Perichondritis is een ontsteking van de huid van de kraakbeen (medische term perichondrium). In de meeste gevallen ontsteking van de kraakbeen op de oorschelp ontwikkelt zich als onderdeel van de ziekte. Daarnaast komt perichondritis ook voor in andere delen van het lichaam, bijvoorbeeld de strottehoofd of de neus kraakbeen.
Wat is perichondritis?
Kortom, ontstekingsprocessen ontwikkelen zich op de huid van het kraakbeen tijdens perichondritis. De meest voorkomende hiervan is ontsteking van de oorschelp Perichondritis kan zich echter ook ontwikkelen in andere kraakbeenhoudende gebieden. De neus- en strottehoofd zijn aangetast. Perichondritis gaat meestal gepaard met pijn afkomstig van de ontstoken gebieden op het kraakbeen. De huid van het kraakbeen, bekend als het perichondrium, wordt in het bijzonder aangetast. Wanneer perichondritis optreedt in het oor, in de meeste gevallen de uitwendige gehoorgang is ook betrokken bij de ziekte. De oorzaak is voornamelijk bacterieel pathogenen die de huid binnendringen. Het aanvalspunt voor de bacteriën zijn kleine gewonde plekken op de huid. Het is ook mogelijk dat perichondritis optreedt in verband met systemische ziekten. De zogenaamde recidiverende perichondritis werd voor het eerst beschreven in 1923 door een specialist in interne geneeskunde, von Jaksch. In de tussentijd wordt de ziekte beschouwd als een van de autoimmuunziekten.
Oorzaken
In de meeste gevallen zijn de oorzaken van perichondritis te wijten aan bacteriële infecties. Deze zijn meestal stafylokokken of pseudomonas. De pathogenen komen vaak via de huid het menselijk organisme binnen. Bijzonder vaak raken getroffen patiënten geïnfecteerd met de bacteriën via huidletsel. Mogelijke locaties zijn bijvoorbeeld geblesseerde gebieden op de oorschelp. Sommige pathogenen komen ook in de huid via muggenbeten Bovendien ontwikkelt zich in sommige gevallen perichondritis na een operatie. Individuen raken ook vaak besmet met perichondritis wanneer doordringend hun oren. Het risico op het oplopen van de ziekte wordt sterk verhoogd als de hygiënische omstandigheden tijdens doordringend zijn niet bevredigend. Bovendien is de bacteriële kiemen kan het lichaam binnendringen door micro-verwondingen in de oorschelp. Als een zogenaamd othaematoom aanwezig en gewond is, is perichondritis ook mogelijk. Soms zijn mycobacteriën verantwoordelijk voor de veroorzakende infectie.
Symptomen, klachten en tekenen
Perichondritis wordt geassocieerd met verschillende klachten voor getroffen patiënten. De zieke delen van het kraakbeen zwellen meestal op. In de meeste gevallen worden de overeenkomstige gebieden rood. Bovendien lijden de getroffen personen aan meer of minder ernstige pijn straalt van de ontsteking van het kraakbeenmembraan. Bovendien, wanneer perichondritis optreedt op de oorschelp, kondigen de ontstekingsprocessen zich aan met veranderingen in het reliëf van de concha. Perichondritis strekt zich echter meestal niet uit tot de oorlel. Als perichondritis niet voldoende wordt behandeld, verspreidt de focus van de ontsteking zich naar de aangrenzende gebieden. In het ergste geval vordert de ontsteking tot het punt waarop necrose ontwikkelt zich op het kraakbeen, dat bijvoorbeeld septisch van aard is. De oorlel wordt overwegend niet aangetast door perichondritis omdat deze geen kraakbeenweefsel heeft. Dit vergemakkelijkt tegelijkertijd de differentiële diagnose, Omdat in roos de oorlel wordt meestal aangetast door de ontsteking. De necrose dat bij perichondritis mogelijk is, impliceert in veel gevallen veranderingen in de vorm van de oorschelp. Bij sommige zieke personen ontwikkelt zich een zogenaamd bloemkooloor.
