Mucopolysaccharidose is een verzamelnaam voor lysosomale stapelingsziekten gebaseerd op de opslag van glycosaminoglycanen. Alle ziekten ontwikkelen vergelijkbare symptomen en cursussen. De ernst van de syndromen loopt sterk uiteen.
Wat is mucopolysaccharidose?
Er bestaat niet zoiets als mucopolysaccharidose als een enkele ziekte. De term mucopolysaccharidose is een verzamelnaam voor een verscheidenheid aan opslagstoornissen. Deze zijn gebaseerd op opslagstoornissen van glycosaminoglycanen (GAG) in de lysosomen van cellen. De opslag is progressief omdat de afbraak van de verbindingen niet werkt. Alle mucopolysaccharidoses zijn genetisch bepaald. Elke ziekte mist een specifiek enzym dat de afbraak van de overeenkomstige GAG katalyseert. Alle mucopolysaccharidosen zijn zeer zeldzame ziekten en hebben vaak een vergelijkbaar verloop. Indien onbehandeld, vernietigen de constant toenemende afzettingen de cellen. Daarbij worden de organen vernietigd. De ziekte kan zowel in de kindertijd als op volwassen leeftijd beginnen. Mucopolysaccharidose kan worden veroorzaakt door vier verschillende groepen glycosaminoglycanen:
- Heparansulfaat
- Keratansulfaat
- chondroïtinesulfaat
- Dermatansulfaat.
Alle glycosaminoglycanen bestaan uit een polysaccharideketen die aan een eiwit is gekoppeld. Hier is het koolhydraatgedeelte goed voor 95 procent en het eiwitgedeelte vijf procent van het molecuul massa Afhankelijk van welk glycosaminoglycaan en welk enzym wordt aangetast, kan onderscheid worden gemaakt tussen zes verschillende hoofdvormen van mucopolysaccharidosen: deze omvatten de ziekte van Hurler / Scheie (MPS I), de ziekte van Hunter (MPS II), de ziekte van Sanfilippo (MPS III), de ziekte van Morquio (MPS IV), ziekte van Maroteaux-Lamy (MPS VI) en ziekte van Sly (MPS VII). Bij alle soorten zijn er ernstige en milde vormen.
Oorzaken
De oorzaak van alle mucopolysaccharidosen is de toenemende opslag van glycosaminoglycanen (GAG's) in de lysosomen van cellen. De afbraak van de overeenkomstige biopolymeren wordt verstoord. Voor elke individuele aandoening ontbreekt een bepaald enzym of werkt dat enzym niet goed. Er kunnen ook verschillende mutaties zijn voor elk enzym. De overerving van de overeenkomstige mutatie kan autosomaal recessief, autosomaal dominant of x-gebonden recessief zijn. Omdat een enzymatisch proces meestal meerdere reactiestappen omvat, theoretisch meerdere enzymen kan worden gemuteerd voor hetzelfde glycosaminoglycaan. De symptomen van de aandoening zouden echter hetzelfde of vergelijkbaar zijn.
- Bij MPS I, de ziekte van Hurler of de ziekte van Scheie is het enzym alfa-l-iduronidase defect.
- MPS II vertegenwoordigt het Hunter-syndroom met een defecte iduronaat-2-sulfatase.
- Het Sanfilippo-syndroom (MPS III) kan in meerdere subtypen tegelijk worden onderverdeeld. Bij deze ziekte zijn er verschillende enzymen kan worden beïnvloed.
- De ziekte van Morquio (MPS IV) wordt veroorzaakt door een defecte β-galactosidase.
- Bij het Maroteaux-Lamy-syndroom (MPS VI) is het het N-acetyl-galactosamine-4-sulfaatsulfatase.
- De ziekte van Sly (MPS VII) wordt veroorzaakt door defecte β-glucuronidase. Wanneer de overeenkomstige glycosaminoglycanen worden opgeslagen in de lysosomen, worden ze steeds groter.
Tijdens het proces worden de cellen ook groter omdat ze steeds meer ruimte nodig hebben voor niet-afgebroken GAG's. Dit is ook merkbaar bij de vergroting van veel organen. Een typisch symptoom is de constante vergroting van de lever en milt Indien onbehandeld, stapelingsziekten leiden tot de dood als gevolg van geleidelijke vernietiging van de organen.
Symptomen, klachten en tekenen
De symptomen zijn bij alle ziekten vergelijkbaar. Er zijn ernstige en milde vormen van progressie. Een mild beloop betekent echter alleen dat de ziekte langzamer verloopt. De laatste cursus is altijd hetzelfde. Er zijn progressieve misvormingen van het skelet, gewrichtscontracturen, verruwing van gelaatstrekken en vergroting van de lever en milt Mentale en motorische vaardigheden nemen af op korte of lange termijn. Bij de ernstige vormen van de aandoeningen lijken de klinische beelden sterk op elkaar. Vroege navelstreng- en liesbreuken, hart- er ontstaan problemen en luchtweginfecties. Na verloop van tijd enorm slaap apneu problemen ontstaan door vernauwing van de luchtwegen en vergroting van de palatinale en faryngeale amandelen.
Diagnose en verloop van de ziekte
Mucopolysaccharidosen kunnen worden gediagnosticeerd door de urine te testen op uitgescheiden glycosaminoglycanen. Bij mucopolysaccharidose zijn de niveaus altijd verhoogd. Bovendien kan de activiteit van het vermoedelijke defecte enzym worden bepaald in de leukocyten of fibroblasten. Een specifiek uitscheidingspatroon van glycosaminoglycanen leidt tot verdenking naar een overeenkomstig enzym, dat vervolgens wordt onderzocht.
Complicaties
Als gevolg van mucopolysaccharidose lijden getroffen personen aan verschillende skeletafwijkingen en klachten. Er treden misvormingen op die het dagelijkse leven van de patiënt aanzienlijk kunnen beperken. In de regel is de gewrichten worden ook beïnvloed door mucopolysaccharidose, wat resulteert in bewegingsbeperkingen van de patiënt. Vooral kinderen worden getroffen en hebben een ernstig vertraagde ontwikkeling, zodat ook op volwassen leeftijd diverse gevolgschade kan optreden. Het is niet ongebruikelijk voor mucopolysaccharidose leiden naar hart- of ademhalingsproblemen. In het ergste geval kan een plotselinge hartdood dat wel zijn leiden tot het overlijden van de getroffen persoon. Als gevolg van de ademhalingsproblemen waar patiënten last van hebben 피로 en uitputting. Ook de veerkracht van getroffenen neemt enorm af. Het is niet ongewoon voor ademhaling moeilijkheden om 's nachts tot slaapproblemen te leiden en dus tot Depressie De kwaliteit van leven van de patiënt wordt aanzienlijk verminderd door mucopolysaccharidose. Helaas is een oorzakelijke behandeling van deze ziekte niet mogelijk. Patiënten zijn dus afhankelijk van beenmerg donoren om de symptomen te behandelen. Bij dit proces treden geen bijzondere complicaties op. In de meeste gevallen zijn patiënten echter levenslang afhankelijk therapie.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Veranderingen en afwijkingen van de lichaamsstructuur duiden op een volksgezondheid bijzondere waardevermindering. Een bezoek aan de dokter is noodzakelijk zodra er blijvende visuele bijzonderheden zijn of de getroffen persoon moeite heeft om zijn houding naar believen te optimaliseren. Zwelling van de gewrichten, veranderingen in de gelaatstrekken of vergroting van de borst moet intensief door een arts worden onderzocht, zodat een diagnose kan worden gesteld. Als er beperkingen zijn in de bewegingsmogelijkheden, onregelmatigheden in de dagelijkse vrijwillige controle en een afname van zowel fysieke als mentale prestaties, is een arts nodig. Bij storingen van hart- ritme, problemen met ademhalingsactiviteit en onderbrekingen tijdens de nachtrust, moet een arts worden geraadpleegd. Zwelling van de keel, een beklemmend gevoel in de keelholte, verstoringen bij het slikken en veranderingen in de fonatie worden als zorgelijk beschouwd. Ze moeten worden beoordeeld door een arts, zodat er hulp kan worden geboden. Als de getroffen persoon meer infecties heeft, kan de concentratie en het aandachtsvermogen neemt af of als er sprake is van herhaalde navel- en liesbreuken, moet een arts op de hoogte worden gebracht van de waarnemingen. Plotseling huid oneffenheden, gele verkleuring van de teint en innerlijke rusteloosheid moeten worden onderzocht en behandeld. Een dokter is nodig zodra die er is pijn in het lichaam, een verminderde kwaliteit van leven, evenals gedragsproblemen. Als ademnood dreigt, is een ambulance nodig. Om dit acuut te voorkomen voorwaardemoet zo snel mogelijk een arts worden geraadpleegd.
Behandeling en therapie
Een oorzakelijk therapie is vandaag nog niet mogelijk. Er zijn echter enkele benaderingen voor een toekomst gen therapie van deze ziekten in onderzoeksprojecten. Op dit moment zijn er helaas nog tastbare resultaten op dit gebied in behandeling. Bij de ziekte van Hurler wordt echter een klinische proef uitgevoerd gen therapie begint in Barcelona. Bij sommige vormen van mucopolysaccharidose, beenmerg transplantatie is in individuele gevallen succesvol gebleken. Dit geldt bijvoorbeeld voor de ziekte van Hunter, de ziekte van Hurler of de ziekte van Sanfilippo. Door dit beenmerg overdracht, worden de zieke stamcellen ingeruild voor gezonde stamcellen van een donor. Hierdoor kan het organisme het ontbrekende enzym weer in voldoende hoeveelheden produceren. Enzymvervangende therapie loont in veel gevallen ook. Deze vervangingstherapie moet echter levenslang worden uitgevoerd. Er zijn echter ook gevallen waarin geen veelbelovende therapieën meer mogelijk zijn. Hier is het doel echter om symptomatische behandelingen aan te bieden.
