Duur van een CRPS
De duur van CRPS is afhankelijk van het type ziekte en de ernst ervan. Over het algemeen kan worden gezegd dat de meeste patiënten de pijn na succesvolle therapie, hoewel lichte beperkingen in mobiliteit en functie van het aangetaste lichaamsdeel kunnen blijven bestaan. Hoe eerder de ziekte wordt ontdekt en hoe eerder de behandeling begint, hoe beter de prognose voor herstel.
De combinatie van pijnstillersspelen fysiotherapie, ergotherapie en psychologische behandeling een centrale rol. Met hun hulp moeten pathologische, pijnlijke bewegingspatronen worden verminderd en de normale gevoeligheid worden hersteld. Bij een zeer klein aantal patiënten kan de ziekte echter een chronisch beloop hebben.
In dit geval is het aanhoudende, niet-herstellende pijn blijft bestaan gedurende het hele leven van de patiënt, en er is ook een permanent functieverlies van de aangedane ledematen. Deze patiënten hebben hun hele leven intensieve therapie nodig. CRPS (complex regionaal pijn syndroom) in de bovenste extremiteit wordt vaak veroorzaakt door fracturen.
Zowel chirurgische als conservatieve behandeling kan leiden tot CRPS. CRPS van de bovenste extremiteit is het vaakst betrokken bij radiusfracturen. Hier komt CRPS in 1-2% van de gevallen voor.
De ziekte kan echter ook optreden bij een klein trauma. Over het algemeen wordt de bovenste extremiteit 4 keer zo vaak getroffen door CRPS. Ook komt het vaak voor dat de ernst van het letsel niet correleert met de mate van CRPS.
CRPS veroorzaakt door fracturen heeft in de regel echter een goede prognose. Als beroepsziekte van de bovenste extremiteit treft de ziekte vaak breiers, stenotypisten (typisten zijn typisten) en persluchtwerkers. Dit leidt tot onjuiste of overmatige belasting van de gewrichten, wat het optreden van CRPS kan veroorzaken.
In de ontstekingsfase is de hand opgezwollen tot een pasteuze consistentie en blauw-rood verkleurd. Bovendien treedt pijn op, wat ook de mobiliteit van de gewrichten. In de volgende fase van dystrofie, een zogenaamde valse groei, is er sprake van aanzienlijke spieratrofie met botverlies.
De huid is nu bleek en slecht gevoed bloed. In de laatste fase is er absoluut weefselverlies. Dit kan leiden tot verstijving van de gewrichten in de regio.
Een complicatie van de CRPS van de hand is het hand-schoudersyndroom, omdat de ziekte zich kan uitbreiden naar de schouder. Het hand-schoudersyndroom is een pijnlijke degeneratieve verandering met bewegingsbeperkingen in het gebied van de Schoudergordel (ook wel periartritis humeroscapularis genoemd) in combinatie met het CRPS-syndroom op dit gebied. Dit leidt ook tot verstijving van de gewrichten, wat de bewegingsbeperking verergert.
Ook de klassieke CRPS-symptomen komen voor. Bovendien kan de ziekte zich verspreiden naar de vingers en ook leiden tot verstijving van de gewrichten. Verdere complicaties zijn handicaps veroorzaakt door CRPS, die vooral in de hand voorkomen en een zeer negatieve invloed kunnen hebben op het dagelijks leven van de getroffen persoon.
Voor de therapie van CRPS in de hand worden in het algemeen dezelfde behandelmethoden gebruikt als voor CRPS in het algemeen. De behandeling is inclusief pijntherapie, fysio- en ergotherapie en ondersteunend psychotherapie. Als deze maatregelen niet succesvol zijn, worden methoden zoals zenuwblokkering of zenuwstimulatie gebruikt.
Deze zijn bijzonder goed voor gebruik op de hand. De CRPS van de voet wordt ook vaak veroorzaakt door een trauma of zelfs een operatie. Zelfs kleine trauma's kunnen het syndroom veroorzaken.
De ziekte kan hier ook in verschillende mate voorkomen. Sommige patiënten klagen dat ze hun schoenen niet meer kunnen aantrekken vanwege de pijn of vanwege de zwelling. Dit past in de eerste fase, de inflammatoire fase.
De pijn kan zo hevig worden dat elke aanraking pijn doet, zodat patiënten moeite hebben met het aantrekken van sokken of broeken, omdat zelfs hier de pijn zo ondraaglijk is. In de volgende stadia treden hier ook spieratrofie en botverlies op. Naarmate de ziekte voortschrijdt, kunnen de gewrichten stijf worden.
In eerste instantie moeten alle mogelijke conservatieve maatregelen worden genomen voordat invasieve maatregelen worden overwogen. Daarbij verschillen de therapievormen niet veel van de behandelingsopties die voorhanden zijn. Pijnstillers kan ook worden genomen en fysiotherapie, ergotherapie en watergymnastiek kan worden gebruikt om pijn te verminderen.
Bovendien mag men de psychologische zorg van de patiënt niet vergeten. Als conservatieve maatregelen falen, worden invasieve maatregelen gebruikt. In het geval van zenuwblokkades van de onderste ledematen, blokkeert men graag de ischiadicuszenuw.
Hierbij wordt onderscheid gemaakt tussen een blokkering nabij de romp (proximaal) en een blokkering ver weg van de romp (distaal). Bij een verstopping nabij de romp wordt de zenuw direct bij het verlaten van het bekken geblokkeerd. De hele zenuwplexus van de onderste extremiteit kan ook worden geïntubeerd.
Dit maakt het geheel been pijnloos. In het geval van een blokkering ver van de romp, alleen de zenuw in de holte van de knie is verdoofd. Dit heeft alleen invloed op het pijngevoel in de onderhuid been en voet.
In dit geval wordt de zenuw geblokkeerd na het verlaten door het bekken. Er zijn verschillende toegangsroutes die kunnen worden gebruikt. In de meeste gevallen is echter niet slechts één zenuw geblokkeerd, maar de gehele zenuwplexus van de onderste extremiteit, de zogenaamde plexus lumbalis.
Dit maakt het geheel been pijnloos. Afhankelijk van de toegangsroute, andere zenuwen kan ook worden geblokkeerd. De blokkering is gemakkelijker als u een ultrageluid apparaat bij de hand of gebruik een stroomstimulator voor exacte lokalisatie.
