Internisten zijn medisch specialisten die zich hebben gespecialiseerd in verschillende ziekten. Het behoort tot hun werkterrein dat zij zowel preventief als repressief klachten en ziekten van de patiënten diagnosticeren en passende behandelmethoden initiëren. Omdat medische vooruitgang tegelijkertijd een intensieve toename van kennis rechtvaardigt, zijn internisten gespecialiseerd in individuele specialismen en is subspecialisatie altijd de spil van een medische discussie.
Wat is een internist?
Internisten zijn medisch specialisten die gespecialiseerd zijn in verschillende ziekten. Ze moeten zowel preventief als repressief de klachten en ziekten van patiënten diagnosticeren en passende behandelmethoden initiëren. Om internist te worden, in Duitsland ook wel specialist in interne geneeskunde genoemd, moeten artsen een permanente opleiding volgen. Daarbij moet de kwalificatie in de medische specialiteit van interne geneeskunde liggen. Pas als de deelnemer is geslaagd voor het bijzonder specialistisch examen dat hij als internist mag oefenen. Aangezien internisten met een breed scala aan ziektebeelden te maken hebben, wordt de bijscholing over een periode van vijf jaar gestructureerd. Als de specialist zich direct op een kerngebied wil specialiseren, moet hij of zij gedurende zes jaar blijven bijscholen. De bijscholing wordt afgesloten met een mondeling examen, waarbij elke kamerwijk naar eigen inzicht het bijscholingsreglement kan opstellen. Tijdens zijn opleiding kan de internist zich niet alleen inzetten voor één hoofdonderwerp, maar ook diverse aanvullende kwalificaties behalen. In dit opzicht besluiten veel stagiaires om de titel van specialist te behalen in noodgeval medicijn or infectiologie Aangezien permanente educatie veel tijd kost, lijkt het des te verrassender dat artsen na de zware medische studies nog steeds bereid zijn hun vakkennis uit te breiden. Anderzijds is dit nodig om patiënten de best mogelijke zorg te kunnen garanderen.
Behandelingen en therapieën
De specialist in interne geneeskunde houdt zich bezig met tal van ziekten. Kerngebieden zijn klachten van de ademhalingsorganen, de cardiovasculair systeem, de nieren, de vasculaire structuren van het lichaam, het metabolisme en de secretie, de spijsverteringsorganen, de immuunsysteem bloed circulatie evenals wanneer het bindweefsel en het ondersteunende weefsel onder zijn spanning Daarnaast zorgt de internist voor vergiftigingen, infectieziekten, tumoren en de Grensverkeer en behandeling van intensive care-patiënten. Ten slotte mag de specialist ook als sportgeneeskundig internist werkzaam zijn. Omdat het bij de ziekten vaak om invasieve chirurgie gaat, kan de internist als het ware kleine chirurgische ingrepen uitvoeren. Vooral in het geval van ziekten in de cardiovasculair systeem of ook in het geval van een aandoening van de spijsverteringsorganen, zoals maatregelen zijn denkbaar. Het lijkt erop dat de internist een allround arts is, waarbij de individuele specialismen, vooral in grote ziekenhuizen, worden ingevuld door speciale specialisten. Bij kleinere instellingen neemt de intern geneeskundige daarentegen regelmatig de afdeling over. Toch werken internisten niet alleen in ziekenhuizen, maar zorgen ze ook voor mensen in een huisartsenpraktijk. De competenties van eerstelijns internisten zijn echter vaak beperkt. Dit komt vooral doordat gespecialiseerde artsen meestal maar over beperkte technische mogelijkheden beschikken.
Diagnostische en onderzoeksmethoden
De internist legt de klachten van de patiënt eerst vast door een medische geschiedenis Hij zal de getroffen persoon dan oppervlakkig onderzoeken. Om de ziekte gedetailleerder te kunnen omschrijven, kan hij zijn toevlucht nemen tot enkele hulpmiddelen. Deze omvatten vooral de elektrocardiogram, ultrageluid apparatuur, diverse endoscopische apparaten en kleine chirurgische instrumenten. Bovendien zal de arts meestal een bloed count, die als het ware informatie kunnen geven over de ziekten. gastroscopie, colonoscopie, beenmerg aspiratie, hartkatheterisatie, lever en long biopsie, en longfunctietesten vallen onder de omvang van de diensten. Omdat de geneeskunde voortdurend aan innovatie onderhevig is, wordt ook de technische uitrusting continu vernieuwd om nog betere diagnostische procedures te garanderen. In dit opzicht, ultrageluid met name de examens zijn onderverdeeld in verschillende onderafdelingen. met behulp van contrast-echografie, echocardiografie of zelfs endosonografie, de internist kan speciale onderzoeksmethoden uitvoeren als dat nodig is om de klachten te onderzoeken. Aan de andere kant, alle behandelingen maatregelen kan ook preventief worden gestart. Dit is vooral handig wanneer preventieve onderzoeken bedoeld zijn om het ontstaan van een ziekte op voorhand te voorkomen.
Waar moet de patiënt op letten?
De basisbasis die nodig is om een optimaal beloop mogelijk te maken therapie is vertrouwen. In dit opzicht moet een begripsbasis worden gelegd tussen de arts en de patiënt. Verder is het belangrijk dat getroffen personen kunnen vertrouwen op de beroepskwalificatie. Vooral ernstige ziekten moeten op het hoogste medische niveau kunnen worden behandeld. Terwijl ziekenhuizen over het algemeen een breed scala aan technische voorzieningen hebben AIDS tot hun beschikking zijn huisartsen in dit opzicht beperkt. Deze omstandigheid doet echter geen twijfel bestaan over de professionele kwaliteit. Er moet echter een minimum aan onderzoeksfaciliteiten beschikbaar zijn, omdat patiënten anders andere onderzoeksfaciliteiten moeten bezoeken om specifieke resultaten te kunnen presenteren. Patiënten die op zoek zijn naar een specialist in interne geneeskunde, zouden dat ook moeten doen praten bij hun huisarts. In de regel zouden deze laatste de keuze veel gemakkelijker moeten kunnen maken. Ten slotte moet de algemene indruk ook kloppen. Zieke mensen moeten altijd vriendelijk worden behandeld door zowel de arts als het gekwalificeerde gespecialiseerde personeel. Een harmonieuze relatie vormt de basis voor interpersoonlijk vertrouwen. Dit vergemakkelijkt niet alleen het diagnostische proces, maar kan ook de daadwerkelijke behandeling positief beïnvloeden.
