Duur | Reumatische koorts

Duur

De duur van de ziekte kan niet duidelijk worden bepaald. Reumatisch koorts is enerzijds zelf een secundaire ziekte van een bacteriële infectie, maar anderzijds gaat het ook om een ​​aantal langdurige secundaire ziekten. De vorige streptokokkeninfectie kan ongeveer 1-3 weken duren.

De daaropvolgende symptoomvrije fase duurt ook ongeveer 2 weken, bij acute reumatische aandoeningen koorts duurt tot 12 weken. Dus de periode van de infectie tot de koorts symptomen verdwijnen gemiddeld ongeveer 14 weken. Er kunnen echter enkele secundaire ziekten optreden die geen beperkte duur hebben.

Indien onbehandeld, kunnen de symptomen jarenlang aanhouden. De duur van de medicamenteuze behandeling varieert afhankelijk van de ernst van de reumatische koorts. In de meeste gevallen moeten de medicijnen langer dan 5 jaar of tot de leeftijd van 21 jaar worden ingenomen, in zeldzame gevallen ouder dan 10 jaar, om terugval en chronische progressie te voorkomen.

Geschiedenis

Het verloop van de ziekte kan worden onderverdeeld in 4 fasen:

• Streptococcus-infectie
• Latentie (= periode zonder symptomen) van 1-3 weken
• Reumatische koorts, duur ca. 6-12 weken
• Klepdefecten en littekens door hartbetrokkenheid

Behandeling van reumatische koorts

Het favoriete medicijn voor streptokokkeninfecties is het antibioticum penicilline omdat de bacteriesoort gevoelig is voor dit medicijn, dwz de bacteriën sterven onder therapie met penicilline. De eerste stap in de therapie van reumatische koorts is de administratie van penicilline gedurende 10 dagen met als doel nog levende doden te doden streptokokken. Als er een allergie is voor dit antibioticum, macroliden zoals erytromycine worden voorgeschreven.

Een ontstekingsremmende gelijktijdige behandeling met acetylsalicylzuur (bijv Aspirine ®) of corticosteroïden (bijv cortisone) in het geval van cardiale betrokkenheid wordt uitgevoerd. Na deze eerste behandeling moeten patiënten gedurende een periode van 10 jaar een lagere dosis penicilline innemen om herhaling van reumatische koorts te voorkomen.

Indien de hart- wordt beïnvloed door het ontstekingsproces, kan deze toedieningsperiode worden verlengd. Het antibioticum wordt meestal met tussenpozen van vier weken toegediend met een intramusculaire injectie (toediening van het medicijn door injectie in de spier), zodat het medicijn niet dagelijks in tabletvorm hoeft te worden ingenomen. Na afloop van vele jaren therapie dienen penicillines te worden toegediend tijdens diagnostische of chirurgische ingrepen (bijv. Tandheelkundige onderzoeken, operaties in het ziekenhuis) om ontsteking van de binnenste laag van de huid te voorkomen. hart- (endocarditis profylaxe).

Dit kan gebeuren als, bijvoorbeeld tijdens een tandheelkundige behandeling, bacteriën van het mond, neus- en keelgebied, inclusief streptokokken, komen in de bloedbaan en veroorzaken een ontstekingsreactie. De antibioticabescherming voor, tijdens en na het onderzoek of de operatie dient om herhaling van reumatische koorts te voorkomen hart- klepbetrokkenheid of een verslechtering van de hartklepveranderingen nadat reumatische koorts heeft plaatsgevonden. Medische richtlijnen bieden artsen hulp bij de behandeling van bepaalde ziektebeelden.

Ze zijn niet wettelijk bindend, maar zijn systematische verklaringen over de ziekte die in de loop van de jaren zijn samengevat. Ze bieden een beslissingshulpmiddel voor diagnose, therapie en preventie, maar moeten altijd worden aangepast aan het individuele geval. De richtlijnen voor reumatische koorts of post-streptokokken artritis worden uitgegeven door verschillende verenigingen. De „Deutsche Gesellschaft für Rheumatologie e. V. " publiceerde een algemene aanbeveling voor de behandeling van reumatische koorts bij kinderen en volwassenen.

De “Deutsche Gesellschaft für pädiatrische Kardiologie” daarentegen publiceerde een richtlijn expliciet voor kinderen en adolescenten. De richtlijnen omvatten acht onderverdelingen die de volledige behandeling van de ziekte samenvatten. Allereerst wordt reumatische koorts biochemisch gedefinieerd en is de classificatie van de ziektestadia gebaseerd op verschillende criteria.

Vervolgens worden de symptomen en bijbehorende tekenen van de ziekte beschreven en wordt de optimale diagnostische procedure getoond. Differentiële diagnoses voor uitsluiting worden ook genoemd. De therapie wordt stap voor stap opgesomd in het vijfde subitem. De richtlijn sluit af met aanbevelingen voor nazorg, preventie en profylaxe van reumatische koorts.