Cefmenoxime is een synthetische stof antibioticum behorend tot de groep van cefalosporines Het oefent zijn sterke bacteriedodende effect uit door de celwandsynthese van infectieus te remmen bacteriën. De klassieke pathogenen behandeld met cefmenoxim omvatten stafylokokken, streptokokken, en E. coli bacteriën.
Wat is cefmenoxim?
Cefmenoxime is een synthetische stof antibioticum dat is sterk bacteriedodend. Dit betekent dat het besmettelijk doodt bacteriën specifiek en efficiënt. De geneeskrachtige stof dankt zijn effectiviteit aan de geactiveerde remming van de celwandsynthese van de infectieuze bacteriën. Deze kunnen zichzelf niet meer in leven houden. Zij gaan dood. Vanwege dit werkingsmechanisme behoort het tot de derde generatie van de zogenaamde groep cefalosporines, waaronder ook de antibiotica ceftriaxone, cefotaxim en cefuroxim In de medische of farmacologische literatuur wordt cefmenoxim opgenomen in groep 3a van cefalosporines Deze worden bètalactam genoemd antibiotica De witte tot witachtig gele stof wordt op de markt gebracht onder de handelsnaam Tacef. In de chemie en farmacologie wordt de stof beschreven door de chemische molecuulformule C 16 - H 17 - N 5 - O 7 - S 2, die overeenkomt met een morele formule massa van 455.47 g / mol.
Farmacologische werking
Cefmenoxim behoort tot de derde generatie van de bètalactam antibioticum geneesmiddelenklasse (groep 3a volgens de classificatie van het Paul Ehrlich Instituut). Als zodanig heeft het een vierledige lactamring en gaat het terug naar de oorspronkelijke vorm van penicilline Het effect van cefmenoxim is dus bacteriedodend. Besmettelijke bacteriën worden dus gericht gedood. Cefmenoxime bereikt dit door de peptidoglycanen (moleculen samengesteld suiker en aminozuren in de bacteriële celwand). Deze spelen een cruciale rol bij de celdeling van bacteriën en zijn daarom van vitaal belang. Na het remmingsproces dat wordt veroorzaakt door cefmenoxim, sterft de bacterie. De uitscheiding van cefmenoxim is voor 85% via de nieren. De halfwaardetijd van het medicijn - wat typerend is voor vertegenwoordigers van zijn groep - is ongeveer 70 minuten. Een goede farmacokinetiek distributie tot bot, wondsecretie, urine en huid werd waargenomen. Distributie aan cerebrospinale vloeistof en bronchiale afscheidingen, aan de andere kant, is slechts matig. Verder bestaat er al enige kruisresistentie met cefotiam, cefuroxim, cefamandol en cefazoline.
Medisch gebruik en toepassing
Cefmenoxim wordt in de menselijke geneeskunde voorgeschreven om ernstige infecties te behandelen. Waaronder bloedvergiftiging, longontstekingen (long infecties), wondinfecties, hersenvliesontsteking, osteomyelitis en ontsteking van de galblaas Er is echter ook een indicatie voor dergelijke infecties die samenhangen met een ernstige onderliggende oorzaak voorwaarde (bijv. neuroborreliose). Het antibacteriële werkingsspectrum van cefmenoxim omvat talrijke grampositieve en enkele gramnegatieve bacteriën. Een bacterie wordt als gramnegatief beschouwd als deze rood wordt wanneer een differentiële kleuring wordt uitgevoerd. Als het blauw wordt, wordt het als grampositief beschouwd. Met name, Staphylococcus, Haemophilus influenzae, Salmonella, Shigella, Morganella en Serratia kunnen goed worden bestreden door cefmenoxim. Cefmenoxim is goedgekeurd voor de behandeling van volwassenen en kinderen en adolescenten. Het gebruikelijke dosis voor een gezonde volwassene maximaal 4 keer 3 g. Voor kinderen wordt meestal 50 - 200 mg per kilogram lichaamsgewicht voorgeschreven. Aangezien het meeste geneesmiddel via de nieren wordt afgebroken, moet de dosering worden verlaagd in geval van ernstige nierfunctiestoornissen.
Risico's en bijwerkingen
Cefmenoxim kan nadelige bijwerkingen veroorzaken. Allergische reacties zijn ook mogelijk. Controleer daarom voor het eerste gebruik of er een allergie of intolerantie voor cefmenoxim of andere vertegenwoordigers van groep 3a van de cefalosoporineklasse van werkzame stoffen. In deze gevallen is er een contra-indicatie. Intolerantie kan zich uiten door ernstig koorts of extreem huid reacties (roodheid, jeuk, verhitting of iets dergelijks). De behandeling moet dan worden stopgezet en onmiddellijk medisch advies worden ingewonnen. Bijwerkingen die kunnen optreden tijdens therapie omvatten ook verhoogde bloedingsneigingen, alcoholintolerantie, positieve Coombs-tests en een toename van transaminase-niveaus.
