Introductie
Bartholinitis is een zeer pijnlijke ontsteking van de Bartholin-klier (ook wel 'grote vaginale atriumklier' genoemd in het Latijn), die door de getroffen vrouwen als onaangenaam wordt ervaren. Gewoonlijk bevinden alleen de kanalen van de klier zich in het gebied van de vleien minora worden beïnvloed. Deze zijn dan te herkennen als kleinere roodachtige plekjes in de vaginale vestibule.
Niettemin bartholinitis behandeling vereist in ieder geval. Afhankelijk van het verloop van de ontsteking worden verschillende behandelingsstappen aanbevolen. en symptomen van bartholinitis
Vroeg stadium
In een vroeg stadium bartholinitisworden aanvankelijk alleen de uitscheidingskanalen van de klier aangetast. In dat geval is het raadzaam om vroeg met een ontstekingsremmende behandeling te beginnen. Dit kan de celreactie op de respectievelijke pathogenen verminderen, dwz alle tekenen van ontsteking zoals zwelling, roodheid, oververhitting worden verminderd en er wordt voorkomen dat de bartholinitis zich nog verder naar de klieren zelf verspreidt.
Zo heeft het aangetaste weefsel de mogelijkheid om te herstellen door zwelling en wordt de bartholinitis met al zijn ongemak verminderd. Een ander belangrijk punt bij de behandeling van bartholinitis is de verlichting van pijn door medicatie. Omdat de ontsteking een zeer pijn-gevoelig deel van het vrouwelijk geslacht, het wordt daarom als buitengewoon onaangenaam ervaren.
Het koelen van de aangetaste gebieden kan ook een aangenaam effect hebben tegen de pijn. Als de bartholinitis al verder gevorderd is, dwz als een “abces”(= Een ingekapselde accumulatie van pus) zich al heeft gevormd op de plaats van de klieruitgangen, zou het raadzaam zijn om de puist te verlichten. Dit dient in ieder geval door een arts te gebeuren door een incisie te maken in de inkapseling in de loop van het klierkanaal.
De pus moet volledig worden verwijderd. Daarna, dat wil zeggen wanneer de uitlaat is geopend, kunnen de wanden van deze kunstmatige lichaamsholte aan het omringende weefsel worden gehecht zodat het in de toekomst open blijft. Verdere ophopingen van pus als gevolg van Bartholinitis kunnen dus wegvloeien en niet direct een nieuwe zogenaamde “Bartholinitis cyste” (Bartholinitis cyste) vormen.
Dit behandelingsproces wordt ook wel "marsupialisatie" genoemd. Hieronder is het nuttig om de open cyste schoon te houden met zitbaden om het aantal ziekteverwekkers in dit gebied te minimaliseren. Bovendien is dit om het verplaatsen van de opening of het opnieuw sluiten ervan tegen te gaan.
Sluiting kan ook voorkomen worden door middel van een tamponade. In het verdere verloop van de procedure trekt de geopende cyste zich samen en vormt een nieuw uitscheidingskanaal. Dit wordt echter alleen aanbevolen voor "volwassen" abcessen.
Als ze nog niet rijp genoeg zijn, kan het hele proces conservatief worden verholpen door het aanbrengen van rood licht en tractiezalf (bijv. Ilon®-zalf). In deze periode wordt een pijnstillende behandeling, zoals hierboven beschreven, aanbevolen. Als echter een herhaling van bartholinitis met hernieuwde kookvorming optreedt, wat overigens heel vaak gebeurt, moet de hele klier operatief worden verwijderd.
Als de "Bartholin-cyste" niet wordt aangepakt met een van de bovengenoemde behandelingen, kan deze spontaan barsten, dwz zonder externe invloed. Zelfs dan wordt een chirurgische behandeling aanbevolen. In dit geval moet de gebarsten cyste van Bartholin verder worden opengesneden, volledig worden ontdaan van pus en open worden gehouden door de cyste wanden te hechten.
Zonder behandeling kunnen er ernstige complicaties optreden. De ziekteverwekkers kunnen zich verder verspreiden, buiten de klier, en het hele lichaam aantasten. In het ergste geval kan dit levensbedreigend zijn bloed vergiftiging, waarvoor dringende medische hulp nodig is.
Het is ook belangrijk om een uitstrijkje te maken van de geopende cyste, die vervolgens microbiologisch moet worden onderzocht. Dit geeft informatie over welke ziekteverwekker verantwoordelijk was voor de bartholinitis. Typisch zijn stafylokokken,Escherichia coli, streptokokken, anaëroben.
Gonokokken, die bijvoorbeeld seksueel overdraagbaar zijn (ook bekend als gonorroe), kan ook oorzakelijk zijn. Als deze kunnen worden gedetecteerd, moet een gerichte antibioticabehandeling tegen de overeenkomstige ziekteverwekker worden gestart. Deze procedure wordt ook aanbevolen als het voorwaarde verbetert niet ondanks passende behandeling, maar er is ook een algemene verslechtering van de toestand van het lichaam.
