Introductie
Als een tand is aangetast door cariës, de stof verzacht door de bacteriën moet worden verwijderd. Er ontstaat een holte, dat wil zeggen een gat in de tand, dat gevuld moet worden. De vulling dient om verder verlies van harde tandsubstantie te voorkomen en om de tand weer zijn stabiliteit te geven. Vullingen gemaakt van amalgaam behoren tot de standaardverzorging volksgezondheid verzekeringsmaatschappijen in het gebied van de posterieure tanden.
Waarom amalgaam?
Als de hardtandsubstantie wordt vernietigd door zuren, is een restauratie door eigen restauratie van het lichaam niet meer mogelijk omdat de hardtandsubstantie niet wordt geleverd met bloed. Het defect moet daarom worden gerepareerd met een vulling. Hiervoor zijn verschillende materialen beschikbaar.
Amalgaamvullingen worden al decennia gebruikt in het gebied van de posterieure tanden. Amalgaam is gemakkelijk aan te brengen, kan worden gecontourd en heeft een hardheid die nodig is in het kauwgebied. Bovendien is het materiaal gemakkelijk te polijsten en zet het iets uit tijdens het uitharden, belangrijk voor het verkleinen van de marginale opening van de vulling.
Omdat amalgaam een goede geleider is van thermische prikkels, moet er altijd een ondervulling worden geplaatst voor isolatie. Deze ondervulling bestaat uit cement, dat in een dikte van ongeveer 1 mm op de bodem van de holte wordt aangebracht. Dit is meestal het beproefde fosfaat cement.
In het verleden werd amalgaam gemengd door het in een vijzel te wrijven tot het een kneedbare consistentie had. Tegenwoordig worden de twee componenten in capsules in een automatische machine gemengd om amalgaam te vormen. Dit voorkomt dat er kwikdampen worden geproduceerd en in het milieu terechtkomen.
Een nadeel van de amalgaamvulling is de zilverkleur en de mogelijkheid om kleine hoeveelheden kwik op te nemen van het vuloppervlak. Vanwege deze nadelen zijn amalgaamvullingen tegenwoordig controversieel. Enerzijds zijn er mensen die amalgaamvullingen strikt afwijzen omdat ze vrezen dat het vrijkomen van sporen van kwik zou kunnen leiden tot kwikvergiftiging.
Aan de andere kant zijn er de voorstanders van amalgaamvullingen, die wijzen op het decennialange gebruik zonder bewezen vergiftigingsverschijnselen. Veel wetenschappelijke studies hebben geen enkel gevaar voor de volksgezondheid van degenen die amalgaamvullingen dragen. Als er überhaupt een verhoogde opname van kwikdampen is, is het voor de tandarts en zijn personeel.
Maar ook hier is geen geval van vergiftiging bekend. De enige contra-indicatie voor een amalgaamvulling is een allergie. Maar zelfs dit is uiterst zeldzaam.
De negatieve houding ten opzichte van amalgaamvullingen is dus ongegrond. Patiënten willen tegenwoordig echter over het algemeen geen amalgaamvullingen, omdat ze onrustig zijn door de amalgaamcampagne, maar ook om esthetische redenen. Ze willen tandkleurige vullingen die ook gemaakt kunnen worden met plastic vulmaterialen.
Ze hebben echter niet de slijtvastheid van amalgaamvullingen en langdurige ervaring zoals met amalgaam is nog niet beschikbaar. Studies hebben aangetoond dat er een verband bestaat tussen een amalgaamvulling en lokale reacties op de mond slijmvlies or tandvlees. Als de meest voorkomende vorm van zeldzame bijwerkingen, manifesteren deze zich meestal in allergische reacties of kleine verkleurde plekken op het slijmvlies.
Daar is echter nog geen bewijs voor geleverd volksgezondheid er zijn problemen opgetreden. Er moet onderscheid worden gemaakt tussen amalgaamvergiftiging, amalgaambesmetting en amalgaamallergie. Getroffen patiënten verdragen amalgaam zeer slecht, zelfs ver onder de toxische limiet.
Bijwerkingen van een tandheelkundig metaal kunnen zijn: vermoeidheid/ vermoeidheid, metallic smaakhuiduitslag, migraine, zenuwpijngevoeligheidsstoornissen, ontsteking van de slijmvliezen, geheugen problemen of psychische symptomen. Als de bovengenoemde symptomen optreden na een amalgaamvulling, dient men in het algemeen de tandarts te raadplegen die verantwoordelijk is voor de behandeling. Een allergietest kan worden uitgevoerd nadat de bevindingen zijn vastgelegd.
Dan urine en bloed Er worden tests uitgevoerd om de hoeveelheid amalgaam in het lichaam te bepalen. De amalgaamvulling is nog steeds een goede behandeling voor tanden in het posterieure gebied. Het is ongecompliceerd in gebruik, stabiel tegen kauwdruk, duurzaam en is al tientallen jaren beproefd en getest.
Samenvattend is de afwijzing van amalgaam ongegrond en wetenschappelijk gezien niet schadelijk. Om esthetische redenen is het niet geschikt voor het anterieure gebied. Als cariës terugkomt, moeten de oude amalgaamvullingen worden verwijderd.
Hierdoor ontstaat amalgaamstof, dat met de koelvloeistof wordt vermengd en afgezogen. Dit slib wordt opgevangen en afgevoerd. Elke tandarts moet een dergelijke amalgaamafscheider op zijn extractiesysteem hebben en een bewijs van verwijdering kunnen leveren.
Kwik, dat een aandeel van vijftig procent in de meeste tandvullingen uitmaakt, is zeer giftig en valt onder de Duitse verordening inzake gevaarlijke stoffen. Om deze reden moet de tandarts bepaalde beschermende maatregelen nemen, zowel bij het plaatsen van een nieuwe amalgaamvulling als bij het verwijderen ervan. Kwik uit de amalgaamvulling kan het lichaam binnendringen door verdamping, door afschuren van de vullingen of door corrosie (= extractie van kwikionen).
Het gevaarlijkst is de kwikdamp. Dit komt vooral bij warmte vrij. Om deze reden kan zelfs het boren uit oude amalgaamvullingen, waarbij gedurende korte tijd hoge temperaturen de vulling raken, niet volledig spanningsvrij verlopen.
Het gevaarlijke van de dampen is dat ze tijdens de opname worden opgenomen door de slijmvliezen en de longen inademing en kan achteraf niet worden geëlimineerd. Het geabsorbeerde kwik wordt opgeslagen in de zenuwcellen, bloed, weefselvloeistof en weefselvocht. Het kwikgehalte van de amalgaamvulling, dat vrijkomt bij het jarenlang schuren van de vulling, is laag.
Als u veel amalgaamvullingen in het posterieure gebied heeft, moet u overwegen om ze te vervangen, vooral als ze toch moeten worden vervangen vanwege nieuwe cariës. Gedurende zwangerschapmoeten bepaalde voorzorgsmaatregelen worden genomen om het ongeboren kind te beschermen. Vooral tijdens tandheelkundige behandelingen, de gebruikte materialen en lokaal anesthetica gebruikt voor anesthesie moet zorgvuldig worden overwogen.
Velen van hen kunnen gezondheidsproblemen veroorzaken bij het ongeboren kind. Om de blootstelling aan kwik voor de baby tot een minimum te beperken, moet men het plaatsen van amalgaamvullingen tijdens de behandeling vermijden zwangerschap. Elke verwijdering van amalgaam mag ook niet worden uitgevoerd tijdens zwangerschap.
Als u vóór de zwangerschap al amalgaamvullingen heeft gekregen, is de volledige kwikbelasting onschadelijk voor het ongeboren kind, omdat de vullingen goed gepolijst en verzegeld zijn. Het deel van het kwik dat in het lichaam komt door schuring in de mond tijdens de zwangerschap is erg klein en brengt het ongeboren kind niet in gevaar. Amalgaam wordt beschouwd als een zeer goedkoop en duurzaam materiaal om tanden te vullen.
Om deze reden zijn amalgaamvullingen het enige vulmateriaal dat door zorgverzekeraars wordt vergoed. Maar amalgaam kan schadelijk zijn voor de gezondheid. Het kwikgehalte verdampt al bij kamertemperatuur.
Patiënten met veel amalgaamvullingen kunnen hun vulling vaak laten vervangen door plastic. Helaas kan het verwijderen van amalgaamvullingen niet volledig zonder stress worden uitgevoerd. De reden hiervoor is de verhoogde afgifte van kwikdampen.
Bij het uitboren van de vullingen werken zeer hoge temperaturen gedurende korte tijd op de vulling. Hierdoor komen er meer gevaarlijke dampen vrij. Ter bescherming van de patiënt dient de tandarts verschillende beschermingsmaatregelen te nemen zoals een rubberen dam (= een soort rubberen deken die de tanden van de tanden scheidt). mondholte), langzame turbines en sterke zuigsystemen.
Nadat het amalgaam is verwijderd, kan de tand worden hersteld met plastic vullingen, volledig keramische restauraties, goudinlegsels of cementvullingen. Meer informatie over rubberen dammen vind je hier. Bij een amalgaamrestauratie wordt een amalgaamvulling uitgeboord.
Hiervoor worden meestal boren met lage snelheid gebruikt. Enerzijds moeten niet te hoge temperaturen worden gegenereerd om de kwikdampen laag te houden. Aan de andere kant mogen er niet te veel amalgaamsplinters worden geproduceerd bij het uitboren van de vulling.
Bovendien moeten bepaalde veiligheidsmaatregelen worden genomen door de tandarts. Denk hierbij aan het aanbrengen van een rubberdam, speciale zuignappen en langzame boormachines. Nadat de amalgaamvulling is verwijderd, kan de holte (= het gat) worden hersteld met verschillende materialen.
In de meeste gevallen wordt gekozen voor een kunststof vulling. Het wordt berekend per gebied en moet privé worden betaald. De voordelen van kunststof zijn zowel de esthetiek als de kosten.
De kleur van het acryl kan heel precies worden afgestemd op de kleur van de eigenlijke tand. De plastic vulling is qua prijs veel goedkoper dan de alternatieven voor een nieuwe restauratie. Dit zijn een gouden inleg of een volledig keramische restauratie.
Deze twee opties overtuigen vooral door hun duurzaamheid en bestendigheid. Ze zijn echter veel duurder dan een vulling van acryl. De kosten van een amalgaamrestauratie zijn afhankelijk van de grootte van de te verwijderen vulling.
Afhankelijk van de positie en grootte van de tand en de vulling, kunnen ze tussen 40 - 80 € liggen. Daarbij komen nog de kosten voor de nieuwe restauratie van de spouw (= gat). Zorgverzekeraars betalen alleen voor een composietvulling (= een tandkleurig plastic) als er sprake is van een amalgaamintolerantie.
Anders moeten de nieuwe vullingen door de patiënt zelf worden betaald. In de meeste gevallen wordt er gekozen voor een composiet vulling. Dit wordt gefactureerd op basis van de oppervlakte en kan tussen de 50 en 350 € kosten.
Andere mogelijkheden zijn een gouden inleg of een volledig keramische restauratie. Voor deze ligt de prijsklasse aanzienlijk hoger. Indien gewenst of nodig kan een amalgaamvergiftiging van het lichaam (= amalgaamdrainage) worden uitgevoerd.
Als u een amalgaamvulling heeft ingeslikt, hoeft u zich geen zorgen te maken. Het zal het lichaam na 2-3 dagen op natuurlijke wijze weer verlaten. Een amalgaamvulling bestaat voor 50% uit kwik.
De dampen van kwik zijn erg gevaarlijk voor het lichaam. Deze komen vooral vrij tijdens de bewerking bij het vullen van de tand en bij het uitboren. In het laatste geval komen de dampen vrij door de hoge temperaturen die de vullingen kort door de boor halen.
Om de dampen enigszins te verminderen, moet de tandarts passende beschermende maatregelen nemen voor de patiënt en voor hemzelf. Het inslikken van een oude vulling is echter niet gevaarlijk. Als u zich nog steeds zorgen maakt, kunt u het kwikgehalte in uw bloed laten meten en indien nodig een detox laten uitvoeren.
Het is echter erg belangrijk om een tandarts te bezoeken om de holte, dat wil zeggen het gat, te laten repareren. Het is ook belangrijk om erachter te komen wat de reden was dat de amalgaamvulling er oorspronkelijk uit viel. Vaak is cariës onder de vulling de reden voor het verlies van hechting van de vulling.
Afhankelijk van de leeftijd van de amalgaamvulling kan het voorkomen dat na een langere tijd een stukje van de amalgaamvulling uitbarst of in grotere stukken breekt. Vaak wordt een onderdeel ingeslikt. In dit geval hoeft u zich geen zorgen te maken.
Het ingeslikte deel van de amalgaamvulling zal na 2-3 dagen op natuurlijke wijze uit het lichaam komen. Als de amalgaamvulling kapot is, is dit al voelbaar met de tong. U moet onmiddellijk naar een tandarts gaan.
De oude vulling moet volledig worden verwijderd. Een zichtbaar stuk in de vulling geeft meer schadelijk kwik af in het lichaam. Na het verwijderen van de oude vulling zijn er verschillende mogelijkheden om de tand te herstellen.
In de meeste gevallen wordt gekozen voor een kunststof vulling. Amalgaam verwijst doorgaans naar een legering, dat wil zeggen een samenstelling van verschillende metalen, waarin één component uit kwik bestaat. Ongeveer de helft van de amalgaamvulling in tanden bestaat uit kwik.
Dit wordt vermengd met het zogenaamde archiveren. Deze vulling bestaat uit zilver, koper, tin en zink. In het verleden werd koperamalgaam (65% kwik en 35% koper) gebruikt, dat voor verwerking verwarmd moest worden.
Je herkent de amalgaamvullingen in de mond door hun zilvergrijze kleur. Amalgaam is zeer duurzaam en zeer goed te verwerken. Het hardt zichzelf na korte tijd uit.
Het is goedkoop en gaat erg lang mee en is daarom al bijna 200 jaar een materiaal voor tandvullingen. Wat gevaarlijk is voor het lichaam aan amalgaam, zijn de kwikdampen die vrijkomen wanneer de vulling wordt geplaatst en uitgeboord. Daarom moet de tandarts een rubberen dam (een soort rubberdoek) plaatsen en zo de tand afschermen van de rest van de mondholte.
Leer meer over:
Kunststof amalgaamvullingen zijn herkenbaar aan hun metallic grijs-zilveren kleur. Vanwege hun slechte esthetiek bevinden ze zich meestal in het gebied van de achterste tand. Bij het lachen of spreken kunnen deze gebieden echter ook soms zichtbaar worden.
Helaas kunnen de grijze vullingen van de tanden niet wit worden gekleurd. Om een bijpassende vulling in de kleur van uw eigen tand te krijgen, dient u de oude amalgaamvullingen te verwijderen en te laten vervangen door hoogwaardige kunststof vullingen met tandkleurig composiet. Amalgaam bestaat uit kwik, zilver, koper, tin, zink en indium samen.
Amalgaam is door zijn componenten niet magnetisch. In zijn pure vorm hebben kobalt, nikkel en ijzer magnetische eigenschappen. Deze zijn echter niet aanwezig in een amalgaamvulling.
Als u amalgaamvullingen in uw tanden heeft, hoeft u zich geen zorgen te maken tijdens een MRT-onderzoek. U kunt ook een MRI laten maken met amalgaamvullingen, aangezien deze niet magnetisch zijn. Er is geen gezondheidsrisico en het resultaat kan ook niet worden vervalst door het amalgaam.
Volgens patiëntenrapporten is het mogelijk dat de amalgaamvullingen opwarmen. Dit voelt een beetje vreemd aan in de mond, maar er is geen reden tot bezorgdheid. Amalgaamvullingen worden al meer dan 100 jaar in de tandheelkunde gebruikt omdat ze goedkoop zijn en een lange levensduur hebben.
Het is bewezen dat amalgaam in de mond van een patiënt gemiddeld minimaal 10 jaar meegaat. Het wordt gebruikt in het posterieure gebied van de tanden, vanwege de bijzonder hoge kauwkrachten. Veel patiënten melden echter dat de vullingen veel meer dan 10 jaar meegaan.
De meest voorkomende oorzaken van verlies aan duurzaamheid zijn breuken of afbrokkelen. Een verbinding tussen a tinnitus en een amalgaamvulling is niet wetenschappelijk bevestigd. Amalgaam in tandvullingen kan een mogelijke additieve oorzaak zijn voor de ontwikkeling van multiple sclerose (MEVROUW).
Dit is echter nog niet wetenschappelijk bewezen. Er is nog geen wetenschappelijk bewijs voor een oorzakelijk verband tussen de ziekte van Parkinson en amalgaamvullingen. Het is niet bewezen dat amalgaamvullingen kunnen leiden tot Depressie.
Een vermindering van de symptomen na verwijdering van de vulling is beschreven door de getroffenen, maar dit is waarschijnlijker psychologisch in de zin van verbeelding of wensdenken. Symptomen van amalgaamvergiftiging zijn onder meer ernstige vermoeidheid hoofdpijn, metaalachtig smaak, pijn in handen en voeten, verminderde spierkracht en overgevoeligheid.
