De ziekte van Pompe is een glycogeenstapelingsziekte met een onvoorspelbaar verloop. Symptomatologie wordt gekenmerkt door progressieve spierzwakte. Het succes is nu geconstateerd in therapie door kunstmatige administratie van het veroorzakende enzym.
Wat is de ziekte van Pompe?
Stapelingsziekten zijn een heterogene groep ziekten waarbij verschillende stoffen worden afgezet in organen of cellen van het organisme. Door de afzettingen verliezen de weefsels of organen doorgaans hun functie. De afgezette stoffen kunnen van verschillende typen zijn. Afhankelijk van de stof wordt onderscheid gemaakt tussen glycogenosen, mucopolysaccharidosen, lipidosen, sfingolipidosen, hemosideroses en amyloïdoses. Bij glycogenose wordt glycogeen opgeslagen rond lichaamsweefsels. Bij de ziekte wordt het opgeslagen koolhydraten kan niet langer worden afgebroken of omgezet in glucose, of slechts onvolledig. De oorzaak is meestal een enzymdefect in de enzymen die betrokken zijn bij de transformatie van glucose in het lichaam. Een glycogeenstapelingsziekte is de ziekte van Pompe, ook wel de ziekte van Pomp of zuurmaltase-deficiëntie genoemd. De ziekte tast het lysosomale α-glucosidase of zuurmaltase aan gen GAA. In het gezonde lichaam breekt het enzym de lange keten af polysacchariden van lysosomen tot glucose Bij mensen is het enzym in alle weefsels aanwezig. Desalniettemin is de stofwisselingsziekte vooral merkbaar in de spieren en wordt daarom ook geclassificeerd als myopathie. De zeldzame ziekte is genoemd naar de Nederlandse patholoog Pompe, die het fenomeen voor het eerst beschreef in 1932. In 1954 documenteerde GT Cori de ziekte als glycogeenstapelingsziekte type II.
Oorzaken
In de jaren zestig ontdekte HG Hers een tekort aan lysosomale α-glucosidase als de oorzakelijke link van de ziekte van Pompe. Dit tekort ontstaat op basis van een primaire veroorzaker gen defect dat het enzym α-1,4-glucosidase beïnvloedt. Dit enzym staat ook bekend als zure maltase en is volledig afwezig of vertoont een verminderde activiteit. Dus de uitsplitsing van de suiker opslagvorm glycogeen komt niet voor bij de spieren. Glycogeen wordt daarom opgeslagen in de spiercellen van de lysosomen, waar het de spiercellen vernietigt. De resterende activiteit van het enzym hangt samen met de ernst van de ziekte. Het infantiele type van de ziekte van Pompe registreert activiteiten van minder dan één procent. Het juveniele type behoudt een restactiviteit tot tien procent en het volwassen type behoudt een restactiviteit tot 40 procent. De ziekte is onderhevig aan autosomaal recessieve overerving. Jongens worden net zo vaak getroffen als meisjes. Het veroorzakende gen defect is gelokaliseerd in het q25.2-q25.3-gebied van chromosoom 17 en is 28 kbp lang. Genetisch gezien is de ziekte heterogeen en tot nu toe geassocieerd met 150 verschillende mutaties. Patiënten zijn samengesteld heterozygoot. De infantiele vorm wordt vaak gekenmerkt door twee ernstige mutaties. Er is een hoge overeenstemming tussen genotype en ziekteprogressie in deze vorm. Dit is niet het geval in de vorm voor volwassenen. De prevalentie ligt naar verluidt tussen 1: 40,000 en 1: 150,000. In Duitsland zijn ongeveer 200 mensen gediagnosticeerd.
