Allan-Herndon-Dudley-syndroom is een mutatie in de SLC16A2 gen die de schildklierhormoontransporter MCT8 verandert en een verminderde opname van joodthyronine in spierweefsel en het centrale zenuwstelsel veroorzaakt. zenuwstelsel Door de mutatie lijden getroffen individuen aan spierzwakte, evenals aan mobiele en mentale ontwikkelingsachterstand. AHDS is ongeneeslijk en is uitsluitend behandeld met de administratie van trijoodthyroacetaat.
Wat is het Allan-Herndon-Dudley-syndroom?
Allan-Herndon-Dudley-syndroom is een mutatie in de SLC16A2 gen die de schildklierhormoontransporter MCT8 verandert en een verminderde opname van joodthyronine in spierweefsel en centrale zenuwstelsel Ontwikkelingsachterstanden of ontwikkelingsachterstanden worden samengevat als vertragingen in de fysieke, mentale of emotionele ontwikkeling van adolescenten en kinderen. Ontwikkelingsachterstanden kunnen verschillende oorzaken hebben. De trigger voor een vertraagde ontwikkeling kan bijvoorbeeld centraal staan zenuwstelsel Dit is bijvoorbeeld het geval bij het Allan-Herndon-Dudley-syndroom (AHDS). Naast een ernstige ontwikkelingsachterstand in het mentale gebied, wordt het syndroom gekenmerkt door stoornissen in de motorische ontwikkeling. De eerste beschrijving van het syndroom dateert uit 1944. Het klinische beeld dat ze beschrijven is een erfelijke ziekte, een genetisch bepaalde aandoening. De ziekte treft mannelijke zuigelingen in de meeste tot nu toe gedocumenteerde gevallen. De ontwikkelingsstoornissen en de gevolgen daarvan zijn in bijna alle gevallen vanaf de geboorte duidelijk zichtbaar. AHDS is een uiterst zeldzame aandoening. Om deze reden is de stand van het onderzoek naar het Allan-Herndon-Dudley-syndroom nogal karig.
Oorzaken
AHDS is een erfelijke erfelijke aandoening die wordt veroorzaakt door een mutatie in de SLC16A2 gen Dit is het gen dat codeert voor de zogenaamde schildklierhormoontransporter MCT8. Deze transporter bemiddelt bij de opname van joodthyronines in spier- en zenuwweefsel. Door de mutatie treden er verstoringen op in de opname van de schildklier hormonen, die het centrale zenuwstelsel eruit gooien evenwicht en daardoor de ontwikkeling van de cellen van het zenuwstelsel aantasten. Spierweefsel en hersenen uitgeput raken van het actieve schildklierhormoon waarop ze feitelijk vertrouwen als gevolg van de door mutatie veroorzaakte ontregeling. Het syndroom wordt overgedragen in een X-gebonden recessieve overerving. Vrouwtjes kunnen de ziekte erven, maar worden zelden zelf ziek vanwege hun dubbele X-chromosoomstructuur. Getroffen mannetjes kunnen zich niet voortplanten. Hoewel de mutatie genetisch is, spelen naast deze interne factor waarschijnlijk externe factoren een rol bij het ontstaan van de ziekte. Vanwege de zeldzaamheid en de beperkte onderzoeksbasis is de rol van deze externe factoren nog niet definitief vastgesteld.
Symptomen, klachten en tekenen
Allan-Herndon-Dudley-syndroom is een aangeboren aandoening die zich meestal manifesteert bij zuigelingen of jonge kinderen. Getroffen personen lijden aan meer of minder ernstige spierzwakte. Het spierweefsel van de kinderen is opvallend onderontwikkeld. De zwakte van het spierstelsel gaat snel gepaard met gewrichtsmisvormingen. Contracturen zijn ook veel voorkomende begeleidende symptomen. De mobiliteit van kinderen wordt in toenemende mate belemmerd door contracturen en misvormingen. Om deze reden lijken getroffen personen vaak onnatuurlijk statisch of zelfs bewegingloos. Vanwege het mutatiegerelateerde onderaanbod van de schildklier hormonen, lijden de getroffen individuen vaak bovendien aan spierspasmen of voeren ze onvrijwillige bewegingen uit met hun armen en benen. Vaak kunnen de getroffen personen niet zelfstandig bewegen. In de meeste gevallen worden de motorische stoornissen geassocieerd met ernstige psychische stoornissen. Een groot deel van de patiënten kan bijvoorbeeld niet praten. In individuele gevallen kan AHDS worden gekenmerkt door vele andere symptomen op het gebied van mentale en fysieke ontwikkeling.
Diagnose en verloop
Het eerste vermoeden van AHDS komt meestal tijdens de patiënt naar de arts medische geschiedenis Laboratoriumchemie onthult een verhoogd T3-niveau in aanwezigheid van normale FT4 en TSH niveaus, wijzend op het Allan-Herndon-Dudley-syndroom. Beeldvorming van het centrale zenuwstelsel maakt meestal deel uit van het diagnostische onderzoek. Anders zou spierzwakte als gevolg van motorische neuronale aandoeningen moeten worden uitgesloten. De prognose voor patiënten met het Allan-Herndon-Dudley-syndroom is relatief ongunstig en tot op heden is de ziekte ongeneeslijk. Studies hebben gesuggereerd dat de timing van de diagnose waarschijnlijk een cruciale rol speelt in de prognose van patiënten.
