Comorbiditeit | Borderline-syndroom

Co-morbiditeit

Samen met de borderline-stoornis kunnen nog een aantal andere psychiatrische stoornissen optreden. In verschillende klinische onderzoeken is gevonden dat bijna alle patiënten voldoen aan de criteria van Depressie minstens één keer tijdens hun leven. Bijna 90% voldeed aan de criteria van een angststoornis en meer dan de helft had een eetstoornis of drugsmisbruik. Er was ook een grote kans om een ​​ander te ontwikkelen persoonlijkheidsstoornis naast de emotioneel onstabiele.

Kenmerken / symptomen

Minstens vijf van de volgende negen kenmerken zijn typerend voor borderliners: De betrokkenen kunnen het nauwelijks verdragen om alleen te zijn, ze willen scheidingen koste wat het kost vermijden. Dit betekent dat ze een enorme angst voelen in alle relaties (of het nu gaat om ouders, vrienden of partner), of het nu is wanneer je te laat komt voor een afspraak of een beloofd telefoontje vergeet. Soms worden de getroffen personen "preventief" uit angst om gekwetst te worden, alsof ze een aanval van anderen willen vermijden.

Relaties die borderliners naar andere mensen leiden, zijn enorm intens, maar net zo onstabiel. Hier wisselen haat en liefde elkaar af, dwz de partner wordt overdreven geïdealiseerd. Korte tijd later zijn er echter maar kleine dingen nodig om een ​​verandering in de emotionele wereld teweeg te brengen.

De getroffen personen hebben ook een verstoorde identiteit, in de zin van een vervormd tot een onjuist zelfbeeld. Ze kennen zichzelf niet echt, noch hun eigen sterke / zwakke punten, noch wat hen geruststelt of stimuleert. Mensen die er last van hebben Borderline-syndroom zijn erg impulsief.

Ze hebben moeite om verliezen en risico's correct in te schatten. Dit manifesteert zich in het dagelijks leven, bijvoorbeeld door risicovolle seksuele praktijken, drugs- en overmatig alcoholgebruik, buitensporig geld uitgeven, "gulzigheid" of zeer gevaarlijke sporten. Borderliners zijn ook opvallend onevenwichtig, prikkelbaar en hun humeur fluctueert sterk.

Soms is een verkeerd woord voldoende om hen een heftig emotioneel gevoel te geven. Ze voelen zich vaak emotioneel leeg en verveeld. Dit verklaart ook een ander symptoom, namelijk de neiging om zichzelf pijn te doen.

Borderline-patiënten hebben zoveel last van zichzelf of hun aandoening en de bovengenoemde gevoelloosheid dat ze zich uiten, bijvoorbeeld een stille brandend sigaret op hun huid, slaan zichzelf of krabben zichzelf met scheermesjes om zichzelf weer te voelen. De emotionele leegte vergroot echter de perceptie van de borderliners dat alleen andere mensen hun eigen leven zinvol maken. Borderliners hebben ook een gebrek aan impulscontrole doordat ze intense woede niet altijd kunnen onderdrukken.

• De getroffenen kunnen het nauwelijks verdragen om alleen te zijn, ze willen koste wat het kost scheidingen vermijden. Dit betekent dat ze een enorme angst voelen in alle relaties (of het nu gaat om ouders, vrienden of partner), of het nu is wanneer je te laat komt voor een afspraak of een beloofd telefoontje vergeet. Soms worden de getroffen personen "preventief" uit angst om gekwetst te worden, alsof ze een aanval van anderen willen vermijden.
• Relaties die borderliners naar andere mensen leiden, zijn enorm intens, maar net zo onstabiel. Hier wisselen haat en liefde elkaar af, dwz de partner wordt overdreven geïdealiseerd. Korte tijd later zijn er echter maar kleine dingen nodig om een ​​verandering in de emotionele wereld teweeg te brengen.
• De getroffen personen hebben ook een verstoorde identiteit, in de zin van een vervormd tot een onjuist zelfbeeld. Ze kennen zichzelf niet echt, noch hun eigen sterke / zwakke punten, noch wat hen geruststelt of stimuleert. - Mensen die er last van hebben Borderline-syndroom zijn erg impulsief.

Ze hebben moeite om verliezen en risico's correct in te schatten. Dit manifesteert zich in het dagelijks leven, bijvoorbeeld door risicovolle seksuele praktijken, drugs- en overmatig alcoholgebruik, buitensporig geld uitgeven, "gulzigheid" of zeer gevaarlijke sporten. - Borderliners zijn ook opvallend onevenwichtig, prikkelbaar en hun humeur fluctueert sterk.

