Bloedtoevoer
Beide menisci (binnenste meniscus en buitenste meniscus) zijn in hun centrale deel helemaal niet en verder naar buiten slechts mondjesmaat afgewisseld met bloed schepen. Daarom is de buitenste - nog steeds het beste voorzien van bloed - zone heeft ook de naam “rode zone”. De toevoer van voedingsstoffen aan de binnenste meniscus is dus voornamelijk via de gezamenlijke capsule en synoviale vloeistof (synovia).
De armen bloed toevoer houdt in dat laesies (schade) aan de meniscus slechts langzaam genezen. Hoe verder de schade naar binnen is, hoe slechter het genezingsproces is. Dit is belangrijk bij de behandeling van meniscus tranen, aangezien scheuren in de buitenste zone over het algemeen kunnen worden behandeld met hechtingen vanwege de betere bloedtoevoer.
Dit is minder mogelijk bij beschadigingen in het binnenste gedeelte van de meniscus, waar gedeeltelijke verwijdering van meniscusweefsel geschikter is. Kortom, een verwijdering van meniscus weefsel mag alleen plaatsvinden als hechting niet mogelijk is. Dit wordt verklaard door het feit dat het risico op artrose van de kniegewricht hoe hoger hoe minder meniscusweefsel er overblijft.
Klinische betekenis
Meniscuslaesies behoren tot de meest voorkomende verwondingen aan de kniegewricht. De binnenste meniscus wordt - vanwege zijn adhesie aan het mediale collaterale ligament - veel vaker getroffen door verwondingen dan de buitenste meniscus. Meestal scheurt het tijdens rotatiebewegingen wanneer de knie gebogen is en de voet op de grond is bevestigd en daarom niet roteert. Bijvoorbeeld tijdens het skiën of voetballen met schoenen met noppen. Vaak wordt het niet alleen aangetast, maar breekt het binnen de reikwijdte van de zogenaamde "ongelukkige triade" (ongelukkige triade), met een extra breuk van het mediale collaterale ligament en het anterieure kruisband (ligamentum cruciatus anterius).
Gescheurde of beschadigde binnenmeniscus
De binnenste meniscus wordt het vaakst beschadigd sportverwondingen. Vooral bewegingen in de kniegewricht bij abrupte stops, roterende bewegingen of dislocaties kan schade aan de menisci ontstaan. Sporten waarin dergelijke bewegingen bijzonder vaak voorkomen, zijn onder meer voetbal, basketbal, tennis en skiën.
De meest voorkomende niet-traumatische oorzaak van innerlijke meniscus schade is slijtage-gerelateerde meniscusletsel.Slijtage van de gewrichtsoppervlakken door de jaren heen of bij constante onjuiste belasting leidt tot slijtage van de meniscus. Dit veroorzaakt enerzijds schade aan de menisci zelf, maar anderzijds worden ze gevoeliger voor traumatisch letsel. Een persoon met een versleten meniscus zal onder fysieke belasting sneller een meniscusscheur krijgen dan een persoon met een intacte meniscus.
Onjuiste stammen die de menisci beschadigen, zijn onder meer aangeboren been malposities (knikkende knieën of boogpoten), evenals frequent hurken of te zwaar werk. Bij een degeneratief proces aan de binnenste meniscus voelt de getroffen persoon zich meestal toenemend pijn wanneer de knie onder spanning staat. De omvang van de pijn varieert afhankelijk van de ernst van de verwonding.
Als de meniscus slechts licht gescheurd is, is de pijn kan slechts mild zijn. Als de meniscus gescheurd is, kan de knie vaak niet binnen het normale bewegingsbereik worden bewogen. Als delen van de meniscus al zijn gewreven of opgeheven, kan knieflexie of -extensie krakende geluiden in het kniegewricht veroorzaken.
Als een meniscus tijdens een ongeval plotseling scheurt, manifesteert dit zich meestal als sterke, stekende pijn die in de knie schiet, waardoor verdere belasting van de knie onmogelijk wordt. Bovendien ontwikkelt zich vaak een gewrichtseffusie, wat leidt tot zwelling van de knie. Een normaal bewegingsbereik wordt dan niet meer gegeven.
Ook weggeblazen kraakbeen delen kunnen leiden tot een acute verstopping van het gewricht, dat dan niet of nauwelijks meer gebogen of uitgerekt kan worden. Het belangrijkste medische instrument voor de diagnose van een inwendige meniscusscheur is de fysiek onderzoek. Door middel van verschillende orthopedische tests kan de arts de betrokkenheid van de menisci controleren.
Er worden verschillende handbewegingen, drukpunten en bewegingsreeksen gebruikt en deze worden gecontroleerd op pijn. Als de binnenste meniscus beschadigd is, concentreert de pijn zich aan de binnenkant van de kniegewrichtspleet. Bij beeldvorming is magnetische resonantie beeldvorming (MRI van de knie) bijzonder geschikt voor het detecteren van een gescheurde meniscus.
arthroscopy kan ook worden gebruikt om de mate van beschadiging van de meniscus te bepalen. Dit kan belangrijk zijn voor de te kiezen therapeutische procedure. De therapie van de meniscusscheur is belangrijk, omdat anders complicaties op de lange termijn kunnen optreden.
Vooral als delen van de binnenmeniscus al in de gewrichtsruimte zijn gekomen, moet voor een chirurgische behandeling van het letsel worden gekozen, omdat de vrije kraakbeen stuk leidt tot verdere beschadiging van de gewrichtsoppervlakken door wrijving. Dit leidt op zijn beurt weer tot de ontwikkeling van artrose in het kniegewricht. Afhankelijk van de locatie van de scheur, verdient meniscushechten de voorkeur.
Dit kan echter alleen worden gedaan op plaatsen waar de binnenmeniscus beter van bloed wordt voorzien. Anders zal de hechting niet kunnen leiden tot een versmelting van de meniscusdelen. Als alternatieve procedures kan gedeeltelijke meniscusresectie of volledige meniscusresectie worden overwogen in gebieden met een slechte bloedtoevoer.
Bij gedeeltelijke meniscectomie wordt zo min mogelijk meniscusweefsel verwijderd. Met name vrije fragmenten worden uit de gewrichtsruimte verwijderd, zodat ze niet leiden tot verdere beschadiging van de gewrichtsvlakken. Als de meniscusscheur erg groot is, moet soms de hele meniscus worden verwijderd om een optimaal therapieresultaat te bereiken.
Vervolgens moet de verwijderde binnenmeniscus worden vervangen door een transplantaat of een kunstmatige meniscus. Fysiotherapeutische oefeningen om de beweeglijkheid van het gewricht te herstellen zijn bijzonder belangrijk. Afhankelijk van de omvang van de blessure kan het weken tot maanden duren voordat de knie weer normaal belast kan worden en er weer gesport kan worden.
De behandelende arts moet dit individueel met de patiënt bespreken. Kleine meniscusletsels vereisen niet noodzakelijk een operatie. In dit geval vaak de opluchting van de getroffenen been met een immobilisatie van de knie gedurende enkele weken, de opname van pijnstillers en fysiotherapie helpen om een goede genezing te bereiken.
Een verwonding aan de binnenste meniscus kan erg pijnlijk zijn. Meniscusscheuren die plotseling ontstaan, bijvoorbeeld als gevolg van een ongeval of een sportblessure, resulteren meestal in schietpijn in het aangetaste kniegewricht. Als een stukje kraakbeen volledig losraakt of uitsteekt in de gewrichtsruimte, dit kan leiden tot een abrupte blokkering van de beweeglijkheid van het kniegewricht. De pijn veroorzaakt door een degeneratief proces bij de meniscus is eerder diffuus en minder schietend.
Ze manifesteren zich vooral in stressvolle situaties en nemen toe met de mate van belasting. Schade aan de binnenste meniscus wordt vooral aangegeven door pijn in het gebied van de gewrichtsspleet, die ook kan worden veroorzaakt door druk met de vingers, of pijn bij het naar buiten draaien van de knie (externe rotatie), evenals pijn bij het hurken of opstaan vanuit een gehurkte positie. Bovendien kan een gewrichtseffusie ontstaan als onderdeel van een meniscusletsel.
In dit geval hoopt vloeistof zich op in de gewrichtsruimte en drukt het op de omliggende structuren. Afhankelijk van de omvang van de effusie kan het ook pijn veroorzaken, omdat de knie dan erg strak en strak is. Als een gescheurde meniscus niet op de juiste manier wordt behandeld, artrose in het kniegewricht kan zich op lange termijn ontwikkelen.
Ook dit wordt dan gekenmerkt door pijn bij het bewegen van de knie. Om dit te voorkomen is een vroege en individueel aangepaste therapie onmisbaar. Een operatie is niet altijd nodig.
