Diagnose
De moderne geneeskunde heeft veel mogelijkheden om een ontsteking van de darm te diagnosticeren. Eerst voert de behandelende arts een gedetailleerd interview (anamnese) van de patiënt. Hierbij wordt bijvoorbeeld gevraagd naar het type, de duur en het eerste optreden van de symptomen.
Na het fysiek onderzoek, waarbij met name de buik wordt gepalpeerd en beluisterd, kunnen onder bepaalde omstandigheden verdere diagnostische middelen worden overwogen. In veel gevallen zijn anamnese en onderzoek echter voldoende om de oorzaak van de klachten te achterhalen. Dit komt omdat darmontstekingen meestal onschadelijke gastro-intestinale infecties zijn, zodat er geen verdere maatregelen hoeven te worden genomen.
Is de oorzaak echter onduidelijk, verdwijnen de klachten niet of worden ze zelfs erger, dan regelt de huisarts vaak een bloed te nemen monster en te nemen ontlastingsmonster. Zo kunnen de afweerreacties van het lichaam op een ziekteverwekker worden gedetecteerd, maar kunnen ook specifieke ontstekingsparameters worden bepaald. Voor sommige ziekten, bijvoorbeeld als het zeker is bacteriën of parasieten de ontsteking van de darm hebben veroorzaakt, kunnen er culturen worden gekweekt uit het ontlastingsmonster: voor dit doel wordt een fijne uitstrijk van het monstermateriaal uitgespreid op een voedingsmedium dat alle voedingsstoffen bevat die nodig zijn voor bacteriegroei.
Onder optimale omstandigheden bacteriën groeien en vormen kolonies die zichtbaar zijn voor het blote oog. Bovendien kan de arts een ultrageluid van de buik. Tijdens dit pijnloze onderzoek ultrageluid golven worden gebruikt om de individuele structuren van de buikholte zichtbaar te maken.
Als de oorzaak van de symptomen nog steeds onduidelijk is, a colonoscopie wordt vaak gebruikt. Een dunne buis met een kleine camera wordt rectaal ingebracht onder zwakke verdoving. Door het licht verdoving, de patiënt slaapt tijdens het onderzoek en voelt niets pijn.
Hierdoor kan de examinator het voorwaarde van de darm en detecteer gemakkelijk elke ontsteking. Vooral bij chronische inflammatoire darmaandoeningen kunnen karakteristieke veranderingen van de darmwand worden waargenomen. Tijdens het onderzoek worden vaak kleine weefselmonsters genomen (biopsie).
Onder bepaalde omstandigheden kan het pathologisch laboratorium dan bepalen welk type ontsteking aanwezig is. In alle gevallen van darmontsteking, ongeacht de oorzaak, moet voldoende vocht en elektrolyt worden toegediend. Dit komt doordat ons lichaam grote hoeveelheden vocht kan verliezen en elektrolyten in korte tijd door frequent braken of terugkerende diarree.
Zoutstokjes, beschuit, lauwwarme thee en water zijn hiervoor het meest geschikt. Als de getroffenen echter aan zeer ernstige symptomen lijden, kan het nodig zijn om vocht via de aderen toe te dienen (infusie). Daarnaast zijn er diverse medicijnen voor misselijkheid, braken en pijn in de buik beschikbaar.
Voorzichtigheid is echter geboden met geneesmiddelen tegen diarree, omdat ze het lichaam belemmeren in zijn natuurlijke afweerreactie tegen de diarree-pathogenen en in het ergste geval zelfs schadelijk zijn. In het geval van ernstige bacteriële ontsteking, antibiotica moet gebruikt worden. De therapie van a chronische inflammatoire darmziekte (Zoals De ziekte van Crohn) is veel gecompliceerder. Bijvoorbeeld, cortisone preparaten worden gebruikt bij acute "recidieven". Bovendien nemen patiënten medicijnen die het lichaam zelf remmen immuunsysteem, aangezien dit een grote rol speelt bij de ontwikkeling van chronische inflammatoire darmziekte.