Soms is een verkeerd woord voldoende om hen een heftig emotioneel gevoel te geven. - Ze voelen zich vaak emotioneel leeg en verveeld. - Dit verklaart ook een ander symptoom, namelijk de neiging om zichzelf pijn te doen.

Borderline-patiënten hebben zoveel last van zichzelf of hun aandoening en de bovengenoemde gevoelloosheid dat ze zich uiten, bijvoorbeeld een stille brandend sigaret op hun huid, slaan zichzelf of krabben zichzelf met scheermesjes om zichzelf weer te voelen. De emotionele leegte vergroot echter de perceptie van de borderliners dat alleen andere mensen hun eigen leven zinvol maken. - Borderliners hebben ook een gebrek aan impulscontrole omdat ze intense woede niet altijd kunnen onderdrukken.

• De getroffenen hebben fasen waarin ze iedereen wantrouwen en zich sterk terugtrekken. Vermoeidheid is een uiterst niet-specifiek symptoom, het kan voorkomen bij bijna alle mentale en fysieke aandoeningen en kan ook volledig voorkomen. volksgezondheid. Het is geen indicatief symptoom voor de aanwezigheid van een borderline-ziekte.

Een gevoel van innerlijke leegte is eerder typerend en wordt vaak beschreven door getroffen patiënten. Maar vermoeidheid kan natuurlijk ook voorkomen bij patiënten met borderline persoonlijkheidsstoornis. Als het over een borderline gaat persoonlijkheidsstoornisis zelfbeschadigend gedrag waarschijnlijk het eerste dat de meeste mensen met deze aandoening associëren.

De meest voorkomende vorm van zelfverwonding is huidletsel dat bekend staat als krabben. De verwondingen worden vaak toegebracht met scheermesjes of andere scherpe voorwerpen, vaak in het gebied aan de binnenkant van de onderarm. Aanvankelijk zijn de verwondingen herkenbaar als talloze relatief rechte, bloederige krassen, en afhankelijk van hoe diep de verwondingen zijn, blijven er vaak littekens achter.

Dit verschijnt dan in de vorm van talrijke witte lijnen, meestal kruiselings gerangschikt. Deze verwondingen kunnen echter ook op alle andere delen van het lichaam voorkomen. Borderline-patiënten beschrijven vaak dat ze zich door dergelijke zelfverwondingen weer beter voelen, dat ze de vaak bestaande innerlijke leegte beter kunnen verdrijven of dat ze innerlijke spanningen door te krabben.

Borderline-patiënten zouden de neiging hebben om te liegen. Dit past in het algemene concept dat getroffen mensen de neiging hebben om hun omgeving te manipuleren om het doel te bereiken dat ze zichzelf hebben gesteld. Vooral voor het onderhouden van een relatie gebruiken borderline-patiënten vaak leugens om te voorkomen dat ze in de steek worden gelaten, waar ze vaak zo bang voor zijn.

Over liegen en manipulatie praten, klinkt als iets heel opzettelijk. Het is echter niet ongebruikelijk dat dit gedrag wordt ondersteund door een sterke angst die tot het gebruik van dergelijke middelen leidt. Een therapie met een psycholoog of psychiater is absoluut noodzakelijk in het geval van een borderline-ziekte.

Helaas 'geneest' het de getroffen persoon niet in korte tijd (er is geen medicatie tegen de borderline-syndroom ofwel alleen individuele symptomen / fasen van de ziekte zoals Depressie of vergelijkbaar kan worden verlicht door medicatie). Psychotherapie is in dit verband de voorkeursmethode, maar levert voor de getroffenen vaak pas blijvende verbetering op na een lange periode, wanneer de oorzaken en triggers van de ziekte zijn geïdentificeerd en aangepakt. Op het grote gebied van psychotherapie er zijn veel verschillende soorten therapie, waarvan er verschillende ook kunnen worden overwogen voor borderline-ziekte: Een therapie naar keuze in het geval van borderline is gedragstherapie.

Bij deze therapie ligt de focus op het begeleiden van de patiënt tot het punt waarop hij leert begrijpen waardoor zijn klachten ontstaan. Concreet betekent dit dat de patiënt bewust wordt gemaakt dat gedrag bepaald wordt door dingen en situaties te herkennen en te beoordelen. Als een patiënt bijvoorbeeld reageert op een niet-giftige slang met hysterie en overmatige angst, dit komt door een overdreven inschatting van het gevaar van de slang.

