Risico's
Over het algemeen wordt het risico op complicaties aanzienlijk verhoogd door de verkeerde procedure bij prikken of borstvoeding. De tong wordt doorkruist door veel verschillende zenuwvezels. Deze omvatten zenuwen die dienen om de spieren van de tong; deze komen van de twaalfde hersenzenuw, de "hypoglossale zenuw".
Verder zijn er gevoelige zenuwen die signalen van tactiele, warmte en pijn gevoel. Deze behoren tot de vijfde "trigeminuszenuw”En de negende hersenzenuw“ glossofaryngeale zenuw ”. Het derde type zenuw is het sensorische deel van de tong, die verantwoordelijk is voor het gevoel van smaakDit zijn delen van de zevende hersenzenuw "gezichtszenuw", De negende hersenzenuw" glossofaryngeale zenuw "en de tiende hersenzenuw"nervus vagus'.
Als een van deze zenuwkoorden wordt beschadigd wanneer de tong wordt doorboord, treden specifieke storingsverschijnselen op. Dit kan leiden tot spierverlamming in een deel van de tong, gevoelloosheid of verminderde werking smaak. In het laatste geval kan de sterkte van een smaak, zoals zoet, worden verminderd, of in het ergste geval zelfs volledig verloren gaan.
Dat moet echter worden gezegd zenuwschade is over het algemeen vrij zeldzaam. Door een ervaren piercer in te schakelen en in het midden van de tong te steken, wordt het risico aanzienlijk verkleind. Een andere complicatie bij het steken kan de verwonding zijn van een bloed vaartuig.
Deze zijn zeer talrijk in de meegeleverde put bloed tong. Deze omvatten de basis slagader van de tong (Arteria profunda linguae) en de sublinguale slagader (Arteria sublingualis), die hun instroom onttrekken aan de linguale slagader (Arteria linguae). Dit laatste is een aftakking van buitenaf halsslagader.
Het grootste deel van de uitstroom vindt plaats via de “Vena linguae”. Tandvleesletsel en overmatige speekselvloed worden ook vaak waargenomen. Deze verschijnselen (symptomen) verdwijnen echter meestal tijdens - of uiterlijk aan het einde van het genezingsproces.
Omdat de piercing een vreemd lichaam vertegenwoordigt, waaraan de drager, althans in het begin, niet gewend is, kan dit leiden tot spraakstoornissen, bijvoorbeeld lispelen. Vaak is dit geen probleem op de lange termijn. Sommige piercingsdragers hebben de neiging om met de bal van de piercing te spelen.
Ze houden het vast met hun voortanden en / of zuigen erop. Daardoor kan het tot een verplaatsing van de tanden komen. Als de bal van metaal is gemaakt, kan dit leiden tot beschadiging van de glazuur, omdat de bal harder is dan het glazuur.
Het resultaat kan gevoeligheid zijn voor warmte of koude en zelfs cariës. Het risico hiervan kan aanzienlijk worden verminderd door een plastic bal te gebruiken, die zachter is dan de glazuur. De pin moet ook een geschikte lengte hebben.
Als het te lang is, kunnen de tanden ook beschadigd raken. Als het te kort is, bestaat de kans dat de bal in de tong groeit. Veel tandartsen raden dit af tongpiercing, omdat het de tanden in gevaar brengt en tandvlees.
Bovendien, de prik verhoogt de kans op infectie enorm. Indien men toch drager is van een piercing dient men regelmatig tandheelkundig onderzoek te laten doen, zodat de tandarts de tongpiercing bij eerste tekenen van beschadiging van tanden en / of tandvlees. Naast de cosmetische component is het tongpiercing wordt nu ook gebruikt voor medische doeleinden.
Onderzoekers uit de VS hebben een piercing ontwikkeld waarmee mensen met een dwarslaesie een elektrische rolstoel kunnen besturen. Verder bestaat het gevaar van een allergie voor het metaal van de piercing. Daardoor produceert het lichaam antilichamen tegen de triggerende stof en begint een ontstekingsproces rond de piercing.
In dit geval moet de piercing onmiddellijk worden verwijderd. Titanium is echter een metaal dat geen allergieën veroorzaakt en daarom erg populair is. Ook een piercing van plastic zou dit probleem moeten oplossen en is bovendien ook minder riskant in vergelijking met tanden en tandvlees.
Omdat bij het doorboren van de tong het slijmvlies van de tong en daarmee de lichaamseigen barrière naar de omgeving wordt doorbroken, hebben ziekteverwekkers een goede mogelijkheid om het lichaam binnen te dringen. Hier vormen zelfs - anders onschadelijke - micro-organismen, zoals die van onze eigen mondflora, een aanzienlijk infectierisico. Deze kunnen zich vervolgens verspreiden en de luchtwegen, hersenen en andere organen, die onder bepaalde omstandigheden een ernstig verloop kunnen hebben.
De meest voorkomende ziekteverwekkers zijn Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, of streptokokken. Als deze laatste bijvoorbeeld via een beschadigde mond in de bloedbaan komen slijmvlies, kunnen ze veroorzaken endocarditis lenta, een ontsteking van de binnenbekleding van de hart-. In de genezingsfase na het steken, pijn en zwelling komen vaak voor, wat een sterke invloed kan hebben op het dagelijks leven.
In het ergste geval kan de zwelling zo ernstig zijn dat de luchtwegen worden geblokkeerd. Indien nodig kunstmatige beademing door intubatie - het inbrengen van een buis in de luchtpijp - of tracheotomie - een kunstmatige toegang tot de luchtpijp - kan nodig zijn.
