Worden er altijd antibiotica gebruikt?
Gewoonlijk endocarditis wordt veroorzaakt door bacteriën, in deze gevallen antibiotica worden gebruikt voor therapie. Er zijn echter ook vormen van endocarditis die bijvoorbeeld worden veroorzaakt door een auto-immuunreactie. Antibiotische therapie wordt dan niet aanbevolen. antibiotica worden daarom bijna altijd gebruikt in endocarditis, omdat endocarditis bijna altijd wordt veroorzaakt door bacteriën in de bloedbaan die zich hechten aan de hart- kleppen. De meest voorkomende triggers zijn streptokokken en stafylokokken.
Hoe lang worden antibiotica gebruikt?
Bij bacteriële endocarditis, antibiotica worden gebruikt totdat de endocarditis is genezen. Afhankelijk van de ziekteverwekker, de leeftijd van de patiënt en de aanwezigheid van een kunstmatige hart- klep, de duur is twee tot acht weken. Een permanente inname van antibiotica is meestal niet nodig na een bacteriële endocarditis. Nadat de bacteriële infectie is genezen, dienen patiënten echter profylaxe met antibiotica te ondergaan vóór bijvoorbeeld een tandheelkundige ingreep om herhaling van endocarditis te voorkomen.
Wat moet u doen als u allergisch bent voor penicilline?
Penicilline G is het standaardmedicijn bij bacteriële endocarditis veroorzaakt door streptokokken van de Viridans-groep of S. bovis. Andere antibiotica kunnen worden gebruikt in het geval van a penicilline allergie, in veel gevallen zijn dit zogenaamde “reserve antibiotica”, waaronder bijvoorbeeld vancomycine en teicoplanine. Deze zijn eigenlijk gereserveerd voor gebruik bij ziekteverwekkers met een hoge resistentie tegen standaard antibiotica, maar worden nog steeds gebruikt in gevallen van penicilline allergie en endocarditis.
Wat is een antibiogram?
Een antibiogram is het resultaat van een resistentie tegen antibiotica test van een ziekteverwekker. Of een bacterie kan worden gedetecteerd bij een patiënt bloedHet wordt bijvoorbeeld aangebracht op een agarplaat (een speciale laboratoriumplaat om te kweken bacteriën en andere pathogenen) om te testen. Op dit bord worden vervolgens plaatjes met antibiotica geplaatst.
Elk van deze antibioticaplaatjes bevat een ander actief ingrediënt. Als een ziekteverwekker resistent is tegen een bepaald antibioticum, kan het nog steeds in de buurt van dit antibioticum bloedplaatjes groeien. Als een bepaald antibioticum werkzaam is tegen de te testen ziekteverwekker, kan de ziekteverwekker niet groeien en ontstaat er een zogenaamde 'remmingszone'.
De grootte van de remmingszone wordt gemeten en kan worden omgezet in de kracht van het antibioticum tegen de ziekteverwekker. Het antibiogram vat deze resultaten samen in een overzichtelijke tabel en is een belangrijk hulpmiddel om te beslissen welke antibioticatherapie moet worden gebruikt.
