Leptine werd voor het eerst beschreven in 1994 door wetenschapper Jeffrey Friedman. Het woord leptine, dat uit het Grieks komt, betekent letterlijk 'dun'. Toegewezen aan de proteohormonen, leptine is verantwoordelijk voor de regulering van de eetlust.
Wat is leptine?
Proteohormonen zijn de hormonen die zijn gestructureerd als eiwitten maar voeren nog steeds typische taken van hormonen uit - zoals boodschapperfuncties en regulerende mechanismen. Leptine is een typische eiwitverbinding met hormoonfunctie. Leptine wordt voornamelijk geproduceerd en afgegeven in vetcellen (adipocyten). In veel kleinere hoeveelheden wordt ook leptine gevormd beenmerg, placenta en maag slijmvlies Leptine heeft een eetlustremmende werking in het menselijk lichaam en is dus actief betrokken bij de regulering van de hoeveelheid geconsumeerd voedsel.
Productie, fabricage en vorming
Leptine is een in vet onoplosbare eiwitverbinding die wordt geproduceerd in de vetcellen van het menselijk lichaam. In zeer kleine hoeveelheden is de placenta, spinal cord, en skeletspieren produceren ook leptine. De neuropeptiden die vrijkomen via de hypothalamus, die de eetlust stimuleren en mensen aanmoedigen om te eten, worden geremd door leptine. Dienovereenkomstig is de belangrijkste functie van leptine om te fungeren als een receptor voor neuropeptiden. Leptine dient ook als een receptor voor POMC (proopiomelanocortine) en KART (cocaïne- en amfetamine-gereguleerd transcript). Hier werkt leptine echter quasi-omgekeerd: POMC en CART hebben op zich een eetlustremmende werking, maar ze moeten eerst door leptine worden geactiveerd. Zodra de vetdepots in de adipocyten worden verminderd, wordt het leptinegehalte in de bloed druppels. Het lage concentratie zorgt er op zijn beurt voor dat de eetlust wordt gestimuleerd. Dit is onder meer de reden waarom mensen een hongergevoel ervaren.
Functie, effect en eigenschappen
Leptine is een hormoon dat van nature in het lichaam wordt aangemaakt, voornamelijk in vetcellen. Door enerzijds eetlustopwekkende neuropeptiden te remmen en eetlustremmende transmitters zoals POMC en KART te activeren, heeft leptine een directe invloed op de hoeveelheid voedsel die iemand eet. De hoeveelheid leptine in de bloed is direct afhankelijk van het aantal vetopslagplaatsen. Als de adipocyten van het lichaam vol zijn, produceren de vetcellen leptine, wat de eetlust onderdrukt. Als de hoeveelheid vet in de adipocyten afneemt, stoppen ze met de productie van leptine; eetlust ontwikkelt. De beschreven schommeling in het vetgehalte is voor de mens niet uitwendig waarneembaar, dwz zwaarlijvige mensen hebben net zo weinig constant geen eetlust als dunne mensen constant honger lijden. Of leptine andere taken uitvoert, is nog niet voldoende aangetoond.
Ziekten, kwalen en aandoeningen
Leptine kan veroorzaken hoge bloeddruk en toenemen hart- tarief door het stimuleren van de zenuwstelsel Dit is echter vrij ongebruikelijk en niet medisch voorwaarde een behandeling als zodanig waardig. Bovendien verdwijnen de symptomen meestal snel. Kort na de ontdekking van leptine waren wetenschappers in staat de functie van het hormoon te identificeren, dat een regulering van de eetlust is. Jarenlang heeft de dieet de industrie en het medisch onderzoek probeerden te profiteren van het eetlustremmende effect van leptine. Aangenomen werd dat zwaarlijvige mensen lijden aan een leptinedeficiëntie en daarom een voortdurende eetlust hebben, wat uiteindelijk leidt tot massale zwaarlijvigheid Vanaf dat moment werden pogingen ondernomen om dit veronderstelde tekort kunstmatig te leveren in de vorm van een leptine-bevattende tablet. Uit uitgebreide tests bleek echter dat zwaarlijvige mensen geen leptinedeficiëntie hadden; Integendeel, veel zwaarlijvige mensen hadden zelfs zeer hoge leptinespiegels (leptineparadox). Vervolgens werd aangetoond dat zwaarlijvige mensen in veel gevallen geen leptinedeficiëntie hebben, maar leptineresistentie. Het lichaamseigen leptine kan de eetlustopwekkende neuropeptiden niet remmen en kan tegelijkertijd de eetlustremmende transmitters POMC en CART niet activeren. Patiënten die lijden aan leptineresistentie zijn dus vaak zwaarlijvig en kunnen alleen met een enorme wilskracht en discipline een gezond lichaamsgewicht bereiken en behouden. Recent onderzoek geeft echter aanleiding tot hoop. Een groep onderzoekers uit Boston kon laten zien welke regio's in de hersenen or hypothalamus zijn verantwoordelijk voor leptineresistentie. Ze waren in staat - althans in dierproeven - de hypothalamus om chaperonnes te produceren. Chaperonnes zijn eiwitten die ondersteuning hormonen in hun activiteit. Leptine-resistentie zou dus op zijn minst gedeeltelijk kunnen worden omgekeerd, zodat er misschien een remedie voor is zwaarlijvigheid, dat zijn oorsprong vindt in leptineresistentie, zou in de nabije toekomst alsnog kunnen worden aangetroffen. Een interessante onderzoekslijn is om een verband te leggen tussen eetstoornissen en leptine. Het lijkt erop dat sommige mensen hun eetlust op een meer gedisciplineerde manier kunnen beheersen dan anderen. Patiënten die lijden aan anorexia lijken zelfs in staat te zijn hun eetlust helemaal weg te nemen. Het is echter nog niet mogelijk om bevredigend te antwoorden of er een verband bestaat tussen dergelijke aandoeningen en een verstoorde leptine. evenwicht.
