandeld moeten worden dan een ontsteking van de pees alleen.
Therapie
Behandeling voor tendosynovitis omvat het immobiliseren van het getroffen gebied. Koelkussens kunnen ook nuttig zijn en de pijn van beweging. Bovendien lokaal pijn verlichting en ontstekingsremmende maatregelen kunnen worden genomen, waaronder zalven of injecties met corticosteroïden (“cortisone").
Als alternatief kunnen pijn- en ontstekingsremmende medicijnen - zogenaamde niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (bijv diclofenac, ibuprofen) - kan systemisch in tabletvorm worden gebruikt.
- Bandages
- Rails
- Of in ernstige gevallen een pleister
Chronische tenosynovitis vereist meestal een operatie, omdat de conservatieve behandelingen die hierboven zijn beschreven, meestal geen verbetering opleveren. In dit geval is het pees schede is gespleten. In het geval van een onderliggende bacteriële infectie kan de therapie van de pees schede ontsteking wordt aangevuld met een antibioticum en, indien nodig, chirurgische verlichting.
Inflammatoire reumatische aandoeningen als oorzaak van ontsteking van de peesmantel worden ook primair behandeld met niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen. Bovendien moet gewoonlijk een immunosuppressieve therapie worden gestart om de afweerreacties van het lichaam te wijzigen. De behandeling van tendovaginitis stenosans bestaat uit chirurgische splitsing van de peesmantel, aangezien conservatieve maatregelen in dit geval geen succes hebben.
De situatie is anders in het geval van tendovaginitis stenosans de Quervain: In dit geval wordt de behandeling aanvankelijk uitgevoerd door immobilisatie of injectie van pijnstillers. Alleen als deze therapeutische maatregelen niet verbeteren, wordt een chirurgische splitsing van de peesmantel geprobeerd. Verbanden voor de behandeling van tendosynovitis worden voornamelijk gebruikt op de pols om het te stabiliseren en te immobiliseren.
Bovenal kunnen de verbanden overbelasting van het gewricht voorkomen, wat meestal leidt tot ontsteking van de peesmantel. Ze hebben het voordeel dat de functies van het aangetaste gewricht niet worden beperkt, zodat alledaagse taken kunnen worden voortgezet. Bovendien kunnen deze bandages, afhankelijk van hun sterkte, beschermen tegen blessures.
Ze worden voornamelijk gebruikt in de sport. Naast immobilisatie en bescherming tegen blijvende overbelasting van de aangedane pees, kunnen de steunen ook preventief gebruikt worden na eerdere tendosynovitis. Bijvoorbeeld als er activiteiten moeten worden uitgevoerd die de vorige keer hebben geleid tot een ontsteking van de peesmantel.
De ondersteuning vermindert de belasting van de pols, wat betekent dat de ontsteking minder snel zal optreden of afneemt als de peesmantel al ontstoken is. Er zijn veel verschillende verbandfabrikanten die allerlei materialen en sterktes aanbieden. De verschillende modellen zijn ontworpen om een optimale pasvorm voor de patiënt te garanderen en aan te passen aan individuele behoeften.
Zo kunnen de bandages zeer stabiel zijn en zo blessures voorkomen of effectief stabiliseren pols. Deze worden met name aanbevolen bij onstabiele polsen, bijvoorbeeld na een breuk, of om herhaaldelijk letsel te voorkomen. Elastische verbanden laten de pols daarentegen meer bewegen en stabiliseren hem daarom niet zo effectief.
Ze zijn meer geschikt voor immobilisatie in geval van ontsteking of overbelasting. De verbanden verschillen ook afhankelijk van de gebruikte materialen. Bandages van neopreen zijn zeer duurzaam, scheurvast en vervormbaar, maar ook luchtdicht, zodat deze bandages meestal niet permanent worden gedragen.
Sommige mensen zijn allergisch voor neopreen en mogen deze bandages niet gebruiken. Als het ondersteunende effect van het verband mogelijk minder is, worden gebreide polsbandages aanbevolen. Deze verwarmen de pols, maar zijn ook ademend en kunnen daardoor permanent worden gedragen.
Welk verband het juiste is, moet altijd door een arts worden bepaald om de juiste pasvorm en het juiste materiaal te kiezen. Daarnaast dient de functie van het verband aangepast te worden aan de huidige behoefte van de klachten om een optimaal therapeutisch resultaat te bereiken. Het tapen van lichaamsdelen die zijn aangetast door tendosynovitis is een alternatieve of aanvullende behandelmethode, meestal uitgevoerd door orthopedisch chirurgen, maar soms ook door getrainde fysiotherapeuten.