Diagnose en verloop van de ziekte
Personen met typische symptomen en tekenen van perichondritis wordt geadviseerd om een arts te bezoeken. Als onderdeel van medische geschiedenisDe behandelende arts maakt de individuele symptomen met de patiënt duidelijk en gaat na of er verwondingen zijn opgetreden in het gebied van het aangetaste kraakbeen. De arts inspecteert vervolgens de getroffen gebieden. Op dit punt kan hij al een voorlopige diagnose stellen. Laboratoriumanalyses van het relevante weefsel zijn nodig om de diagnose van perichondritis ondubbelzinnig te bevestigen. Eerst neemt de arts wattenstaafjes van de ontstoken plekken en laat ze vervolgens onderzoeken. kiemen kan worden geïdentificeerd.
Complicaties
Oorperichondritis is een ontsteking van het kraakbeen van het oor en aangrenzende weefsels. De oorlel wordt niet aangetast omdat deze geen kraakbeen bevat. Aanvankelijk is de ziekte meestal onschadelijk, maar het kan leiden tot significante complicaties als deze niet tijdig en adequaat worden behandeld. In de vroege stadia vormen zich blaren rond het geïnfecteerde gebied en begint het oor pijn te doen; soms wordt de oorlel ook rood. Als de behandeling niet toereikend is, bestaat het risico dat perichondritis zich verspreidt naar het gehele kraakbeenvlies van de oorschelp en gehoorgang. Een veelvoorkomend gevolg is weefselsterfte (necrose Dit kan gepaard gaan met een permanente verandering in het kraakbeen van het oor en leiden aan het zogenaamde bloemkooloor, dat anders alleen bij krijgskunstenaars wordt gezien. In ernstige gevallen kan het nodig zijn om het oor geheel of gedeeltelijk te amputeren. Als de patiënt niet wil leven met de visuele en meestal ook akoestische beperking, kan het oor worden vervangen door een oorprothese. De chirurgische ingreep gaat gepaard met de algemene chirurgische risico's. Diabetici en mensen met een verzwakt immuunsysteem lopen een bijzonder hoog risico op het ontwikkelen van ernstige perichondritis. Cosmetische ingrepen aan het oor, zoals piercings of tatoeages, brengen ook een verhoogd risico met zich mee vanwege de vaak onvoldoende hygiëne.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Als er roodheid of pijnlijke zwelling van de oorschelp is, wordt een afspraak met een arts aanbevolen. Perichondritis is niet ernstig voorwaarde, maar als het onbehandeld blijft, kan het leiden tot de ontwikkeling van kraakbeennecrose en andere complicaties. Getroffen personen kunnen het beste een arts raadplegen bij het eerste teken van ontsteking. Externe roodheid is een duidelijk waarschuwingssignaal en een reden voor een snel bezoek aan de dokter. Een bacteriële ziekte moet in een vroeg stadium worden behandeld, zodat de ziekteverwekkers überhaupt de oorschelp niet kunnen bereiken. Dan een mondelinge antibioticum behandeling is vaak nog mogelijk, waardoor de ziekteverwekkers kunnen worden vernietigd. Gevorderde ziekten vereisen intraveneuze toediening antibioticum therapie Als er al necrose is opgetreden, is chirurgische ingreep noodzakelijk. Perichondritis wordt behandeld door de huisarts of de KNO-arts. Gevorderde ziekten worden door een chirurg en andere specialisten als intramuraal behandeld. Als onderdeel van de nazorg zijn meestal enkele controleonderzoeken voldoende, waarbij de mate van herstel wordt beoordeeld en indien nodig de medicatie wordt bijgesteld.
Behandeling en therapie
Perichondritis is op verschillende manieren en methoden te behandelen. Als de ziekte zich nog in een relatief vroeg stadium bevindt, antibiotica worden meestal gebruikt. Deze worden langs orale weg aan patiënten toegediend. Als de ontsteking bij perichondritis al geavanceerder is, kan de antibiotica worden meestal in de aderen geïnjecteerd. Dit verbetert de effectiviteit van de drugs Actieve ingrediënten zoals ciprofloxacine or levofloxacine zijn bijzonder effectief gebleken. Dit komt doordat ze het kraakbeen kunnen binnendringen. Als zich echter necrose heeft ontwikkeld op het kraakbeen, is chirurgische verwijdering van de overeenkomstige gebieden noodzakelijk. Op deze manier kan de vernietiging van de oorschelp worden beperkt. Tegelijkertijd wordt het gebruik van medische irrigatie van de zieke gebieden aanbevolen om het genezingsproces te versnellen.
