We praten over obsessief-compulsief persoonlijkheidsstoornis wanneer de getroffen individuen zowel rigide als perfectionistisch denken en handelen vertonen. Daarbij lijden ze aan sterke twijfels en besluiteloosheid.
Wat is een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis?
In de geneeskunde obsessief-compulsief persoonlijkheidsstoornis staat ook bekend als obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis of anancastische persoonlijkheidsstoornis. De term komt van het oudgriekse woord ananke, wat "dwang" of "dwangmatigheid" betekent. Typische kenmerken van obsessief-compulsief persoonlijkheidsstoornis zijn perfectionisme, controledwang, mentale onbuigzaamheid, angstige voorzichtigheid en sterke twijfels. Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is echter heel anders dan de gebruikelijke obsessief-compulsieve stoornissen. Dus, obsessief-compulsieve stoornis vertegenwoordigt een as I-stoornis, waarbij voornamelijk een egodystonische klachtenpatroon optreedt. De reden hiervoor zijn storingen in hersenen metabolisme. Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis daarentegen is een as II-psychische stoornis. Het wordt voornamelijk gekenmerkt door egosyntonische klachten. In totaal lijdt ongeveer twee tot vijf procent van de bevolking aan een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Het komt twee keer zo vaak voor bij mannen als bij vrouwen. Het is niet ongebruikelijk dat een anancastische persoonlijkheidsstoornis wordt geassocieerd met Depressie Bovendien kunnen er tegelijkertijd andere obsessief-compulsieve stoornissen aanwezig zijn.
Oorzaken
De exacte oorzaken van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis zijn nog niet voldoende bekend. Ze worden niet veroorzaakt door andere psychiatrische stoornissen of direct hersenen schade. Vanuit een psychoanalytisch perspectief wordt een strikte en bestraffende reinheidseducatie vermoed. Dit resulteerde in een sterk ontwikkeld zogenaamd "superego" bij de getroffen personen. Zo stellen de patiënten extreem hoge eisen aan orde en netheid. Tegelijkertijd heerst er een sterke remming in hen. Talrijke psychoanalytici vermoeden dat er aanzienlijke machtsstrijd met de ouders was om de controle over de patiënten. jeugd Deze leidden tot agressieve impulsen die door de patiënten werden onderdrukt. In dit proces krijgen patiënten controle over hun gedrag door koppig vast te houden aan hun gewoonten en regels. Wetenschappelijk bewijs voor deze theorie bestond echter nauwelijks. Cognitief therapie veronderstelt dat specifieke denkprocessen belangrijk zijn bij het in stand houden van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Patiënten vertonen bijvoorbeeld vaak uitgesproken zwart-witdenken. Bovendien zijn ze overdreven bang voor negatieve repercussies als ze zelf fouten maken. Dit resulteert op zijn beurt in perfectionistisch, rigide, inflexibel en tegelijkertijd sterk uitstelgedrag.
Symptomen, klachten en tekenen
De typische symptomen van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis zijn het opvallende gedrag van de patiënten. Ze twijfelen dus in wezen veel aan zichzelf, maar ook aan andere mensen. Kenmerkend voor een anancastische persoonlijkheidsstoornis is dat de getroffenen een groot aantal taken op zich nemen die tot in de puntjes moeten worden uitgevoerd. Daarbij verliezen ze vaak het overzicht over wat er aan de hand is. Bovendien voelen de patiënten een permanent gevoel van controle. Of de taken die ze voltooien belangrijk zijn of niet, doet er niet toe. De getroffenen stellen geen bepaalde prioriteiten. Terwijl onbelangrijke taken voorrang krijgen, worden belangrijke zaken verwaarloosd en naar achteren geschoven. Mensen met een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis gedragen zich vaak redelijk en logisch. Ze tolereren echter de gevoelens van anderen niet. Bovendien tonen ze geen warmte naar hun medemensen. Werk en productiviteit hebben voorrang op plezier en sociale contacten. Vrijetijdsactiviteiten zijn zorgvuldig gepland en nooit veranderd. Een ander kenmerk van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is koppigheid en egoïsme. Andere mensen moeten dus ondergeschikt zijn aan de patiënt.
Diagnose en verloop van de ziekte
Om een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis te diagnosticeren, zijn klinisch psychologische onderzoeken vereist. In dit proces kijkt de therapeut naar die van de patiënt medische geschiedenis, doet psychopathologische bevindingen en voert psychologische tests uit. Cruciaal voor de diagnose is de aanwezigheid van ten minste vier typische kenmerken of gedragingen. Deze omvatten de permanente preoccupatie van de patiënt met orde, regels, planning en details, buitensporige twijfel en voorzichtigheid, perfectionisme, dat een belemmering vormt voor de voltooiing van taken, en buitensporige consciëntieusheid, die interpersoonlijke relaties en plezier verwaarloost. Andere mogelijke criteria zijn koppigheid, starheid, buitensporige pedanterie en het opleggen van ongewenste gedachten. Een remedie voor een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is nog niet mogelijk. Derhalve zijn noch farmacologische noch psychotherapeutische behandelingsbenaderingen adequaat bestudeerd.
