Decerebratiesyndroom komt overeen met een verstoring van de hersenstam en neocortex, die in ernst kunnen variëren. Naast stoornissen in het waakbewustzijn, zijn sensorische en motorische stoornissen aanwezig. De behandeling hangt af van de primaire oorzaak en, in het geval van ontsteking, komt bijvoorbeeld overeen met een ontstekingsremmend medicijn administratie gevolgd door revalidatie.
Wat is het decerebratiesyndroom?
De hersenstam ligt net onder de zogenaamde neocortex Dit is een motorisch en multisensorisch deel van de hersenschors dat alle zoogdieren gemeen hebben. Tussen de hersenstam en neocortex ligt een medullaire laag, die door artsen de witte stof wordt genoemd. Het bestaat uit gliacellen en gemyeliniseerde zenuwvezels. Myeline is de isolerende substantie van zenuwweefsel. Zonder isolatie myeline schede, zouden de individuele excitatiepaden het excitatiepotentieel naar de omgeving verliezen. Actiepotentialen konden hun bestemming dus niet bereiken in de hersenen zonder verliezen. De neocortex en het onderliggende medullaire kanaal vormen samen het zogenaamde neopallium. Decerebratiesyndromen zijn de term die wordt gebruikt voor demyeliniserende ziekten die de verbinding tussen de neocortex en de hersenstam verbreken. Functionele ontkoppeling van de hersenstam en neocortex resulteert meestal in een verscheidenheid aan motorische, sensorische en bewustzijnsstoornissen. Afhankelijk van de ernst van de schade, coma kan gebeuren. Decerebratiesyndroom wordt vaak entrainmentsyndroom genoemd.
Oorzaken
Oorzaken van decerebratiesyndromen zijn talrijk. De meest voorkomende oorzaak van decerebratie is ontsteking van de hersenen, die kan worden veroorzaakt door autoimmuunziekten zoals multiple sclerose Er kunnen echter ook bacteriële infecties optreden ontsteking dat resulteert in decerebratiesyndroom. Naast ontstekingsprocessen kan vergiftiging ook leiden tot een afname van myeline, waardoor de verbinding tussen de neocortex en hersenstam wordt verbroken. Decerebratiesyndromen zijn ook gemeld na mechanisch ernstig hersenen letsel. Een bijkomende oorzaak kan hypoxie zijn. Afhankelijk van de exacte locatie van de verstoring differentiëren neurologen het decerebratiesyndroom in verschillende varianten. Decerebratie-rigiditeit is bijvoorbeeld aanwezig wanneer de neocortex en hersenstam worden onderbroken tussen de nucleus ruber en de Deiters-kern. In zeldzame gevallen hersenen tumoren veroorzaken onderbrekingen tussen de neocortex en hersenstam.
Symptomen, klachten en tekenen
Patiënten met het decerebratiesyndroom vertonen verschillende symptomen, afhankelijk van de locatie en de ernst van de onderbreking. Naast bewustzijnsverlies en verlamming kunnen stoornissen van de oogbeweging en autonome disfunctie kenmerkend zijn. Stoornissen van het waakbewustzijn treden in verschillende mate op, afhankelijk van de plaats van schade en het stadium van progressie. Er kan sopor zijn met verminderde reactiviteit op stimuli. Het verlies van het waakbewustzijn kan tot in de diepte reiken coma waaruit de getroffen persoon niet meer kan worden gewekt. In bijzonder ernstige gevallen van decerebratiesyndroom is er praten van een apallisch syndroom. In dit klinische beeld heeft de bewusteloze patiënt zijn of haar ogen open en reageert hij op prikkels, maar heeft hij geen toegang meer tot hersenfuncties. Om deze reden richt de getroffen persoon zijn of haar blik in de leegte in plaats van zich te fixeren op personen of objecten. reflexen zoals hoesten en kokhalsreflex blijven intact omdat ze onderhevig zijn aan controle door de hersenstam. Het slaap-waakritme van de getroffen persoon wordt ook niet beïnvloed door het klinische beeld.
Diagnose en verloop
Neurologen diagnosticeren het decerebratiesyndroom door klinische symptomen en beeldvorming van de hersenen. Plakbeeldvorming onthult duidelijk identificeerbare laesies tussen de neocortex en hersenstam, die zich klinisch manifesteren als decerebratie van de twee structuren. Een fijne diagnose omvat het bepalen van de ernst en differentiatie van of toewijzing aan specifieke subtypen zoals apallisch syndroom, opgesloten syndroom, of decerebratie starheid. De prognose voor patiënten met het determinatiesyndroom hangt af van de primaire oorzaak en de omvang van de laesies. In sommige gevallen zijn de symptomen volledig omkeerbaar. Als de staat van coma optreedt, geldt een minder gunstige prognose. Desalniettemin is het decerebratiesyndroom niet gelijk aan hersendood.
