Diagnose
De diagnose van kuit stam is in de eerste plaats een klinische diagnose zonder veel apparatuur, die kan worden gesteld door een ervaren leek. In het begin, zoals bij bijna alle ziekten en verwondingen, is er de anamnese. Goede indicaties zijn het eerste optreden van pijn tijdens atletische belasting, die in het begin verraderlijk begint en in de loop van de tijd verergert.
De daaropvolgende verharding van de spier, eventueel met krampen, onderbouwt het vermoeden. In sommige gevallen kan de getroffen persoon ook een bepaalde beweging als trigger aangeven. De bevindingen worden aangevuld met een functionele test van het kalf, maar deze kan een breed scala aan functies hebben, van nauwelijks beperkte functie tot permanente bescherming.
Deze bevindingen zonder verdere symptomen zijn meestal voldoende om de kuit stam als zodanig. Sinds de kuit stam geeft geen zichtbare indicaties naar buiten en veroorzaakt bovendien geen typische symptomen bij beeldvormingsprocedures, de volgende diagnose bestaat uit het uitsluiten van ernstig letsel. Dit is alleen nodig in geval van twijfel, bijvoorbeeld als de pijn verbetert niet na een paar dagen.
Door middel van bepaalde bewegingstesten kan een peesruptuur worden uitgesloten. Als een gescheurde spier wordt vermoed, een ultrageluid van de kuit en een klassieke palpatie met lokale zwelling en blauwe plekken kunnen helpen. Als laatste maatregel, als de oorzaak nog onbekend of niet betrouwbaar gedifferentieerd is, kan magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) van de onderste been kan handig zijn.
Therapie
De kuitstam kan in de meeste gevallen adequaat worden behandeld met een paar eenvoudige remedies. Zolang de betrokken structuren van de spier niet geblesseerd zijn, richt de therapie zich op de PECH-regel, wat handig is voor bijna alle spier- of zelfs botblessures. Dit zijn conservatieve maatregelen met 4 componenten: Direct nadat een mogelijke kuitbelasting wordt opgemerkt, lopend trainen, voetballen, tennis, Etc.
moet worden gestopt. Een volledige ontlasting van het kalf gedurende minstens 3 dagen met daaropvolgende opbouwtraining heeft betere resultaten opgeleverd dan de eerdere aanbeveling van een langere pauze. Vervolgens, afhankelijk van de pijnkunnen lichte oefeningen worden gestart om de spier dichter bij de belasting te brengen.
Gedurende 4-6 weken moet de getroffen persoon maximale belasting vermijden. Hoe lang de pauze moet zijn, hangt af van de ernst van de kuitbelasting. In alle gevallen hebben pijnstillende en decongestivum effecten een verkoelend effect.
Bijzonder geschikt zijn herbruikbare koelpakken van gel, die zich goed aanpassen aan de vorm van het kalf. Deze moeten voor het aanbrengen met een doek worden omwikkeld om koude schade aan de huid te voorkomen. Koelen heeft meer effect naarmate u eerder begint.
Naast de beschreven maatregelen, een lamp compressieverband rond de kuit laat ook goede resultaten zien. Een elastische bandage wordt om de kuit gewikkeld tussen de knie en enkel met een lichte trek. Op deze manier krijgt de verharde spier een extra prikkel en krijgt hij het signaal om te gespannen te zijn.
Als gevolg hiervan een lichte ontspanning is geobserveerd. De intramusculaire zwelling wordt ook positief beïnvloed. Opgemerkt moet worden dat er een bepaalde hoeveelheid druk op de kuit moet worden uitgeoefend, maar zonder de bloed stromen.
Het laatste punt van de PECH-regel houdt het verhogen van de been beïnvloed door de kuitbelasting. Door de zwaartekracht zwelt de spier beter. Bovendien verhoogt u de been up beschermt ook het kalf en er is geen stress.
Naast de PECH-regel, zijn er andere nuttige maatregelen. Voor acute pijnverlichting zijn de gebruikelijke medicijnen zoals Diclofenac or Ibuprofen worden aanbevolen. Naast pijnverlichting verlichten ze de ontsteking die kan optreden bij het trekken van de kuit.
In geen geval mag men echter nemen pijnstillers om mee te kunnen doen aan de volgende wedstrijd. Na de dagen dat er geen oefeningen gedaan mogen worden, volgt een lichte opbouwtraining. Dit kan uit licht bestaan stretching oefeningen en gymnastiek, en stap voor stap de belasting verhogen, waarbij men niet “in de pijn” moet trainen.
Zwemmen en fietsen zijn goede alternatieven om tijdens de kuitbelasting te blijven sporten. In de regel kan een getrokken kalf zonder problemen worden genezen. Als de pijn echter langer aanhoudt, is verdere opheldering door een specialist noodzakelijk.
