Borderline tijdens de zwangerschap
Vrouwen met borderline-ziekte kunnen in principe op dezelfde manier zwanger worden als andere vrouwen. Maar vooral tijdens zwangerschapis psychologische / psychiatrische behandeling buitengewoon belangrijk voor vrouwen met borderline-ziekte om mogelijke schade voor het ongeboren kind te voorkomen. Vooral de neiging tot middelenmisbruik, bijvoorbeeld het gebruik van drugs of het gebruik van alcohol, kan een groot gevaar zijn voor het ongeboren kind.
Tijdens en ook kort daarna zwangerschap, zijn er aanzienlijke hormonale schommelingen die vaak kunnen leiden tot stemmingswisselingen en emotionele uitbarstingen, zelfs bij gezonde vrouwen. Patiënten met borderline-ziekte hebben de neiging om sterke en onstabiele gevoelens te hebben, zelfs in de niet-zwangere toestand, zodat deze gevoelens aanzienlijk kunnen toenemen tijdens en kort daarna. zwangerschap. Dit is nog een reden waarom in deze fase reguliere zorg nodig is.
Het is ook noodzakelijk om met de behandelende arts te bespreken in hoeverre een zwangerschap mogelijk is tijdens medicamenteuze behandeling, aangezien sommige psychiatrische geneesmiddelen niet tijdens de zwangerschap mogen worden ingenomen, omdat ze het ongeboren kind kunnen schaden. Het staken van de medicatie kan echter leiden tot een toename van de symptomen die kunnen optreden bij borderline-ziekte. Daarom is het erg belangrijk voor vrouwen die getroffen zijn om voor een geplande zwangerschap uitvoerig met hun arts te praten.
Borderline en familieleden
Het omgaan met borderline-slachtoffers kan in principe erg stressvol zijn. Familieleden zijn vaak onrustig omdat ze de impulsieve uitbarstingen van de patiënt niet kunnen classificeren en moeten weten hoe ze met sterke emoties moeten omgaan. Er zijn vaak abrupte stemmingswisselingen en daarmee samenhangende veranderingen in het gedrag van de getroffenen, die voor familieleden moeilijk of onmogelijk te begrijpen zijn.
In de meeste gevallen zijn familieleden van een borderline-lijder veel relatiefer evenwicht uit de intense stemmingen en zorg zo voor een constante staat van rust. Het is echter belangrijk dat uit zorg voor de getroffen persoon er geen medeafhankelijkheid ontstaat waarin men zijn eigen behoeften verwaarloost om voor de borderliner te zorgen en hem of haar op eigen kosten gelukkig te maken. Enkele tips kunnen erg nuttig zijn voor familieleden om in gedachten te houden:
- Herken en respecteer uw eigen grenzen.
Ook al voelt het soms egoïstisch aan, je hoeft er niet 24 uur per dag voor de betrokken persoon te zijn, maar je moet zeker je eigen behoeften voorop stellen. - Ook negatieve gedachten en gevoelens zijn heel natuurlijk en zouden moeten worden toegestaan. - Probeer het impulsieve gedrag en de stemmingswisselingen van de ander niet te begrijpen.
Als u zelf geen last heeft van borderline, zult u niet kunnen begrijpen hoe de ziekte aanvoelt, zelfs niet als u een familielid bent. - Dwing de getroffen persoon niet om iets te doen of stigmatiseer hem of haar vanwege de ziekte. Het verlangen naar professionele hulp, zoals een psycholoog, moet van de getroffen persoon zelf komen en kan hem niet worden opgedrongen.
- Heb veel geduld. De ziekte is te behandelen, maar zal nooit volledig genezen en zal een leven lang een rol spelen in het leven van zowel de patiënt als de naasten. Als familieleden van een borderline-patiënt is het vaak moeilijk om de emotionele fluctuaties en het onvermogen om adequate relaties aan te gaan te accepteren, te accepteren en te erkennen als een zelfstandige ziekte.
Het is vooral belangrijk dat de familieleden van een borderline-patiënt hulp voor zichzelf zoeken en informatie uitwisselen met andere familieleden in zelfhulpgroepen of internetfora. Dit helpt enorm om hun eigen druk en angst te verminderen. Het is ook erg belangrijk om je niet schuldig te voelen of te denken dat je zelf gefaald hebt.
Bovendien moet u als familielid van een borderline-patiënt proberen de patiënt ervan te overtuigen een psychiater en een psycholoog, omdat u als familielid alleen niet kunt omgaan met de situatie en vooral met de ziekte van de patiënt. Ook hier kan het nuttig zijn om met hulp van de psychotherapeut een familie-patiënt-gesprek te voeren om de borderline-patiënt beter te begrijpen en ook om te weten hoeveel men als familielid kan doen en waar een grens moet worden gesteld. Bij veel borderline-patiënten treedt, naast emotionele uitbarstingen, vaak zelfbeschadiging op.
Hier is het belangrijk om de patiënt naar de eerste hulp van een ziekenhuis te rijden en hem of haar daar te laten behandelen. Het familielid mag in geen geval hysterisch of in paniek reageren. Zelfs als het erg moeilijk is, is het nog steeds belangrijk om zo rationeel mogelijk te handelen zonder de noodzakelijke medische maatregelen te vergeten. Zelfs als het moeilijk is als familielid van een borderline-patiënt, is het toch belangrijk om te proberen rationeel en koel te handelen. hoofd zelfs als de patiënt lijdt aan woedeaanvallen.
Alle artikelen in deze serie:
