Hyperactiviteit: oorzaken, behandeling en hulp

Hyperactiviteit kan verschillende oorzaken hebben. Deze worden meestal meegenomen bij de keuze van een geschikte behandeling.

Wat is hyperactiviteit?

Vaak gaat hyperactiviteit bij kinderen gepaard met concentratie problemen; dit is bijvoorbeeld het geval in aanwezigheid van de zogenaamde attention deficit hyperactivity disorder (ADHD​ De term hyperactiviteit is afgeleid van de Griekse of Latijnse woorden voor buitensporig en handelen. Hyperactiviteit verwijst dus naar overactief gedrag bij mensen dat ze meestal niet voldoende kunnen beheersen. Hyperactiviteit treft vaak kinderen (jongens vaker dan meisjes). In de geneeskunde wordt hyperactiviteit gedefinieerd als een symptoom dat kan worden geassocieerd met verschillende mentale of zelfs fysieke ziekten. Niet elk kind met een uitgesproken bewegingsdrang is automatisch hyperactief; hyperactiviteit in engere zin is een medische diagnose. Hyperactiviteit bij kinderen gaat vaak gepaard met concentratie problemen; dit is bijvoorbeeld het geval in aanwezigheid van zogenaamde attention deficit hyperactivity disorder (ADHD​ Hoewel hyperactieve kinderen onder meer snel afgeleid zijn en zich vaak onrustig gedragen op bijvoorbeeld school, is hun intelligentie meestal niet lager dan die van kinderen die geen last hebben van hyperactiviteit.

Oorzaken

Het is niet altijd mogelijk om de oorzaken van een aanwezige hyperactiviteit duidelijk vast te stellen. Hyperactiviteit kan bijvoorbeeld worden veroorzaakt door psychische aandoeningen zoals Depressie or autisme (een ontwikkelingsstoornis die zich onder meer manifesteert door beperkte interpersoonlijke communicatie en stereotiep gedrag). Lichamelijke ziekten kunnen ook leiden tot hyperactiviteit bij de getroffenen. Deze ziekten omvatten hyperthyreoïdie of de zogenaamde Angelman-syndroom - terwijl hyperthyreoïdie is een overactieve schildklierAngelman-syndroom wordt veroorzaakt door een aangeboren gen mutatie.

Ziekten met dit symptoom

  • autisme
  • het syndroom van Asperger
  • Affectieve aandoeningen
  • Angelman-syndroom
  • ADHD
  • Hyperthyreoïdie

Diagnose en verloop

De diagnose hyperactiviteit is niet altijd gemakkelijk te stellen, omdat de grenzen tussen actief en in medisch opzicht hyperactief kind vaak vervagen. Specialisten stellen een overeenkomstige diagnose op het niveau van onder meer gedragsobservaties en beschrijvingen van de mantelzorgers en op basis van resultaten van verschillende psychologische testprocedures. Als er een vermoeden bestaat van lichamelijke ziekte als oorzaak van hyperactiviteit, kan dit worden gecontroleerd door middel van medische tests. Hyperactiviteit moet worden onderscheiden van een louter hoge bewegingsdrang, veroorzaakt door bijvoorbeeld klachten als rusteloze benen syndroom (een neurologische aandoening). Hyperactiviteit kan bij getroffen personen al in de kindertijd of in de peutertijd tot uiting komen; Hyperactieve peuters vertonen bijvoorbeeld de neiging om een ​​relatief laag bewustzijn van gevaar te tonen, terwijl ze zeer gretig zijn om te experimenteren. Hyperactiviteit die niet wordt veroorzaakt door een lichamelijke ziekte, neemt vaak af of verdwijnt met het begin van de puberteit. In sommige gevallen lijden getroffen personen echter nog steeds aan incidentele hyperactiviteit op volwassen leeftijd.

