A borstvliesuitstroming is een opeenhoping van vocht tussen de longen en in de borst muur. Het veroorzaakt moeilijkheden ademhaling omdat de longen tijdens het ademen niet tot hun normale omvang kunnen uitzetten. Borstvliesuitstroming is een symptoom van verschillende ziekten.
Wat is een pleurale effusie?
Borstvliesuitstroming is een ophoping van vocht in de pleuraholte. De longen en de binnenwand van de borst zijn bekleed met de riep (borstvlies). Dit is een dun laagje huid dat is nodig om de longen uit te zetten en langs de wand van de borst als je ademt. Normaal gesproken zit er een zeer kleine hoeveelheid vloeistof tussen de pleurale vellen van de longen en de borstkas. Verschillende ziekten zorgen er echter voor dat dit vocht toeneemt en zich ophoopt in de pleuraholte. Afhankelijk van de ziekte hebben de vloeistoffen een andere samenstelling. Er wordt onderscheid gemaakt tussen bloederige pleurale effusie (hemathotorax) en sereuze pleurale effusie (serothorax), waarbij 'sereus' betekent dat de consistentie van de vloeistof vergelijkbaar is met die van bloed serum. Verder is er etterende pleurale effusie (pyothorax) en pleurale effusie met lymfevloeistof (chylotorax). Thorax is de medische term voor borst.
Oorzaken
Elk type pleurale effusie wordt veroorzaakt door verschillende ziekten. De meest voorkomende trigger is congestief hart- mislukking, een chronische of acute hartfalen, welke kan leiden naar serothorax. Ook, pleuris of kwaadaardige tumoren kunnen serothorax veroorzaken. In het geval van bloederige pleurale effusie is meestal een blessure de oorzaak; zeer zelden vormt het zich wanneer de riep wordt aangetast door een tumor. Als de vloeistof etterig is, is dit meestal te wijten aan bacterieel longontsteking dat is al ver gevorderd. Als de effusie bestaat uit weefselvocht vocht, kan er een lymfeklieraandoening zijn die de afvoer van de lymfe verhindert, zodat deze zich ophoopt in de pleuraholte. Dit gebeurt bijvoorbeeld in leukemie Andere ziekten die pleurale effusie kunnen veroorzaken, zijn onder meer borstkanker, eierstokkanker, long kanker en nier kanker. Dit kan abnormale kortademigheid veroorzaken ademhaling geluiden, ademhalingsmoeilijkheden en schroom. Echter, koorts en pijn op de borst zijn ook niet ongewoon.
Ziekten met dit symptoom
- Hartfalen
- pleuris
- Leverfalen
- Tuberculose
- de ziekte van Hodgkin
- Longontsteking
- Leukemie
- Nierkanker
- Pleuraal mesothelioom
- longembolie
- Borstkanker
- Eierstokkanker
- Longkanker
- Pancreatitis
- chylothorax
Diagnose en verloop
Het belangrijkste symptoom van pleurale effusie is moeilijkheid ademhaling Ze treden echter alleen op als zich al een grotere hoeveelheid vloeistof heeft opgehoopt. Kleinere effusies worden vaak niet eens opgemerkt door getroffen personen. De pleurale effusie vormt zich langzaam en slechts geleidelijk zal de patiënt kortademigheid ervaren en mogelijk pijn, vooral bij inspanning. Bovendien zijn er altijd de symptomen van de uitlokkende ziekte. De arts kan een vermoeden van pleurale effusie al herkennen door naar de ademhalingsgeluiden te luisteren, maar ook door op de borst te tikken. Een ultrageluid onderzoek (echografie), dat de vloeistof duidelijk laat zien, geeft zekerheid voor de diagnose. Röntgenfoto's en een computertomografie scan kan ook worden gebruikt om de diagnose te bevestigen. Om de onderliggende ziekte uit de pleurale effusie af te leiden, moet de arts een vloeistofmonster nemen. Dit wordt gedaan door een pleurale punctie, waarbij een canule wordt gebruikt om een deel van de vloeistof uit de pleuraholte te verwijderen en vervolgens wordt onderzocht.
