Verschillende lokalisaties van een stressfractuur | Stressfractuur

Verschillende lokalisaties van een stressfractuur

Indien de kniegewricht wordt blootgesteld aan overmatige spanning gedurende een langere periode, kunnen de betrokken botstructuren onder spanning breken. In de kniegewricht dij (femur), fibula en tibia zijn met elkaar verbonden. Bijvoorbeeld de hoofd van de fibula (fibulakop) kan breuk (breken).

Dit is de hoofd van de fibula, die aan de buitenkant van de onderknie wordt gepalpeerd. Omdat het erg smal en delicaat is, is het erg vatbaar voor stressfracturen, vooral wanneer de knie wordt gedraaid. Het resultaat is geleidelijk pijn en toenemende bewegingsbeperking in de kniegewricht.

Een stress breuk in het gebied van de knie kan ook direct bij de knie voorkomen knieschijf (knieschijf). Vooral bij sporten waarbij de knie veel wordt belast, zoals turnen of dansen, is de knieschijf kan geleidelijk verder scheuren, wat tot stress leidt breuk. Zo'n spanningsbreuk manifesteert zich dan vooral tijdens kniebewegingen door pijnzwelling of roodheid in het gebied van de knie.

De betrokken patiënten vinden het traplopen steeds moeilijker, met name doordat de knie bijzonder belast wordt. In de meeste gevallen is een spanningsbreuk van de knie kan gemakkelijk worden behandeld door de knie te immobiliseren. Het is echter belangrijk om in deze fase volledig af te zien van zware sport, omdat anders ernstige gevolgschade kan ontstaan.

In het kniegebied zou dit gepaard gaan met chronische bewegingsbeperkingen en ernstig zijn pijn​ De aanbevelingen van de arts met betrekking tot bescherming en geleidelijke toename van de belasting moeten daarom in acht worden genomen. De voet wordt blootgesteld aan zware belasting, vooral wanneer lopend, omdat het het hele lichaamsgewicht draagt.

Om deze reden komen stressfracturen bijzonder vaak voor. In de context van regelmatige lange mars- en wandelroutes treden stressfracturen vooral vaak op in het gebied van de middenvoet, nabij de tweede teen. Het resultaat is hevige pijn, die nog intenser wordt tijdens het lopen of lopend.

De voet is ook opgezwollen en kan een roodachtige verkleuring krijgen. EEN spanningsbreuk van de voet kan betrouwbaar worden gediagnosticeerd door middel van een skelet scintigrafie of een MRI, maar de diagnose kan vaak niet worden bevestigd door Röntgenstraal​ Na diagnose moet de stressfractuur met spoed worden verlicht en geïmmobiliseerd.Als de breuk eindigt in het gebied van de middenvoetsbeentje, kan voldoende immobilisatie worden bereikt door een speciale voorvoet reliëf schoen.

Decongestivummaatregelen zoals weefselvocht knooppuntdrainage en kinesiotaping kunnen als ondersteuning worden uitgevoerd. Een vermoeidheidsbreuk van de voet geneest meestal volledig binnen vier tot zes weken. De geleidelijke opbouw van stress dient echter altijd in overleg met de arts te gebeuren.

Permanente overbelasting kan ook leiden tot een stressfractuur in het scheenbeen (tibia). De meest voorkomende oorzaak is overdreven jogging, evenals veranderde trainingsgewoonten, gewichtsveranderingen of een te harde ondergrond. Een typisch symptoom is pijn, die aanvankelijk geleidelijk en alleen onder stress optreedt.

In de loop van de tijd neemt de pijn toe en treedt dan ook in rust op. Zwelling en roodheid in het gebied van het scheenbeen zijn ook mogelijk. De therapie bestaat meestal uit het immobiliseren van de respectieve been voor enkele weken.

A gips hiervoor moet vaak cast worden toegepast. In meer gecompliceerde gevallen kan ook een chirurgische behandeling worden uitgevoerd. In dit geval worden de botuiteinden opnieuw verbonden met schroeven of metalen platen.

Bij chirurgische therapie verloopt de genezing meestal veel sneller en kan het draagvermogen sneller worden vergroot. De fibula heeft de neiging om in het bijzonder op twee gebieden een spanningsbreuk te vormen; 1) in het gebied van de knie, dus bij de hoofd van de fibula, of 2) in het onderste gedeelte van de fibula, dat de buitenste vormt enkel​ Slechts zeer zelden breekt de fibula in het midden, en dan waarschijnlijker als gevolg van een "normale" breuk als gevolg van acuut trauma.

Op het gebied van de buitenkant enkel (malleolus lateralis), kan een stressfractuur optreden, vooral bij aanhoudende overbelasting tijdens lange marsen of wanneer jogging​ Dit manifesteert zich door terugkerende zwelling in het gebied van de enkel evenals rood worden en pijnlijk lopen. De pijn wordt erger onder stress, vooral tijdens het springen of jogging.

Bijzonder veelvuldig buigen belast niet alleen de ligamenten en spieren, maar kan ook leiden tot stressfracturen in de onderkuit of buitenste enkel. Opschorting van training en immobilisatie van de enkel zijn absoluut noodzakelijk om regeneratie van het bot te bewerkstelligen en om progressie van de klachten te voorkomen. Ook hier is conservatieve of chirurgische therapie mogelijk; de keuze hangt af van de omvang en complexiteit van de spanningsbreuk.

Een stressfractuur van de calcaneus is vaak erg pijnlijk. De meest voorkomende oorzaak is overmatige belasting van lopend of wandelen, zodat sommige sporten zoals wandelen of joggen bijzonder vatbaar zijn. Het is voor de getroffenen bijna onmogelijk om op de hiel te stappen, zodat ze een veranderde gang aannemen.

Bovendien vertoont de hiel vaak zwelling en roodheid. In principe kan na diagnose door middel van een beeldvormende procedure conservatieve of chirurgische behandeling worden uitgevoerd. Een ongecompliceerde stressfractuur kan meestal worden behandeld met een simpele gips gips.

Ibuprofen or paracetamol hebben een analgetisch effect. De hiel moet nu ongeveer 14 dagen worden beschermd om het bot te laten regenereren. Als de breuk is verplaatst (ontwricht) of als er sprake is van betrokkenheid van de enkelgewricht, is chirurgische ingreep noodzakelijk.

De uiteinden van de breuk worden weer in een rechte positie gebracht en vervolgens aan elkaar vastgemaakt met draden of platen. Afhankelijk van het soort materiaal kan het zijn dat het een paar maanden later weer moet worden verwijderd. Ook na een operatie wordt de voet vervolgens gepleisterd om immobilisatie te garanderen.

Een stressfractuur van de botten betrokken bij de bekkenring is in principe vrij zeldzaam. De reden hiervoor is dat het bekken niet hetzelfde gewicht draagt ​​als de voet of been en botten zijn veel stabieler. Maar ook hier zijn stressfracturen in bijzonder kwetsbare gebieden denkbaar door inspannende sporten zoals joggen, dansen of gymnastiek.

Zo kan joggen leiden tot een breuk van de heiligbeen​ Ook in dit geval is het absoluut noodzakelijk om af te zien van de activiteit die de breuk veroorzaakt, meestal sport. Omdat absolute immobilisatie van het bekken alleen kan worden bereikt door bedrust, moeten hier compromissen worden gesloten, maar het onthouden van sporten is absoluut noodzakelijk. In sommige meer gecompliceerde gevallen moet de breuk operatief worden gestabiliseerd met behulp van platen en schroeven.