Vooruitzichten en prognose
In de meeste gevallen hangt het verdere verloop van perichondritis sterk af van wanneer de ziekte wordt herkend en hoe snel deze ook wordt behandeld. Een zelfgenezing van deze ziekte kan daarbij in de regel niet plaatsvinden, zodat de getroffen persoon in dit geval altijd afhankelijk is van medische behandeling door een arts. Daarom moet bij de eerste symptomen en tekenen contact worden opgenomen met een arts. Als de ziekte niet wordt behandeld, verspreidt de ontsteking zich meestal naar andere delen van het lichaam en kan de kwaliteit van leven van de getroffen persoon aanzienlijk verminderen. Behandeling blijkt dan ook relatief moeilijk te zijn. Als de ziekte in het begin correct wordt herkend en behandeld door een arts, kan deze meestal goed worden beperkt en genezen met behulp van antibiotica Dit leidt ook niet tot verdere complicaties of andere klachten, maar zelfs na een volledige genezing kan perichondritis opnieuw infecteren. Als de ziekte niet wordt behandeld, kan de oorschelp volledig en onomkeerbaar worden vernietigd. In de meeste gevallen vermindert de ziekte zelf de levensverwachting van de getroffen persoon niet.
het voorkomen
Perichondritis kan niet altijd worden voorkomen. Het risico op ontstekingen wordt echter verkleind als er bijvoorbeeld nauwgezet wordt gelet op hygiënische normen wanneer doordringend piercings.
Nazorg
In de meeste gevallen heeft de persoon met perichondritis slechts enkele en ook slechts beperkte mogelijkheden voor nazorg. Eerst en vooral dient de getroffen persoon in een vroeg stadium een arts te raadplegen, zodat complicaties of andere klachten in het verdere verloop niet optreden. Hoe eerder een arts wordt geraadpleegd, hoe beter het verloop van de ziekte gewoonlijk is. De behandeling van perichondritis wordt meestal gedaan door het nemen van verschillende medicijnen, er worden voornamelijk antibiotica gebruikt. Regelmatige inname met de juiste dosering moet altijd in acht worden genomen en antibiotica mogen ook niet samen worden ingenomen alcohol Bij vragen of bij bijwerkingen dient bij perichondritis eerst een arts te worden geraadpleegd om complicaties te voorkomen. Regelmatige controles door een arts zijn ook erg belangrijk. Als de ziekte operatief wordt behandeld, moet de getroffen persoon het na de procedure rustig aan doen, vooral door het getroffen gebied te beschermen. Dit kan infecties en ontstekingen voorkomen.
Wat u zelf kunt doen
In het geval van perichondritis is het meestal voldoende om de voorgeschreven medicatie in te nemen en de arts op de hoogte te stellen van eventuele bijwerkingen. De patiënt hoeft niet verder te gaan maatregelen, omdat de ontsteking binnen een paar dagen vanzelf verdwijnt. Alleen in het geval van complicaties of een late diagnose is er verdere zelfhulp maatregelen nuttig. Zo is het bij een ernstige ontsteking in het gebied van het oor essentieel om contact op te nemen met de medische spoeddienst. Als het gehoor enorm verslechtert, is een ziekenhuisbezoek aangewezen. Als perichondritis laat werd vastgesteld, kan het zijn dat er al necrose is gevormd. Deze moeten operatief worden verwijderd. Na een chirurgische ingreep moeten patiënten het rustig aan doen en anders de aanbevelingen van de arts met betrekking tot wondverzorging Irrigatie met middelen zoals Rivanol heeft een ondersteunende werking en kan in overleg met de arts aangevuld worden met natuurlijke preparaten. Als er opnieuw een ontsteking optreedt, kan er een ernstig probleem zijn voorwaarde dat moet eerst worden gediagnosticeerd. De patiënt dient contact op te nemen met de oorarts of een internist. Een klachtendagboek dient als leidraad voor de arts, die op basis van de informatie over de symptomen en de ernst ervan een diagnose kan stellen.