Er zijn natuurlijk alternatieve methoden voor de behandeling van bartholinitis. Homeopathiebiedt bijvoorbeeld ook de mogelijkheden voor behandeling. Bepaalde homeopathische middelen worden aanbevolen, zoals Mercurius solubilis, Hepar sulfurius, Acidum silicicum en Thuja.
Deze worden gebruikt afhankelijk van het stadium van bartholinitis en worden dienovereenkomstig gedoseerd. Als alternatief kan bartholinitis ook worden behandeld kruidengeneeskunde. Een remedie bij uitstek zijn warme sitz-baden met speciale toevoegingen zoals eik schors, kamillebloesems, toverhazelaar of toverhazelaar.
Deze werken de ontsteking tegen. Verder kan een zogenaamde re-tuning-therapie worden toegepast. Dit kan worden gedaan met medicatie of met stimulatietherapie.
Dit is bedoeld om het eigen afweersysteem van het lichaam te stimuleren en te versterken, zodat het zelfstandig de ontsteking kan bestrijden en zich in de toekomst eerder kan verdedigen tegen de kolonisatie van kiemen. Hoewel deze alternatieven milder lijken, moeten ze met zorg en professionele ondersteuning worden gebruikt. Als het gewenste effect niet optreedt, is een medische opheldering raadzaam.
In de vroege fase of zelfs later als aanvullen naast chirurgische en antibiotische therapie kunnen sitz-baden een positieve invloed hebben op het beloop van bartholinitis. Hiervoor wordt een badkuip of een speciaal zitbadopzetstuk voor het toilet gevuld met water en desinfecterende toevoegingen. Daarna moet men 15-30 minuten in het water blijven.
Diverse stoffen zijn geschikt als toevoegingen aan warm water. Een populair en al lang bekend additief is kamille. Bij het nemen van een zitbad, kamille dringt diep door in de huid en ontwikkelt daar ontstekingsremmende effecten.
Dit is de reden waarom een zitbad met kamille is ook geschikt voor vroeg symptomen van bartholinitis. Bovendien, kamille bevordert wond genezenen daarom uitstekend geschikt als begeleidende maatregel na een chirurgische therapie. De effect van kamille is bewezen door wetenschappelijke studies.
Een andere mogelijkheid is de toevoeging van kalium permanganaat. Dit heeft een desinfecterende en samentrekkende werking. Dit betekent dat het leidt tot een "uitdroging" van de ontsteking.
Bij het gebruik moet bijzondere aandacht worden besteed aan het verdunnen in de juiste verhouding, omdat dit in extreme gevallen kan leiden tot brandwonden op de huid. Het mag ook niet te lang worden gebruikt, omdat dit kan leiden tot ongewenste uitdroging van de huid. Verder Polyvidon Jodium, dat ook een desinfecterende werking heeft, kan worden gebruikt.
Als huismiddeltjes tegen bartholinitis worden meestal planten of middelen genoemd die een ontstekingsremmende, antibiotische of verzachtende werking hebben. Het kamille-zitbad bevindt zich helemaal vooraan. Het is wetenschappelijk bewezen dat kamille een lokale ontstekingsremmende werking heeft en bevordert wond genezenDaarom is een zitbad met kamille zowel geschikt in de vroege stadia van de ontsteking als later als begeleidende maatregel naast de medisch geïnitieerde therapie.
Gember is ook een van de vaak aanbevolen huismiddeltjes. Hoewel er geen wetenschappelijke analyse is van met name bartholinitis, is het bekend dat gember over het algemeen ontstekingsremmende eigenschappen heeft, en daarom kan het als ondersteunende maatregel worden genomen. Gember kan bijvoorbeeld in plakjes worden gesneden en met heet water worden doordrenkt en daarna als thee worden gedronken.
Andere huismiddeltjes, zoals aloe vera, vermout, citroengras, gentiaan, paardebloem or knoflook zijn nog niet specifiek getest op hun effectiviteit tegen bartholinitis. Wetenschappelijke studies hebben echter hun ontstekingsremmende, deels antibacteriële, deels pijnverlagende werking bewezen. Als de symptomen niet terugkeren met de huismiddeltjes, moet zeker een arts worden geraadpleegd.
De homeopathische therapie van bartholinitis bestaat uit twee pijlers. Enerzijds bestaat het uit acute therapie, anderzijds uit constitutionele therapie. De acute behandeling hangt af van de aard van de symptomen.
Als de pijn pulserend is en de abces is rood en heet, het gebruik van nachtschade is aanbevolen. Als de pijn scherp aanvoelt en de abces is glanzend en de huid rondom is gezwollen, Apis is bijzonder geschikt. Als u last heeft van splinterachtige pijn en ook trek heeft in zuur voedsel, Hepar Sulphuris is geschikt.
Dit wordt een "homeopathisch scalpel" genoemd, omdat er wordt gezegd dat het het abces opent. Als de splinterachtige pijn snel komt en gaat, het zweet stinkt en als er tegelijkertijd genitale condylomen aanwezig zijn, kan Nitricum Acidum worden gebruikt. Jaloerse jonge vrouwen die de beklemming van de nek en last hebben van een blauwachtig rood abces worden aanbevolen om te gebruiken Lachesis.
Aangezien het, volgens de homeopathische leer, een ziekte is uit het gebied van 'sycosis' (een niet-zelflimiterend miasma dat kan leiden tot chronische ziekten), zou het simpelweg onderdrukken van het abces het probleem mogelijk naar de interne organen. Daarom wordt naast de acute therapie een constitutietherapie aanbevolen. Er is geen wetenschappelijke basis voor de homeopathische therapie van bartholinitis volgens de criteria van de moderne geneeskunde.
Zalven zijn van wisselend belang bij de behandeling van bartholinitis. Ten eerste kunnen antibiotica-bevattende zalven in het geval van een eenvoudige ontsteking van bartholinitis helpen om de ontsteking onder controle te houden. Zalven met actieve ingrediënten zoals fusidinezuur, nebacetine of bacitracine zijn hiervoor het meest geschikt.
Als er zich al een abces heeft gevormd maar nog niet volledig is ontwikkeld, kan een ichtholan-zalf helpen. De zalf heeft als effect dat het abces sneller rijpt en sneller operatief behandeld kan worden. Voor dit doel kunnen ook andere zalven worden gebruikt die de rijping van abcessen bevorderen.
Als de bartholinitis niet verbetert met algemene maatregelen zoals zitbaden of het ene of het andere huismiddeltje, of als de symptomen toenemen, dient men tijdig een arts te raadplegen, die vervolgens zal beslissen over de verdere procedure afhankelijk van de ernst van de ontsteking . De eerste waarschuwingssignalen zijn koorts en uitputting en ondraaglijke pijn bij het zitten en lopen. In milde gevallen zijn antibiotische zalven geschikt om mee te behandelen antibiotica.
In de meeste gevallen antibiotica worden voorgeschreven in de vorm van tabletten. Als de ontsteking nog niet zo ver gevorderd is, therapie met antibiotica alleen kan voldoende zijn. Meestal worden preparaten zoals ceftriaxon voorgeschreven, die het spectrum van de meest voorkomende ziekteverwekkers beslaan.
Als er zich al een abces heeft gevormd, is de gebruikelijke procedure een chirurgische opening. Dit biedt naast snelle verlichting de mogelijkheid om op zoek te gaan naar de veroorzakende ziekteverwekker. Hierdoor kan gericht een antibioticum worden gekozen dat optimaal effectief is tegen de gevonden ziekteverwekker.
Als de antibioticum- en / of chirurgische therapie niet op tijd wordt uitgevoerd, is er een zeldzaam risico dat de kiemen zal in de bloedbaan komen. Als gevolg daarvan levensbedreigend bloed vergiftiging kan optreden. Als de uitlaat van de ontstoken klier van Bartholin aan elkaar plakt, kan een abces ontstaan, dwz een ophoping van pus in de ontstoken klier.
Als deze ontwikkeling eenmaal heeft plaatsgevonden, is het meestal nodig om het abces operatief te draineren. Veel vrouwen schrikken in het begin terug voor chirurgische therapie. Omdat de ontwikkeling van een abces meestal gepaard gaat met zeer ernstig ongemak bij het zitten en lopen, vinden de meeste vrouwen de chirurgische opening van het abces uiteindelijk een grote opluchting.
De procedure wordt meestal poliklinisch uitgevoerd. Een plaatselijke verdoving is meestal voldoende. De meest gebruikte chirurgische techniek wordt marsipulatie genoemd.
Hier wordt het abces geopend met een scalpel. De wanden van de abcesholte worden vervolgens aan de huid gehecht zodat de holte naar buiten open blijft. Dit is nodig omdat anders het Bartholin-abces de neiging heeft om terug te keren.
De op deze manier verkregen afscheiding wordt gebruikt om te bepalen welke kiem verantwoordelijk is voor de ontsteking, zodat antibiotische therapie kan worden gestart. Als de ontsteking vaak terugkeert, kan worden overwogen om de aangetaste klier van Bartholin als geheel te verwijderen. Andere chirurgische ingrepen, zoals het alleen afzuigen van de afscheiding uit het abces met een naald, het creëren van een kunstmatige fistel door middel van een katheter of het spoelen van de wond met alcohol of zilvernitraat, beantwoorden niet meer aan de huidige medische normen.
Chirurgische therapie van bartholinitis is een poliklinische procedure die slechts enkele minuten duurt. De duur van de antibioticatherapie is afhankelijk van de kiem, de mate van ontsteking en het gekozen antibioticum. In de regel duurt het echter niet langer dan een paar dagen. Het is echter belangrijk om op te merken dat het antibioticum niet eerder mag worden stopgezet dan met de arts is besproken, omdat onjuist toegediende antibioticatherapie kan leiden tot de ontwikkeling van antibioticaresistente kiemen. In zeldzame gevallen kan een chronische ontsteking van de Bartholin-klieren optreden, wat kan leiden tot een langere behandelingsperiode.
