Diurese is de uitscheiding van urine door de nieren. Diurese kan therapeutisch worden gedwongen en voor worden gebruikt ontgifting. Bij ziekten zoals suikerziekte mellitus overschrijdt diurese de gemiddelde normale waarde van 1.5 liter per dag.
Wat is diurese?
Diurese is de uitscheiding van urine door de nieren. De nieren zijn gepaarde boonvormige organen waarvan de hoofdfunctie is ontgifting en urinevorming. Urinevorming bestaat uit stappen van filtratie, reabsorptie en concentratie Vooral bij secretie en reabsorptie hebben de nieren een aanzienlijke deelname aan systemische regelgeving. De organen regelen de mens water en elektrolyt evenwicht Ze zorgen ook voor de zuur-base evenwicht van het zuur-base-evenwicht. De medische term voor de volume van urine is de hoeveelheid urine die door de nieren kan worden afgegeven en vervolgens kan worden uitgescheiden (mictie) in een bepaald tijdsinterval van 24 uur. In de normale toestand van de nieren is het principe van antidiurese van toepassing. Onder deze omstandigheden is de urinetijd volume gemiddelden tussen 1.5 en twee liter per dag. Bij diurese gaat de urinetijd volume kan vele malen toenemen. Diurese verwijst in de uitgebreide definitie naar de uitscheiding van urine door de nieren. In geïsoleerde bronnen verwijst de term diurese naar urine-uitscheidingsniveaus boven de gemiddelde normale waarde van twee liter. In principe kan diurese therapeutisch plaatsvinden, een pathologische achtergrond hebben of worden veroorzaakt door bepaalde diëten.
Functie en taak
Diurese, in de zin van uitscheiding van urine, is de belangrijkste functie van de nieren. Diurese draagt aanzienlijk bij aan de ontgifting van het menselijk lichaam en reguleert water evenals elektrolyt evenwicht De eerste stap van urinevorming komt overeen met de filtratie van primaire urine in de nierlichaampjes. Primaire urine is gemiddeld 180 liter per dag. Bloed plasma wordt tijdens de primaire urinevorming door het binnenblad van de zogenaamde Bowman-capsule geperst. Groter bloed componenten dringen niet door omdat de bloedvat vangt ze op. Tegendruk komt binnen vanuit de kapselruimte van de Bowman-capsule. Bovendien, proteïne moleculen in de bloed creëer tegendruk door vast te houden water in de bloedvat Vanwege het druk-tegendrukprincipe is de effectieve filtratiedruk in de Bowman-capsule ongeveer XNUMX mmHg. Nadat de primaire urine is gevormd door het druk-tegendrukprincipe, modificeren de nieren de primaire urine. Deze stap vindt plaats in de proximale tubulus en omvat de reabsorptie van componenten zoals elektrolyten, water, glucose en residuaal eiwit in het bloed. Het volume primaire urine wordt door deze processen teruggebracht tot gemiddeld 19 liter per dag. In de laatste stap van de urinevorming concentreren de nieren de urine in de zogenaamde lus van Henle en in de verzamelbuizen volgens het tegenstroomprincipe. In wezen wordt water verwijderd uit de primaire urine tijdens concentratie zonder extra energieverbruik. De concentratie proces in de lus van Henle produceert de secundaire urine. Onder normale omstandigheden is deze secundaire urine gemiddeld ongeveer 1.5 liter per dag. Alle genoemde processen zorgen ervoor dat de nieren diurese kunnen ondergaan. hormonen zoals adiuretin (ADH) gaan diurese tegen door de reabsorptie van water te bevorderen. aldosteron neemt toe natrium reabsorptie op hetzelfde moment. Fysieke variabelen die op het lichaam inwerken, beïnvloeden ook de diurese. De diurese-activiteit neemt bijvoorbeeld toe met koud spanning of drukspanning. Lage luchtdruk op een hoogte van ongeveer 3000 meter verhoogt ook de diurese. De zogenoemde koud diurese is gerelateerd aan een verminderde productie van het hormoon ADH De omgeving van een persoon heeft dus invloed op zijn of haar diurese-activiteit. Dieet kan ook diurese beïnvloeden. Bijvoorbeeld, cafeïne Verpakt in koffie vertoont diuretische effecten. Echter, wanneer koffie consumptie is gewoonlijk hoog, de nieren verhogen hun diurese niet.
Ziekten en kwalen
Verschillende maatregelen van de geneeskunde beïnvloeden diurese extern. diuretica zijn de bekendste procedure voor het verhogen van de diurese. Deze drugs worden ook wel diuretica en worden in verschillende contexten aangegeven. Bij diverse nier- en hart- en vaatziekten, dwingt urineren via diuretica kan de bloedsomloop verminderen spanning Om deze reden worden diuretica vaak gebruikt hart- Patiënten met vergiftiging krijgen ook een vorm van geforceerde diurese. Dit type diurese neemt de vorm aan van intensieve medische ontgifting maatregelen Giftige en in water oplosbare stoffen worden uit het lichaam verdreven door een verhoogde urineproductie. In verschillende bronnen wordt de term diurese gebruikt in de context van pathologisch hoge urinaire output van de nieren. Een pathologische vorm van diurese kan osmotische diurese zijn. Dit is een verhoogde uitscheiding van water door de nier veroorzaakt door osmotisch actieve stoffen. Concentratie van urine in een gezond lichaam vindt overwegend passief plaats. Hierbij wordt door osmose vloeistof uit de buisvormige vloeistof verwijderd. Hoe meer osmotisch actieve deeltjes de vloeistof bevat, hoe minder ervan kan worden geresorbeerd. Het toenemende aantal osmotisch actieve elementen vermindert de osmotische gradiënt tussen buisvormige vloeistof en omringend weefsel. Als gevolg hiervan wordt de heropname van water verminderd en neemt het urinevolume toe. Vanuit de klinische praktijk zijn artsen bekend met osmotische diurese, vooral in verband met ziekten zoals suikerziekte mellitus. Deze stofwisselingsziekte manifesteert zich vaak door symptomen zoals polyurie. Bij polyurie neemt de normale fysiologische hoeveelheid urine voor de leeftijdsgroep dagelijks toe tot meer dan 1500 milliliter per vierkante meter lichaamsoppervlak. Dit fenomeen is gerelateerd aan de glucose overmaat in suikerziekte mellitus. In het licht van het overaanbod heeft de proximale buis een te lage transportcapaciteit voor glucose Om deze reden blijven osmotisch actieve glucosedeeltjes in de tubulus achter. Op deze manier wordt heropname van water voorkomen. De diurnale diurese van de patiënt stijgt dus boven normaal.