Complicaties
Complicaties van het decerebratiesyndroom zijn afhankelijk van de oorzaak van het syndroom. In het ergste geval kunnen ze leiden tot ernstige handicaps en motorische stoornissen die het leven en de dagelijkse routine van de patiënt beperken. Ook komen er bewustzijnsstoornissen voor, en in het ergste geval kan de patiënt in coma raken. In het geval van een verstoring van het waakbewustzijn, kan de getroffen persoon zijn ogen niet langer bewegen of met andere mensen communiceren. De verlamming kan zich ook verspreiden naar andere delen van het lichaam en veroorzaken pijn daar ook. Hoewel de beweging en fixatie van de ogen verstoord is, kan de patiënt toch met gesloten ogen slapen. Decerebratiesyndroom treft ook familieleden in de vorm van psychisch ongemak en Depressie, en kan een zware last op hun leven leggen. Behandeling van decerebratiesyndroom is causaal en hangt af van de onderliggende ziekte. Dit gebeurt in de meeste gevallen met behulp van antibiotica Tumoren kunnen operatief worden verwijderd. Verdere complicaties zijn echter afhankelijk van de verspreiding van de kanker In veel gevallen wordt de levensverwachting verminderd door het decerebratiesyndroom.
Wanneer moet je naar een dokter?
Omdat het decerebratiesyndroom dat kan leiden voor onomkeerbare gevolgen bij de patiënt, is behandeling beslist noodzakelijk. De getroffen persoon moet onmiddellijk een arts raadplegen als er verlammingen zijn in verschillende delen van het lichaam die zonder een bepaalde reden optreden en ook niet vanzelf verdwijnen. Ook na een ongeval kunnen deze verstoringen van de gevoeligheid optreden, die in ieder geval onderzocht moeten worden. Bovendien kan bewustzijnsverlies ook op deze ziekte duiden. Als er sprake is van bewustzijnsverlies, moet een spoedarts worden geroepen. In de regel bevinden patiënten met het decerebratiesyndroom zich echter in coma, zodat ze afhankelijk zijn van een ziekenhuisopname. Tevens dient een arts geraadpleegd te worden bij slaapklachten gerelateerd aan een negatieve invloed op reflexen Er zijn meestal verschillende tests nodig om het decerebratiesyndroom te diagnosticeren. Een huisarts kan ze bestellen of de eerste tekenen van de ziekte identificeren. Of behandeling tijdens het proces mogelijk is, kan niet universeel worden voorspeld.
Behandeling en therapie
De behandeling van patiënten met het decerebratiesyndroom hangt af van de primaire oorzaak van het letsel. Acuut ontsteking wordt in eerste instantie behandeld met medicijnen om de schade te beperken. Bij de auto-immuunziekte multiple sclerose, cortisone wordt gegeven om een acute uitbarsting te voorkomen. In geval van intolerantie kan auto-immuunontsteking worden ingeperkt door plasmaferese, die wordt verwijderd autoantilichamen van het bloed Het is ook absoluut noodzakelijk dat bacteriële ontsteking wordt beperkt om te voorkomen dat deze levensbedreigende vormen aanneemt. Medicamenteuze behandeling is in dit geval afhankelijk van de ziekteverwekker, maar omvat vaak de administratie of penicilline. Antibioticum behandelingen zijn vaak gecombineerd met hogecortisone behandelingen door neurologen sinds het recente verleden, aangezien cortison het enige ontstekingsremmende medicijn is dat de bloed-hersenen barrière. Als het decerebratiesyndroom niet gerelateerd is aan een ontsteking maar aan een tumor, is de veroorzakende behandeling excisie. Als de tumor niet operabel is, niet-invasief maatregelen worden gebruikt om de brok te verkleinen. Mechanische schade en hersenschade door gebrek aan zuurstof kan niet causaal worden behandeld. De enige behandelingsmogelijkheid in dit geval is revalidatie, die ook de acute fase van ontsteking en tumoren volgt. Afhankelijk van de ernst van het entrainmentsyndroom kan een intensieve medische behandeling nodig zijn. In dat geval wordt een tracheotomie wordt uitgevoerd, waardoor de patiënt kan worden aangesloten op een ventilator. Bovendien kan een voedingssonde nodig zijn.
