Voorste kruisbandruptuur

Synoniemen in bredere zin

• VKB Breuk
• Kruisbandlaesie
• Instabiliteit van de voorste knie
• Instabiliteit van de knie
• Voorste kruisbandinsufficiëntie
• Chronische insufficiëntie van de voorste kruisband
• Kruisbandbreuk
• Kruisband van kunststof
• Voorste kruisbandletsel

Definitie

Een frisse anterieure kruisband breuk is de volledige of gedeeltelijke onderbreking (breuk) van de continuïteit (scheur) van het ligament nadat de overrekreserve door externe kracht is overschreden. Een oud anterieure kruisband breuk is een blijvende, meestal ongevalgerelateerde ligamentische verwonding.

Oorzaak voor scheuren van de kruisband

Oorzaken zijn vaak zogenaamde "Flexion-Valgus-Outside Rotation Injuries". Dit betekent dat de knie onwillekeurig wordt gebogen, in de knock-kniepositie wordt gedraaid en naar buiten wordt gedraaid. Typisch tijdens het skiën of voetballen, komen dergelijke verwondingen voor met een vaste onderpomp been. Een instabiliteit van de kniegewricht als gevolg van het losraken van het kapselbandapparaat kan het apparaat optreden. Het resultaat is een ontsporing van het rolschuifmechanisme en een toenemende degeneratieve (slijtage-gerelateerde) kraakbeen schade en meniscus.

Klachten en symptomen

Patiënten met een gescheurd kruisband lijdt soms aan ernstige pijn in de kniegewricht, die meestal binnen de eerste paar uur opzwelt. De arts zal proberen de knie te onderzoeken met zogenaamde stabiliteitstesten. Dit is niet zo gemakkelijk vanwege de algemene pijn, aangezien de patiënt zijn of haar spieren gebruikt om spanning tegen te gaan.

In de meeste gevallen kan het onderzoek pas enkele dagen na het scheuren van de voorste kruisband worden vastgesteld, aangezien pas dan de pijn veroorzaakt door het ongeval zodanig gereduceerd dat de patiënt zonder verdedigende spanning kan worden onderzocht. Een normaal Röntgenstraal geeft informatie over eventuele benige verwondingen die tegelijkertijd aanwezig kunnen zijn. Een grotere gezamenlijke effusie moet worden doorboord om de kraakbeen en het resterende zachte weefsel.

Als de effusie bloederig is, wordt vermoed dat de kruisband is gescheurd, hoewel dit geen bewijs is. Met het wijdverbreide gebruik van magnetische resonantie beeldvorming, waarmee de kruisbanden of hun restanten zeer duidelijk zichtbaar zijn, kan de diagnose met relatieve zekerheid worden voorspeld. In de afbeelding hierboven geven de rode pijlen de gescheurde kruisband aan (breuk van de voorste kruisband).

De schade kan worden geverifieerd door middel van magnetische resonantiebeeldvorming. De plakafbeeldingen tonen het verloop van de kruisbanden en hun bevestiging aan de dij en lagere been botten. In het geval van een breuk zijn de vezelgangen niet continu en wordt de lokalisatie van de breuk mogelijk.

Nog maar een paar jaar geleden zouden alle patiënten geopereerd moeten worden vanwege een gebrek aan diagnostische mogelijkheden. Deze tijden zijn voorbij, want met het Magnetic Resonance Imaging (MRI) onderzoek kan de opgetreden schade zeer nauwkeurig worden ingeschat en kunnen eventueel noodzakelijke operaties worden gepland. De Röntgenstraal beeld is normaal gesproken onopvallend in geïsoleerde kruisbandrupturen.

Aangezien vergelijkbare symptomen echter ook kunnen worden veroorzaakt door een gescheurde meniscushet is bijvoorbeeld moeilijk voor de leek om een ​​diagnose te stellen. Hier weer alle onderzoeksmethoden om een ​​voorste kruisbandletsel te diagnosticeren Klinische diagnostiek door de orthopeed:

• Beoordeling van zwelling van de knie, gewrichtseffusie, bewegingsbereik en bewegingspijn
• Beoordeling van looppatroon, beenassen
• Evaluatie van het femoropatellaire gewricht (glijlagering van de patella)
• Beoordeling van kniestabiliteit en meniscus
• Spieratrofie (verzwakking van de spierontlasting)
• Beoordeling van aangrenzende voegen
• Beoordeling van doorbloeding, motoriek en gevoeligheid (gevoel op de huid)

Apparatieve diagnostiek (diagnose door apparatuur) Noodzakelijke apparatuuronderzoeken Röntgenfoto: kniegewricht in 2 vlakken, patella (knieschijf) tangentieel Apparatief onderzoek nuttig in individuele gevallen

• Röntgenstraal: Kniegewricht pa in staande positie in 45 graden flexie
• Fricke-afbeelding (tunnelafbeelding) om een ​​benige scheur van de voorste kruisband van het dijbeen te tonen
• Opgenomen beelden
• Afbeeldingen van het hele been onder belasting
• Functionele beelden en bijzondere projecties
• Echografie = ultrageluid (bijv. voor meniscus, bakkerscyste)
• Computertomografie (in het geval van een tibiaal hoofd breuk = tibiaal hoofd breuk)
• Magnetische resonantietomografie (kruisbanden, meniscus, botletsel) De MRI is het meest waardevolle diagnostische hulpmiddel bij een voorste kruisbandruptuur, aangezien de MRI met name gedeeltelijke schade kan beoordelen. Een MRI voor een gescheurde kruisband helpt om de prognose van het kniegewricht beter te beoordelen.

Om de omvang van een kruisbandletsel (gescheurde voorste kruisband) te documenteren, wordt vaak de voorste schuifladetest uitgevoerd.

Bij deze test staat het kniegewricht onder een hoek van 90 ° en wordt de voet op de basis gefixeerd. Nu trekt de onderzoeker de onderste been dicht bij het kniegewricht en beoordeelt of de onderbeen kan worden uitgetrokken in relatie tot de dij. Classificatie van het voorste ladebord volgens Debrunn Klasse I (+): lichte verplaatsing 3-5 mm Klasse II (++): gemiddelde verplaatsing 5-10 mm Klasse III (+++): uitgesproken verplaatsing> 10 mm In een ervaren onderzoeker is de diagnose van een kruisbandruptuur meestal zeer snel en betrouwbaar mogelijk, zelfs zonder beeldvorming.

Toch heeft MRI zichzelf bewezen als de standaardmethode. In tegenstelling tot röntgenfoto's of CT kunnen bij MRI alle ligamenten en zachte weefsels van de knie worden weergegeven en kunnen dus in principe bestaande tranen worden opgespoord. Gedeeltelijke tranen zijn echter vaak moeilijk zichtbaar op een MRI.

In dit opzicht is de MRI minder betrouwbaar voor het stellen van een diagnose dan een goed onderzoek door een ervaren examinator. Toch is een MRI-onderzoek van de knie na een blessure, waarbij ook de kruisband kan zijn aangetast, vaak zinvol. MRI stelt de arts vaak in staat om te beoordelen welke behandeling nu nodig is en hoe snel, indien nodig, een operatie moet worden uitgevoerd.

MRI kan ook vaak duidelijk mogelijke verwondingen aan andere structuren identificeren (meniscus, binnenste en buitenste ligament) van de knie. Deze informatie heeft dan ook een grote invloed op de vraag of en hoe snel een operatie nodig is. Als het onderzoek echter al een breuk van de kruisband aantoont en het verloop van het ongeval niet suggereert dat ook andere structuren beschadigd zijn, is een MRI niet per se nodig en levert vaak geen nieuwe informatie op.

Als een blessure niet precies kan worden gedetecteerd en verkleind door MRI, is meestal een knieonderzoek nodig.

• Quadricepspees
• Dijbeen (dijbeen)
• Gescheurde voorste kruisband (rode pijl geeft een scheur aan)
• Scheenbeen (Tibia)
• Knieschijf (patella)
• Hoffa ́scher Dik lichaam
• Patellapees (patellaire visie)

Chirurgie is meestal de voorkeursmethode voor een kruisbandruptuur. Alleen als het achterste kruisband is gescheurd, of als de scheur erg klein is, is een operatie misschien niet nodig.

Dit brengt echter altijd het risico met zich mee dat de knie op de lange termijn minder stabiel en minder veerkrachtig is. Om deze reden wordt de operatie ten zeerste aanbevolen, vooral voor jongere mensen, vooral als ze actief zijn in de sport. De operatie wordt echter pas uitgevoerd als de ontsteking en zwelling van de knie voldoende is afgenomen.

Dit is meestal het geval na ongeveer 4-6 weken. Deze wachttijd is belangrijk, omdat een operatie aan geïrriteerd weefsel tot veel slechtere resultaten kan leiden. Een operatie direct na het letsel wordt alleen uitgevoerd in zeer ernstige gevallen waarbij botstructuren betrokken zijn.

Ondertussen kan de kruisbandruptuur minimaal invasief worden geopereerd, wat complicaties vermindert en de genezing versnelt. De hele procedure wordt dan uitgevoerd binnen het bereik van een knie endoscopie (artroscopie). De operatie zelf bestaat dan uit het volledig vervangen van de vernietigde kruisband door andere ligamentstructuren.

Herstel van het oude ligament leidt alleen tot onvoldoende resultaat. Om deze reden worden meestal delen van het ligament van aangrenzende ligamenten verwijderd. Het ligament van de patella of van een dij spier is hiervoor bijvoorbeeld geschikt.

De ligamenten worden zo verwijderd dat ze alsnog probleemloos hun eigen functie kunnen vervullen. Het verwijderde stuk ligament wordt dan zo nauwkeurig mogelijk afgesteld om de functie van de gescheurde kruisband over te nemen. Deze methode kan echter soms behoorlijk ernstig zijn pijn op de verhuislocatie.

Dit is vooral het geval wanneer een deel van de patella pees is verwijderd. Aan de andere kant groeit dit type implantaat meestal wat sneller in. Ligamentsecties verkregen als onderdeel van orgaandonatie kunnen ook worden gebruikt, maar deze hebben het nadeel dat ze kunnen leiden tot afstoting van het vreemde materiaal. In ruil daarvoor kan de pijn op de verwijderingspunten van de autologe pezen wordt vermeden.

Er worden verschillende systemen gebruikt om het ligament aan de knie te bevestigen: enerzijds kunnen eenvoudige metalen schroeven of bevestigingsknopen worden gebruikt, maar ook absorbeerbare materialen. Het resultaat van de operatie wordt dan natuurlijk ook bepaald door een goede revalidatie. Naast de algemene complicaties van een operatie, zoals: er zijn speciale risico's bij een kruisbandoperatie.

Zogenaamde operatiespecifieke complicaties zijn onder meer:

• Infectie
• Bloeden
• Doofheid Verlamming
• Artrofibrose - een bijzonder gevreesde complicatie. Dit is een gedeeltelijke verstijving van het kniegewricht na plastische chirurgie van de kruisband door littekens. Het risico op artrofibrose is vooral hoog als de operatie kort na het ongeval wordt uitgevoerd.
• Cyclops-syndroom - als gevolg van littekens op de kruisband, wat resulteert in een uitrekkingstekort
• Kruisband plastische botsing - het kruisbandtransplantaat raakt bekneld tussen de femorale rollen tijdens stretching, wat volledige uitrekking van het kniegewricht voorkomt.