Vooruitzichten en prognose
De verdere ontwikkeling bij patiënten met mucopolysaccharidose moet op individuele basis worden beoordeeld. Dit is een verzamelnaam voor verschillende stapelingsstoornissen. Deze zijn bij elke patiënt in verschillende mate aanwezig en worden individueel uitgesproken in hun intensiteit. Als er niet met medische zorg wordt begonnen, kan het interne organen worden geleidelijk vernietigd in de loop van het leven van alle getroffenen. Dit resulteert in een verkorting van de gemiddeld verwachte levensduur. Als de diagnose vroeg wordt gesteld, kan een persoonlijk geoptimaliseerde therapie worden uitgewerkt. Dit is gekoppeld aan die van de patiënt volksgezondheid voorwaarden en bestaande klachten. Langdurige behandeling is over het algemeen nodig om een stabiele verbetering te bereiken volksgezondheid Chirurgische ingrepen kunnen nodig zijn, die elk met verschillende risico's en bijwerkingen gepaard gaan. Als de operatie zonder verdere complicaties verloopt, kan normaal gesproken achteraf een verlichting van de symptomen worden waargenomen. Desalniettemin kunnen zich in de loop van het leven ongewenste ontwikkelingen en tegenslagen voordoen. In individuele gevallen kan alleen een beenmergtransplantatie dan een verbetering van de algemene kwaliteit van leven bewerkstelligen. Door de algemene omstandigheden ervaart de patiënt een sterke emotionele en mentale belasting. Door de klachten is een normaal dagritme vaak niet mogelijk. Psychologische gevolgen kunnen optreden en tot verdere verslechtering van de situatie leiden.
het voorkomen
Omdat mucopolysaccharidosen erfelijke ziekten zijn, is preventie niet mogelijk. Als de ziekte aanwezig is, kan een tijdige therapie het succes van de behandeling garanderen. Bovendien constant Grensverkeer of long en hartfunctie is noodzakelijk. Als er zich al gevallen van mucopolysaccharidose in de familie hebben voorgedaan, kan het risico op de ziekte door de mens worden beoordeeld genetische counseling als kinderen gewenst zijn.
Follow-up
In de meeste gevallen van mucopolysaccharidose heeft de patiënt weinig opties voor nazorg, dus de getroffen persoon moet in de eerste plaats een arts raadplegen in het begin van de ziekte. Alleen vroege opsporing en behandeling van deze ziekte kunnen ook verdere complicaties voorkomen, dus neem contact op met een arts bij de eerste tekenen en symptomen. In de meeste gevallen vertrouwen de getroffenen op chirurgische ingrepen die de symptomen kunnen verlichten en beperken. Omdat mucopolysaccharidose echter een genetische ziekte is, kan deze meestal niet volledig worden genezen. Daarom, als een persoon kinderen wil krijgen, moet hij of zij eerst een arts raadplegen om herhaling van deze ziekte bij de kinderen te voorkomen. Vaak is de steun van het gezin tijdens de behandeling ook erg belangrijk. Dit kan ook voorkomen Depressie en andere psychologische stoornissen. Het is mogelijk dat mucopolysaccharidose kan leiden tot een verminderde levensverwachting van de getroffen persoon, hoewel het verdere verloop sterk afhangt van het tijdstip van diagnose.
Wat u zelf kunt doen
De mogelijkheden van zelfhulp bij mucopolysaccharidose zijn beperkt tot het bereiken van verlichting van de symptomen en daarmee tot verbetering van de kwaliteit van leven. Het is aangetoond dat zelfhulpgroepen erg behulpzaam zijn, aangezien het delen met andere ouders waardevolle tips onthult en vaak angsten en zorgen kan verlichten en een positievere kijk op de toekomst kan bieden. Begeleiden van het kind naar fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en andere vormen van therapie, die vaak ook in de thuissituatie kunnen worden geïntensiveerd, zijn vanaf dat moment een integraal onderdeel van het leven. Om het leven voor uzelf en het getroffen kind zo gemakkelijk mogelijk te maken, is het raadzaam om de leefomgeving zo vroeg mogelijk aan te passen aan de behoeften van gehandicapten. Naarmate het kind ouder wordt en meer weegt, blijken in hoogte verstelbare verpleegbedden een grote fysieke opluchting voor de zorgverleners. Epilepsie waarschuwingsapparaten en andere technische AIDS zorgen ook voor de best mogelijke veiligheid 's nachts en ontlasten ouders' s nachts zodat ze meer ontspannen kunnen slapen. Het bijhouden van een symptoomdagboek kan de arts helpen nieuwe symptomen te herkennen en mogelijk de behandeling van bestaande symptomen te corrigeren, aangezien medicamenteuze therapie vaak niet het gewenste effect heeft, maar het tegenovergestelde. Omdat de ziekte hoge eisen stelt aan de nabestaanden, moeten ze voor zichzelf kleine ruimtes van vrijheid creëren om hun batterijen op te laden, zoals kuren, respijtzorg of, later, een verlof voor een hospice.
