Capsule-endoscopie: behandeling, effecten en risico's

Capsule endoscopie is een diagnostische procedure die sinds 2001 wordt gebruikt. De patiënt slikt een capsulecamera in, die automatisch beelden van het slijmvliesoppervlak naar een datarecorder stuurt terwijl het door de spijsverteringskanaal​ De beeldsequenties kunnen vervolgens worden beoordeeld door een medisch specialist.

Wat is capsule-endoscopie?

In een capsule endoscopie, slikt de patiënt een capsulecamera in die beelden van het slijmvliesoppervlak verzendt terwijl het door de spijsverteringskanaal​ De beeldsequenties kunnen vervolgens worden beoordeeld door een specialist. De inslikbare capsule is een medisch hulpmiddel voor eenmalig gebruik dat op natuurlijke wijze wordt uitgescheiden. De capsule wordt daarom niet hergebruikt, in tegenstelling tot veelvuldige meningen. Er worden beelden gemaakt van alle secties van het maagdarmkanaal met uitzondering van de mondholte​ De afbeeldingen van de maag slijmvlies en de dunne en dikke darm zijn bijzonder waardevol gebleken voor diagnose. De dunne darm met name is niet of slechts beperkt toegankelijk met conventionele colonoscopische methoden. Met behulp van capsule endoscopie, is het nu mogelijk om de slijmvlies van de dunne darm in zijn geheel en dus diagnostisch te evalueren. Daarom dient capsule-endoscopie als de zogenaamde goud standaard van primaire diagnose van ziekten van de dunne darm. Een conventioneel colonoscopie kan om verschillende redenen bij sommige patiënten niet worden uitgevoerd. Sommige patiënten weigeren ook deze onderzoeksmethode. In deze gevallen en ook wanneer conventioneel colonoscopie te hoge risico's met zich meebrengt, wordt capsule-endoscopie als alternatief gebruikt. Slechts een jaar nadat capsule-endoscopie voor het eerst werd beschreven, werd het al in 2001 op de markt gebracht. Cameracapsulesystemen worden nu aangeboden en gedistribueerd door verschillende fabrikanten.

Functie, effect en doelen

Sinds het eerste gebruik van capsule-endoscopie in 2001 is de procedure verder ontwikkeld en geoptimaliseerd. Zo is het nu mogelijk om voor elke sectie van de spijsverteringskanaal die eraan zijn aangepast. Capsule-endoscopische onderzoeken zijn ingeburgerd in Europa, voornamelijk voor beeldvorming van de slijmvlies van de dikke en dunne darm, maar niet voor de uiteindelijke beoordeling van de maag en slokdarm. De camera is klein, vergelijkbaar in grootte met een filmomhulde tablet en kan gemakkelijk worden ingeslikt. Het is een absoluut waterdichte en vrij zwevende microdigitale camera. De afmetingen zijn ongeveer 2.6 centimeter lang en 1.1 centimeter breed, afhankelijk van het model. Dankzij geavanceerde transmissie- en besturingselektronica kan de opnamefrequentie worden aangepast aan de snelheid waarmee de camera door de verschillende delen van het spijsverteringskanaal reist. Bij snelle passages worden tot 6 beelden per seconde gemaakt. De beelden worden opgenomen door een datarecorder die tijdens het onderzoek door de patiënt wordt gedragen. De hoge kwaliteit lithium ionenbatterij garandeert opnametijden tot 12 uur. De batterij voedt ook de verlichting van de camera tijdens de gastro-intestinale passage. Een dikke darm cameracapsule bevat meestal 2 camera's, één aan elk uiteinde. Dit geeft een bijna rondom zicht. Net als bij conventioneel colonoscopiemoet de patiënt vóór het onderzoek het gehele maagdarmkanaal grondig reinigen. Zonder deze uitgebreide reinigingsprocedure blijven voedsel- en ontlastingsresten achter, waardoor een onbewolkt zicht op het slijmvlies onmogelijk is. Tijdens de 5-12 uur durende reis door het menselijke spijsverteringskanaal maakt de capsulecamera tot 60000 beelden. Tijdens het onderzoek wordt de patiënt hoogstens licht beïnvloed door de datarecorder, maar niet door de capsulecamera zelf, die helemaal niet voelbaar of anderszins waarneembaar is. Bij endoscopie van de dunne darmcapsule als een goud standaard wordt de methode voornamelijk gebruikt voor diagnose en follow-up van inflammatoire mucosale veranderingen veroorzaakt door coeliakie ziekte of De ziekte van Crohn​ Capsule-endoscopie is in Duitsland goedgekeurd voor kinderen vanaf 2 jaar. Het kan ook worden gebruikt in de diergeneeskunde; alleen grotere dierenartspraktijken of dierenklinieken bieden de procedure aan. Belangrijkste indicaties voor dikke darm capsule-endoscopie zijn bloeding of tumoronderzoek. In Duitsland zijn capsule-endoscopieën van de dunne en dikke darm opgenomen in de uitkeringscatalogus van de wet volksgezondheid verzekeringsfondsen voor bepaalde indicaties.

Risico's, bijwerkingen en gevaren

Capsule-endoscopie is alleen voor diagnostische doeleinden; er kunnen geen therapeutische opvattingen worden gedaan, bijvoorbeeld om te ableren poliepen of verwijder weefselmonsters, zoals het geval is bij conventionele colonoscopie. Omdat de capsulecamera een steriel verpakt wegwerpartikel is, is er geen risico op hygiëne en geen risico op infectie. De bereidheid om mee te doen kanker screeningonderzoeken kunnen aanzienlijk worden verhoogd met capsule-endoscopie, omdat de procedure als bijzonder patiëntvriendelijk wordt beschouwd. De belangrijkste contra-indicatie voor het gebruik van de capsulecamera is stenose, die de doorgang van de capsule zou kunnen belemmeren. Om de doorgankelijkheid van de darmpassage vooraf te testen, kan bij twijfel een zogenaamde doorgankelijkheidscapsule worden ingeslikt. Dit is qua grootte en vorm identiek aan de capsulecamera en zou na ongeveer 30 uur vanzelf oplossen in kleine individuele fragmenten als het niet kan worden uitgescheiden. Zwangerschap, dysfagie zijn ook contra-indicaties. Als een patiënt de capsulecamera heeft ingeslikt, zijn MRI-onderzoeken uitgesloten totdat deze met de ontlasting wordt uitgescheiden, omdat de capsulecamera magnetische componenten bevat. Een MRI-onderzoek kan daarom levensbedreigend zijn. Capsule-endoscopie is echter nog niet wijdverbreid, wat waarschijnlijk ook te wijten is aan de zeer hoge kosten per toepassing. De risico's van het gebruik van capsule-endoscopie worden als laag tot zeer laag beschouwd. Sinds de introductie in 2001 is er in de Duitstalige medische literatuur geen enkel geval van significante bijwerking gedocumenteerd.