Vooruitzichten en prognose
Herstel van het determinatiesyndroom moet op individuele basis worden geëvalueerd. Bij sommige patiënten bestaat de mogelijkheid van volledig herstel. Anderen worden levenslang aangetast. De primaire oorzaak en de bestaande onderliggende ziekte zijn grotendeels verantwoordelijk voor de prognose van de ziekte. De omvang van de aanwezige laesies en hun behandelbaarheid moeten worden beoordeeld om de verlichting van het determinatiesyndroom te evalueren. Sommige patiënten krijgen een gunstige prognose. Bij hen is er een volledige regressie van de symptomen. De laesies zijn slechts mild en veroorzaken geen permanente weefselschade in de hersenen. Zodra ze zijn geminimaliseerd, treedt verlichting van de symptomen op. Als de patiënt in comateuze toestand raakt, verslechtert de prognose aanzienlijk. Er is waarschijnlijk geen genezing voor het determinatiesyndroom. Bovendien kunnen er echter nog meer beperkingen of gevolgen zijn. Opgelopen hersenschade is vaak helemaal niet of moeilijk te behandelen. Bijzonder ongunstig zijn hersenbeschadigingen die zijn ontstaan door een gebrek aan zuurstof Ze zijn vaak onherstelbaar. Er treden cognitieve verliezen of disfuncties van individuele systemen op. Bij een ongunstige prognose heeft de patiënt levenslange zorg nodig en kan hij niet zelfstandig zijn of haar dagelijkse leven voortzetten. In aanvulling op, kunstmatige beademing of voeding kan nodig zijn.
het voorkomen
Het entrainment-syndroom kan alleen worden voorkomen voor zover de oorzaken ervan kunnen worden voorkomen. Omdat een grote verscheidenheid aan processen functionele verstoring van de hersenstam en neocortex kan veroorzaken, is dit geen veelbelovend preventief middel maatregelen bestaan. In het beste geval kan traumatisch ernstige hersenschade in de context van een ongeval met mate worden voorkomen.
Nazorg
Bij het decerebratiesyndroom ligt de focus meestal op vroege detectie en behandeling hiervan voorwaarde zodat verdere complicaties of, in het ergste geval, de dood van de getroffen persoon kunnen worden voorkomen. Maatregelen van de nazorg is bij deze ziekte zeer beperkt, zodat de getroffen persoon primair afhankelijk is van behandeling door een arts. Hoe eerder met de behandeling van het decerebratiesyndroom wordt begonnen, hoe beter het verloop van deze klacht gewoonlijk verloopt. Zelfgenezing kan niet optreden bij dit syndroom, dus behandeling is in ieder geval noodzakelijk. De behandeling zelf wordt meestal uitgevoerd met behulp van medicijnen die de symptomen kunnen verlichten. De patiënt dient de instructies van de arts op te volgen. In veel gevallen is het ook nodig om in te nemen antibiotica en alcohol moet tijdens de behandeling volledig worden vermeden. In veel gevallen is het antibiotica moet gedurende meerdere dagen worden ingenomen, zelfs nadat de symptomen zijn verdwenen. Verder dient regelmatig onderzoek van het lichaam plaats te vinden om eventueel in een vroeg stadium tumoren op te sporen. Mogelijk vermindert het decerebratiesyndroom daardoor de levensverwachting van de getroffen persoon.
Wat u zelf kunt doen
Naast een ernstig ongeval, ontstekings- en bacteriële ziektegerelateerde processen, evenals autoimmuunziekten, multiple sclerose, kanker en vergiftiging, zoals na een giftige zelfmoordpoging, kan ook op elk moment het decerebratiesyndroom veroorzaken. Daarom moeten patiënten zich bewust zijn van de oorzaak om in hun dagelijks leven zoveel mogelijk zelfhulp te kunnen bieden. Zowel een schone, hygiënische omgeving als een verstandige dieet en het nemen van voorgeschreven medicatie zijn belangrijke componenten om voorlopig het levenspeil op peil te houden. Op voorwaarde dat de getroffen persoon met medicatie kan worden behandeld, moet hij revalidatie zoeken en zijn leefgewoonten aanpassen. De onmiddellijke afstand van sigaretten, alcohol en drugs is onvermijdelijk en dient de zelfhulp. Evenzo, als de patiënt dat is te zwaar, Zijn dieet moet worden heroverwogen en gewijzigd. Zolang het voor de patiënt mogelijk is, kan hij of zij rustige trainingen doen zoals Tai-Chi, yoga of lichte gymnastiek. Iets moeilijker om mee om te gaan naarmate het syndroom vordert, is het permanente risico om in een vegetatieve toestand te vallen, vooral voor patiënten die alleen wonen. Het is raadzaam om begeleid wonen te zoeken, vooral omdat het beloop van de ziekte leidt tot aanzienlijke beperkingen op cognitief en motorisch gebied. Door het verlies van beweging en toenemend pijntreden ernstige depressieve episodes op. Getroffen personen moeten daarom tijdig therapeutische maatregelen en ondersteunende hulp in het dagelijks leven zoeken, ook voor de naaste familie.
