De ziekten die zelfs in kunnen voorkomen jeugd omvatten niet alleen stoornissen van het metabolisme of andere volksgezondheid bijzondere waardeverminderingen. Het botstelsel kan ook worden aangetast, dus een uitgebreide behandeling moet worden gestart. Een van deze botziekten is Ziekte van Perthes.
Wat is de ziekte van Perthes?
Een typische ziekte van het botstelsel is de schade die bekend staat als Ziekte van Perthes De aandoeningen die verband houden met Ziekte van Perthes zijn gelokaliseerd in een specifiek functioneel deel van de dij, de caput femoris. De ziekte van Perthes omvat wat bekend staat als aseptisch necrose van het bot. Aseptisch betekent in deze referentie het afsterven van botweefsel dat niet geassocieerd is met infectie. Net als bij de ziekte van Perthes, bot necrose treedt op wanneer botcellen niet langer functioneel zijn en door verschillende oorzaken vergaan. Gewoonlijk is dit proces het gevolg van de vernietiging van de celwanden, zoals het geval is bij de ziekte van Perthes.
Oorzaken
Bij het vinden van de oorzaken van de ziekte van Perthes is het belangrijk om de triggers ervoor te categoriseren, namelijk leiden tot de dood van botcellen. Deze worden in deze context slecht begrepen en zijn tot op zekere hoogte waarschijnlijk gebaseerd op een onderaanbod van bloed naar de aangetaste delen van het bot. De technische term voor dit proces is ischemie. Bij de ziekte van Perthes is dit beperkt tot de hoofd gebied van het dijbeen, dat eigenlijk het dijbeen in de heup gewricht Net als het hele bot wordt ook deze zone meegeleverd bloed Als dit niet is gegarandeerd, is er een uitsplitsing van de kraakbeen cellen en dus van de hoofd van het dijbeen. Helaas is het momenteel nog niet mogelijk om de definitieve oorzaken van de ontwikkeling van de ziekte van Perthes vast te stellen, dus de medische wetenschappen moeten er nog onderzoek naar doen.
Symptomen, klachten en tekenen
De ziekte van Perthes wordt gekenmerkt door een toename van gewrichts- en bot pijn De ziekte vordert in afleveringen en de symptomen kunnen in vier fasen worden verdeeld. In de eerste fase klagen getroffen kinderen over drukken of kloppen pijn in de knie en dijen. In de tweede fase, de getroffenen been kan niet meer goed worden verplaatst - het typische slepen tijdens het lopen komt voor. Ouders omschrijven deze klachten vaak als 'lopende luiheid'. In de derde fase, de heup gewricht blijft degenereren en spieratrofie treedt op. Dit gaat gepaard met chronisch pijn die aanhoudt tijdens rustperiodes. Patiënten lopen in dit stadium al erg mank. Dit kan leiden tot pesten en uitsluiting, wat vaak resulteert in psychische problemen. eindelijk, de pijn is zo ernstig dat de getroffenen been kan niet meer worden verplaatst. Het resultaat is dat patiënten met de ziekte van Perthes een verkeerde houding aannemen, wat kan leiden tot gewrichtsslijtage en chronische pijn, onder andere. De symptomen van de botziekte ontwikkelen zich progressief, worden ernstiger en duren langer. De ziekte van Perthes treedt meestal vroeg op jeugd Uiterlijk is de aandoening, afgezien van loopstoornissen, niet duidelijk.
Diagnose en verloop
In wezen wordt het beloop van de ziekte van Perthes gekenmerkt door een recidiverende progressie van necrotische processen en is daarom verdeeld in vier fasen. Binnen deze stadia ervaren kinderen pijnlijk ongemak in de dij aan de knie en een licht slepen van de getroffene been tijdens het lopen. Kinderen met de ziekte van Perthes zijn vaak "lui om te lopen" en klagen over pijn in de lies. Het bewegingsbereik van de heup gewricht toename van de ziekte van Perthes, en de spier massa op dit gebied neemt aanzienlijk af. De diagnose van de ziekte van Perthes omvat naast de visuele beoordeling van het kind door de specialist en de visualisatie van de loopmotoriek een verscheidenheid aan beeldvormende technologieën. Naast röntgenfoto's, computertomografie kan in dit verband nuttig zijn om de vernietiging van de botstructuur bij de ziekte van Perthes te beoordelen.
