Het sinoatriale knooppunt is het elektrische gangmaker van de hart-, verantwoordelijk voor het opwekken van excitatie of hartslag. Een gangmaker cel kan zichzelf ontladen, dus de hart- ritme wordt erdoor gedicteerd. Een storing van het sinusknoop vertraagt de hartslag, in welk geval a gangmaker kan het overnemen.
Wat is de sinusknoop?
Het sinoatriale knooppunt (SA-knooppunt, Keith-Flack-knooppunt of nodus sinuatrialis) bevindt zich in de rechter atrium en is verantwoordelijk voor het sinusritme. Het is ook bekend als het stimulatiecentrum van de hart-. Het verzendt elektrische excitatie door middel van depolarisatie, die het hartritme bepaalt. Het SA-knooppunt bevindt zich in de vorm van een spil op de epicardium (buitenste laag van de hartwand), hoewel de grootte van het knooppunt vaak aanzienlijk varieert (breedte 2 tot 3 mm, lengte 10 tot 20 mm). Het is samengesteld uit hartspiercellen die spontaan kunnen depolariseren, waardoor elektrische excitatie ontstaat. Drie vezelbundels vertakken zich van het sinusknooppunt naar het atrioventriculaire knooppunt:
- Bachmann-James-bundel (anterieure internodale bundel).
- Wenckebach-bundel (middelste internodale bundel).
- Thorelbundel (posterieure internodale bundel).
Anatomie en structuur
Het hart pompt zelfstandig en is niet afhankelijk van zenuwprikkeling. Dit komt doordat er hier zogenaamde pacemakers zijn. Deze cellen ontladen spontaan, waarbij de belangrijkste pacemaker de sinusknoop. Het bevindt zich op de buitenste laag van de hartspier, waar de superieure vena Cava sluit zich aan bij de rechter atrium. Het is een knoop die niet voelbaar is en wordt meegeleverd bloed vanaf de rechter kransslagader slagader. Bij gezonde individuen bereikt het een snelheid van ongeveer 70 slagen / minuut. Dit aantal is echter afhankelijk van leeftijd, opleiding voorwaarde en verschillende individuele factoren. Tijdens lichamelijke inspanning neemt de frequentie toe tot 120 slagen, vaak zelfs tot 200 slagen. 'S Nachts is de frequentie dan slechts 50 slagen per minuut.
Functie en taken
De sinusknoop wordt ook wel de autonome pacemaker genoemd, die de opwinding van het hart vormt. Om dit te doen, natrium ionen stromen in de cellen en calcium kanalen openen, wat leidt tot de excitatie van het SA-knooppunt. Bij het bereiken van een bepaalde drempel ontlaadt de cel volledig (depolarisatie). Vervolgens wordt de spanning gelijk gemaakt, de deeltjes worden weer geconcentreerd door de natrium-kalium pomp, en de uitgangspositie wordt hersteld (repolarisatie). De resulterende elektrische curve wordt een genoemd actiepotentiaal. De excitatie van de sinusknoop gaat dan verder naar de hartklep, die zich tussen de ventrikels en de atria bevindt. De hartklep geeft de signalen van de sinusknoop door aan de zogenaamde His-bundel, die naar het ventriculaire septum beweegt. Daar verdeelt de excitatiegeleiding zich respectievelijk in een linker en rechter ventrikelbundel. De ventriculaire bundels vertakken zich dan aan de top van het hart en de terminale takken worden Purkinje-vezels genoemd.
Ziekten en aandoeningen
De sinusknoop kan worden beïnvloed door verschillende aandoeningen, die zijn gegroepeerd onder de term 'sick sinus syndroom. " Deze omvatten frequentieveranderingen van verschillende soorten: als de frequentie te laag is, wordt het gebeld bradycardie; als het te snel is, wordt het gebeld tachycardie. Een andere variant is sinusarrest. In dit geval faalt de sinusknoop volledig en acuut hartstilstand treedt op. Normaal gesproken is de hartklep treedt in en neemt de functie van de sinusknoop over, hoewel deze op een wat lagere frequentie werkt. Dit is echter voldoende, zodat sinusstilstand slechts in zeldzame gevallen levensbedreigend is. Bovendien kunnen fasen van verhoogde excitatie worden afgewisseld met fasen waarin het aantal beats wordt verminderd. De snelle fasen worden dan aangeduid als boezemfibrilleren or atriale flutter. Sinusknoopsyndroom komt vaker voor bij patiënten die aan coronair lijden slagader ziekte of hoge bloeddruk, waardoor de hartspier niet voldoende wordt voorzien zuurstofAfhankelijk van de slagfrequentie, ontwikkelt zich een breed scala aan symptomen: hartslag is minder dan 50 per minuut, de getroffenen lijden aan duizeligheid of flauwvallen; als het hartritme permanent vertraagd is, er sprake is van kortademigheid, verminderde prestaties of water retentie in de benen en longen. Patiënten klagen ook over frequent urineren 's nachts en het onvermogen om plat in bed te liggen. Hyperactiviteit manifesteert zich door ademhaling moeilijkheden, borst beklemming en hartkloppingen. Pijn op de borst, die ook kan uitstralen naar de linkerarm of nek, kan erg bedreigend zijn. Als het hartslag neemt niet toe tijdens lichamelijke inspanning, dit wordt chronotrope incompetentie genoemd. Als de elektrische impulsen van de SA-knoop niet langer naar het ventrikel worden verzonden, treedt een AV-blok op en kunnen hier drie verschillende vormen worden onderscheiden:
- Eerste graad AV-blok: Hier vindt een vertraagde geleiding van impulsen plaats. Deze vorm heeft echter meestal geen behandeling nodig.
- Tweedegraads AV-blok: de overdracht van signalen mislukt van tijd tot tijd. Als er een hartaandoening is, moet behandeling worden overwogen.
- Derdegraads AV-blok: geleiding is volledig onderbroken en typische symptomen van bradycardie optreden.
Een verstoring van de excitatiegeleiding stelt de arts vast met behulp van een ECG. Mogelijk ook een ECG op lange termijn is vereist, daarbij dragen we het apparaat een dag op het lichaam. Therapieën zijn de ziekten met behulp van drugs of door een pacemaker in te brengen.
