Waar komt de angst voor cortisone vandaan?
De eerste cortisone preparaten die voor medische behandelingen op de markt kwamen, waren zeer zwaar gedoseerd en leidden tot aanzienlijke bijwerkingen. Zelfs de eerste zalven bevatten hoeveelheden die bij veel patiënten in het hele lichaam werkzaam waren. De huidige preparaten zijn echter veel kleinere en specifiekere doseringen en hebben daardoor minder bijwerkingen.
Vooral de lokale toepassing heeft tegenwoordig ook bijna alleen lokale bijwerkingen. Nog een reden voor de angst voor cortisone is het extreme patroon van langdurig gebruik. Ouders zijn bang voor bijwerkingen zoals romp zwaarlijvigheid en hoge bloeddruk, maar deze zijn alleen te vrezen als cortisone wordt gedurende een lange periode in hoge doses ingenomen.
Hypercortisolisme (te hoge cortisolspiegels in het lichaam) leidt tot de zogenaamde Syndroom van Cushing. Omdat cortison een hormoon is dat van nature in het lichaam wordt geproduceerd, is het effect ervan ook gemakkelijker te beheersen dan chemische medicijnen, waarop het lichaam vaak niet specifiek reageert. Dit betekent dat de bijwerkingen zijn gebaseerd op de natuurlijke werking van cortison en goed bekend zijn, terwijl andere geneesmiddelen meer onverwachte bijwerkingen kunnen veroorzaken. Naast de angst voor cortison is er vaak een gebrek aan informatie over de preparaten. Ouders moeten niet bang zijn om de behandelende kinderarts te vragen als er iets onduidelijk is.
Wat kan ik doen om de bijwerkingen te verminderen?
De belangrijkste manier om bijwerkingen te verlichten, is door de dosis cortison nauwlettend in de gaten te houden en aan te passen zodra er bijwerkingen optreden. Bovendien is de timing van de inname ook belangrijk, omdat hierdoor een geschikt cortisonniveau in het lichaam kan worden gehandhaafd. De concentratie cortison varieert afhankelijk van het tijdstip van de dag.
Bij gebruik van neussprays die cortison bevatten, moeten kinderen na gebruik hun mond spoelen om een schimmelinfectie in de mond. Cortison zalf mag alleen in een dunne laag op de aangetaste huid worden aangebracht. In het geval van een open huid kan aanvullende antibiotische therapie aan te raden zijn, zodat de huid verzwakt immuunsysteem is niet overbelast met mogelijk binnendringende ziekteverwekkers. In het geval van langdurige therapie met cortison, dient de stopzetting langzaam en geleidelijk plaats te vinden, zodat het lichaam zijn eigen cortisonproductie kan aanpassen. De hele therapie met cortison moet altijd nauwlettend worden gevolgd door de ouders en de kinderarts, ook bij iets oudere kinderen.
Wat zijn de opties als cortisone niet helpt?
De belangrijkste effect van cortison is gebaseerd op de remming van de immuunsysteem en dus het verzwakken van afweerreacties. Er is een hele reeks verschillende immuunregulerende medicijnen. Bij orgaantransplantaties of auto-immuunziekten kunnen bijvoorbeeld calcineurineremmers zoals ciclosporine worden gebruikt om de vorming van pro-inflammatoire cytokinen te verminderen.
Een andere groep medicijnen zijn mTor-remmers, die de ontwikkeling van immuuncellen vertragen. Deze omvatten de medicijnen Sirolimus en Everolimus. Cytostatische geneesmiddelen zijn ook bekend van kanker therapie, die celgroei en celdeling voorkomen.
Naast kanker cellen, deze werken in op alle snel delende cellen en dus ook op veel cellen van de immuunsysteem, wat leidt tot een remming van ontsteking. Monoklonaal antilichamen vormen een therapeutisch nog erg jong alternatief. Deze kunnen heel specifiek tegen één celtype worden ingezet en zijn daarom ook geschikt voor de behandeling van vele auto-immuunziekten.
Al deze alternatieven hebben een zeer sterke invloed op het lichaam en zijn mogelijkheden om verder in te grijpen bij ernstige auto-immuunziekten. Hier, heel dichtbij Grensverkeer door kinderartsen en andere specialisten is noodzakelijk. De medicijnen dekken niet het volledige werkingsspectrum van cortison, maar zijn meestal specifieker voor bepaalde ziekten.
Cytostatische medicijnen zijn ook bekend van kanker therapie, die celgroei en celdeling voorkomen. Deze werken naast kankercellen in op alle snel delende cellen en dus ook op veel cellen van het immuunsysteem, wat leidt tot ontstekingsremming. Monoklonaal antilichamen vormen een therapeutisch nog erg jong alternatief.
Deze kunnen heel specifiek ingezet worden tegen één celtype en zijn dus ook geschikt voor de behandeling van vele auto-immuunziekten. Al deze alternatieven hebben een zeer sterke invloed op het lichaam en zijn mogelijkheden om verder in te grijpen bij ernstige auto-immuunziekten. Hier, heel dichtbij Grensverkeer door kinderartsen en andere specialisten is noodzakelijk. De medicijnen dekken niet het volledige werkingsspectrum van cortison, maar zijn meestal specifieker voor bepaalde ziekten.