Complicaties
Als gevolg van de ziekte van Perthes lijden de getroffenen voornamelijk aan pijn. Deze kunnen daarbij in verschillende delen van het lichaam voorkomen en daardoor tot sterke beperkingen in het dagelijkse leven van de betreffende persoon leiden. In de regel treedt pijn op in de knieën en heupen. Dit kan ook resulteren in beperkte mobiliteit, waardoor patiënten mank gaan lopen en hinken. Bovendien is het niet ongebruikelijk dat de ziekte van Perthes een verschil in beenlengte veroorzaakt, wat resulteert in loopstoornissen. Vooral kinderen kunnen worden gepest of gepest vanwege de loopstoornissen. Als de pijn ook 's nachts optreedt, kan de ziekte van Perthes leiden tot slaapproblemen of depressieve stemmingen. Het dagelijkse leven van de getroffen persoon wordt aanzienlijk beperkt en de kwaliteit van leven van de patiënt wordt aanzienlijk verminderd door de ziekte. De behandeling van deze ziekte vindt plaats met behulp van fysiotherapieën en door middel van inname pijnstillers Bovendien is er geen vermindering van de levensverwachting van de getroffen persoon. In veel gevallen is ook een chirurgische ingreep nodig om een prothese in te brengen.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Doktersbezoeken zijn meestal aan het begin van een langere reeks consultaties voor de ziekte van Perthes. Het probleem is dat de symptomen hiervan circulatie-gerelateerde groeistoornis worden aanvankelijk verward met andere ziekten of gewrichtszwakte en worden verkeerd gediagnosticeerd. Bovendien is de symptoompresentatie niet uniform bij de getroffen kinderen. De individuele symptomen van de ziekte van Perhes zijn moeilijk te beoordelen, vooral in de vroege stadia. In het tweede stadium van de ziekte wordt de ziekte van Perthes meestal correct gediagnosticeerd. Aangezien de toenemende symptomen in veel gevallen een reden tot bezorgdheid zijn, dienen ouders een orthopedist te raadplegen zodra hun kind eenzijdige beenproblemen ervaart, houdingen verlicht of pijnlijke uitingen krijgt. Of de huidige klachten behandeling behoeven of dat het nodig is groeien uit met de tijd varieert. Vaak de getroffenen gewrichten hoeft alleen te worden gespaard. Het is vaak logisch om een second opinion te krijgen. Voor ernstig gewrichtspijn, kunnen sommige artsen pijnmedicatie voorschrijven. De vraag is echter of het eigenlijk de ziekte van Perthes is of slechts een tijdelijke heup voorwaarde Als de diagnose van de ziekte van Perthes wordt bevestigd, is er vanwege de mogelijke gewrichtsschade geen alternatief voor een passende behandeling met regelmatige vervolgonderzoeken. Afhankelijk van het stadium van de ziekte en de symptomen kan de behandelende arts kiezen tussen conservatief of chirurgisch therapie. Het doel van therapie is om vernietiging van het aangetaste gewricht te voorkomen.
Behandeling en therapie
Omdat de ziekte van Perthes wordt vertegenwoordigd door individueel uiteenlopende cursussen, therapie varieert ook. Afhankelijk van de leeftijd van de patiënt en de omvang van de necrotische processen, worden medicamenteuze en chirurgische procedures gebruikt in een behandeling naast de conventionele, conservatieve therapie. Conservatieve therapie bij de ziekte van Perthes omvat verlichting van de dij en heup door speciale spalken, passen van een gips steunverband of een zogenaamde Synder Sling of orthesen. Verlengingsbehandeling en lopen AIDS komen ook vaak voor. Medicijnen die worden voorgeschreven voor de ziekte van Perthes zijn analgetica en niet-steroïde ontstekingsremmende middelen drugs zoals ibuprofen tijdens de acute stadia. Chirurgische ingrepen zijn nuttig voor de ziekte van Perthes wanneer het doel is om een kunstmatig dijbeen te verkrijgen hoofd Verschillende chirurgische procedures worden in de praktijk geïmplementeerd, die worden weergegeven door het rechttrekken van de nek van het dijbeen, het dak van de kom "draaien" of kunstmatig delen van de dijspieren verlammen met Botox.
