Diagnose
De diagnose van CRPS is relatief gecompliceerd omdat er geen eenvoudige testprocedure is, oorzaken nog grotendeels onbekend zijn en het zich bij verschillende patiënten heel anders kan ontwikkelen. Daarom is de diagnose meestal gebaseerd op die van de patiënt medische geschiedenis en symptomen. Daarnaast kunnen procedures zoals magnetische resonantie beeldvorming (MRI) en röntgenstralen worden beoordeeld gewrichten en zacht weefsel, of een meting van de huidtemperatuur zijn ook mogelijk.
Therapie
De behandeling hiervan pijn syndroom is ook niet gemakkelijk, meestal erg langdurig en zelfs dan niet in alle gevallen veelbelovend succes. Hoe eerder de ziekte wordt gediagnosticeerd en een therapie wordt gestart, hoe groter de kans dat een patiënt weer symptoomvrij wordt. Gelukkig ontwikkelt zich zelden een chronificatie, dat wil zeggen een permanent bestaande ziekte.
Het is belangrijk om verschillende benaderingen in de therapie op te nemen. Pijn therapie staat natuurlijk op de voorgrond. Hier ontstekingsremmend pijnstillers zoals ibuprofen or diclofenac worden gebruikt.
cortisone of antidepressiva kunnen ook worden gebruikt. Deze zijn bijzonder effectief voor pijn afkomstig uit de zenuwen zich. Bovendien kunnen zalven zoals dimethylsulfoxidezalf als ondersteunende maatregel worden gebruikt.
Dit heeft een ontstekingsremmende en pijnstillende werking en zou een positieve invloed moeten hebben op het vasthouden van water. Terwijl in de acute fase immobilisatie en verhoging van de aangedane ledemaat waarschijnlijker zal helpen, is daaropvolgende fysiotherapeutische behandeling erg belangrijk om functionele beperkingen in het getroffen gebied te voorkomen. De daaropvolgende spierreconstructie is ook erg belangrijk om de stabiliteit en mobiliteit van een gewricht te waarborgen.
Dit kan ook ondersteund en begeleid worden door fysiotherapie. Vitamine D en calcium preparaten kunnen ook worden gebruikt om het bot te beschermen. De psychologische ondersteuning van de getroffen persoon mag zeker niet worden onderschat, zoals Depressie, kunnen angstgevoelens en verminderd gevoel van eigenwaarde vaak een rol spelen bij de chronificatie van de ziekte.
Dit omvat ook gedragstherapieën en ontspanning therapieën. Het doel van ergotherapie is om het dagelijks leven van de patiënt gemakkelijker te maken, waardoor de kwaliteit van leven enorm wordt verhoogd. Diverse oefeningen en AIDS worden hier gebruikt.
Een belangrijke methode van ergotherapie is actieve bewegingstherapie. Hier, de functie van spieren, pezen en ligamenten worden bevorderd en onderhouden door actieve beweging van het spierstelsel. Het is belangrijk om het normale bewegingsbereik te behouden en een verkeerde houding en daarmee spanning en beschadiging van het bewegingsapparaat te voorkomen.
Dit maakt het weer gemakkelijker om onafhankelijk te zijn in het dagelijks leven. Een ander punt is om bewegingssequenties en methoden te leren die alledaagse taken gemakkelijker maken. De juiste afhandeling van AIDS zoals verdikte handvatten, schoenlepel en dergelijke wordt hier ook beoefend.
Met beperkte mobiliteit en gebrek aan kracht kunnen alledaagse taken zoals het knopen van schoenen of het openen van flessen moeilijk zijn. Ergotherapie helpt de patiënt om beter met dergelijke alledaagse taken om te gaan. Soms kunnen dynamische spalken ook worden gebruikt om een gewricht te ontlasten, waardoor eerdere mobilisatie mogelijk is.
Warmte- of koude toepassingen zijn niet geschikt voor CRPS-therapie. Vooral bij CRPS in de hand of arm kan een zenuwblokkade helpen om pijn te verlichten. Deze procedures worden gebruikt wanneer andere maatregelen zoals medicatie en fysiotherapie de pijn niet hebben kunnen verlichten.
Hier bestaat de mogelijkheid om een opioïde, een zeer sterke pijnstiller, in de directe omgeving van een zenuw of een verzameling zenuwcellen te injecteren, een zogenaamde ganglion. De ganglia zijn als het ware schakelstations van de pijngeleiding. Op deze manier wordt de overdracht van pijn onderbroken.
Er is ook de mogelijkheid om de zenuwplexus die verantwoordelijk is voor de arm, de zogenaamde brachiale plexusof individueel zenuwen met deze methode. Een andere mogelijkheid om de pijn te verlichten is zenuwstimulatie. Dit kan zowel via de huid als op de huid worden gedaan spinal cord.
In dit geval worden elektroden gebruikt om een stroomstimulus toe te passen, die zou moeten voorkomen dat de informatie over de pijn wordt doorgegeven aan de hersenen via de zenuwen. Bij het stimuleren van de spinal cord, elektroden worden geplaatst door een kleine incisie in de huid op de hersenvliezen van de spinal cord en lichtstroompulsen toe. De elektroden kunnen daar meerdere jaren blijven zitten.
Bij zenuwstimulatie door de huid (transcutane zenuwstimulatie) worden de elektroden op de huid van het pijnlijke gebied geplaatst. Enerzijds door middel van verschillende stroomimpulsen endorfines worden vrijgegeven die helpen om de pijn te verlichten, aan de andere kant worden pijngeleidende zenuwen geblokkeerd. Lymfedrainage wordt gebruikt om onaangename zwellingen te voorkomen.
weefselvocht drainage gaat over het verdelen van de opgehoopte lymfevloeistof in de lymfe schepen om te verbeteren weefselvocht afvoer. Het pompsysteem van de weefselvocht wordt gestimuleerd door verschillende speciale grijptechnieken, die eruitzien als een massage voor de leek. Dit komt door de verschillende druk op de lymfe schepen irriteert het weefsel en stimuleert de spiercellen van de lymfevaten om samen te trekken en met een hogere frequentie te pompen. Daarbij wordt de lymfedrainage verplaatst in de richting van de lozende grote lymfe schepen en lymfestammen. Naast het effect van het bevorderen van lymfedrainage, lymfedrainage heeft ook pijnstillende, kalmerende, maag kanaalstimulerende en tonusverlagende effecten met betrekking tot de skeletspieren.
