Behandeling van een stressfractuur | Stressfractuur

Behandeling van een stressfractuur

De behandeling van stress breuk hangt van meerdere factoren af. allereerst is het doorslaggevend of a breuk is pas in de voorbereidende stadia (zoals microfracturen) of al manifest. In het geval van voortrajecten van a breuk, kan het aanvankelijk voldoende zijn om de permanente belasting op te schorten. Als de laadactiviteit wordt gestopt, heeft het aangetaste bot tijd om te regenereren.

Als een fractuur al manifest (uitgesproken) is, moet een specifieke therapie worden uitgevoerd. Deze therapie is afhankelijk van de locatie van de fractuur en de ernst van de fractuur. In sommige gevallen kan een conservatieve behandeling met een gips cast is voldoende om de spanning op het bot te verlichten, zodat het kan regenereren.

In andere gevallen zijn chirurgische ingrepen nodig om permanente botgenezing te bereiken. Afhankelijk van de locatie van de breuk en de ernst ervan, kunnen bepaalde spijkerprocedures of het gebruik van platen en schroeven worden overwogen. In andere gevallen kan de chirurg een stuk gezond bot verwijderen uit de iliacale top en plaats het op de breukplaats.

Immobilisatie van maximaal vier weken zou moeten volgen. Dit geeft het gewonde bot de tijd om te regenereren. De belasting van het aangetaste deel van het lichaam dient dan slechts langzaam weer te worden verhoogd om terugval te voorkomen. Fysiotherapie kan hierbij helpen.

Duur van een stressfractuur

De tijd tot a spanningsbreuk genezingen verschillen sterk van persoon tot persoon en zijn afhankelijk van verschillende factoren. Allereerst is het doorslaggevend of er al een manifeste breuk aanwezig is of nog maar een voortraject. Vroege stadia genezen meestal binnen 6 tot 8 weken met immobilisatie in een gips cast of spalken en verbanden.

Duidelijke fracturen die een gipsverband of een operatie vereisen, vereisen ook immobilisatie gedurende enkele weken. Fysiotherapie kan ondersteunend werken en het beloop van de ziekte positief beïnvloeden. Een volledige afstand van de triggerende stam (bijv lopend sport) is absoluut noodzakelijk. Een geleidelijk toenemende belasting van het corresponderende lichaamsdeel tot aan de volledige belasting moet beslist met de behandelende arts worden besproken om het optreden van terugval te voorkomen.