Vooruitzichten en prognose
Voor de ziekte van Perthes kan in de regel geen wetenschappelijk verantwoorde prognose worden gemaakt. Het hangt echter sterk af van de kwaliteit van de bestaande congruentie of incongruentie tussen de twee gewrichtsoppervlakken na genezing. In de meeste gevallen kan de arts aan het einde van de groei een prognose maken op basis van de vorm van de heupkop. Hoe meer bolvormig de heupkop en des te meer congruent deze is met de heupkom, dwz hoe nauwkeuriger de verbinding tussen de twee gewrichtslichamen, des te beter de prognose. Asferische congruentie, waarbij de gewrichtspartners bij elkaar passen, gaat gepaard met een verhoogd risico op heupgewricht artrose (coxartrose). Dit wordt echter meestal pas duidelijk na de leeftijd van 50 jaar. Bij incongruentie heupgewricht artrose ontwikkelt zich meestal sneller. Ernstige misvorming wordt ook in verband gebracht met verdere gewrichtsschade, waardoor beperkingen in gewrichtsmobiliteit en pijn toenemen. Prognostisch ongunstig is ook het ontstaan van de ziekte op latere leeftijd. Jonge kinderen hebben een beter herstelpotentieel dan oudere kinderen. Daarom is de prognose voor kinderen met de ziekte vóór de leeftijd van 5 jaar in de meeste gevallen zeer goed. Indien onbehandeld of te laat behandeld, leidt de ziekte van Perthes tot onomkeerbare (onomkeerbare) heupmisvorming en mogelijk uitgebreide gewrichtsslijtage op jonge leeftijd.
het voorkomen
Helaas is momenteel geen preventie van de ziekte van Perthes mogelijk. De volgende feiten zouden echter iets moeten zeggen over de prognose van de ziekte van Perthes: hoe eerder de behandeling begint en hoe jonger de kinderen zijn, hoe beter de prognose, een vervorming van de kop van het dijbeen kan worden verminderd. In de meeste gevallen is de kans op een chirurgische reconstructie van met name het heup- en dijgewricht groot. Vanwege het voortschrijdende verloop van de ziekte van Perthes, dat nog niet kan worden gestopt, is implantatie van een kwalitatief hoogstaand kunstgewricht meestal onvermijdelijk om een passende kwaliteit van leven te bewerkstelligen.
Nazorg
De ziekte van Perthes vereist uitgebreide nazorg. Na behandeling van de voorwaarde is voltooid, hebben kinderen met de ziekte nodig fysiotherapie zorg. Gedurende fysiotherapie gewrichten worden gemobiliseerd om het bewegingsbereik op lange termijn te vergroten. Dit gebeurt meestal met onderarm ondersteuning krukken Nazorg duurt meestal twaalf weken. In de eerste zes weken vindt bijvoorbeeld volledige ontlasting van de heupkop plaats. In de tweede zes weken wordt de gedeeltelijke belasting uitgevoerd met behulp van de zogenaamde 4-punts gang. De gedetailleerde maatregelen vereist en de periode waarin ze moeten worden uitgevoerd, zijn afhankelijk van de ernst van de ziekte van Perthes. De behandelend fysiotherapeut stelt samen met de behandelend arts en de patiënt het nazorgplan op. Als de ziekte van Perthes eenmaal is genezen en het bewegingsvermogen is geoptimaliseerd, is uitgebreide nazorg niet meer nodig. Het kind moet regelmatig medisch worden onderzocht. Typisch maatregelen zoals röntgenfoto's of ultrageluid worden hier gebruikt. Daarnaast maakt het testen en eventueel aanpassen van de pijnmedicatie van het kind onderdeel uit van de nazorg. Ouders van getroffen kinderen dienen de nazorg in een vroeg stadium met de arts te bespreken, zodat de therapie na de operatie naadloos kan worden voortgezet.
Wat u zelf kunt doen
Kinderen met de ziekte van Perthes hebben ondersteuning nodig in het dagelijks leven. Afhankelijk van de ernst van de ziekte zijn de getroffenen afhankelijk van lopen AIDS, rolstoelen en andere hulpmiddelen om ongemakkelijk te kunnen bewegen in het dagelijks leven. Patiënten mogen in de regel niet sporten. Vooral sport op die plek spanning op de heupen moet worden vermeden. Ondanks deze maatregelenmoeten meerdere operaties worden uitgevoerd, vaak over een periode van meerdere jaren, naarmate de ziekte voortschrijdt. De herhaalde interventies evenals de voorwaarde zelf legt vaak ook een psychologische last op de getroffenen. Dit maakt het des te belangrijker om openlijk met de ziekte om te gaan. Ouders moeten het kind vroegtijdig informeren over de symptomen en de manifestaties van de aandoening en samen met het kind of praten naar een orthopedist. De nodige psychosociale ondersteuning wordt geboden in het kader van zelfhulpgroepen, waar alledaagse problemen kunnen worden besproken en ervaringen kunnen worden uitgewisseld. Zelfhulp omvat ook het naleven van medische richtlijnen na de behandeling. Bijvoorbeeld voorgeschreven pijnstillers moet worden ingenomen zoals voorgeschreven om het risico op bijwerkingen te minimaliseren en interacties.
