Diagnose
Voor diagnose proberen we eerst aan te tonen hoelang de klachten aanwezig zijn en vooral tijdens welke bewegingen ze optreden. Vervolgens voert de examinator speciale tests uit met de patiënten om erachter te komen welke delen van de wervelkolom zijn aangetast. Diverse druk- en provocatietesten geven de examinator snel een overzicht van het gebied waar de hoofdonderzoeker zich bevindt pijn ligt.
Pas nu worden beeldvormende technieken gebruikt. Hier is magnetische resonantiebeeldvorming het diagnostische hulpmiddel bij uitstek. Omdat naast voegvlakken en kraakbeen, spieren en ligamenten kunnen ook worden afgebeeld.
Indien een ISG-syndroom is gediagnosticeerd, de bijbehorende diagnostische code is M54. 1 In Duitsland wordt deze code voornamelijk gebruikt om de diagnose door te geven aan de volksgezondheid verzekeringsmaatschappij en daarmee een schikking kunnen treffen. In de meeste gevallen een ISG-syndroom kan door de behandelende arts worden bevestigd op basis van een fysiek onderzoek. Als tijdens het onderzoek een onduidelijke symptomatologie aan het licht komt of als de klachten al lang aanhouden, kan een MRI-onderzoek uitkomst bieden.
MRI kan vochtretentie, spieren en andere zachte weefsels goed laten zien. Dit is belangrijk als een acute ontsteking moet worden uitgesloten. Tijdens het ontstekingsproces treedt vochtophoping op in en rond het sacro-iliacale gewricht. Als dit duidelijk wordt op MRI, is de oorzaak van het ongemak duidelijk en kan deze dienovereenkomstig worden behandeld.
Welke arts behandelt het ISG-syndroom?
De behandeling van ISG-syndroom kan worden gediagnosticeerd en ook behandeld door verschillende artsen. Veel patiënten melden zich met de bijbehorende symptomen aan een orthopedisch chirurg. Dit kan de behandeling in ieder geval uitvoeren. Maar ook de huisarts kan in de meeste gevallen een ISG-Syndroom diagnosticeren en behandelen. Omdat de behandeling in de meeste gevallen puur conservatief is pijnstillers, bewegen en fysiotherapie hoeft men niet naar een orthopedist.
Therapie
In de regel is de behandeling van het ISG-syndroom een conservatieve behandeling. Allereerst worden verlichtingsoefeningen gebruikt, die tijdens fysiotherapie aan de patiënt worden aangeleerd. Zitten op knielende stoelen en stappositionering in bed (de patiënt liggend op zijn rug legt zijn onderbenen omhoog) zijn houdingen met een pijn-verlichtend effect en dat, indien regelmatig uitgevoerd, kan leiden tot langdurige pijnverlichting.
Massage toepassingen, die voornamelijk bedoeld zijn om de spieren van het IS-gewricht te ontspannen, worden tegenwoordig zelden gebruikt, maar worden door sommige patiënten als nuttig beschreven. Een van de conservatieve maatregelen is ook het gebruik van de talrijke pijnstillers, die voornamelijk ontstekingsremmend zijn. Door middel van osteopathie, blokkades in verschillende gewrichten kan worden vrijgegeven.
Dit werkt vaak erg goed, maar is helaas niet altijd een permanente oplossing voor de pijn. Voor de verbetering van de symptomen op korte tot middellange termijn helpt de interventie van de osteopaat meestal heel goed. Voordat een osteopaat wordt gezocht, zijn er echter andere mogelijke oorzaken, zoals een hernia of een osteoporoticum breuk, moet worden uitgesloten.
Als er geen contra-indicatie is, voornamelijk ontstekingsremmende geneesmiddelen (NSAID's) zoals ibuprofen or diclofenac worden gebruikt. In eerste instantie mag de gebruiksperiode niet langer zijn dan een week, aangezien een maag beschermingsmedicatie moet worden toegevoegd voor langer gebruik (pijnstillers van de NSAID-groep hebben als bijwerking dat ze de opbouw van het slijmvlies van de maag voorkomen, wat kan leiden tot maagbloeding of maagzweren). Verdere conservatieve behandelingsmaatregelen zijn compensatie voor de verkeerde belasting, bijvoorbeeld door inlegzolen of sporten.
Ook kunnen verschillende en speciaal aangepaste korsetten worden gebruikt om pijnlijke bewegingen in het aangetaste gewricht te beperken. Onder computertomografie kunnen verschillende pijnstillers ook rechtstreeks in het gewricht worden geïnjecteerd, wat, althans voor een bepaalde tijd, leidt tot pijnvermindering. Een andere maatregel is radiofrequente therapie.
