Attention Deficit Hyperactivity Disorder

Symptomen

Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD, ADHD) is een ontwikkelingsstoornis van de centrale zenuwstelsel​ De belangrijkste symptomen zijn onder meer:

  • Onoplettendheid, verminderd concentratievermogen.
  • Hyperactiviteit, motorische rusteloosheid, rusteloosheid.
  • Impulsief (gedachteloos) gedrag
  • Emotionele problemen

Hoewel ADHD begint in jeugd, het treft ook adolescenten en volwassenen en komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes. Het presenteert zichzelf, ook afhankelijk van leeftijd en geslacht, zeer heterogeen en in verschillende mate van ernst. Meestal, ADHD wordt gediagnosticeerd vanaf de leeftijd van ongeveer 6 jaar en na het binnenkomen op school, omdat vaardigheden zoals aandacht, concentratie en discipline zijn daar van bijzonder belang. ADHD kan ook onopgemerkt blijven of pas op volwassen leeftijd worden gediagnosticeerd. Naar schatting wordt meer dan 5% van de kinderen getroffen, wat een hoog cijfer is. ADHD is stressvol en beïnvloedt verschillende levensgebieden (school, gezin, werk, vrije tijd). Mensen met ADHD lopen een verhoogd risico op ongelukken, drugsmisbruik, emotionele conflicten, het overtreden van de wet, psychiatrische ziekten en zelfmoord.

Oorzaken

ADHD begint in jeugd en wordt enerzijds veroorzaakt door genetische factoren, waardoor erfelijkheid een belangrijke rol speelt. Aan de andere kant spelen omgevingsfactoren ook in mindere mate een rol, vooral voor tijdens en na de geboorte. Risicofactoren zijn onder meer:

  • Roken en alcoholgebruik tijdens zwangerschap.
  • Milieutoxines
  • Zeer laag geboortegewicht
  • Voortijdige geboorte
  • Ontbering van liefde in de vroege kinderjaren (ontbering)
  • Slechte moeder-kindrelatie
  • Hersenschade

De pathogenese wordt niet volledig begrepen. De ontwikkeling wordt als multifactorieel beschouwd. Het is een functionele en structurele ontwikkelingsstoornis van de hersenen.

Diagnose

De diagnose wordt gesteld in een specialistische behandeling, voornamelijk met behulp van gestandaardiseerde vragenlijsten, checklists, met neuropsychologische tests en met gestructureerde discussies. Dit gebeurt zowel bij de patiënten zelf als bij belangrijke contacten. Fysieke onderzoeken en laboratoriumtests worden gebruikt om andere oorzaken uit te sluiten.

Niet-farmacologische behandeling

Momenteel bestaat er geen curatieve therapie. Voor symptomatische behandeling worden niet-farmacologische maatregelen gecombineerd met farmacologische maatregelen. ADHD moet individueel en multimodaal worden benaderd.

  • Psycho-educatie, counseling en begeleiding (coaching), emotionele ondersteuning.
  • Gedragstherapie
  • Psychotherapie
  • Groepstherapie

Behandeling met geneesmiddelen

Voor medicamenteuze behandeling, genotmiddelen uit de groep van amfetaminen worden enerzijds gebruikt. Dit lijkt paradoxaal omdat ze juist stimulerende en activerende effecten hebben. Hun effectiviteit is echter goed gedocumenteerd. Hun effecten zijn gebaseerd op interactie met neurotransmitter systemen in de hersenen​ Het bekendste ADHD-medicijn is methylfenidaat (Ritalin, algemeen). amfetaminen kan mogelijk tal van bijwerkingen en worden ook misbruikt als bedwelmende middelen door patiënten zonder ADHD. Ze zijn onderworpen aan verdovende middelen wetgeving en worden sterk gereguleerd door autoriteiten. Gedetailleerde informatie is te vinden onder de werkzame stoffen: Amfetaminen (stimulerende middelen):

Er zijn andere agents beschikbaar die niet tot de groep van behoren genotmiddelen​ Ze oefenen ook hun effecten uit door de neurotransmissie te beïnvloeden: selectieve norepinefrineheropnameremmers (SNRI's):

Selectieve norepinefrine en dopamineheropnameremmers (SNDRI):

  • Dasotraline (registratiefase).
  • bupropion (geen wettelijke goedkeuring).

Alpha2-receptoragonisten:

  • Clonidine (Kapvay)
  • Guanfacine (Intuniv)