Complicaties
Zoals alle chromosonaal erfelijke aandoeningen, kan het Allan-Herndon-Dudley-syndroom niet curatief worden behandeld. De meest voorkomende complicatie van het Allan-Herndon-Dudley-syndroom - uitgesproken spierzwakte - kan worden behandeld fysiotherapie Een dergelijke behandeling, gericht op het versterken van de spieren, kan pijnlijk zijn voor de patiënt. Vooral jonge kinderen weigeren vaak therapie door de pijn Ondanks intensieve training fysiotherapie niet altijd leiden tot het gewenste succes. De situatie is vergelijkbaar met logopedie voor de Allan-Herndon-Dudley-patiënt. Hoewel de vermindering van het spraakvermogen kan worden verbeterd met intensieve training, is behandeling niet altijd mogelijk leiden succes als gevolg van de meestal hoge mate van mentale beperking van de getroffen persoon. Frustratie bij de patiënt zelf en een zware belasting voor het hele gezin is een van de ernstigste complicaties bij de behandeling van het Allan-Herndon-Dudley-syndroom. Spierspasmen en bewegingen van de ledematen die niet kunnen worden beïnvloed, kunnen worden behandeld met de administratie of spierverslappers Complicaties worden gezien bij de soms ernstige bijwerkingen van de drugs. Vermoeidheidmoeten naast een belasting van het maagdarmkanaal ook een algemeen gevoel van uitputting en malaise worden genoemd. Langdurig gebruik van relanxants schaadt ook de lever en nieren. Als de behandeling voor het Allan-Herndon-Dudley-syndroom achterwege blijft, zullen getroffen personen geen significante vooruitgang kunnen boeken in termen van hun mentale of motorische vaardigheden.
Wanneer moet je naar een dokter?
In veel gevallen is directe behandeling van het Allan-Herndon-Dudley-syndroom niet mogelijk. Om deze reden is de behandeling voornamelijk symptomatisch, gericht op individuele symptomen en vertragingen. In de regel dienen ouders een arts te raadplegen als het kind lijdt aan spierzwakte. Dit kan merkbaar worden door 피로 of aanhoudend vermoeidheid Bovendien is medisch advies ook nodig als er een vertraging is in de mentale en motorische ontwikkeling als gevolg van het Allan-Herndon-Dudley-syndroom. Als er geen behandeling wordt gegeven jeugd, aanzienlijk ongemak en beperkingen kunnen resulteren in volwassenheid. Vooral als de patiënt niet kan praten, moet een arts worden geraadpleegd. Behandeling is ook nodig voor spierspasmen. Als het een acute noodsituatie betreft, kan het ziekenhuis ook direct worden bezocht of kan er een ambulance worden gebeld. In de meeste gevallen wordt het Allan-Herndon-Dudley-syndroom behandeld door een huisarts of door een kinderarts. De individuele klachten moeten echter door de betreffende specialist of therapeut worden onderzocht en behandeld.
Behandeling en therapie
AHDS is een oorzakelijk onbehandelbare aandoening. Omdat er geen therapieën beschikbaar zijn om de primaire oorzaak te corrigeren, was de ziekte tot nu toe niet te genezen. Ondertussen vorderingen op het gebied van genen therapie suggereren dat gentherapiebenaderingen binnenkort zullen worden goedgekeurd voor klinisch gebruik. In hoeverre patiënten met het syndroom baat zouden hebben bij goedkeuring, is nog niet verder opgehelderd. Op dit moment is er geen gevestigde of gestandaardiseerde behandelingsoptie voor patiënten met AHDS, zelfs niet op het gebied van symptomatische behandeling. therapie Enkele jaren geleden overwogen onderzoekers de administratie van TRIAC om een mogelijk geschikte symptomatische behandelingsoptie te zijn. TRIAC is een niet-klassiek schildklierhormoon, trijoodthyroacetaat. Toediening van het hormoon is uitgevoerd in een klinische proef bij getroffen kinderen, maar leverde geen zichtbare resultaten op. De resultaten van het onderzoek zijn niet per se sluitend, aangezien de toediening van het hormoon relatief laat is gestart. In 2014 werd TRIAC om deze reden nog als de beste behandelingsoptie beschouwd. In één geval werd tijdens de therapie met TRIAC in 2014 een significante verbetering van de motorische en mentale ontwikkeling vastgesteld. De therapie werd in de vroege kinderjaren bij de getroffen persoon gestart. De onderzoeksresultaten tot nu toe geven dus aan dat het tijdstip waarop de therapie wordt gestart voor patiënten met AHDS een effect heeft op de therapieresultaten dat niet mag worden onderschat. fysiotherapie or vroege interventie kan theoretisch worden gebruikt om de kwaliteit van leven en capaciteiten van de patiënt te verbeteren. Er is echter weinig bewijs met betrekking tot de werkzaamheid van een dergelijke benadering in de context van AHDS-patiënten.