Complicaties
Veel persoonlijkheidsstoornissen komen samen met een of meer vormen voor. Dit geldt ook voor een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Bezorgd-vermijdende persoonlijkheidsstoornis komt het meest voor naast een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Drie procent van de getroffenen lijdt aan deze aanvullende persoonlijkheidsstoornis. Een angstvermijdende persoonlijkheidsstoornis kan zich ontwikkelen als een direct gevolg van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, aangezien patiënten vaak bang zijn om niet aan hun eigen (zeer hoge) normen te voldoen. Obsessieve-compulsieve stoornis kan ook optreden als een complicatie van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Deze worden gekenmerkt door obsessieve gedachten of dwanghandelingen, waarbij de getroffen persoon meestal weet dat de dwang zelf zinloos of buitensporig is. Een andere mogelijke complicatie van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis zijn affectieve stoornissen. Vooral een depressieve stoornis komt vaak voor. Het spectrum varieert van milde depressieve stemmingen tot chronische depressieve stemmingen (dysthymie) en ernstig Depressie Suïcidaliteit is mogelijk als complicatie van Depressie of depressieve stemming. Bovendien kan een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis optreden samen met een eetstoornis Vooral bij anorexia is een overmatig perfectionisme typerend, wat ook voorkomt bij een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Andere eetstoornissen zijn echter ook mogelijk. Andere complicaties kunnen optreden als gevolg van een eetstoornis, inclusief ernstige lichamelijke gevolgen van de ziekte. Voorbeelden zijn onder meer elektrolytenbalans, neurologische aandoeningen en osteoporose.
Wanneer moet je naar een dokter?
Mensen die gedrag vertonen dat als afwijkend kan worden omschreven, moeten door een arts worden beoordeeld. Als er sprake is van opzettelijk letsel van emotionele of fysieke aard bij anderen of terugkerende stoornissen in sociaal gedrag, is overleg met een arts raadzaam. Dwangmatig handelen, ernstige twijfel aan uzelf en schending van sociale regels zijn reden tot bezorgdheid. Als de uitvoering van opgedragen taken in een constant perfectionistische mate wordt gedaan, moet dit worden geïnterpreteerd als een waarschuwingssignaal. Mensen uit de nabije sociale omgeving dienen de getroffen persoon op de opvallendheid te wijzen. Als de drang naar perfectionisme voortdurend wordt versterkt, heeft de getroffen persoon hulp nodig. Een verslaving aan controle, het verlies van realiteitszin en het op zich nemen van ontelbare taken zijn verdere tekenen van een volksgezondheid onregelmatigheid. Kenmerkend is een sluipende toename van gedragsafwijkingen. In sommige gevallen treden de eigenaardigheden op na een val, ongeval of gewelddadige impact op de hoofd In het geval van zowel plotselinge als voortdurende opvattingen in uiterlijk, is er behoefte aan actie. Als er een gebrek is aan tolerantie, empathie en aandacht voor andere mensen, moet de procedure nader worden overwogen. Een deel van het optreden van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is het gebrek aan inzicht bij de betrokken persoon. Daarom is de medewerking van een familielid vaak nodig. Alleen als er een goede vertrouwensrelatie is met een andere persoon, vraagt de getroffen persoon advies aan een arts.
Behandeling en therapie
Aangezien een remedie voor anancastische persoonlijkheidsstoornis niet kan worden bereikt, is de focus van therapie is gericht op het verbeteren van de sociale vaardigheden van de patiënt. Dit richt zich ook op het structureren van zijn omgeving en het toepassen van wat hij heeft geleerd in het dagelijks leven. Sociotherapie en psychotherapie worden als de belangrijkste beschouwd therapie In de meeste gevallen gaan patiënten echter niet op eigen initiatief naar een therapeut, maar omdat ze onder grote sociale druk staan van hun partner of familie. Van bijzonder belang voor het succes van de behandeling is een duurzame relatie tussen therapeut en patiënt, die vanaf het begin van de therapie moet worden versterkt. Het opbouwen van deze relatie kan echter een grote uitdaging zijn. Het niet succesvol opbouwen van een goede relatie leidt meestal tot het einde van de therapie. Als er sprake is van comorbiditeit zoals depressie, medicijnen zoals antidepressiva kan worden toegediend. In het geval van gelijktijdige Angst stoornissenwordt de patiënt vaak gegeven neuroleptica. Lithium net zoals carbamazepine worden beschouwd als andere nuttige medicijnen.
het voorkomen
Het voorkomen van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis is helaas niet mogelijk. Zo zijn de triggerende oorzaken van de psychische stoornis nog niet volledig onderzocht.
Wat u zelf kunt doen
Als de getroffen persoon heeft ingezien dat hij / zij lijdt aan een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, is de eerste stap naar verbetering al gezet. Er is nu echter een lange weg voor de getroffen persoon totdat er verbetering optreedt. Psychotherapie en sociotherapie zijn de maatregelen die dit pad het vaakst vergezellen. Inzicht is de eerste stap. Maar het is belangrijk dat patiënten zich elke dag opnieuw bewust worden van hun ziekte om patronen te herkennen en te doorbreken. Lijders trekken zich vaak terug uit hun sociale omgeving, als ze er überhaupt bij betrokken zijn. Deze terugtrekking is zeer destructief. Als de getroffenen dit van zichzelf weten, hebben ze de kans om hiertegen op te treden en bewust contact te zoeken met liefdevolle medemensen. Hetzelfde geldt voor perfectionisme en de behoefte aan controle, waar de meeste patiënten onder lijden. Zodra de patiënt hiervan op de hoogte is, kan hij of zij de nodige stappen ertegen ondernemen. Het is een belangrijke stap om te erkennen dat dit gedrag schadelijk is voor het eigen gedrag volksgezondheid Het is belangrijk om u in het dagelijks leven keer op keer bewust te zijn van de eigen behoeften om de grenzen aan uitputting in de tijd te voelen. Zelfhulp kan alleen een ondersteunende rol spelen bij therapie.
