Het Wallenberg-syndroom omvat afsluiting van de wervelslagader of de inferieure posterieure cerebellaire slagader. De voorwaarde is ook synoniem bekend als het Wallenberg-Foix-syndroom of Viesseaux-Wallenberg. Als gevolg hiervan treedt een infarct op in een specifiek gebied van de hersenstam genaamd de dorsolaterale medulla oblongata. Kortom, het is een zeldzaam type beroerte.
Wat is het Wallenberg-syndroom?
In principe vertegenwoordigt het Wallenberg-syndroom een hersenstam syndroom, en het is specifiek een zogenaamd alternans-syndroom. In de context van het Wallenberg-syndroom treedt een breed scala aan symptomen op, afhankelijk van de neurologische gebieden die in elk geval worden aangetast. Het Wallenberg-syndroom werd voor het eerst genoemd in 1808 door Gaspard Vieusseux. Het kreeg zijn naam echter met verwijzing naar de arts Adolf Wallenberg. Hij beschreef het Wallenberg-syndroom voor het eerst in 1895. In 1901 werd de eerste ontdekking van de ziekte gedaan door autopsie.
Oorzaken
De primaire oorzaak van het Wallenberg-syndroom is ischemie die het stromale gebied van de wervelslagader Dientengevolge, het achterste inferieure cerebellaire slagader wordt afgesloten. Bovendien zijn de dorsolaterale medulla oblongata en bepaalde delen van de cerebellum een infarct krijgen. Dit beschadigt specifieke paden in het spinal cord Bepaalde nucleaire gebieden, bijvoorbeeld die van de stato-acustische zenuw en nervus vagus, worden ook beïnvloed. In aanvulling op afsluiting van de slagaders, kan er ernstige vernauwing van de bloed schepen Takken van de respectievelijke slagaders kunnen ook worden aangetast. Sommige van deze takken zijn verantwoordelijk voor het leveren van de medulla oblongata. Het gevolg is een infarct van de laterale medulla oblongata. Dit resulteert in karakteristieke faalverschijnselen. In feite is in de meeste gevallen de wervelslagader wordt beïnvloed door het Wallenberg-syndroom.
Symptomen, klachten en tekenen
Het Wallenberg-syndroom omvat tal van kenmerkende symptomen. Er zijn vaak ipsilaterale symptomen, bijvoorbeeld een verminderde hoornvliesreflex, stoornissen in de gevoeligheid van het gezicht of verlamming van de stembanden. Bovendien, het Horner-syndroom, hemiataxie en parese van de zacht gehemelte zijn mogelijk. Bovendien zijn gedissocieerde stoornissen gerelateerd aan de perceptie van pijn en temperatuur treden in sommige gevallen op. Deze symptomen verschijnen echter uitsluitend op het lichaam en niet op het gezicht. Sommige patiënten hebben de neiging om naar de aangedane zijde te vallen en klagen over ipsilateraal nystagmus Als de nucleus spinalis nervi trigemini is aangetast, pijn gevoel gaat verloren aan de ipsilaterale zijde van het gezicht. De hoornvliesreflex is ernstig verminderd of volledig afwezig. Wanneer de tractus spinothalamicus is beschadigd, de perceptie van temperatuur of pijn afwezig is op die helft van het lichaam tegenover het infarct. Laesies van de cerebellum of inferieure cerebellaire steeltjes resulteren meestal in ataxie. Wanneer hypothalamospinale vezels beschadigd zijn, wordt de sympathische overdracht van signalen verstoord. Als gevolg hiervan zijn de zogenaamde Horner-syndroom kan gebeuren. Als de nucleus Deiter wordt aangetast, treden duizeligheid en oogtrillingen op. Andere mogelijke symptomen van het Wallenberg-syndroom zijn onder meer heesheidhemiataxie, dysartrie en hypacus Bovendien zijn trigeminusaandoeningen mogelijk.
Diagnose en verloop van de ziekte
Om de diagnose Wallenbergsyndroom vast te stellen, omvat het eerste deel van het onderzoek het nemen van een medische geschiedenis In dit proces bespreekt de behandelende arts die van de patiënt medische geschiedenis samen met de patiënt met de ziekte. Daarbij worden genetische stammen, bepaalde eerdere ziekten, chronische ziekten en de persoonlijke levensstijl van de persoon geanalyseerd. De medische geschiedenis geeft de arts de eerste aanwijzingen voor de diagnose. Vervolgens worden verschillende klinische onderzoeken uitgevoerd. In het bijzonder worden de typische symptomen van het Wallenberg-syndroom opgehelderd. Als de patiënt aan verschillende kenmerkende symptomen lijdt, wordt het vermoeden van het Wallenberg-syndroom bevestigd. De prognose van het Wallenberg-syndroom hangt af van de locatie en de grootte van het gebied dat is beschadigd door de beroerte Door middel van herkanalisatie verdwijnen de symptomen van het Wallenberg-syndroom bij sommige patiënten na enkele weken tot maanden. functionele stoornissen blijven verschijnen, zelfs na enkele jaren.
Complicaties
Het Wallenberg-syndroom is een ernstige klacht die kan leiden tot ernstige complicaties en beperkingen in het dagelijkse leven van de getroffen persoon. Patiënten lijden aan een infarct in de hersenen in dit geval, zodat er sensorische stoornissen of verlamming zijn in het gezicht van de getroffen persoon. Dit kan ook leiden naar slikproblemen, zodat patiënten niet meer zonder problemen eten en drinken kunnen nemen en daardoor in hun dagelijks leven afhankelijk zijn van de hulp van andere mensen. Een valse gevoeligheid voor temperatuur en pijn kan ook optreden bij het Wallenberg-syndroom, zodat getroffen personen gevaren mogelijk niet goed kunnen herkennen. Evenzo kan spraak negatief worden beïnvloed door het syndroom, wat kan leiden tot ernstige moeilijkheden, vooral bij kinderen. Patiënten hebben vaak last van oog tremor of permanent heesheid De kwaliteit van leven van de getroffen persoon is aanzienlijk beperkt en verminderd door het Wallenberg-syndroom. De behandeling van het Wallenberg-syndroom is altijd gebaseerd op de symptomen, aangezien er geen oorzakelijke behandeling mogelijk is. Er treden geen bijzondere complicaties op, hoewel een volledige genezing niet kan worden bereikt. Vaak heeft het syndroom een zeer negatief effect op de kwaliteit van leven van de getroffen persoon en kan het psychische of zelfs klachten bevorderen Depressie.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Omdat het Wallenberg-syndroom niet alleen kan genezen, is de persoon die aan deze ziekte lijdt absoluut afhankelijk van een bezoek aan een arts. Alleen vroege opsporing en behandeling van dit syndroom kan verdere complicaties en ongemak voorkomen. Vroege opsporing heeft altijd een zeer positief effect op het verdere verloop van de ziekte. Allereerst aanvallen van duizeligheid geef de ziekte aan. De getroffenen kunnen zich niet meer goed concentreren en hebben ook grote verwarring. Evenzo kunnen de ogen trillen of ernstig zijn heesheid, wat kan duiden op het Wallenberg-syndroom. Er is een duidelijke verandering in de perceptie van temperatuur en pijn in verschillende delen van het lichaam. Als deze symptomen zonder een bepaalde reden optreden en niet vanzelf verdwijnen, moet in elk geval een arts worden geraadpleegd. In noodgevallen kan een spoedarts worden gebeld of kan direct een ziekenhuis worden bezocht. De eerste diagnose kan worden gesteld door een huisarts. Het kan niet universeel worden voorspeld of het Wallenberg-syndroom zal resulteren in een verminderde levensverwachting voor het getroffen individu.