Vooruitzichten en prognose
Als gevolg van het Allan-Herndon-Dudley-syndroom ervaren de meeste patiënten een aantal verschillende klachten. Eerst en vooral lijden getroffen personen aan ernstige spierzwakte. Dit betekent dat de getroffen persoon mogelijk niet meer zonder problemen gewone activiteiten of sporten kan uitvoeren. Evenzo zijn er ernstige vertragingen in de mentale en mobiele ontwikkeling. De patienten concentratie is aanzienlijk aangetast en verminderd. Erge, ernstige krampen in de spieren blijven optreden, vaak resulterend in onvrijwillige bewegingen of spiertrekkingen Naarmate het Allan-Herndon-Dudley-syndroom vordert, kan de getroffen persoon niet praten. Het dagelijkse leven van de patiënt wordt dus aanzienlijk beperkt door het syndroom en de kwaliteit van leven wordt verminderd. In sommige gevallen zijn patiënten dan in hun dagelijks leven afhankelijk van de hulp van andere mensen. Het is meestal niet mogelijk om het Allan-Herndon-Dudley-syndroom causaal te behandelen. Om deze reden is de behandeling uitsluitend symptomatisch. De getroffenen zijn afhankelijk van verschillende therapieën, die dat echter niet doen leiden in alle gevallen naar een positief verloop van de ziekte. In sommige gevallen wordt de levensverwachting van de getroffen persoon beperkt door het Allan-Herndon-Dudley-syndroom.
het voorkomen
AHDS kan alleen worden voorkomen door genetische counseling Mutatiedragers kunnen er bijvoorbeeld voor kiezen om zelf geen kinderen te hebben.
Nazorg
De noodzaak van follow-up bij het genetisch veroorzaakte Allan-Herndon-Dudley-syndroom treft alleen mannelijke zuigelingen. Het probleem is dat er geen geschikte behandeling is voor deze erfelijke aandoening. De ernstige gevolgen van defecten in de transmitters van schildklierhormoon kunnen nauwelijks worden verbeterd. Pogingen om de getroffen kinderen verlichting te bieden door een speciale schildklier toe te dienen hormonen hebben gefaald. Het probleem is dat de bases van de ziekte zijn meestal al vastgesteld in het lichaam van de moeder. Ze veroorzaken blijvende schade aan het ongeboren kind. Op deze manier komt de behandeling te laat, namelijk na de geboorte. Tijdens de kraamzorg kan alleen de reeds aanwezige schade worden behandeld. Er is echter hoop. In 2014 werd een geval gemeld waarin een zuigeling met het Allan-Herndon-Dudley-syndroom met succes werd behandeld met TRIAC. Nazorg bleef nog steeds nodig omdat het kind niet te genezen was. Zijn symptomen werden tenminste verlicht. Een van de oorzaken van het Allan-Herndon-Dudley-syndroom is een defect bloed-hersenen barrière. Dat suggereren studies in het Cedars-Sinai Hospital. Het defecte bloed-hersenen barrière voorkomt schildklierhormonen van werken. Dit geldt ook voor schildklierhormonen toegediend nadat het kind is geboren. Het is mogelijk dat biotechnologie of genetisch onderzoek achteraf uitkomst biedt. Op dit moment mislukken alle pogingen tot behandeling. Dit heeft ook gevolgen voor de nazorg voor de ernstig beschadigde kinderen.
Wat u zelf kunt doen
Het Allan-Herndon-Dudley-syndroom is ernstig voorwaarde die nog niet effectief kunnen worden behandeld. Ouders kunnen echter nog steeds enkele stappen ondernemen om te helpen met de therapie. Ten eerste, normaal cognitieve training en lichaamsbeweging zijn belangrijk. Uitgebreide therapie, die kan bestaan uit spraak- en leestraining, maar ook algemene hersenoefeningen, afhankelijk van de ernst van het syndroom, kan ook oefeningen van fysiotherapie De training moet individueel worden afgestemd op het symptoompatroon. Ouders van getroffen kinderen moeten er daarom voor zorgen dat de maatregelen optimaal gekozen zijn en dat het kind niet overbelast wordt. Bij ernstige psychische stoornissen kan het kind permanente ondersteuning nodig hebben in het dagelijks leven. Een ambulante zorg kan de ouders een belangrijke hulp bieden. Even belangrijk is de intramurale behandeling, die thuis door regelmatig kan worden ondersteund Grensverkeer van symptomen. Ouders moeten ook psychologische hulp zoeken en, indien nodig, een zelfhulpgroep, omdat het contact met anderen die door de ziekte zijn getroffen het gemakkelijker maken om ermee om te gaan.Bovendien krijgen ouders vaak belangrijke tips voor het omgaan met een ziekte. ziek kind.
