Gedragstherapie
Helaas is er geen gestandaardiseerde eerste keus therapiemethode voor een Burnout syndroom. De therapie moet altijd op de individuele patiënt worden afgestemd om in te kunnen spelen op zijn of haar zeer speciale behoeften. Een belangrijk element hierbij is het heroverwegen en herzien van de eigen werk- en leefsituatie.
Hierbij kan zogenaamde gedragstherapie behulpzaam zijn. Gedragstherapie is gebaseerd op het uitgangspunt dat problematisch gedrag in de loop van het leven vaak bewust of onbewust is aangeleerd en door cognitieve conditionering steeds meer verankerd raakt. Dienovereenkomstig zou het ook mogelijk moeten zijn om dit gedrag af te leren of liever opnieuw te leren - en dat is precies het doel van gedragstherapie.
Dit betekent dat, in tegenstelling tot een dieptepsychologische methode, gedragstherapie zoekt niet naar de redenen en oorzaken van bepaalde angsten, maar probeert deze angsten te bestrijden met behulp van 'trainingsmethoden' zoals zelfobservatie, feedback, complimenten voor gewenst gedrag. Een subvorm van gedragstherapie is cognitieve gedragstherapie, waarbij zeer vergelijkbare trainingsmethoden worden gebruikt om ongunstige patronen en denkwijzen te ontdekken en te doorbreken. Samen met de burn-outpatiënt probeert de therapeut te begrijpen hoe ongewenst gedrag (dwanghandelingen, angsten etc.)
wordt onderhouden en wat er kan worden gedaan om het weer af te leren. Hiervoor wordt vaak het zogenaamde SORKC-model gebruikt: S (Stimulus): welke situatie of omstandigheden triggeren het specifieke gedrag? O (organisme): Wat zijn de biologisch-psychologische oorzaken in het organisme?
R (REACTIE): Hoe manifesteert het ongewenste gedrag zich precies? K (contingentie): Hoe en volgens welk principe leidt het ongewenste gedrag tot positieve maar ook negatieve gevolgen? C (Gevolgen): En wat zijn de gevolgen die ervoor zorgen dat het gedrag wordt gehandhaafd?
Om de woon- en werksituatie van de betrokkene te onderzoeken, kijkt men vooral naar de volgende punten: Met betrekking tot de houding van de patiënt ten opzichte van zichzelf, en in het bijzonder zijn houding ten opzichte van zijn / haar werkplek, zijn de volgende aspecten worden overwogen: Patiënten vinden het vaak prettig en ondersteunend om nieuw te leren ontspanning technieken en andere manieren om te ontspannen, zoals schouder en nek massages, gymnastiekoefeningen, yoga, autogene training of diepe sensibilisatie. - Slaap
- Luxe eten
- Recreatieve behoeften
- Voedingsgedrag
- Fysieke activiteiten
- Hoge verwachtingen
- Overbelasten
- Ontbrekende of onvoldoende steun van collega's en leidinggevenden
- pesten
- Ontevredenheid
- Berusting en bitterheid
- Andere psychosociale factoren
Vooral op het gebied van burn-out zijn zelfhulpgroepen een zeer praktische hulp. Er zijn verschillende soorten zelfhulpgroepen, voor: Het idee achter zelfhulpgroepen is om een positieve uitwisseling van verschillende mensen over een specifiek onderwerp te bevorderen.
Enerzijds komen mensen met dezelfde of vergelijkbare problemen en achtergronden, die elkaar anders niet zo gemakkelijk zouden hebben ontmoet, bij elkaar en kunnen ervaringen uitwisselen. Zelfhulp bij een burn-out betekent vooral actief omgaan met de eigen situatie, de eigen problemen herkennen en de oplossing in eigen hand nemen. Voor veel burn-outpatiënten is het in eerste instantie ongebruikelijk om openlijk over hun problemen te praten.
In bijna alle gevallen wordt dit soort praten echter als een grote opluchting ervaren, aangezien de getroffen personen eindelijk het gevoel hebben deel uit te maken van een groep mensen die soortgelijke problemen hebben als zijzelf en die ze begrijpen. In zelfhulpgroepen komen getroffen mensen uit verschillende sociale kringen samen. Sommigen van hen hebben misschien al jaren therapie achter de rug, anderen zijn er misschien nog niet zo zeker van of ze last hebben van burn-out of niet, en zouden daarom graag in contact willen komen met andere getroffen mensen voordat ze naar een dokter gaan.
Het is echter geenszins zo dat alleen de ‘jongeren’ hier baat hebben bij de ‘ouderen’, aangezien de uitwisseling in beide richtingen plaatsvindt en veel verschillende aspecten van een en hetzelfde onderwerp, namelijk burn-out, belicht kunnen worden. door het grote aantal deelnemers. Zo kan iemand die door een burn-out is getroffen, de sociale steun krijgen in een zelfhulpgroep, die hij of zij in zijn of haar leven misschien onbewust heeft gemist. Het besef dat anderen hetzelfde voelen, dat andere mensen ook moeten worstelen met ongunstige werkomstandigheden, ondraaglijke echtgenoten, buitensporige eisen in het huishouden en financiële existentiële angsten, is voor velen een grote opluchting.
Ze weten dat er mensen zijn die ze begrijpen en die ze in vertrouwen kunnen nemen zonder gestigmatiseerd of zelfs maar veracht te worden. Hier worden hun zorgen en angsten begrepen en zelfs gedeeld en is het mogelijk om te zien hoe andere patiënten omgaan met soortgelijke situaties, wat hen helpt en hoe ze het probleem aanpakken. Het komt vaak voor dat je bij een burn-out een zogenaamde tunnelvisie krijgt voor je eigen situatie, je bekritiseert jezelf, je devalueert jezelf, je kijkt alleen pessimistisch in de toekomst en zet jezelf onder toenemende druk, wat je vroeg of laat wel niet kunnen weerstaan.
En daar is het goed om iemand te hebben om in vertrouwen te nemen, aan wie je over je angsten kunt vertellen en met wie je je geen zorgen hoeft te maken over veroordeling. En dit is precies wat wordt bereikt in zelfhulpgroepen. Hoe de getroffenen hun weg naar zelfhulpgroepen vinden, kan heel anders zijn.
Sommigen hebben het adres gekregen dat wordt aanbevolen door hun arts, anderen door kennissen en familieleden, weer anderen hebben misschien een flyer gelezen of hebben gewoon op internet gezocht naar mogelijkheden voor zelfhulp bij burn-out in hun stad. In veel steden zijn er nu centrale kantoren die zelfhulpgroepen over verschillende onderwerpen coördineren en bemiddelen. Het is aan te raden om een lokale groep te zoeken, aangezien dit de beste manier is om ervoor te zorgen dat u de bijeenkomsten regelmatig kunt bijwonen.
Er zijn ook tal van particulier georganiseerde zelfhulpgroepen over burn-out op internet. Over het algemeen is het goed om de gezamenlijke bijeenkomsten twee of drie keer bij te wonen voordat je besluit om je bij de groep aan te sluiten. Het is belangrijk dat u zich prettig, goed verzorgd en begrepen voelt en dat u de andere deelnemers aardig vindt - burn-out is tenslotte een belangrijk en zeer intiem onderdeel van het leven en moet dienovereenkomstig worden behandeld.
- Betrokken personen
- familie
- Gemengde klassen
- Reeds ervaren therapeuten en "nieuwkomers"
- En ook degenen die nog niet zeker weten of ze last hebben van een burn-out of niet. Patiënten met een bevestigde diagnose van burn-out zijn vaak moeilijk te re-integreren in hun baan. Door de jarenlange stress blijven zelfs 'normale' beroepsstress of de eisen van een gemiddelde baan een probleem lang na het begin van de ziekte en het einde van de therapie, wat ook kan leiden tot nieuwe staten van uitputting.
Daarom is een volledige of gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid na een burn-out niet ongebruikelijk. Door de verantwoordelijkheid op de werkplek en een begeleidende therapie te verminderen, kunnen veel getroffen personen echter in staat worden gesteld om weer aan het werk te gaan. In het algemeen kan worden gesteld dat een beter herstel en daaropvolgende werkhervatting kan worden bereikt als de Burnout syndroom kunnen in een vroeg stadium worden opgespoord en behandeld. De kansen op herstel en prognose zijn natuurlijk ook afhankelijk van persoonlijke kenmerken en middelen, maar ook van de mate (kracht en duur) van de chronische stress. voorwaarde. Een uniform geldige prognose bestaat niet voor burn-out, zoals voor alle psychische aandoeningen.
