acetabulaire breuk is een breuk van het acetabulum. Dergelijke fracturen zijn meestal indirecte fracturen die het gevolg zijn van een accidenteel trauma. De fracturen worden meestal behandeld door chirurgische osteosynthese.
Wat is een heupkomfractuur?
Het acetabulum is de term die wordt gebruikt om de heup- of bekkenkom te beschrijven. Het vormt het benige en halvemaanvormige deel van de heup gewricht Het darmbeen (os ilium), schaambeen (os pubis) en zitbeen (os ischii) ontmoeten elkaar in het acetabulum. Wanneer het acetabulum wordt beïnvloed door een primaire of secundaire breuk, een heupkomfractuur is aanwezig. Een direct of primair breuk heeft een breukspleet van minder dan een millimeter. Bij een secundaire heupkomfractuur is er een spleet van meer dan een millimeter tussen de fractuurfragmenten, die later wordt afgesloten met een eelt door de processen van secundaire fractuurgenezing. Op het acetabulum worden ongeveer tien breuken onderscheiden. De belangrijkste onderverdeling is met de groepen horizontale en verticale breuken. De verticale breuklijn met een statisch intacte pilaar omvat de breuk van de achterste heupkomrand, de fractuur van de achterste acetabulaire rand en de breuk van de voorste acetabulaire rand en pilaar. Een horizontale fractuurlijn met vernietigde statica maar intacte superieure glenoïdrand is aanwezig in T-vormige fractuur en anterieure horizontale posterieure verticale fractuur. Een horizontale breuklijn met lange loop scheidt fractuurfragmenten van het acetabulum van het darmbeen en is aanwezig in breuk aan de crista iliaca, breuk aan de voorste rand van het darmbeen en breuk in het sacro-iliacale gewricht.
Oorzaken
Breuken worden veroorzaakt door directe of indirecte kracht die op een botelement wordt uitgeoefend. De veroorzakende kracht overtreft de elasticiteit en sterkte van het aangetaste bot. Daarom geeft het bot toe aan de druk. We spreken pas van een echte breuk als het bot volledig is doorgesneden. In de verwondingsfase van de breuk worden de breukhoek en de breuklijn bepaald. Naast de ernst van de kracht zijn deze parameters ook afhankelijk van de hoek van de uitgeoefende krachten. Een acetabulaire fractuur wordt meestal veroorzaakt door indirecte kracht. De meest voorkomende slachtoffers zijn slachtoffers van een ongeval met een knie tegen het dashboard. De impact oefende indirecte drukkrachten uit op het heupkom. Een directe klap op de trochanter major van het dijbeen is ook een veel voorkomende oorzaak. De knie kan niet meer worden gestrekt en buigt dus tijdens het lopen tijdens een botsing. Extern gedraaide heup gewrichten voornamelijk de voorste heupkompaal beschadigen. Intern gedraaide heup gewrichten verwond de achterste. Lagere transversale fracturen treden op bij een geabduceerde heup gewricht, en hoge transversale fracturen treden op bij een geabduceerd heupgewricht.
Symptomen, klachten en tekenen
Bij een heupkomfractuur zijn er lokale tekenen van letsel, zoals zwelling of hematoom in de breukspleet. Naast een verminderde functie is er vaak een meer of minder ernstige slechte uitlijning van de heup gewricht, wat duidelijk kan zijn in het verkorten van een been Bij zo'n heupluxatie, het gewricht hoofd ligt buiten het acetabulum. Dit fenomeen kan leiden tot femurkopnecrose or osteoartritis van het heupgewricht naarmate het vordert. Traumatische heupdislocatie komt voornamelijk voor bij patiënten met stabiele botstructuren. Heupdislocatie bij heupfractuur treedt voornamelijk op in de richting van de fractuur. Vanwege hun nabijheid tot de breuk, de Ischiaszenuw en dijbeenzenuw risico lopen op letsel. Als het Ischiaszenuw is beschadigd door de breuk, naast ernstig pijn, verlamming van de dij spieren kunnen aanwezig zijn en de flexorreflex wordt mogelijk niet geactiveerd. Als het dijbeenzenuw letsel heeft opgelopen door de breuk of als het vastzit in de breukspleet, treden ernstige bewegingsbeperkingen op. Actieve flexie in het heupgewricht is dus niet meer mogelijk. Patiënten kunnen ook niet rechtop komen te staan vanuit een liggende positie. Botachtige patellafracturen of dijbeen hoofd fracturen zijn vaak aanwezig als bijkomende verwondingen bij impacttrauma.