Complicaties
De belangrijkste complicatie van pleurale effusie die kan worden gezien, is pleurale eelt. Deze kunnen optreden als de pleurale effusie is behandeld door een arts en als er geen behandeling wordt gegeven. De zogenaamde pleurale calluses zijn littekens die verklevingen van de pleurale vellen veroorzaken. In de meeste gevallen zijn de pleurale eelt ook verdikt. Als de pleurale effusie optreedt als gevolg van pnuemonia (longontsteking), kan het ook geïnfecteerd raken. Dit is ook een mogelijke complicatie van pleurale effusie. Een geïnfecteerde pleurale effusie wordt technisch een "gecompliceerde pleurale effusie" genoemd. Bovendien bestaat het risico dat de geïnfecteerde pleurale effusie zweert. Als een dergelijke etterende infectie aanwezig is, wordt dit pleuraal genoemd empyeemAls de patiënt tijdig medisch wordt behandeld, is de kans op het optreden van complicaties kleiner. In de context van de kortademigheid die optreedt als symptoom van pleurale effusie, kunnen er ook andere complicaties of klachten zijn. Hierbij moet bijvoorbeeld melding worden gemaakt van bij de patiënt optredende angst, die vaak optreedt als gevolg van ernstige kortademigheid. Bovendien moet erop worden gelet dat de patiënt ondanks de pijn veroorzaakt door de pleurale effusie. Als u dit niet doet, kan dit leiden tot een volgende infectie van de longen, als er nog geen aanwezig is.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij pleurale effusie dient altijd een arts te worden geraadpleegd. Dit voorwaarde wel leiden tot ernstige complicaties indien onbehandeld, en moet daarom altijd door een arts worden onderzocht en behandeld. In de regel moet een arts worden geraadpleegd als de pleurale effusie ademhalingsmoeilijkheden of kortademigheid veroorzaakt. Ook als het lichaam er minder tegen kan, moet medisch advies worden ingewonnen spanning of als 피로 houdt aan. De ademhalingsmoeilijkheden kunnen leiden tot verlies van bewustzijn. Als deze symptomen zeer ernstig zijn of de betrokken persoon het bewustzijn verliest, kan ook een spoedarts worden geroepen. Evenzo als de pleurale effusie leidt tot longontstekingmoet medische behandeling worden gezocht. Dit is een heel ernstige zaak voorwaarde voor het lichaam en kan tot de dood leiden als het niet wordt behandeld. In dit geval dit ontsteking maakt zich door pijn bij het ademen. De patiënt kan in geval van ook een arts raadplegen paniekaanvallen of zweten als gevolg van ademhalingsmoeilijkheden. In dit geval kan de patiënt ook een psycholoog raadplegen. Met vroege diagnose en therapie, de meeste klachten kunnen goed worden beperkt.
Behandeling en therapie
Behandeling van pleurale effusie hangt af van de oorzaken. Als er zich al een grote hoeveelheid vocht heeft opgehoopt waardoor de ademhaling wordt belemmerd, zal de arts dat doen prik de pleuraholte een of meerdere keren om de effusie te verminderen. Deze maatregel geeft al verlichting van de acute symptomen. Als zich herhaaldelijk en zeer snel nieuwe vloeistof vormt, is het mogelijk om een thoraxdrain in te brengen. Hiervoor wordt permanent een zogenaamde drainagebuis in de pleuraholte geplaatst, meestal via een kleine incisie in de huid, en naar buiten geleid zodat nieuw gevormde vloeistof weer kan weglopen. Bovendien moet de onderliggende ziekte in alle gevallen worden behandeld. Tijdens deze behandeling kan de pleurale effusie gunstig worden beïnvloed door lichamelijk maatregelen Borstkompressen, ademhalingsgymnastiek of warmtestraling zijn bijvoorbeeld nuttig. Een chirurgische optie is thoracoscopie. Het wordt gebruikt wanneer bacteriële infecties de pleurale effusie hebben veroorzaakt en hebben geleid tot ernstige verklevingen en etteringen in de riep Het omvat een endoscopische procedure om de verklevingen te verwijderen, zodat de longen snel kunnen herstellen. Als de onderliggende ziekte niet kan worden behandeld, is pleurodese nog steeds een optie. In deze procedure wordt het borstvlies van de long en pleura worden selectief aan elkaar gelijmd door ingebracht drugs zodat vloeistof zich daar niet meer kan ophopen.