Symptomen, klachten en tekenen
De belangrijkste symptomen van de ziekte van Pompe zijn cardiomegalie en hart- mislukking. Neurologische en spierstoornissen zijn ook aanwezig. De ziekte van Pompe is niet beperkt tot het begin van een bepaalde leeftijd, maar kan alle leeftijden treffen. De infantiele vorm komt voor bij zuigelingen en is meestal dodelijk in het eerste levensjaar. In de meeste gevallen is de dood die optreedt de dood door hart- falen, die te wijten is aan hypertrofische cardiomegalie. De eerste symptomen verschijnen in de infantiele vorm na twee maanden. Adolescenten ontwikkelen de juveniele ziekte van Pompe. Bij volwassenen verwijst de geneeskunde naar de ziekte van Pompe bij volwassenen. Symptomatisch manifesteren deze vormen zich in progressieve spierzwakte in de ademhalingsspieren en de skeletspieren van de romp. De bovenarmen kunnen worden aangetast, evenals het bekken en de dijen. Het verloop is onvoorspelbaar in de volwassen en jeugdige vorm. Ernstige cursussen worden gekenmerkt door verlies van het vermogen om te ademen. Verlies van motoriek is ook vaak aanwezig. Staten van uitputting treden op. In sommige gevallen zetten stoffen zich af in de slagaders en kunnen ze een aneurysma, waarvan de breuk fataal kan zijn. Gemiddeld worden de eerste symptomen kort voor de leeftijd van 30 jaar merkbaar en komen overeen met moeilijkheden bij het lopen of sporten. De diagnose wordt meestal halverwege de jaren dertig gesteld. Ongeveer tien jaar later zijn de getroffenen meestal afhankelijk van een rolstoel.
Diagnose en verloop van de ziekte
De diagnose van de ziekte van Pompe wordt meestal bevestigd door spieren biopsie gebaseerd op de geschiedenis van de patiënt. Histologisch kan PAS-kleuring enorme glycogeenafzetting in de spier aantonen. Even goed kan de diagnose worden verankerd in een enzymactiviteitsmeting van zure maltase, zoals kan worden gedetecteerd in leukocyten met de droge bloed test. Moleculair genetisch testen kan ook worden gebruikt om de diagnose te bevestigen. In de bloed, CK, CKMB, LDH, GOT en GPT zijn verhoogd. In de urine is meestal een verhoogde Glc4 aanwezig. Talrijke differentiële diagnoses moeten worden uitgesloten. In de infantiele vorm kan de vermoedelijke diagnose vaak worden bevestigd door de snelle progressie als gevolg van de uitgesproken symptomen, die gepaard gaan met toenemende ademhalingsproblemen en motorische ontwikkelingsachterstand. Cardiomegalie kan worden bevestigd door radiografische bevindingen. Theoretisch, prenatale diagnose gebaseerd op vruchtwaterpunctie of weefselbemonstering is ook denkbaar. Het beloop van de ziekte van Pompe is meestal ernstiger naarmate de ziekte eerder begint. Desalniettemin wordt de ziekte van Pompe gekenmerkt door een individueel en dus eigenlijk onvoorspelbaar beloop van de ziekte. Milde vormen worden ook waargenomen.
Complicaties
Als gevolg van de ziekte van Pompe lijden getroffen personen aan aanzienlijke beperkingen en ongemak in het dagelijks leven. In de eerste plaats, ademhaling moeilijkheden doen zich voor, die leiden tot een sterk verminderd vermogen om onder druk te werken en om 피로 bij de patiënt. Verder het ontbreken van zuurstof kan ook leiden tot bewustzijnsverlies, waarbij de getroffen persoon zichzelf mogelijk verwondt door te vallen. Ademen moeilijkheden hebben ook een negatief effect op de hart- en andere interne organen, zodat onomkeerbare gevolgschade aan de organen kan ontstaan. De levensverwachting is aanzienlijk verminderd en beperkt door de ziekte van Pompe. In het ergste geval kan de getroffen persoon overlijden aan een hartdood. Zware activiteiten of sportieve activiteiten zijn vanwege deze ziekte ook nog steeds niet mogelijk voor de getroffen persoon. De behandeling van de ziekte van Pompe is meestal gebaseerd op de symptomen en heeft tot doel de levensverwachting te verhogen. Er worden verschillende medicijnen gebruikt, die dat meestal niet doen leiden op specifieke complicaties. De symptomen kunnen ook worden verminderd met behulp van fysiotherapie Als er psychische beperkingen optreden, is psychologische behandeling nog steeds nodig.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Degenen die aan de ziekte van Pompe lijden, worden als kind door de erfelijke ziekte getroffen of ervaren pas op volwassen leeftijd ernstige symptomen in de spieren. Mensen met glycogenose type II lijden aan toenemende spierverspilling. De ademhalingsspieren kunnen ook worden aangetast. Als het genetisch defect niet vroegtijdig wordt ontdekt tijdens een routineonderzoek, zijn bezoeken aan de dokter aan de orde van de dag naarmate de symptomen toenemen. Het kan echter lang duren voordat de diagnose is gesteld. Ten eerste zijn er veel ziekten met een vergelijkbaar verloop. Ten tweede is genetisch testen niet gebruikelijk in de geneeskunde. Ten derde is glycogeenstapelingsziekte type II ook een stofwisselingsziekte. Veel artsen zijn niet bekend met de symptomatologie van de ziekte van Pompe. Bovendien heeft de laat optredende ziekte van Pompe geen uniforme reeks symptomen. Bij kinderen is de ziekte veel gemakkelijker te diagnosticeren. De meeste volwassen patiënten gaan met verschillende spierklachten naar de dokter. De beschreven symptomen kunnen de extremiteiten treffen, maar ook de ademhalingsspieren of het hart. Organen zoals de lever kan ook worden beïnvloed. De verslechtering vordert snel. Daarom stapelen bezoeken aan de dokter zich in de loop van de tijd op zonder dat de juiste diagnose wordt gesteld. Een odyssee door medische praktijken is niet ongewoon bij de ziekte van Pompe.
Behandeling en therapie
De ziekte van Pompe is tot op heden niet te genezen. Er is geen oorzakelijke behandeling beschikbaar voor de symptomen. Daarom worden patiënten voornamelijk symptomatisch en ondersteunend behandeld. Palliatieve vormen van therapie worden aanbevolen. Dit therapie bevat voedingsaanbevelingen en ademhalingsproblemen fysiotherapie om het spierstelsel te versterken. in de loop van de tijd kunstmatige beademing en voeding wordt noodzakelijk. De tijdige beslissing hiervoor maatregelen is noodzakelijk om het leven te verlengen. Nutritioneel, een hoog eiwit dieet in combinatie met uithoudingsvermogen training is succesvol gebleken. Sinds 2006 is kunstmatige levering van het recombinante eiwit mogelijk, dat bestaat uit CHO-cellen en bekend staat als alglucosidase alfa of Myozyme. Het medicijn wordt elke 14 dagen intraveneus toegediend. Bij zuigelingen is een doorbraaksucces waargenomen na een vroege periode administratie van de drug, die overleving heeft kunnen verzekeren. Bij oudere kinderen is er tegenstrijdige ervaring, en bij de volwassen vorm is er geen overtuigend bewijs van werkzaamheid. Medicijnkosten kunnen oplopen tot 50,000 euro per jaar voor een baby en 500,000 euro per jaar voor een volwassene. Levenslange zorg is noodzakelijk. De reactie van skeletspieren op therapie is variabel. Aan de andere kant verbetert de zwakte van de hartspier. Vanwege de bloed-hersenen barrière, het medicijn heeft geen invloed op ziekteprocessen in de hersenen. Therapeutische benaderingen zoals gentherapie bevinden zich in dierexperimentele stadia. Genoverdracht is al succesvol geweest bij muizen. Behandeling met farmacologische begeleiders kan de restactiviteit van zure maltase verhogen, maar is nog niet praktisch. Ondersteunende psychotherapeutische zorg om de situatie te verwerken wordt aanbevolen voor getroffen gezinnen.
Vooruitzichten en prognose
De ziekte van Pompe is een ongeneeslijke erfelijke ziekte die meestal resulteert in een verkorte levensverwachting. De exacte prognose hangt af van de specifieke vorm van de ziekte en de leeftijd van de getroffen persoon bij aanvang. De prognose is het meest ongunstig voor de vroege vorm van de ziekte van Pompe, die, indien onbehandeld, meestal binnen twee jaar tot de dood leidt. Getroffen personen sterven er meestal aan longontsteking or hartfalen Behandeling van de ziekte met enzymvervangende therapie verbetert de prognose aanzienlijk. De levensverwachting van de getroffenen neemt aanzienlijk toe tot een leeftijd van meer dan tien jaar. Aangezien deze vorm van therapie echter nieuw is, zijn prognoses op lange termijn nog niet beschikbaar. Zonder behandeling leidt de juveniele vorm van de ziekte van Pompe meestal tot de dood van de patiënt voordat hij volwassen is. De volwassen vorm van de ziekte van Pompe heeft de gunstigste prognose. In beide gevallen neemt de levensverwachting aanzienlijk toe met de behandeling. De getroffen personen ontwikkelen echter gewoonlijk enkele beperkingen, zoals cognitieve problemen en gehoorverlies en zelfs doofheid. Nieuwe behandelingen, zoals gentherapieën voor de ziekte van Pompe, worden momenteel ontwikkeld en getest en zullen naar verwachting leiden tot een veel gunstiger prognose.
het voorkomen
Tot op heden is de ziekte van Pompe alleen door te voorkomen genetische counseling tijdens de gezinsplanningsfase. Voor de ouders van een getroffen kind is de kans op herhaling 25 procent. Na een positieve prenatale diagnose krijgen aanstaande ouders ook de mogelijkheid om de zwangerschap.
Follow-up
In de regel zeer weinig en ook zeer beperkte nazorg maatregelen en opties zijn beschikbaar voor degenen met de ziekte van Pompe, dus ze moeten idealiter in een vroeg stadium een arts raadplegen om het optreden van andere klachten en complicaties te voorkomen. Er kan geen onafhankelijk herstel zijn, dus een arts moet worden geraadpleegd bij de eerste tekenen en symptomen van de ziekte. Het herstelproces is voornamelijk gebaseerd op oefeningen van fysiotherapie or fysiotherapie Hier kunnen veel van de oefeningen ook bij de patiënt thuis worden herhaald, wat de behandeling aanzienlijk bevordert. De hulp en zorg voor het eigen gezin is ook erg belangrijk, wat ook kan voorkomen Depressie en andere psychologische stoornissen. In het geval van een bestaande kinderwens, moeten de getroffenen profiteren van genetische tests en counseling om herhaling van de ziekte te voorkomen. Regelmatige controles en onderzoeken door een arts zijn ook gedurende het hele leven noodzakelijk. De ziekte zelf vermindert de levensverwachting van de patiënt meestal niet. Verder maatregelen van nazorg zijn meestal niet beschikbaar voor de getroffen persoon.
Wat u zelf kunt doen
Voor de getroffenen is de ziekte van Pompe een zeer stressvolle diagnose, vooral wanneer de ziekte zich op oudere leeftijd manifesteert. Het beloop van de ziekte kan vrij individueel zijn, daarom willen patiënten zoveel mogelijk zelf doen om voor een goede gezondheid te zorgen. mild verloop van de ziekte. Het belangrijkste is om extra ziektes te voorkomen. Patiënten moeten er bijvoorbeeld voor zorgen dat ze de best mogelijke voorraad hebben zuurstof zodat ze niet vallen of een ongeluk krijgen door duizeligheid Bovendien een gebrek aan zuurstof zou extra schade aan het hart veroorzaken - en mogelijk ook aan andere organen. Infectieziekten zoals griep of griepachtige infecties moeten indien mogelijk ook worden vermeden, omdat ze ook voorkomen ademhaling en sterk verzwakken het lichaam en zijn immuunsysteem Patiënten met de ziekte van Pompe doen er daarom goed aan om speciale aandacht aan hun ziekte te besteden immuunsysteem Ze moeten letten op een vers, hoog eiwitgehalte dieet binnen de voedingsaanbevelingen van hun specialist. Regelmatige lichaamsbeweging is ook belangrijk om spieren te behouden sterkte, vooral in de benen. Uithoudingsvermogen Met name training is effectief gebleken bij de behandeling van de ziekte van Pompe. De behandelende fysiotherapeuten bieden hierbij de nodige hulp. Voor veel patiënten en hun familieleden is psychologische ondersteuning nuttig. Ze krijgen ook ondersteuning en informatie van Pompe Deutschland eV (www.morbus-pompe.de).