Diagnose en verloop
Het klinische beeld en de mechanis van letsel leiden de arts om te concluderen dat het acetabulum is beschadigd. Tijdens het klinisch onderzoek controleert de arts op bloed stroom evenals motorische functie en gevoeligheid van het getroffen gebied. De diagnose wordt bevestigd door röntgenfoto's. Naast een bekkenoverzichtsblootstelling worden ook speciale belichtingen besteld, zoals een ala-opname en een obturatoropname. Het obturatorbeeld is gemaakt met een straalbaan van 45 graden met de heup omhoog. EEN computertomografie scan kan de diagnostische opwerking voltooien. Differentiële diagnoses zouden pure dislocatie en femoraal moeten uitsluiten hoofd fractuur, dijbeen nek breuk en bekkenfractuur. Vasculaire en zenuwschade moet ook differentiële diagnostische aandacht krijgen. Omdat stappen vaak op de gewrichtsoppervlakken blijven na een heupfractuur, ontwikkelen veel patiënten met een heupfractuur later coxartrose. Daarom is de prognose voor volledige genezing nogal ongunstig.
Complicaties
Gewoonlijk resulteert een heupkomfractuur in ernstige zwelling en pijn op de getroffen plek. Ook de functie van het heupgewricht is verstoord. In sommige gevallen treedt een slechte uitlijning op. Als een heupkomfractuur resulteert in een beknelde breukspleet, treden bewegingsbeperkingen op. In dit geval is de getroffen persoon soms afhankelijk van lopen AIDS en kan zich niet meer alleen verplaatsen. Omdat heupkomfractuur meestal optreedt bij een ernstig ongeval, treden trauma en fracturen ook op in andere delen van het lichaam, wat een negatieve invloed kan hebben op beweging en leven. Het symptoom kan relatief goed worden gediagnosticeerd door de arts en vervolgens worden behandeld. In de meeste gevallen is de behandeling chirurgisch en niet leiden tot verdere complicaties of ongemak achteraf. Diverse implantaten gemaakt van metaal worden gebruikt om de te positioneren en vast te houden botten in situ. De pijn verdwijnt na de operatie en wordt behandeld met pijnstillers vooraf. De behandeling leidt meestal tot een positief beloop van de ziekte. Bij oudere patiënten het gebruik van prothesen en kunstheup gewrichten is noodzakelijk om bewegingsbeperking te voorkomen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Na een val of ongeval dient altijd een arts te worden geraadpleegd. De medische professional kan zonder twijfel vaststellen of er een breuk of breuk is opgetreden en de betrokken persoon doorverwijzen naar de juiste specialist. Bij vermoeden van een heupkomfractuur mag het medisch onderzoek vanwege de mogelijke complicaties niet langer worden uitgesteld. Vooral pijn en zwelling vereisen een snelle behandeling door de arts. Bij een vermoeden van een meervoudige fractuur is een bezoek aan de eerste hulp ook een optie. Dit hangt altijd af van de respectievelijke symptomen en de oorzaak van het letsel. Zo hoeft een kneuzing van het heupbekken niet per se medisch behandeld te worden, terwijl een complete fractuur sowieso in het ziekenhuis behandeld moet worden. Oudere patiënten krijgen meestal een totale heupprothese voor een heupfractuur. Om ervoor te zorgen dat de blessure goed geneest, is verder medisch onderzoek meestal nodig nadat de fractuur is genezen. Daarnaast moet er soms medicatie worden aangepast om een pijnloos genezingsproces te garanderen.
Behandeling en therapie
De behandeling van een heupkomfractuur is meestal chirurgisch. Als de breuk niet gepaard gaat met verplaatsing van de botfragmenten en een breukspleet heeft van minder dan twee millimeter, vinden conservatieve behandelingen plaats. Een gipsverband voor immobilisatie is echter meestal niet voldoende voor deze breuk. Bij de meeste heupkomfracturen is een nauwkeurige reductie en plateren van de botfragmenten vereist om te voorkomen dat de fractuur samen geneest in een verkeerde positie en zo te voorkomen dat het acetabulum zijn functie verliest. Osteosynthese is meestal de voorkeursbehandeling voor een chirurgische behandelingstraject. De procedure wordt gebruikt om de volledige functie van het bot te herstellen. Osteosynthese omvat de anatomische reductie van het bot. Bij elkaar horende botfragmenten worden in een relatief normale positie gefixeerd. Stabilisatie wordt bereikt door middel van bijvoorbeeld Kirschner-draad. Indien nodig metaal implantaten worden geplaatst om de fragmenten goed bij elkaar te houden. Bij oudere patiënten vindt na een heupfractuur vaak een totale heupartroplastiek plaats nadat de fractuur is genezen. Met andere woorden, ze krijgen een kunstmatige gewrichtsvervanging die het hele gewricht vervangt. Patiënten met een heupfractuur kunnen voor hun ernstige pijn geschikte pijnstillers krijgen.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van een heupkomfractuur hangt af van de omvang van de bestaande fractuur en de algemene toestand van de patiënt volksgezondheid Hoe ernstiger de botschade en hoe ouder de patiënt, hoe minder gunstig de uitkomst. Bij een gezond persoon van middelbare leeftijd is de prognose goed. Na chirurgische ingreep en correctie van de botten, is er een regeneratieproces dat enkele maanden duurt. De operatie is een uitdaging omdat de botten moeten precies worden verplaatst. Dit duurt enkele uren onder narcose Als er complicaties optreden, verslechtert de kans op optimaal herstel. Patiënten lijden vaak aan reeds bestaande aandoeningen die het organisme verzwakken en de genezing vertragen. Bestaande botziekten kunnen bijdragen aan een ongunstig beloop. In sommige gevallen is symptoomvrijheid niet meer mogelijk. Gerichte oefeningen en trainingssessies helpen patiënten na de operatie hun bewegingsbereik te optimaliseren en langzaam hun lichaam weer op te bouwen. Overbelasting moet worden vermeden om terugval te voorkomen. Een verkeerde uitlijning van het lichaam en eenzijdige zware lasten kunnen leiden tot secundaire ziekten, die moeten worden vermeden. Zonder behandeling is er geen verlichting van de symptomen. De botten zijn permanent beschadigd. Het lichaam heeft geen middelen voor zelfgenezing om het ongemak te verlichten en te genezen.
het voorkomen
Om een heupkomfractuur te voorkomen, dient sterke directe of indirecte kracht op het heupkom te worden vermeden.
Hier is wat u zelf kunt doen
Bij jongere patiënten is chirurgische behandeling van een heupkomfractuur bijna altijd succesvol en zonder complicaties. Patiënten kunnen zichzelf het beste helpen door onmiddellijk een arts te raadplegen in geval van een heupblessure en door alle medische instructies voor en na een chirurgische ingreep strikt op te volgen. Overbelast in het bijzonder de bekkenkom niet voordat de breuk volledig is genezen. Bij oudere patiënten treedt heupblessure vaak op als gevolg van vallen of andere ongelukken in het dagelijks leven. Bij een heupkomfractuur is meestal het gebruik van prothesen en kunstheupgewrichten nodig om een blijvende bewegingsbeperking tegen te gaan. Heupoperaties zijn voor senioren echter zeer zwaar en ook niet zonder risico. Deze groep mensen zou daarom preventief moeten zijn maatregelen en actief bijdragen aan ongevallenpreventie in het dagelijks leven. Alleen TÜV-goedgekeurde trapladders mogen in huis worden gebruikt. Als motorische vaardigheden of het gevoel van evenwicht Als u al een handicap heeft, kunt u beter geen gebruik maken van de bovenste delen van planken en kasten die niet zonder klimhulpmiddel kunnen worden bereikt. Bij slechte weersomstandigheden en gladde wegen moet altijd als voorzorgsmaatregel een rollator worden gebruikt. Als er toch een heupblessure optreedt, is het noodzakelijk om tijdig met de revalidatie te beginnen om de mobiliteit zo volledig mogelijk te herstellen. Patiënten moeten een goede fysiotherapeut zoeken en regelmatig met hem of haar oefenen.