Vooruitzichten en prognose
Gewoonlijk leidt een pleurale effusie tot ademhalingsmoeilijkheden. Deze kunnen een negatieve invloed hebben op volksgezondheid en leiden naar paniekaanvallen bij veel patiënten. In de meeste gevallen komen ook ziekelijke en luide ademhalingsgeluiden voor, dus de ziekte kan relatief goed worden gediagnosticeerd. Vaak leidt het symptoom ook tot longontsteking, die in onbehandelde toestand levensbedreigend kan worden voor de patiënt. De meeste getroffenen lijden aan acute kortademigheid. Dit hoeft niet permanent te zijn, maar kan erg storend en onaangenaam zijn, vooral in stressvolle situaties of tijdens het slapen. Het is meestal ook niet mogelijk voor de patiënt om lichamelijke activiteiten uit te voeren, wat de kwaliteit van leven sterk vermindert. In het geval van een pleurale effusie is de eerste behandeling gericht op het verlichten van de symptomen en veroorzaakt geen verder ongemak. Daarna moet de onderliggende ziekte worden behandeld. Dit vereist meestal endoscopische chirurgie en het gebruik van medicatie. De levensverwachting wordt niet verlaagd zolang de behandeling van pleurale effusie vroeg wordt uitgevoerd.
het voorkomen
Pleurale effusie kan niet specifiek worden voorkomen omdat het wordt veroorzaakt door een ziekte. Als men echter ademhalingsmoeilijkheden ervaart wanneer bepaalde ziekten bestaan, wordt aanbevolen om de oorzaken zo snel mogelijk te laten verhelderen, zodat een bestaande pleurale effusie tijdig kan worden behandeld. .
Wat u zelf kunt doen
Om het succes van de behandeling te garanderen en eventuele gevolgen (zoals fibrothorax of longontsteking) te voorkomen, is het raadzaam om therapie oefeningen meerdere keren per dag alleen. Allereerst moet een fysiologisch ademhalingsritme worden getraind. Om dit te doen, plaatst de patiënt beide handen op zijn buik. Nu wordt diep adem gehaald door de neus- Tegelijkertijd wordt geprobeerd om de lucht onder eigen handen in de buik te richten. Dan de uitademing door de mond duurt ongeveer twee keer zo lang als de inademing Nu volgt een korte adempauze, waardoor de volgende ademhaling automatisch dieper wordt. Dit wordt ongeveer vijf tot zes keer herhaald. Voorkomen duizeligheid van bovenaf zuurstof inname, wordt een korte pauze genomen met oppervlakkige, normale ademhalingen. Als dit goed werkt, kan de positie van de handen, en daarmee de ademhalingsrichting, worden gevarieerd (bijvoorbeeld naar de flanken of onder de borstbeen om de mobiliteit van de borst te verbeteren). Deze oefening verbetert de elasticiteit en ventilatie van de longen. Om de oxygenatie verder te verhogen, moet de pauze tussen inademing en uitademing kan worden verschoven. Bij de zogenaamde 4-7-8-methode telt de patiënt bijvoorbeeld tot vier in zijn hoofd tijdens het inademen en houdt hij zijn adem in terwijl hij tot zeven telt (dit geeft het organisme meer tijd voor gasuitwisseling bij de longblaasjes, de lucht zakjes in de longen), en ademt uit terwijl je tot acht telt. Dit wordt ook vijf tot zes keer herhaald. Verder bestaat er een ruim aanbod aan ademtrainers (bijvoorbeeld de Triflo) die het herstel positief kunnen beïnvloeden.
