lang botten ontlenen hun naam aan hun langwerpige vorm. De botten een uniforme mergholte hebben die de beenmerg Ze zijn uitsluitend te vinden in de extremiteiten.
Wat is een lang bot?
De lange botten kan worden onderverdeeld in "lange buisvormige botten" en "korte buisvormige botten". Lange buisvormige botten omvatten de opperarmbeen (bovenarmbeen) en ellepijp (ellepijp) en straal (straal), evenals botten van de extremiteiten van de benen, zoals het dijbeen (dij bot), scheenbeen (scheenbeen) en kuitbeen (kuitbeen). Daarentegen zijn er de "korte buisvormige botten". Deze omvatten middenhandsbeentje en middenvoetsbeentje botten (respectievelijk metacarpalia en metatarsalia) en vinger en teenbeenderen (respectievelijk ossa digitorum manus en pedis). Naast buisvormige botten maakt osteologie onderscheid tussen platte botten (schedel, ribben), korte botten (carpale botten), sesambeentjes (patella), met lucht gevulde botten (voorhoofdsbeen) en onregelmatige botten zoals de wervelkolom. Botten zijn levende organen, goed voorzien van bloed, gemaakt van verschillende weefsels. Ze maken deel uit van het bewegingsapparaat en beschermen tegelijkertijd de interne organen De mechanische eigenschappen en sterkte van botten tegen druk, tractie, buiging en torsie zijn gebaseerd op de opname van anorganische componenten in de organische intercellulaire substantie. Het botweefsel regenereert voortdurend. Volgens het type opstelling van collageen fibrillen wordt een verder onderscheid gemaakt tussen lamellaire botten en gevlochten botten. De gevlochten botten worden echter alleen aangetroffen tijdens de leidende fase van de botontwikkeling en aan het begin van breuk genezing.
Anatomie en structuur
Botweefsel bestaat grotendeels uit anorganische componenten, en ook hier weer uit hydroxyapatiet. Slechts 25% maakt voornamelijk het biologische deel uit collageen, en 10% is water Het botweefsel vormt ook het opslagorgaan voor calcium en fosfaat De lange botten bestaan uit twee botuiteinden, epifysen genaamd, en een botschacht, de diafyse. Het korte overgangsgedeelte tussen de epifyse en diafyse wordt de metafyse genoemd. Ten slotte wordt het hele lange bot omgeven door het periosteum, het zogenaamde periosteum. Morfologisch kunnen twee botarchitecturen worden onderscheiden in de lange botten. De binnenste, sponsachtige structuur met de botknobbels (trabeculae) wordt de subtantia spongiosa of afgekort “spongiosa” genoemd. Daarnaast is er de buitenste substantia compacta, of "compacta". Het is gemaakt van compact bot. De spongiosa, zorgt voor een gewichtsreductie en daarin wordt beschermd beenmerg De Copacta vormt de feitelijke ondersteunende functie van het bot. Het bestaat uit lamellair bot georganiseerd in de vorm van osteonen. Bij de epifysen bevinden zich de kraakbeenachtige gewrichtsoppervlakken, die het bot beschermen tegen slijtage.
Functie en taken
De buisvormige botten dienen voornamelijk ter ondersteuning van het lichaam. Hoewel botten ook de plaats zijn van hematopoëse, zijn de platte botten hier voornamelijk verantwoordelijk voor. Het Rode beenmerg daarin vervat is betrokken bij de vorming van rood bloed cellen, witte bloedcellenevenals bloedplaatjes Botvorming is in dynamisch evenwicht met kookoplossing. Osteoblasten zijn verantwoordelijk voor de opbouw van de basissubstantie. Ze scheiden zich af calcium fosfaten en calciumcarbonaten. Deze zouten kristalliseren langs de collageen vezels en baksteen de osteoblasten, waarbij osteocyten worden gevormd. Dit weefsel verhardt en vormt botstructuur. De tegenhanger van osteoblasten zijn osteoclasten. Ze kunnen bot weer oplossen. Als het bot bijvoorbeeld niet wordt belast, bijvoorbeeld als het bot zich in een gips cast voor een lange periode, is er een aanzienlijke botresorptie en dus calcium verlies van het skelet. De longitudinale groei van de botten is afkomstig van het epifysaire gewricht of de groeischijf. Het bestaat uit een hyaline kraakbeen en bevindt zich tussen de epifysen en de botschacht. Met de leeftijd zorgt dit ervoor dat de diafyse en epifyse langer en sterker worden. Nadat de groei is voltooid, rond de leeftijd van 20 jaar, verstarren de groeischijven. De bloed levering wordt gegarandeerd door een slagader dat het bot binnenkomt via de diafyse. De opening waar de bloedvat gaat het bot binnen wordt het foramen nutricium genoemd. De slagader de bloedtoevoer is de arteria nutricia. De epifysen hebben meestal hun eigen epifysen slagader die hen van bloed voorziet - de Arteriae epiphyseales. Ze zijn dus onafhankelijk van de voedingsslagader van de diafyse.
Ziekten
De meest voorkomende aandoeningen die kunnen optreden in verband met de lange botten zijn fracturen. Bijna iedereen lijdt aan een bot breuk op een bepaald moment in zijn of haar leven. Het is het resultaat van overmatig mechanisch spanning op het bot. Het komt vaak voor tijdens sporten, zoals skiën of mountainbiken. Het bot is niet meer bestand tegen een plotselinge, gewelddadige impact. Breuken kunnen enkelvoudig of meervoudig zijn, en open of gesloten. Een veelvoud breuk is wanneer het bot meer dan eens wordt doorgesneden. Bij een open fractuur worden de zachte weefsels die over het bot liggen ook doorgesneden, dus het bot is vaak zichtbaar voor het blote oog. De getroffen persoon lijdt ernstig pijn en het gewonde gedeelte kan niet meer vrijwillig worden verplaatst. Bovendien worden vaak enorme misvormingen of abnormale mate van beweging van het bot duidelijk. Een ziekte die wordt geassocieerd met een verhoogde neiging tot breuken is osteoporose Het treedt meestal op bij toenemende leeftijd en er is een afname van de botkwaliteit en een afname van het bot massa. Bot massa begint van nature wat af te nemen vanaf de leeftijd van 35 tot 40 jaar. Daarom zijn mensen met een aangeboren laag bot massa een verhoogd risico hebben om te ontwikkelen osteoporose Vrouwen worden hierdoor ook vaker getroffen dan mannen. Preventie en behandeling van osteoporose lijken heel erg op elkaar. De getroffenen krijgen meer calcium en vitamine D door middel van dieetveranderingen of medicatie.
Typische en veel voorkomende botziekten
- osteoporose
- Botpijn
- Bot fractuur
- de ziekte van Paget
