An externe fixator is een vasthoudapparaat dat wordt gebruikt voor de therapie van gewonde delen van het lichaam. De behandelmethode telt als osteosynthese.
Wat is een externe fixator?
Externe fixator is een houdsysteem dat wordt gebruikt om botbreuken te immobiliseren. Externe fixator is een ondersteuningssysteem dat wordt gebruikt om botbreuken te immobiliseren. In het bijzonder gecompliceerde fracturen geassocieerd met open wonden worden behandeld met deze osteosyntheseprocedure. De term externe fixator komt uit het Frans en betekent “externe fixator”. Een externe fixator is samengesteld uit langwerpige schroeven en een stevig frame. De arts plaatst dit buiten het lichaam en bevestigt het met schroeven aan het aangetaste bot. De botfragmenten die het resultaat zijn van de breuk kan op deze manier worden gestabiliseerd. Bovendien kunnen ze niet tegen elkaar in bewegen. Bij osteosynthese worden verschillende procedures gebruikt om een gebroken fractuur te herstellen botten Deze omvatten het inbrengen van draden, schroeven en platen van metaal. Deze materialen zijn echter niet altijd geschikt voor open fracturen omdat ze het hoge infectierisico verder vergroten. Zo bestaat het risico dat de kiemen blijft in het lichaam, waardoor de infectie zich verspreidt en verergert. Daarentegen wordt het gebruik van een externe fixator, die de botfragmenten kan stabiliseren totdat de infectie geneest, meer geschikt geacht.
Functie, effect en doelen
Externe fixatoren worden het meest gebruikt bij traumachirurgie voor de eerste behandeling van botbreuken, zoals verbrijzelde fracturen. Typische indicaties zijn onder meer uitgesproken open botbreuken, een dubbele breuk op hetzelfde bot, gesloten botbreuken waarbij er ernstige schade aan de zachte weefsels is, en infecties veroorzaakt door botbreuken. Andere toepassingsgebieden zijn polytrauma, dwz meerdere levensbedreigende verwondingen die tegelijkertijd aanwezig zijn, en pseudartrose Dit is een zogenaamd vals gewricht. Het vormt zich na onvoldoende botgenezing. Soms wordt de externe fixator echter ook gebruikt om opzettelijk te verstijven gewrichten Verder kan het speciale apparaat worden gebruikt voor segmentaal transport. De Ilisarov-methode, die afkomstig was van de Sovjetchirurg Gavril Ilisarov, die verlengde botten met een externe ringfixator, wordt het meest gebruikt. Door het bot op een specifiek punt te snijden, een kunstmatig breuk is gecreëerd. Vervolgens worden beide delen van het bot vastgemaakt aan een apparaat, waardoor de opening van de breukplaats geleidelijk groter wordt. Als gevolg van het uit elkaar trekken van het bot, treedt zijn groei op. Deze procedure is in de loop der jaren verder verbeterd. Tot de toepassingen van de externe fixator behoren ook fracturen van de cervicale wervelkolom en verschillende misvormingen waarbij het wordt gebruikt voor eelt afleiding. Deze hebben meestal betrekking op verschillende been lengtes. Voordat een externe fixator wordt aangebracht, ontvangt de patiënt narcose Hoe de patiënt wordt gepositioneerd, hangt af van zijn of haar letsel. Bijvoorbeeld in het geval van een pols breuk, buigt de arts de arm van de patiënt een beetje en tilt deze iets op. Tijdens de procedure controleert de chirurg voortdurend die van de patiënt pols via röntgenfoto's. Op deze manier kan worden vastgesteld of de botfragmenten ook door de externe fixator in de juiste positie worden gebracht. Hiervoor is het noodzakelijk dat de positioneertafel röntgendoorlatend is. De patienten huid moet zorgvuldig worden gedesinfecteerd. Bovendien moet de patiënt worden afgedekt met steriele lakens. Als de botfragmenten tijdens de breuk zijn verschoven, kan hun juiste positie ten opzichte van elkaar worden beïnvloed. De chirurg brengt ze terug in de juiste positie door eraan te trekken. Een aantal kleinere huid insnijdingen worden vervolgens gemaakt in het gebied van het gewonde bot. Dit geeft de chirurg toegang tot het bot. Door de incisies worden ook gaten in het bot geboord. De chirurg schroeft vervolgens langwerpige metalen staven in de gaten, die het buitenste frame van de externe fixator met het bot verbinden. Om het apparaat aan het bot te bevestigen, worden stansschroeven gebruikt die via speciale bekken met een krachtdrager zijn verbonden. De schroeven worden percutaan ingebracht. De verbindende krachtdrager bevindt zich buiten de weke delen. Nadat de externe fixator is bevestigd, kan een Röntgenstraal onderzoek van de patiënt vindt plaats. Als alle botfragmenten zich op de gewenste positie bevinden, kan de arts de ingangspunten van de metalen staven bedekken om infectie te voorkomen. De patiënt wordt vervolgens naar een verkoeverkamer gebracht om te herstellen van de procedure.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Er zijn bepaalde risico's verbonden aan het plaatsen van een externe fixator. Er kunnen bijvoorbeeld onvoorziene incidenten optreden als gevolg van anesthesiezenuwbeschadiging en bloeding. Verder is de ontwikkeling van onooglijk littekens evenals wondinfecties behoren tot de mogelijkheden. Bovendien bestaat er een risico op bijzondere complicaties. Deze omvatten verkeerde posities, infecties van het bot, vertragingen in botgenezing en permanent uitgesproken bewegingsbeperkingen van aangrenzende gewrichten Als er echter een zorgvuldige behandelplanning plaatsvindt, kunnen complicaties vaak worden tegengegaan. Na de operatie begint de patiënt fysiotherapie twee tot drie dagen later. In het ziekenhuis laat de fysiotherapeut hem kennis maken met oefeningen die hij vervolgens thuis kan uitvoeren. Twee tot zes weken later gaat de dokter verder Röntgenstraal examens. Consequente zorg voor de externe fixator is ook belangrijk. Door de metalen staven bestaat het risico dat de wondholte wordt aangetast kiemen Daarom zorgvuldig reinigen van de staven met ontsmettingsmiddelen is noodzakelijk. Bovendien moet de wond droog blijven.