In de meeste gevallen valt deze therapie echter niet onder de wettelijke dekking volksgezondheid verzekering. Als conservatieve maatregelen niet voldoende zijn om de pijn in de ISG te verlichten, kunnen chirurgische maatregelen worden uitgevoerd. Dit zijn voornamelijk een verstijving van het gewricht, waardoor de storende pijn niet meer optreedt tijdens alledaagse bewegingen.
Er zijn enkele oefeningen die kunnen helpen om de blokkering in het ISG-gewricht op te heffen. De eerste oefening vindt plaats op je rug met gestrekte benen, bijvoorbeeld in bed, op een vloerkleed of op een yoga mat. De armen worden naar de zijkanten gestrekt en op de grond gelegd.
De hoofd wordt naar rechts gedraaid en de opgerichte benen worden langzaam naar links gedraaid. Men heeft zichzelf praktisch verdraaid. Dit wordt ongeveer 30 seconden vastgehouden.
En herhaal dit voor de andere kant: hoofd naar de linkerkant en laat de benen naar rechts vallen. De tweede oefening is iets ingewikkelder. Je knielt op de grond en ondersteunt jezelf bovendien met de handpalmen.
Verplaats er nu een been voorzichtig naar voren en plaats het tussen uw handen. strek de andere been naar achteren zodat alleen je tenen de grond raken. Leun nu uw bovenlichaam over de kromming been. Hoe meer je het voorbeen strekt, hoe groter de rek.
Na 30 seconden wissel je de benen. De derde oefening wordt gestart op handen en voeten. Nu maak je een sterke bult en kijk je naar beneden.
De volgende stap is om je hoofd in de nek en maak een holle rug. Doe dit ongeveer 10 - 15 keer. Bovendien helpt elke vorm van beweging.
Lang en scheef zitten (bijvoorbeeld voor de pc) moet worden vermeden of verminderd. Over het algemeen zou tapen de drukbelasting en irritatie in het bijbehorende gewricht moeten verminderen. Er zijn verschillende methoden om tape aan te brengen.
De ene methode begint met een tape (ongeveer 20-25 cm) die horizontaal over beide ISG's wordt geplakt. Dit wordt gedaan terwijl de persoon wordt voorkomen.
De tape moet worden aangebracht met een spanning van ongeveer 80% in het gebied tussen de twee ISG's. De uitstekende delen van de tape, die aan de laterale delen van de rug plakken, moeten spanningsvrij worden aangebracht. Een tweede tape wordt gevouwen en vervolgens worden de hoeken afgesneden, wat resulteert in twee tapes met ronde uiteinden.
De eerste tape is nu met spanning op de ISG's geplakt. Maar de twee uiteinden worden zonder spanning aangedrukt. De tweede tape is vastgelijmd aan de andere ISG.
De hoek moet diagonaal naar binnen wijzen, zodat beide banden in een denkbeeldige lijn op de rug ongeveer 5-10 cm boven de horizontale tape samenkomen. Als u niet zeker weet hoe u de tape correct moet aanbrengen, dient u een deskundige te raadplegen om misbruik te voorkomen. De prognose van een ISG-syndroom hangt af van verschillende oorzaken.
Een daarvan is de leeftijd van de patiënt, het lichaamsgewicht en de bestaande begeleidende ziekten. En aan de andere kant ook van de reeds beproefde behandelingsmaatregelen. Als een warmtetoepassing en fysiotherapie, evenals een lichte medicamenteuze behandeling ibuprofen or diclofenac zou niet moeten helpen, kan een langdurig verloop worden verwacht.
Zelfs als de symptomen verbeteren, kan in principe steeds weer een terugval optreden. Mensen met een zwaar gewicht die niet of nauwelijks sporten, patiënten met veel bijkomende ziekten of patiënten die zittend zijn (bv. Kantoorwerk) hebben een veel slechtere prognose dat het ISG-syndroom definitief verdwijnt en niet meer terugkeert dan jonge mensen die sporten. Ongeveer 80-90% van de ISG-syndromen kan worden genezen door warmte en, indien nodig, een lichte pijn- en ontstekingsremmende behandeling.
Ongeveer 10-15% van de patiënten moet fysiotherapie ondergaan. De kleine rest reageert niet adequaat op deze therapeutische maatregelen en moet mogelijk een chirurgische gewrichtsverstijving ondergaan. In het beste geval is de geselecteerde therapie onmiddellijk van kracht.
In sommige, maar vooral zeldzame gevallen treden zogenaamde therapieresistente processen op. In dergelijke gevallen moeten naast conservatieve maatregelen ook chirurgische ingrepen worden overwogen. Opgemerkt moet worden dat zogenaamde ongecompliceerde ISG-syndromen meestal verdwijnen na een of twee pijnstillers. Patiënten die dat niet zijn te zwaar, die hun hele leven veel aan sport hebben gedaan en die geen andere eerdere orthopedische aandoeningen hebben, zijn in het voordeel. Bij zwaargewichten met een ernstig overbelastingsprobleem wordt de behandeltijd meestal vele malen verlengd.