Behandeling en therapie
In principe, therapie voor het Wallenberg-syndroom is uitsluitend symptomatisch. Als slikken moeilijk is, moet in sommige gevallen een voedingssonde worden ingebracht. Logopedische behandeling kan ook worden voorgeschreven om ongemak bij slikken en spreken te verlichten. In sommige gevallen worden medicijnen ook gebruikt om pijn te verminderen. Gabapentine is geschikt voor de behandeling van chronische pijn in dit geval. Omdat de aangetaste slagaders meestal te klein zijn, is chirurgische herkanalisatie meestal niet mogelijk. Op de lange termijn is het voorkomen van verdere beroertes noodzakelijk. De juiste maatregelen zijn voornamelijk gebaseerd op het individu risicofactoren. Bijvoorbeeld, aspirine therapie wordt gebruikt zodat het risico van een ander beroerte is verminderd. In het geval van boezemfibrillerenzijn anticoagulantia nodig. In sommige gevallen andere drugs worden gebruikt, bijvoorbeeld preparaten om te behandelen hoge bloeddruk Bovendien zijn veranderingen in levensstijl bij sommige patiënten nuttig.
het voorkomen
Uitspraken over de preventie van het Wallenbergsyndroom zijn slechts in beperkte mate mogelijk. Dit komt omdat de ziekte niet in alle gevallen kan worden voorkomen. Bij het ontstaan van de ziekte spelen echter bepaalde persoonlijke leefstijlfactoren een rol. Centraal hierbij staat de volksgezondheid van de bloed schepen en cardiovasculair systeem in het bijzonder.
Nazorg
In de meeste gevallen zijn de opties voor nazorg bij het Wallenberg-syndroom aanzienlijk beperkt en vaak helemaal niet beschikbaar voor de getroffen persoon. Daarom moet de getroffen persoon in het geval van deze ziekte zo vroeg mogelijk een arts raadplegen en een behandeling starten om het optreden van andere klachten en complicaties. Zelfgenezing kan in de regel niet plaatsvinden. Omdat het Wallenberg-syndroom ook een genetische ziekte is, kan het worden geërfd, dus als een persoon kinderen wil krijgen, moeten genetische tests en counseling in de eerste plaats worden gedaan om herhaling te voorkomen. In de regel vertrouwen degenen die door deze ziekte zijn getroffen op de maatregelen of fysiotherapie en fysiotherapie om de symptomen te verlichten. Evenzo is de hulp en ondersteuning van het gezin in het dagelijks leven erg belangrijk, omdat dit ook kan voorkomen Depressie en andere psychologische stoornissen. In veel gevallen is contact met andere mensen die door de ziekte zijn getroffen ook erg nuttig om erachter te komen hoe u gemakkelijker met de ziekte kunt omgaan met het dagelijks leven. Een algemeen verloop van het Wallenberg-syndroom kan niet worden voorspeld.
Wat u zelf kunt doen
Het Wallenberg-syndroom vereist een individu therapie, die afhangt van de specifieke symptomen van de beroerte. Spraak- of sliktherapie kan bijvoorbeeld nodig zijn om verloren vaardigheden terug te winnen. Deze therapieën kunnen thuis worden ondersteund door onafhankelijke beoefening. Het gebruik van medicijnen zoals gabapentine moeten nauwlettend worden gecontroleerd en geregistreerd vanwege mogelijke bijwerkingen. Bovendien, algemeen maatregelen moet worden genomen om het risico op een beroerte te verkleinen. Personen die lijden aan het Wallenberg-syndroom moeten voldoende bewegen, gezond eten dieet, en vermijd spanning Afhankelijk van de grootte en locatie van het beschadigde gebied, kunnen de symptomen na weken of maanden verdwijnen. Normaal gesproken hebben de patiënten echter permanente ondersteuning nodig in het dagelijks leven. Het is de taak van de naasten om de patiënt zoveel mogelijk te ondersteunen. Omdat een beroerte meestal ook psychische problemen veroorzaakt, moeten de getroffenen therapeutische ondersteuning zoeken. Geschikte maatregelen zijn onder meer het bijwonen van een zelfhulpgroep of deelname aan een internetforum voor getroffen mensen. Door gespecialiseerde literatuur te bestuderen wordt de achtergrond van het Wallenberg-syndroom afgebroken en kan de ziekte beter worden begrepen en geaccepteerd.