Het centrale thema van gedragstherapie is dat de betrokkene zijn of haar angsten of situaties onder ogen ziet die hij of zij probeert te vermijden (vaak alleen op gesimuleerde momenten) en dat de verkeerde inschatting wordt vergeten. Op deze manier krijgt de getroffen persoon de zelfbeheersing die hij nodig heeft om deze onaangename situaties het hoofd te bieden. Hulp kan ook voor een gesprek zorgen psychotherapie aan mensen die lijden aan borderline-syndroom volgens C. Rogers.

Hier minder conflicten van jeugd worden aangepakt, maar meer alledaagse situaties en problemen van de getroffen persoon worden in beeld gebracht. Uitgangspunt van deze therapievorm is dat een belangrijke bron van alledaags lijden in het leven van deze mensen voortkomt uit het feit dat hun gewenste beeld van zichzelf en hun gewenste uiterlijk / gedrag (zogenaamd zelfconcept) al dan niet botsen. samenvallen met ongewenste gedragspatronen in bepaalde situaties (bijvoorbeeld enorme opwinding en schaamte bij het ontmoeten van een beroemdheid). Het doel is hier om deze mensen duidelijk te maken dat een zogenaamde incongruentie (dwz een verschil) tussen zelfbeeld en feitelijk voorkomen in sommige situaties volkomen normaal en niet pathologisch is.

De therapievorm van analytische psychotherapie wordt heel vaak gebruikt. Net als de klassieke psychoanalyse is het gebaseerd op de aannames van de beroemde Sigmund Freud. Het basisidee van analytische psychotherapie is dat conflicten ervaren in jeugd zijn niet volledig verwerkt en kunnen op volwassen leeftijd nog steeds leiden tot problemen en gedragsproblemen.

Hier dus jeugd ontwikkeling wordt zeer nauwkeurig opgespoord en belicht met als doel onopgeloste conflicten te verwerken. In tegenstelling hiermee gaat de klassieke psychoanalyse er echter van uit dat de gedragspatronen die ooit in de kindertijd zijn geleerd voor interpersoonlijke relaties en ook voor het oplossen van conflicten, worden opgeslagen in het onderbewustzijn en niet kunnen worden gewijzigd op volwassen leeftijd. Een andere mogelijke therapievorm is psychotherapie op basis van dieptepsychologie.

Het is ook gebaseerd op aannames van psychoanalyse, maar richt zich niet zozeer op conflicten uit de kindertijd, maar op actuele problemen en gedragsveranderingen in het dagelijks leven. De belangrijkste pijler bij de behandeling van borderline persoonlijkheidsstoornis is psychotherapie. Aanvullende medicamenteuze behandeling is echter ook mogelijk en wordt voor de meeste patiënten gebruikt.

Er is echter geen medicatie voor de behandeling van borderline persoonlijkheidsstoornis waarmee de symptomen volledig kunnen worden onderdrukt. Er zijn echter verschillende medicijnopties. Welke van deze het meest geschikt is, hangt sterk af van welke symptomen in de context van de ziekte voor de individuele patiënt het belangrijkst zijn.

In Duitsland zijn geen medicijnen officieel goedgekeurd voor de behandeling van borderline-aandoeningen. Dit betekent niet noodzakelijk dat er geen medicijnen zijn die kunnen helpen, maar eerder dat het aantal onderzoeken naar de positieve effecten van medicamenteuze therapie niet voldoende is. Omdat er geen officieel goedgekeurde medicijnen zijn, wordt het gebruik van medicijnen bij de ziekte off-label gebruik genoemd.

Voor de medicamenteuze behandeling van de borderline persoonlijkheidsstoornis gedurende een langere periode, psychotrope geneesmiddelen uit de groep van stemmingsstabilisatoren worden voornamelijk gebruikt. Deze omvatten actieve ingrediënten zoals lamotrigine, topiramaat en valproaat /valproïnezuur. Het antipsychoticum aripiprazol zou ook effectief zijn bij de behandeling van borderline-aandoeningen.

Antidepressiva uit de groep van de zogenaamde SSRI's werden in het verleden vaker gebruikt, maar studies hebben aangetoond dat ze niet voldoende effectief zijn tenzij er ook een depressieve component is, zodat deze groep medicijnen niet meer gebruikt mag worden. Het moet echter worden benadrukt dat alles psychotrope geneesmiddelen hier opgesomd moet - of helemaal niet - uitsluitend worden gebruikt in combinatie met stoornisspecifieke psychotherapie om bevredigende behandelresultaten te bereiken. Bovendien verschilt het succes van de behandeling sterk van patiënt tot patiënt, zodat in sommige gevallen verschillende behandelconcepten moeten worden getest. Psychotherapie is momenteel echter nog steeds de eerste behandelingslijn voor borderline persoonlijkheidsstoornis.