Heilpraktiker zijn mensen die het beroep van geneesheer mogen uitoefenen zonder arts te zijn. Een Heilpraktiker moet zijn medische kennis bewijzen door middel van een onderzoek voor een medische staatsvereniging. Heilpraktiker werkt zelfstandig, meestal in hun eigen praktijk. Het beroep van de Heilpraktiker is een van de vrije beroepen in de zin van de Wet inkomstenbelasting.
Wat is een Heilpraktiker?
De meeste Heilpraktiker passen procedures toe uit de alternatieve geneeskunde, bijvoorbeeld uit het vakgebied fytotherapie, aromatherapie, fysiotherapie, bioresonantie therapie or homeopathie Heilpraktiker zijn personen die - hoewel ze geen medische vergunning hebben - actief zijn in de geneeskunst. Om het beroep van Heilpraktiker te mogen uitoefenen, is een onderzoek voor een staatsgeneeskundige vereniging noodzakelijk. Het betreft een schriftelijke en een mondelinge toets, waarbij de aspirant Heilpraktiker een breed scala aan vragen moet beantwoorden op het gebied van geneeskunde, maar ook over verschillende juridische kwesties die zijn beroepsprofiel betreffen. De schriftelijke toets bestaat uit 60 meerkeuzevragen, waarvan de proefpersoon er 45 correct moet beantwoorden. Bij het mondeling examen worden de gemaakte fouten vaak nog eens gecontroleerd. Vooropleiding is niet verplicht, wel diverse (afstand) leren instituten bieden cursussen aan ter voorbereiding op het examen. De geïnteresseerde heeft de mogelijkheid om te kiezen tussen de specialiteiten “Heilpraktiker met volledige vergunning” en “Heilpraktiker voor psychotherapie'.
Behandelingen en therapieën
Een Heilpraktiker met volledige vergunning mag diagnoses stellen en therapieën aanbieden. In principe is er vrijheid van therapie, wat betekent dat een Heilpraktiker met volledige vergunning gebruik mag maken van de therapie waarin hij gespecialiseerd is. De meeste Heilpraktiker gebruiken procedures uit alternatieve geneeswijzen, zoals fytotherapie, aromatherapie, fysiotherapie, bioresonantie therapie or homeopathie Osteopaten zijn meestal ook alternatieve beoefenaars. Het behandelaanbod van een Heilpraktiker is beperkt; Een Heilpraktiker mag bijvoorbeeld geen verloskundige zorg verlenen, mag zich niet bezighouden met bestraling therapie, verleent mogelijk geen tandheelkundige zorg en behandelt mogelijk geen aangifteplichtige ziekten. Voorschrift drugs mag niet worden voorgeschreven en verdovende middelen mag niet worden gebruikt. Afgezien van deze beperkingen, mag een alternatieve geneesheer de geneeskunde ten volle beoefenen. Typische toepassingsgebieden zijn bijvoorbeeld de behandeling van slaapstoornissen of het herstel van pijn-vrij bewegen bij diverse rugklachten. Veel alternatieve behandelaars ondersteunen vrouwen met menstruatieproblemen of stellen met een onvervulde wens om kinderen te krijgen, bijvoorbeeld als gevolg van endometriose Heilpraktiker met een focus op psychotherapie zijn meestal gespecialiseerd in hypnose (bijv. voor roken stopzetting), NLP en in autogene training, familieopstellingen en systemische therapie.
Diagnostische en onderzoeksmethoden
Bij de diagnose- en onderzoeksmethoden beschikt de alternatief behandelaar over alle technieken en instrumenten die een arts ook gebruikt. In de regel werken alternatieve beoefenaars echter afwisselend en zijn ze gespecialiseerd in zachte genezingsmethoden. Een Heilpraktiker diagnosticeert daarom eerder ziekten dan een arts door te luisteren, het lichaam te palperen en vervolgens uitgebreid advies te geven of therapieën uit te werken. Medische apparaten worden alleen ter ondersteuning gebruikt, zoals een stethoscoop of een othoscoop. Een behandelbank ontbreekt natuurlijk ook niet in een welzijnspraktijk voor mensen. Veel alternatieve beoefenaars gebruiken de technieken van laboratoriumgeneeskunde, bijvoorbeeld om die van een patiënt te testen bloed. in bioresonantie therapieworden elektroden op de patiënt geplaatst huid om zenuwspanning te meten. Als een alternatieve behandelaar dit aanbiedt therapiegebruikt hij of zij geschikte elektroden en technische apparatuur om de resultaten te lezen.
Waar moet de patiënt op letten?
In Duitsland werken ongeveer 20,000 gevestigde alternatieve beoefenaars met de verschillende specialismen. Bij het kiezen van een alternatieve behandelaar dient een patiënt zich er eerst van te vergewissen dat de therapievorm die de alternatieve behandelaar hanteert bij hem past. Net als bij een arts moet de patiënt een vertrouwensrelatie kunnen opbouwen met de alternatieve behandelaar; een zekere sympathie is daarom in eerste instantie doorslaggevend voor het kiezen van de juiste alternatieve behandelaar. Ook de alternatieve behandelaar dient ruime beroepservaring te hebben of - als hij nog een beginner is - te kunnen vertrouwen op de ervaring van een collega. Alternatieve beoefenaars kunnen hun diensten niet factureren via een volksgezondheid verzekeringsmaatschappij, wat betekent dat de patiënt de behandeling zelf moet betalen. Veel volksgezondheid verzekeringen nemen een deel van de kosten achteraf over; een serieuze alternatieve behandelaar legt dit uit voor het sluiten van een behandelcontract. Heilpraktiker zijn niet onderworpen aan geheimhouding, de gerenommeerde Heilpraktiker committeert zich hier vrijwillig aan.