Complicaties

Hyperactiviteit wordt meestal gediagnosticeerd als onderdeel van ADHD (attention deficit hyperactivity disorder) bij kinderen en adolescenten. In kleuterschool, vertonen de getroffenen meestal al moeite om zich op één activiteit te concentreren. Kinderen vertonen vaak ook een vertraging in de taalontwikkeling, waardoor de communicatie wordt belemmerd. Op school hebben getroffen kinderen meestal problemen met het volgen van lessen; ze worden overweldigd door de vraag naar rust en concentratie​ Dienovereenkomstig worden de prestaties op school aanzienlijk verminderd. Naast de individuele schoolvakken is ook de fijne motoriek meestal verstoord, wat resulteert in een onrein handschrift. Bovendien kan er sprake zijn van een aantasting van het sociale leven, aangezien de getroffen personen meestal ook opvallen door hun agressiviteit. Het sociale isolement leidt tot de ontwikkeling van psychische problemen in de daaropvolgende jaren tot aan de volwassenheid. Vanwege de constante rusteloosheid hebben de getroffenen de neiging leiden een risicovolle levensstijl. Dit vergroot de kans dat de persoon zich zal wenden tot alcohol en andere drugs tijdens de adolescentie. Verslavingsproblemen kunnen evolueren naar volwassenheid. Getroffen personen hebben de neiging zich te ontwikkelen Depressie en delinquentie. De moeilijkheid om zich te concentreren vormt een ernstige beperking voor het leven van de volwassene op het werk en ook in het gezin. Het dagelijkse leven lijkt ongestructureerd en totaal lukraak. De impulsiviteit kan ook invloed hebben op de partner. Door hevige aanvallen van de getroffen persoon kan de partner hierdoor gewond raken en kan het partnerschap worden verbroken.

Wanneer moet je naar de dokter gaan?

Een zwakke hyperactiviteit is niet gemakkelijk te herkennen. Meestal gaat het om kinderen, maar ook volwassenen kunnen er last van krijgen, bijvoorbeeld na inname van nieuwe medicatie. Iedereen die vindt dat zijn kinderen rustelozer zijn dan anderen, moet ze naar een kinderarts of huisarts brengen. Volwassenen die klaar zijn om de diagnose onder ogen te zien, gaan eerst naar de huisarts. Temperament en energie zijn andere dingen dan hyperactiviteit. Een levendig kind kan gewoon te weinig worden uitgedaagd of heeft meer frisse lucht nodig om stoom af te blazen. De arts stelt hyperactiviteit vast op basis van typische parameters. Als u niet zeker weet of u een arts moet raadplegen, vraag het dan eerst aan mensen om u heen. In het geval van kinderen is het nuttig om praten naar kleuterschool leraren of leraren. Voor volwassenen is tact vereist. Anderen zullen zeker merken dat de persoon in kwestie is veranderd. Een goede huisarts neemt zijn patiënt - die hij in het beste geval al jaren kent - onder de loep alvorens hem door te verwijzen naar specialisten. Als specialisten snel hyperactiviteit vaststellen en onmiddellijk zware medicatie toedienen, is voorzichtigheid geboden, vooral op dit gebied. Een grondig onderzoek heeft prioriteit. Anderzijds geldt het volgende: zonder medisch advies mogen geen zelfzorgmedicijnen worden ingenomen.

Behandeling en therapie

Behandeling van hyperactiviteit hangt onder meer af van de onderliggende factoren. In gevallen van hyperactiviteit veroorzaakt door een lichamelijke ziekte, is het behandeldoel meestal eerst de onderliggende behandeling voorwaarde​ Vaak kan succesvolle beheersing van de onderliggende ziekte ook een positief effect hebben op de hyperactiviteit die optreedt. Als hyperactiviteit optreedt in de context van Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), wordt meestal eerst de noodzaak van behandeling onderzocht. Als er een passende behandeling moet worden gegeven, wordt het behandelplan meestal individueel op de betreffende patiënt afgestemd. De therapie van hyperactiviteit in de context van ADHD omvat meestal verschillende aspecten: Als kinderen of adolescenten worden getroffen, worden niet alleen de adolescenten maar ook zorgverleners (zoals leraren) gewoonlijk geïnformeerd over de basiskenmerken van de stoornis en mogelijke manieren om ermee om te gaan. Speciale training kan het voor zorgverleners gemakkelijker maken om met hyperactiviteit om te gaan. In de context van psychotherapeutisch maatregelenkan een getroffen persoon ook leren om hyperactiviteit beter te beheersen of om te leiden. Ten slotte kan in ernstige of matig ernstige gevallen medicatie tegen hyperactiviteit als aanvullend middel worden gebruikt therapie component. Overeenkomstige medicijnen werken meestal op metabole processen van de hersenen.

Vooruitzichten en prognose

In de regel worden vooral kinderen getroffen door hyperactiviteit, maar volwassenen kunnen ook last hebben van dit symptoom. Hyperactiviteit wordt voornamelijk gekenmerkt door concentratiestoornissen. Getroffen mensen kunnen zich niet concentreren op het werk of op school en vertonen slechte prestaties. Het is daarom relatief moeilijk voor mensen met hyperactiviteit om dat te doen leiden een regelmatig leven leiden en regelmatig een baan bezoeken. Het komt relatief vaak voor dat mensen ziek worden met hyperactiviteit en dat het vanzelf weer verdwijnt, zelfs zonder behandeling. Of dit geval zich daadwerkelijk voordoet, hangt sterk af van de sociale omgeving van de getroffen persoon en zijn of haar algemene mentale en fysieke voorwaarde​ Mensen die sinds hun geboorte hyperactiviteit hebben gehad, kunnen meestal niet volledig worden genezen. Het symptoom wordt vaak met medicatie behandeld, wat het probleem niet helemaal oplost, maar alleen de hyperactiviteit remt. Deze medicijnen moeten steeds opnieuw worden ingenomen om een ​​gewoon alledaags leven te kunnen leiden. Het verdere deel van de behandeling verloopt psychologisch en richt zich vooral op de oorzaken van hyperactiviteit, als deze niet genetisch is of wordt veroorzaakt door schadelijke stoffen. Of de behandeling van hyperactiviteit tot succes leidt, kan niet universeel worden voorspeld.

het voorkomen

Omdat de oorzaken van hyperactiviteit niet altijd duidelijk kunnen worden gedefinieerd, is preventie bijna onmogelijk. Als er echter symptomen van hyperactiviteit optreden, kan een vroeg bezoek aan de arts bijdragen aan een vroege start van medische en / of psychologische aandoeningen. maatregelen​ Op deze manier kan een verergering van symptomen en / of opkomende sociale problemen door hyperactiviteit worden voorkomen.

Wat u zelf kunt doen

Sinds suiker consumptie kan hyperactiviteit bevorderen, a dieet Weinig suiker is het proberen waard. Vooral snoep, zoete gebakjes en suikerhoudende dranken worden verminderd. Buiten dat, een gezond en evenwichtig dieet lijkt ook een positief effect te hebben op de interne staat van agitatie. Duidelijke structuren zijn erg belangrijk in het dagelijks leven met hyperactiviteit. Dit omvat vaste tijden voor slapen en opstaan, regelmatige maaltijden en regelmatige activiteiten. Vooral 's avonds kunnen bedtijdrituelen helpen om voor het slapengaan te kalmeren. Dit geldt niet alleen voor hyperactieve kinderen, maar ook voor volwassenen. Vooral tijdens het slapen kan een prikkelarme omgeving gunstig zijn. Andere mensen die in hetzelfde huishouden wonen, kunnen aan deze structurering bijdragen. Vooral bij adolescenten en volwassenen is het echter vaak nuttig om grenzen te stellen, zodat de getroffen persoon zich niet betutteld voelt of andere mensen misbruik maken van de situatie om de getroffen persoon onevenredig te beheersen. Ontspanning technieken dragen ook bij aan zelfhulp. Autogene training, progressieve spier ontspanning, meditatie, en mindfulness trainen de innerlijke waarneming, verminderen fysieke en psychologische spanning en bevorderen het reflectievermogen.