Frequentieverdeling
Dankzij regelmatige vaccinaties en moderne antibioticatherapie, verworven bronchiëctasieën is tegenwoordig veel zeldzamer dan in het verleden. Meest bronchiëctasieën in Duitsland komt meestal voor als gevolg van andere bestaande ziekten taaislijmziekte. Studies die de frequentieverdeling binnen een bepaalde populatie onderzoeken, leveren verschillende cijfers op. Een studie uit de VS beschrijft 52 gevallen van bronchiëctasieën per 100,000 inwoners, terwijl een studie uit Australië 3.7 gevallen per 100,000 inwoners beschrijft.
Symptomen
Mensen die lijden aan bronchiëctasieën klagen voornamelijk over een productief hoesten, dwz een die slijm produceert. Hoesten produceert gewoonlijk een slijmachtige, stinkende afscheiding, die ook bloederig kan zijn en typerend is voor het klinische beeld van bronchiëctasie. Als de afscheiding in een glas of buis zou worden gevuld, zouden drie lagen worden waargenomen.
Bovenaan zie je schuim, in het midden slijm en onderaan afgezet pus. Omdat bronchiëctasie gepaard gaat met ernstige ontstekingsprocessen in de luchtwegenkunnen niet-specifieke symptomen van ontsteking ook in verband worden gebracht met het klinische beeld. Dit zou zich uiten in een verhoogde lichaamstemperatuur, maar ook in longontsteking.
Omdat de bronchiën een belangrijk onderdeel zijn van het ademhalingsgasuitwisselingssysteem en daarom even belangrijk zijn voor de zuurstoftoevoer van ons lichaam, worden symptomen vaak geassocieerd met een verminderde zuurstoftoevoer. Vooral aan de handen zijn deze veranderingen relatief goed in te schatten bij chronisch zuurstoftekort. Daar verschijnen na enige tijd glazen spijkers en vlegelvingers. De term horlogeglasnagels beschrijft het fenomeen dat de bindweefsel onder de nagel vergroot (hypertrofisch), en als reactie hierop puilen de nagels naar boven, waardoor ze enigszins op een horlogeglas lijken. Het symptoom van de drumstickvingers is gebaseerd op dezelfde oorzaak en beschrijft een verandering in de vinger eind vingerkootjes, die rondachtig vergroot worden bij chronisch zuurstoftekort.
Therapie
Het klinische beeld van bronchiëctasie is chronisch en vanuit het oogpunt van vandaag is er geen remedie. Basisziekten die verantwoordelijk zijn voor de ontwikkeling van bronchiëctasieën, moeten altijd eerst worden behandeld. De huidige therapeutische principes zijn gebaseerd op de poging om de progressie van de ziekte te voorkomen.
De gebruikelijke benaderingen van therapie zijn over het algemeen verdeeld in drie verschillende groepen. In het geval van zeer gevorderde ziekteprogressie, long transplantatie kan ook het laatste redmiddel zijn. - Medicamenteuze therapie is onder meer afhankelijk van medicijnen die een slijmoplossend effect hebben.
Deze medicijnen omvatten bijvoorbeeld N-acetylcysteïne, waarvan het langdurig gebruik bij patiënten met bronchiëctasieën controversieel is. Voldoende vochtinname wordt echter in alle gevallen bij getroffen personen aanbevolen, zodat de secretie niet te dik is en gemakkelijk kan worden opgehoest. Een ander medicijn dat onmisbaar is, vooral in gevallen van frequente ontsteking van de luchtwegen, is antibiotica.
Een gerichte therapie met sputumanalyse kan levensbedreigend zijn longontsteking en andere complicaties. Als de behandelende arts ontstekingsreacties van het bronchiale weefsel diagnosticeert, wordt een gericht cortisone therapie kan ook aangewezen zijn. - De tweede onmisbare vorm van therapie voor bronchiëctasie is de fysieke behandeling van de patiënt.
Dit kan en moet deels zelfstandig en regelmatig door de patiënt zelf worden uitgevoerd. Belangrijk hierbij is het zogenaamde “bronchiale toilet”, waar de bronchiale afscheiding dagelijks moet worden opgehoest. Het is belangrijk dat deze manoeuvre precies wordt uitgevoerd, zodat het meeste slijm uit de luchtwegen wordt gemobiliseerd.
Voor dit doel kunnen slijmoplossende medicatie als ondersteuning worden ingenomen. Ten eerste moet de afscheiding worden vrijgegeven door licht op de bovenrug te tikken en vervolgens krachtig op te hoesten met het bovenlichaam naar beneden en de ellebogen op de knie. Er zijn verschillende AIDS dat kan ook het ophoesten van het slijm vergemakkelijken.
Deze AIDS variëren van vibrerende stimulators om het slijm op te lossen tot bepaalde oefeningen die kunnen worden geleerd om het ophoesten te vergemakkelijken. Hoesten is belangrijk omdat bacteriën hoopt zich op in de afscheiding, wat een ontsteking kan veroorzaken en zelfs kan leiden tot gevaarlijke complicaties zoals een ontsteking van de hersenen (hersenen abces). - De derde behandelingsmogelijkheid, die in sommige gevallen behoorlijk nuttig kan zijn, is de chirurgische verwijdering van long zakdoek. Dit heeft echter alleen zin als de medicatie en fysiotherapie niet succesvol zijn en een operatie mogelijk en waarschijnlijk lijkt. De operatie kan ofwel een hele lob van de long (lobectomie) of slechts een deel van de lob, dwz een longsegment (resectie van het longsegment).
