Anamnese - De medische geschiedenis opvragen
Met het grote aantal oorzaken voor oesofagitismoet de betrokkene in het bijzonder worden gevraagd naar de aard van zijn of haar klachten en het tijdstip waarop deze zich voordoen (anamnese). Dit kan verband houden met thermische en cauterisatie oesofagitis. Ook de ingenomen medicijnen en de manier waarop ze worden ingenomen, moeten in twijfel worden getrokken. Op deze manier kunnen sommige oorzaken worden uitgesloten of bevestigd, zelfs vóór de onderzoeken en invasieve diagnostiek.
Fysiek onderzoek
Fysiek onderzoek kan vaak baanbrekende bevindingen onthullen die bepaalde vormen van oesofagitis. In het geval van spruw-oesofagitis vertoont 75% van de gevallen ook een aantasting van de mondholte Door de gist schimmel (spruw), wat de diagnose van oesofagitis vergemakkelijkt. In herpes oesofagitis, de lippen en de mond slijmvlies worden vaak ook aangetast door de typische herpesblaren. Als cytomegalovirus oesofagitis wordt vermoed, in veel gevallen kunnen andere organen worden aangetast en moet speciale aandacht worden besteed aan het netvlies.
Endoscopie - oesofagogastroscopie
De "endoscopie”(Endoscopie) van de slokdarm voor directe beoordeling en classificatie van slijmvliesbeschadiging is het middel bij uitstek om de diagnose en directe beoordeling van de veroorzaakte schade te waarborgen. Via een buiscamera (endoscoop) worden beelden naar een monitor gestuurd. Tijdens de endoscopie, weefselmonsters (biopsie) kunnen worden genomen uit verdachte slijmvliesgebieden.
In het geval van oesofagitis van onbekende oorsprong kan oesofagoscopie vaak specifieke bevindingen onthullen die wijzen op een concrete oorzaak van de ziekte. In het geval van een threroesofagitis laten de endoscopische bevindingen typische witgele, stevig hechtende coatings zien (zogenaamde strepen). Bij CMV-oesofagitis zijn er enkele maar grote, oppervlakkige, platte zweren (ulceraties).
Herpes oesofagitis heeft de neiging om veel kleinere maar diepe zweren te vertonen. Bij mechanisch-irriterende oesofagitis wordt meestal een plaatselijke zwelling gezien, die gepaard gaat met roodheid of zelfs bloeding. De dichtgeschroeide slokdarm wordt gekenmerkt door verspreide witachtige coatings op het slijmvlies.
