Waarden / normale waarden
De intraoculaire druk wordt veroorzaakt door de evenwicht tussen productie en uitstroom van het kamerwater. Dit is een vloeistof die door bepaalde cellen in het oog wordt aangemaakt. De intraoculaire druk is belangrijk voor de gelijkmatige kromming van het hoornvlies, evenals voor het behouden van de juiste afstand tussen de lens en het hoornvlies.
De intraoculaire druk kan worden gemeten. De normale waarde is 15.5 mmHg (millimeter kwik), met de ondergrens op 10 mmHg en de bovengrens van het normale intraoculaire drukbereik op 21 mmHg. De intraoculaire druk varieert echter ook tussen 3-6 mmHg bij gezonde mensen.
Daarom een enkele meting van intraoculaire druk is slechts een momentopname en sluit ziekte bij normale waarden niet noodzakelijk uit. Bovendien kan de intraoculaire drukwaarde worden vervalst door een bijzonder dik hoornvlies, dat een oogarts rekening moeten houden. De hoogste waarden van de intraoculaire druk worden rond middernacht en in de vroege ochtenduren bereikt, en de intraoculaire druk daalt in de loop van de dag licht.
Bovendien is de intraoculaire druk bij ouderen doorgaans hoger dan bij jongeren. Als er een uitstroomstoornis is bij de hoek van de kamer, waar het kamerwater normaal kan weglopen, neemt de intraoculaire druk toe (oculaire hypertensie) omdat het vocht in het oog zich ophoopt. Als dit leidt tot een verhoging van de druk tot meer dan 21 mmHg, kan dit op lange termijn schadelijk zijn voor het oog.
De optische zenuw en het netvlies kan permanent worden beschadigd door de compressie, wat kan leiden tot verlies van het gezichtsvermogen of zelfs blindheid Tijdelijk kan het oog zonder beschadiging hogere drukken weerstaan. Dit wordt spanningstolerantie genoemd.
Hoe hoger de intraoculaire druk is en hoe langer deze drukverhoging duurt, hoe groter het risico op blijvende schade aan het visuele systeem. Omdat vooral mensen ouder dan 40 jaar worden getroffen door een toename van de intraoculaire druk, is het raadzaam om vanaf deze leeftijd de druk regelmatig te laten controleren. De intraoculaire druk kan echter ook te laag zijn (oculaire hypotensie).
In de meeste gevallen is dit te wijten aan een verminderde productie van kamerwater. Dit is erg gevaarlijk omdat de intraoculaire druk nodig is om het netvlies op zijn plaats te houden. Als de druk niet hoog genoeg is vanwege een gebrek aan kamerwater, a netvliesloslating met als resultaat blindheid kan gebeuren.
De snelst mogelijke therapie is nodig. In glaucoma, wordt de intraoculaire druk verhoogd. Er wordt onderscheid gemaakt tussen chronisch glaucoma, die zich in de loop van weken, maanden of zelfs jaren sluipend kunnen ontwikkelen, en acuut glaucoom.
In een glaucoma aanval, de intraoculaire druk plotseling sterk stijgt, soms tot waarden van meer dan 30 of 40 mmHg. Patiënten klagen over een rood, pijnlijk oog en hun gezichtsvermogen functioneert slechts in beperkte mate of zelfs helemaal niet meer. De leerling reageert niet meer op de sterkte van het invallende licht, waardoor de patiënten ook erg gevoelig zijn voor licht.
Het oog voelt keihard aan vanwege de verhoogde intraoculaire druk en vaak daarmee gepaard gaande symptomen zoals hoofdpijn, misselijkheid en braken optreden. Dit is een medisch noodgeval, waarbij het verlagen van de intraoculaire druk de eerste prioriteit van de therapie is. Zoals in het begin beschreven, kan de intraoculaire druk toenemen door een verstoorde productie of een verstoorde uitstroom.
Het komt vrij zelden voor dat het corpus ciliare te veel kamerwater produceert. In de meeste gevallen is een verhoogde intraoculaire druk te wijten aan het feit dat het uitstroompad in de voorste oogkamer, waardoor het kamerwater naar het bloed circulatie, is niet meer ver genoeg open, en dus hoopt het kamerwater zich op in het oog. Als dit het geval is en de patiënt glaucoom ontwikkelt, wordt dit nauwe-kamerhoekglaucoom genoemd. De hoek in de term verwijst naar het kleine uitstroomkanaal van het kamerwater.
Alle artikelen in deze serie:
