Zijn er vrij verkrijgbare medicijnen beschikbaar voor behandeling?
De medicijnen die de pijn van trigeminus zenuwpijn zijn anti-epileptica, die alleen op recept verkrijgbaar zijn en niet zonder recept verkrijgbaar zijn in de apotheek. Men kan ook proberen om de pijn met vrij verkrijgbare homeopathische middelen, zoals Arsenicum album. De effectiviteit van homeopathie wordt sterk betwijfeld als het gaat om de ernst van pijn aanvallen.
Wat zijn de bijwerkingen van de medicijnen?
De medicijnen die worden gebruikt voor de behandeling van trigeminus zenuwpijn behoren tot de groep van anti-epileptica, die naast andere ziekten worden gebruikt epilepsie. Deze medicijnen veroorzaken vaak duizeligheid en dubbelzien, tasten het maagdarmkanaal aan in de vorm van pijn in de buik en misselijkheid, en kan de lever en nier bij langdurig gebruik. Carbamazepine mag ook niet worden ingenomen tijdens het eerste trimester of zwangerschapBovendien veranderen anti-epileptica bepaalde waarden in de bloed en leiden tot een afname van natrium en witte bloedcellen.
Chirurgische behandeling van trigeminusneuralgie
Chirurgische behandeling van trigeminus zenuwpijn wordt overwogen in geval van niet-respons van de medicatie of ondraaglijke bijwerkingen. Medicamenteuze therapie wordt als ondoeltreffend beschouwd als er na 3 maanden geen verbetering is. Er zijn verschillende procedures beschikbaar voor de chirurgische behandeling van trigeminusneuralgie.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen methoden zonder het schedel bot en methoden waarbij het schedelbot moet worden geopend. De eerste omvatten methoden die mechanische, thermische of elektrische sclerotherapie uitvoeren op een zenuwwisselpunt, de zogenaamde transcutane stimulatie-gecontroleerde thermocoagulatie-operatiemethoden. In meer dan 90% van de gevallen wordt hierdoor pijnloosheid bereikt en zijn de resultaten op lange termijn ook relatief goed.
Bijwerkingen in de vorm van sensorische stoornissen en soms pijnlijke gewaarwordingen in het gebied geleverd door de trigeminuszenuw moet worden verwacht. Bij methoden waarbij het schedelbot moet worden geopend, bijvoorbeeld een zogenaamde microvasculaire decompressie (Janetta-operatie). In deze procedure wordt de zenuw bij het uitgangspunt van de hersenen wordt ontlast door een kussen van spiervezels of exogeen materiaal tussen de zenuw en de omgeving te plaatsen schepen.
Ook hier zijn de eerste resultaten zeer goed (pijnloosheid of significante verlichting in 98% van de gevallen), over een periode van 10 jaar daalt het slagingspercentage tot 67%. Bijwerkingen omvatten verlies van gevoel in 3 - 30% van de gevallen, tot 5% ook gevoelloosheid in het oor van de behandelde zijde. Relatief nieuw zijn radiochirurgische ingrepen waarbij de bestraling van de trigeminuszenuw nabij het uitgangspunt van de hersenen is uitgevoerd.
Ook hier zijn de slagingspercentages goed; ze zijn aanvankelijk ongeveer 85% pijnvrij en 75% na 3 jaar. Net als bij de andere procedures, kunnen bijwerkingen zijn: verlies van gevoel in het gebied dat wordt geleverd door de trigeminuszenuw. De operatie volgens Jannetta is een zogenaamde microvasculaire decompressieprocedure.
Dit betekent dat als er nauw contact is tussen de nervus trigeminus en een (in dit geval vaak verkalkt) vat, er een klein stukje metaal in wordt gestoken. De patiënt is onder narcose. Hierdoor wordt de zenuw niet meer bekneld door het verharde vat en wordt de irritatie die verantwoordelijk was voor de pijn weggenomen.
Deze chirurgische ingreep heeft een zeer hoog slagingspercentage. De operatie na Jannetta heeft, net als elke andere chirurgische ingreep, bepaalde risico's. In zeldzame gevallen kan de nabijheid van een van de zenuwen verantwoordelijk voor het gehoor kan leiden tot gehoorbeperking of gehoorverlies aan de aangedane zijde. Een andere zeldzame complicatie is een verminderd gevoel van aanraking of pijn in het getroffen gebied van de trigeminuszenuw.