In tegenstelling tot a gips cast of spalk, het te behandelen gebied is niet volledig geïmmobiliseerd, maar eerder beperkt in zijn bewegingsbereik of ongewenste bewegingen. Op het gebied van tendosynovitis is het zogenaamde kinesiotaping algemeen geaccepteerd. Hierbij wordt gebruik gemaakt van elastische, water- en luchtdoorlatende kleefpleisters in verschillende kleuren, die met een specifieke techniek worden aangebracht.
Omdat de pijnlijke ontsteking van de peesmantels meestal wordt veroorzaakt door overbelasting van bepaalde spieren of spiergroepen, komt hier precies het effect van het tapen om de hoek kijken: de spieren worden ontlast door de spierspanning in rust te verlagen, zwelling en pijn worden verminderd door het opheffen van de huid en gewrichtsfuncties wordt verbeterd door diepe gevoeligheid te stimuleren. Als de toepassing van een gips of een pleisterspalk wordt geselecteerd als een therapiemethode voor tendosynovitis, deze moet absolute immobilisatie en immobilisatie van beweging bereiken - meestal gedurende 14 dagen - in het aangetaste lichaamsdeel. Regelmatige controles van de gips qua pasvorm en stevigheid zijn nodig om complicaties zoals te voorkomen circulatiestoornissen of zenuw- of huidbeschadiging veroorzaakt door drukpunten. Afhankelijk van welk deel van het lichaam (bijv. Pols, arm, voet, etc.)
wordt beïnvloed door tendosynovitis en in welk gebied van het betreffende lichaamsdeel de ontstoken peesmantels zich bevinden, hebben verschillende gipsvarianten de voorkeur. Ontstekingen in het polsgebied resulteren bijvoorbeeld meestal in het aanbrengen van een onderarm cast die de pols omgeeft, maar de vingers vrij laat om te bewegen. Het is echter anders in het geval van tendovaginitis de Quervain, waar de duim de enige is vinger dat is opgenomen in het gips (reeën been gips).
Indien de pezen bij de elleboog wordt een gipsverband op de bovenarm gebruikt (onderarm gipsverband met extra opname van de elleboog en bovenarm), als er tendosynovitis in het voetgebied is, een lagere been gips wordt aangebracht (opname van voet en onderbeen, knie en tenen zijn vrij). Naast de algemene medische maatregelen, die meestal al een succesvolle behandeling van tendinitis mogelijk maken, zijn er ook enkele homeopathische benaderingen om dit type ontsteking te behandelen. Hier, homeopathische geneesmiddelen ook wel Rhus-tox genoemd Arnica in verschillende verdunningen (potentiëring) worden gebruikt.
Als vuistregel dient men zich te houden aan een dosering van “5 bolletjes driemaal daags”. Een verbetering van de peesontsteking zou al na enkele dagen moeten optreden. Vaak kunnen de symptomen van tendinitis aanzienlijk worden verminderd en kan het ontstekingsproces worden beperkt door eenvoudige huismiddeltjes.
Het bewust houden van het aangedane deel van het lichaam in het dagelijks leven en het dragen van eenvoudige steunmanchetten of bandages van de apotheek kan dus een eerste start zijn. Bij acute ontstekingen, koelen met ijspakken of quarkwraps (verdeel koude kwark op een doek en wikkel het rond het getroffen gebied) en zalven met paarden-, heide- en goudsbloembalsem helpen meestal. Bovendien comprimeert met verdund arnica tinctuur of een alcohol-helende aarde mengsel, maar ook kool of de speekselkompressen van de redder kunnen helpen tegen ontstekingen.
Het aanbrengen en inwrijven van vrij verkrijgbare Voltaren®-gel die alleen in de apotheek verkrijgbaar is (actief ingrediënt: diclofenac) kunnen ook de symptomen verminderen door lokale pijnverlichting en een decongestivum en verkoelend effect te bieden. Daarnaast kan ervoor worden gezorgd dat tijdens de ontstekingsfase de inname van eten en drinken zo laag mogelijk is in vlees en alcohol, maar dat er voldoende vitamine E (sojaproducten, noten, plantaardige olie, volle granen, etc.) aanwezig is. verbruikt. Schuessler-zouten nr. 1, 2, 3, 4, 7, 8 en 11, toegediend door een homeopaat, kunnen ook als therapieproef worden gebruikt.
Alle artikelen in deze serie:
